Πολλοί από τους πίνακές του είναι πλέον εμβληματικοί και απεικονίζουν σημαντικά κοινωνικά θέματα όπως ο πατριωτισμός, η ισότητα των φύλων και η φυλετική ένταξη. Mε αφορμή την επέτειο από τη γέννησή του, στις 3 Φεβρουαρίου του 1894, ακολουθεί ένα αφιέρωμα για τον ίδιο και για 7 αριστουργήματά του.

O Norman Rockwell θεωρείται ένας από τους πιο περιζήτητους εικονογράφους των μέσων του εικοστού αιώνα, καθώς και ένας από τους πιο εμβληματικούς Αμερικανούς καλλιτέχνες όλων των εποχών. Πριν από τη δεκαετία του 1960, ο Rockwell έγινε γνωστός ως καλλιτέχνης εξωφύλλου για το “The Saturday Evening Post”. Όταν άρχισε να δημιουργεί παραγγελίες για το περιοδικό, το έργο του έφτασε σε εκατομμύρια Αμερικανούς, που εντυπωσιάστηκαν και συγκινήθηκαν από την εξυπνάδα και τη ζεστασιά του καλλιτέχνη.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1894, ο Norman Rockwell ήθελε πάντα να γίνει καλλιτέχνης. Σε ηλικία 14 ετών,  γράφτηκε σε μαθήματα τέχνης στο The New York School of Art (πρώην The Chase School of Art). Δύο χρόνια αργότερα, το 1910, άφησε το γυμνάσιο για να σπουδάσει τέχνη στην Εθνική Ακαδημία Σχεδίου. Σύντομα μεταγράφηκε στο The Art Students League, όπου σπούδασε με τον Thomas Fogarty και τον George Bridgman. Οι οδηγίες του Fogarty στην εικονογράφηση προετοίμασαν τον Rockwell για τις πρώτες εμπορικές του παραγγελίες. Από τον Bridgeman, ο Rockwell έμαθε τις τεχνικές δεξιότητες στις οποίες βασίστηκε σε όλη τη μακρόχρονη καριέρα του.

Ο Rockwell βρήκε την επιτυχία νωρίς. Ζωγράφισε την πρώτη του παραγγελία με τέσσερις χριστουγεννιάτικες κάρτες πριν από τα δέκατα έκτα γενέθλιά του. Ενώ ήταν ακόμη στην εφηβεία του, προσλήφθηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Boys` Life, της επίσημης έκδοσης των Boy Scouts of America και ξεκίνησε μια επιτυχημένη καριέρα ανεξάρτητου επαγγελματία εικονογραφώντας διάφορες εκδόσεις νέων.

Σε ηλικία 21 ετών, η οικογένεια του Rockwell μετακόμισε στο New Rochelle της Νέας Υόρκης, μια κοινότητα της οποίας οι κάτοικοι περιλάμβαναν διάσημους εικονογράφους όπως ο JC και ο Frank Leyendecker και ο Howard Chandler Christy. Εκεί, ο Rockwell δημιούργησε ένα στούντιο με τον σκιτσογράφο Clyde Forsythe και παρήγαγε έργα για περιοδικά όπως το Life, το Literary Digest και το Country Gentleman. Το 1916, ο 22χρονος Rockwell ζωγράφισε το πρώτο του εξώφυλλο για το The Saturday Evening Post, το περιοδικό που θεωρείται από τον Rockwell ως το «μεγαλύτερο show window στην Αμερική». Τα επόμενα 47 χρόνια, άλλα 321 εξώφυλλα του Rockwell θα εμφανίζονταν στο εξώφυλλο του Post. Επίσης το 1916, ο Rockwell παντρεύτηκε την Irene O`Connor. Χώρισαν το 1930.

Οι δεκαετίες του 1930 και του 1940 θεωρούνται γενικά οι πιο γόνιμες δεκαετίες της καριέρας του Rockwell. Το 1930 παντρεύτηκε τη δασκάλα Mary Barstow, και απέκτησαν τρεις γιους. Η οικογένεια μετακόμισε στο Άρλινγκτον του Βερμόντ το 1939 και το έργο του Rockwell άρχισε να αντικατοπτρίζει την αμερικανική ζωή της μικρής πόλης.

Το 1943, εμπνευσμένος από την ομιλία του Προέδρου Franklin Roosevelt στο Κογκρέσο, ο Rockwell ζωγράφισε τους Four Freedoms πίνακες. Αναπαράχθηκαν σε τέσσερα συνεχόμενα τεύχη του The Saturday Evening Post με δοκίμια σύγχρονων συγγραφέων. Οι ερμηνείες του Rockwell για την Ελευθερία του Λόγου, την Ελευθερία στη Λατρεία, την Ελευθερία από Θέληση και την Ελευθερία από τον Φόβο αποδείχθηκαν εξαιρετικά δημοφιλείς. Τα έργα περιόδευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια έκθεση που χρηματοδοτήθηκε από κοινού από την Post και το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και, μέσω της πώλησης πολεμικών ομολόγων, συγκέντρωσαν περισσότερα από 130 εκατομμύρια δολάρια για την πολεμική προσπάθεια.

Πολλοί από τους πίνακές του είναι πλέον εμβληματικοί και απεικονίζουν σημαντικά κοινωνικά θέματα όπως ο πατριωτισμός, η ισότητα των φύλων και η φυλετική ένταξη.

Αποδομένοι με το χαρακτηριστικό ρεαλιστικό στυλ του, οι πίνακες του Rockwell εκτελέστηκαν με τεράστια λεπτομέρεια. Συχνά χρησιμοποιούσε χιούμορ στη δουλειά του και εκτελούσε τις σκηνές του με τεράστιο σεβασμό για τα θέματά του. Ο θρυλικός εικονογράφος ήθελε να δημιουργήσει έργο που έκανε τους θεατές «να θέλουν να αναστενάζουν και να χαμογελούν ταυτόχρονα».

Το έργο του Rockwell επικρίθηκε συχνά από αφηρημένους εξπρεσιονιστές εκείνη την εποχή. Πίστευαν ότι οι πίνακές του δεν έπρεπε να ληφθούν σοβαρά υπόψη, ωστόσο και σήμερα το έργο του ξεχωρίζει στη μνήμη πολλών.

Ακολουθούν έξι πίνακες Normal Rockwell που καθορίζουν την παραγωγική του καριέρα.

 Saying Grace

O  ακριβότερος πίνακάς του Norman Rockwell είναι ο “Saying Grace” κι εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του The Saturday Evening Post που δημοσιεύτηκε στις 24 Νοεμβρίου 1951.

Αυτή ήταν επίσης η 269η εικονογράφηση εξωφύλλου του Rockwell από τις 322 που ζωγράφισε για την Post. Αυτός ο πίνακας ήταν το έβδομο εξώφυλλο του Rockwell για το The Post το 1951 ο οποίος ψηφίστηκε το αγαπημένο εξώφυλλο του Saturday Evening Post όλων των εποχών από τους αναγνώστες αυτού του περιοδικού.

Το μέρος όπου διαδραματίζεται η σκηνή του “Saying Grace” είναι η καφετέρια Horn and Hardart στην οδό Juniper στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Ο σιδηρόδρομος δεν ήταν ορατός μέσα από το παράθυρο και ζωγραφίστηκε από μια άλλη φωτογραφία.

Οι φωτογραφήσεις για τα μοντέλα πραγματοποιήθηκαν στο στούντιο του Rockwell στο Άρλινγκτοντου Βερμόντ. Για να δείξει την τάση του για ρεαλισμό, το τραπέζι και οι καρέκλες δανείστηκαν και μεταφέρθηκαν στο Βερμόντ από ένα Automat στη Νέα Υόρκη.

Τουλάχιστον δύο από τα μοντέλα είναι γνωστά με το όνομά τους. Οι δύο νεαροί άντρες που κάθονται στο τραπέζι με τη γιαγιά και το αγοράκι. Πιο μακριά προς τα πίσω είναι ο Jarvis Rockwell, ο μεγαλύτερος γιος του καλλιτέχνη. Πιο κοντά μας, με πιο σκούρα μαλλιά, είναι ο Don Winslow. Ο Winslow απολάμβανε τόσο πολύ τη συνεργασία με τον Rockwell που έγινε μαθητευόμενος του.

H ηλικιωμένη  γυναίκα έφυγε από τη ζωή πριν δημοσιευτεί η φωτογραφία.

Μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με την ευλάβεια των χαρακτήρων φαίνεται στο κάτω αριστερό προσκήνιο του πίνακα. Δίπλα στο χέρι που κρατά ένα πούρο υπάρχει ένα φλιτζάνι καφέ και ένα πιατάκι που χρησιμοποιείται ως τασάκι. Αυτή η μινιατούρα νεκρής φύσης εξισορροπεί τη σοβαρότητα του υπόλοιπου πίνακα.

Ο Rockwell ζωγράφισε αυτή τη σκηνή σαν να ήταν ο φωτογραφικός φακός, απαθανατίζοντας μια φευγαλέα στιγμή σε αυτές τις ζωές ακριβώς όπως εκτυλίχθηκε. Εμείς οι θεατές νιώθουμε σαν να καθίσαμε σε ένα τραπέζι σε αυτό το εστιατόριο βλέποντας αυτήν την εικόνα όπως είναι φτιαγμένη.

Αυτός ο πίνακας είναι ένας από τους λόγους που ο Rockwell αναφέρεται ως ο παραμυθάς με το πινέλο.

Πρόκειται για ένα πολύ συγκινητικό και στοχαστικό έργο.

Ο καλλιτέχνης ζωγράφιζε πιο «σοβαρές» εικονογραφήσεις από το 1943 και μετά. Εξακολουθούσε να εκθέτει το ιδιαίτερο χιούμορ του στους περισσότερους πίνακές του. Ωστόσο, καθώς έφτασε στα χρυσά χρόνια της καριέρας του, στράφηκε σε πολλά θέματα όπου το χιούμορ δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, ούτε καν υπήρχε.

Ο εν λόγω πίνακας είναι αυτή η περίπτωση.Το κυρίαρχο συναίσθημα που προκαλεί αυτός ο πίνακας είναι η ευλάβεια.

Αυτή την ευλάβεια δεν την δείχνουν μόνο η γιαγιά και ο εγγονός της. Η ευλάβεια αποπνέει επίσης από κάθε άλλο χαρακτήρα στο εστιατόριο. Αυτή η ευλάβεια και ο σεβασμός, σχεδόν σε σημείο να συνορεύει με μια αίσθηση δέους, κατευθύνεται από τους άλλους χαρακτήρες στην οικογένεια που προσεύχεται.

Πολλές φορές στον κόσμο της φασαρίας μας, ξεχνάμε ή αμελούμε να ανταποδώσουμε ευχαριστίες για όλα αυτά που είμαστε ευλογημένοι να έχουμε στη ζωή μας.  Μερικές φορές, όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γείτονές μας, οι δικές μας ευλογίες φαίνονται πενιχρές.

Η γυναίκα και το αγόρι που προσεύχονται τραβούν την προσοχή μας και όλων των άλλων χαρακτήρων.

Ένας από τους ακριβότερους πίνακες Αμερικανού ζωγράφου που πωλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία

Ο εν λόγω πίνακας πωλήθηκε το 2013 για 46 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία στον οίκο Sotheby`s- τιμή ρεκόρ για έργο Αμερικανού ζωγράφου.

Δύο άτομα προσπάθησαν να πλειοδοτήσουν διά τηλεφώνου κατά τη διάρκεια της εννιάλεπτης πώλησης. Η ταυτότητα του αγοραστή δεν αποκαλύφθηκε. Πριν από τη δημοπρασία, ο πίνακας εκτιμήθηκε ότι αξίζει 15 έως 20 εκατομμύρια δολάρια. Ο Rockwell πληρώθηκε αρχικά 3.500 $ για το “Saying Grace”, το οποίο εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του Saturday Evening Post το 1951.

Το προηγούμενο ρεκόρ για τον πιο ακριβό αμερικανικό πίνακα κατείχε ο George Bellows του οποίου το “Polo Crowd” πούλησε για 27,7 εκατομμύρια δολάρια το 1999.

ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ΜΩΡΟΥ, 1916

«Boy With Baby Carriage» του Norman Rockwell, 1916.

Το έργο “Αγόρι με το καροτσάκι μωρού” ήταν η πρώτη διασκευή του Rockwell για το The Saturday Evening Post. Αυτή η χιουμοριστική απεικόνιση της παιδικής ηλικίας περιλαμβάνει τρεις φιγούρες και μια ψάθινη άμαξα με ένα μωρό μέσα της. Ένα από τα αγόρια σπρώχνει την άμαξα με μια σοβαρή έκφραση, ενώ τα άλλα φαίνεται να τον κοροϊδεύουν περιπαικτικά. Ο πίνακας διερευνά το θέμα της ενηλικίωσης και αποτυπώνει τις δοκιμασίες και τις δοκιμασίες της ανθρώπινης εμπειρίας.

Ο Rockwell ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος στο να προκαλεί ενσυναίσθηση για τους χαρακτήρες του. Ο καλλιτεχνικός συντάκτης της The Post, Kenneth Stuart, σχολίασε ότι «δεν χρειάζεται οδηγός για το έργο του Norman», καθώς «η ζεστασιά της κατανόησής του φτάνει [τους] ανθρώπους [που] βιώνουν τους πίνακές του». Η Stephanie Plunkett, η επικεφαλής επιμελήτρια στο Μουσείο Norman Rockwell, υποστήριξε αυτή την άποψη όταν είπε ότι οι εικόνες του αντιπροσωπεύουν «ποιοι είμαστε, τι θα μπορούσαμε να είμαστε, πώς θα μπορούσαμε να μοιάζουμε [και] ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αξίες μας».

ΕΝΑΣ ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, 1918

“A Red Cross Man in the Making” του Norman Rockwell, 1918.

O Rockwell ζωγράφισε το έργο “Ένας άνθρωπος του Ερυθρού Σταυρού στη δημιουργία”  για το περιοδικό Red Cross Red Crescent, έκδοση για τον οργανισμό Ερυθρού Σταυρού. Η ανθρωπιστική ομάδα είναι αφοσιωμένη στην προστασία της ανθρώπινης ζωής και υγείας, και εδώ, απεικονίζεται η καλή θέληση ενός παιδιού του Ερυθρού Σταυρού. Ένας ανιχνευτής απεικονίζεται να φροντίζει για τον τραυματισμό ενός μικρού σκύλου, ενώ ένας μεγαλύτερος σκύλος φαίνεται ανήσυχος. Ο Rockwell κατέβαλε τεράστια προσπάθεια στις λεπτομέρειες του πίνακα, συμπεριλαμβανομένης της ανάγλυφης στολής και του καπέλου του προσκόπου, καθώς και των εργαλείων που χρησιμοποιεί. Ο πίνακας επιλέχθηκε να χρησιμοποιηθεί ως το πρώτο εξώφυλλο ημερολογίου του Rockwell για τους Προσκόπους της Αμερικής.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΘΕΛΩ, 1942

“Freedom From Want” του Norman Rockwell, 1942.

Θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα έργα του Rockwell, Ελευθερία από θέληση, είναι το τρίτο σε μια σειρά τεσσάρων με τίτλο Τέσσερις ελευθερίες. Η συλλογή εμπνεύστηκε από την ομιλία του Προέδρου Franklin Rousevelt  τον Ιανουάριο του 1941 με τίτλο «Τέσσερις ελευθερίες για την κατάσταση της Ένωσης» στο Κογκρέσο. Σε αυτό, περιέγραψε τέσσερα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται—την ελευθερία από την έλλειψη, την ελευθερία από το φόβο, την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία της λατρείας. Αυτός ο πίνακας, καθώς και οι άλλοι τρεις βασισμένοι στις άλλες «ελευθερίες», δημοσιεύτηκαν στο The Post το 1943. Οι πίνακες ήταν τόσο επιτυχημένοι που δημιουργήθηκαν επίσης ως αφίσες για σχολεία, ταχυδρομεία και άλλα δημόσια κτίρια.

Ελευθερία από θέληση (γνωστός και ως Θα είμαι σπίτι για τα Χριστούγεννα) απεικονίζει μια μεγάλη, ευτυχισμένη οικογένεια που πρόκειται να απολαύσει ένα πλούσιο σπιτικό γεύμα. Καθένας από τους χαρακτήρες βασίζεται σε ένα πραγματικό πρόσωπο το οποίο ο Rockwell φωτογράφισε χωριστά πριν τους ζωγραφίσει μαζί στη σκηνή. Το εμβληματικό έργο αντιπροσωπεύει μια εξιδανικευμένη άποψη του μεταπολεμικού «Αμερικανικού ονείρου».

Rosie the Riveter , 1943

Κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες άρχισαν να αναλαμβάνουν ανδρικούς ρόλους σε εργοστάσια και ναυπηγεία. Ο δυνατός Rosie the Riveter  χαρακτήρας αντιπροσώπευε πολλές από αυτές τις ανεκτίμητες γυναίκες που στρατολογήθηκαν για να βοηθήσουν στην κατασκευή πολεμικών προμηθειών. Ο πίνακας του Rockwell χρησιμοποιήθηκε ως εικονογράφηση εξωφύλλου για το The Post on Memorial Day, 29 Μαΐου 1943. Με θέμα μια ισχυρή γυναίκα, το έργο τέχνης είχε σκοπό να ενθαρρύνει περισσότερες γυναίκες να εγκαταλείψουν τους οικιακούς τους ρόλους και να αναζητήσουν δουλειά. Η δημοφιλής εικόνα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα ως σύμβολο για τον φεμινισμό και τη γυναικεία ενδυνάμωση.

Το “Rosie” βασίζεται στην πραγματική κάτοικο του Βερμόντ, Mary Doyle O`Keefe. Πόζαρε για το Rockwell με ένα σάντουιτς με ζαμπόν και ένα πλαστικό πολυβόλο παιχνίδι, ενώ η σίγουρη πόζα της ήταν δανεισμένη από την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα του Michelangelo του προφήτη Ησαΐα. «Ήμουν πολύ ευχαριστημένος […] Είμαι περήφανος για αυτόν τον πίνακα», είπε ο O’Keefe χρόνια αργότερα. «Είναι ένα σύμβολο του τι έκαναν οι γυναίκες για τον πόλεμο, για να κάνουν το καθήκον τους και να εγκαταλείψουν το βερνίκι νυχιών τους».

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ, 1956

Το Discover ήταν το τελευταίο από τα δημοφιλή εξώφυλλα του Rockwell με θέμα τις διακοπές για το The Post. (Αν και συνέχισε να συνεισφέρει εικονογραφήσεις για επτά χρόνια μετά.) Απεικονίζει χιουμοριστικά ένα νεαρό αγόρι που μόλις βρήκε την κρυμμένη στολή του Άγιου Βασίλη του πατέρα του, αποκαλύπτοντας τον μύθο των Χριστουγέννων του Πατέρα. Αποδομένο με λεπτομέρειες με υφή, αυτό το κομμάτι σηματοδότησε μια λεπτή στροφή προς μεγαλύτερο ρεαλισμό – στην πραγματικότητα, μοιάζει σχεδόν με φωτογραφία. Η έκφραση του σοκ στο πρόσωπο του παιδιού είναι τόσο ζωντανή, που σχεδόν μπορείς να νιώσεις και την απογοήτευσή του.

Το μοντέλο του Rockwell, ο Scott Ingram, έγινε μια μικρή διασημότητα εκείνη την εποχή. Έλαβε αλληλογραφία θαυμαστών και του ζητήθηκε να δώσει αυτόγραφα σε φωτογραφίες και βιβλία, και μάλιστα εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπήHallmark Hall of Fame με τον Ρόκγουελ.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, 1964

Το πρόβλημα με το οποίο όλοι ζούμε, έχει πρωταγωνίστρια τη Ruby Bridges. Ένα εξάχρονο Αφροαμερικανό κορίτσι, την πρώτη της μέρα στο μάθημα.

Η Ruby είναι ένα από τα παιδιά πέρασαν τις εξετάσεις της Πολιτείας από τις οποίες κρίθηκε ποια παιδιά είχαν τις ικανότητες να καθίσουν στα ίδια θρανία με τα λευκά.

Μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου Brown V. Board of Education του 1954, η Bridges ήταν το μόνο παιδί που στάλθηκε στο σχολείο William Frantz.

Ο πατέρας της αρχικά δεν ήθελε η κόρη του να συμμετάσχει σε αυτήν τη διαδικασία. Η μητέρα της όμως επέμενε. Κι αυτό, όχι μόνο για να προσφέρουν στο παιδί τους καλύτερη μόρφωση, αλλά για να αγωνιστούν για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Στις 14 Νοεμβρίου του 1960 η Ruby έφτασε στο δημοτικό σχολείο William Frantz.

Κρατώντας τα σχολικά είδη και ντυμένη με ένα καθαρό λευκό φόρεμα, η Ruby μοιάζει με οποιονδήποτε άλλο μαθητή ξεκινώντας από την πρώτη τάξη. Όσα όμως  περιβάλλουν το κορίτσι,  δεν είναι φυσιολογικά για ένα παιδί.

Σε όλη τη διαδρομή τη συνόδευαν αστυνομικοί, για να την προστατεύσουν. Πλήθος συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθεί για την κρατική απόφαση που επέτρεπε δηλαδή  σε μαύρους να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία με λευκούς. Οι γονείς των μαθητών του σχολείου αρνήθηκαν να αφήσουν τα παιδιά τους να μπουν μέσα. Πετούν ντομάτες στη Ruby–όπως φαίνεται στον πίνακα του Rockwell–φωνάζουν, την προσβάλλουν. Κάποιοι θα γράψουν και ρατσιστικά σχόλια στον τοίχο. Το κορίτσι αρχικά δεν κατάλαβε τι συνέβαινε.  Αργότερα, όμως, οι ακραίες κινήσεις κάποιων ανθρώπων την τρομοκράτησαν. Για έναν χρόνο, κανένας καθηγητής δεν δέχθηκε να διδάξει τη Ruby, εκτός από μία δασκάλα, την Barbara Henry, η οποία έκανε μάθημα μόνο σε εκείνη.

To μικρό κορίτσι “έδειξε πολύ θάρρος”, είπε ο Charles Burks, ένας από τους συνοδούς του στρατάρχη της. “Δεν έκλαψε ποτέ. Δεν κλαψούρισε. Απλώς προχώρησε σαν μικρός στρατιώτης και είμαστε όλοι πολύ περήφανοι για αυτήν”.

Η Bridges, ωστόσο, αποδίδει τον ώριμο χειρισμό της κατάστασης όχι στη γενναιότητα, αλλά στην παιδική αθωότητα. Το 2011, είπε χαρακτηριστικά: “Το κορίτσι σε αυτόν τον πίνακα στα έξι του χρόνια δεν ήξερε απολύτως τίποτα για τον ρατσισμό – πήγαινα σχολείο εκείνη τη μέρα. Κάθε φορά που το βλέπω, σκέφτομαι ότι ήμουν ένα αθώο παιδί που δεν ήξερε απολύτως τίποτα για το τι συνέβαινε εκείνη την ημέρα”. Όταν μεγάλωσε πια η Ruby, μίλησε πολλές φορές για την εμπειρία της και τον ρατσισμό στις ΗΠΑ.

Αυτό το στοιχείο είναι εμφανές στην απόδοση του Rockwell. Απεικονίζοντας ανώνυμα τους μεγάλους στρατάρχες και επιλέγοντας να δείξει τη σκηνή από χαμηλή γωνία, ο Rockwell τονίζει το μικρό μέγεθος και τη νεαρή ηλικία της Bridges, καθώς και την αθωότητά της.

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση του έργου, ο Rockwell επανέλαβε αυτό το θέμα. Το New Kids in the Neighborhood -μια άλλη εικονογράφηση για το περιοδικό Look- περιλαμβάνει δύο ομάδες παιδιών: ένα μαύρο και ένα λευκό. Τοποθετημένο σε μια προαστιακή γειτονιά, η σκηνή εμφανίζει εμφανώς ένα κινούμενο φορτηγό. Καθώς τα μαύρα παιδιά είναι τοποθετημένα κοντά στο φορτίο του φορτηγού, μπορεί να συναχθεί ότι είναι τα Νέα Παιδιά στη Γειτονιά- και, αν κρίνουμε από τις περίεργες εκφράσεις τους, τα λευκά παιδιά δεν είναι σίγουρα τι να σκεφτούν.

Παρόμοιο με το πρόβλημα που ζούμε όλοι- και σε αντίθεση με τις προηγούμενες απεικονίσεις των παιδιών του – Το New Kids in the Neighborhood απεικονίζει το ενδιαφέρον του Rockwell για διερεύνηση των επιπτώσεων του ρατσισμού στα παιδιά.

Σήμερα, ο Norman Rockwell παραμένει κυρίως γνωστός για τα γοητευτικά εξώφυλλα του. Ωστόσο, οι πίνακές του από την εποχή των Πολιτικών Δικαιωμάτων-ειδικά “το πρόβλημα με το οποίο όλοι ζούμε”-είναι από τα πιο ισχυρά έργα τέχνης του.

Ως απόδειξη της σημασίας του, ο Πρόεδρος Barack Obama, το 2011, εγκατέστησε προσωρινά στον Λευκό Οίκο το έργο του : “το Πρόβλημα με το οποίο ζούμε όλοι”.

Καθώς ο ίδιος και η Ruby Bridges κοιτούσαν τον πίνακα, το ζευγάρι δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την κατάσταση. “Νομίζω ότι είναι δίκαιο να πω ότι αν δεν ήσασταν εσείς, ίσως να μην ήμουν εδώ και δεν θα το κοιτούσαμε”, παρατήρησε ο Obama, ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος της χώρας.

Αργότερα, η Βridges σκέφτηκε το σχόλιό του. “Το να το πεις αυτό σήμαινε πολλά για μένα και πάντα είχε. Αλλά το να στέκεσαι δίπλα στην ιστορία και να βλέπεις την ιστορία – είναι μόνο μία φορά στη ζωή”.