Είναι πολύ κρίμα και άδικο που η Ρωσία δεν κυβερνάται από έναν γενναίο άνδρα σαν τον Ναβάλνι, αλλά από ένα θρασύδειλο σαν τον Πούτιν
Ήταν κάποια στιγμή το 2020, που ο Αλεξέι Ναβάλνι, μια αντιπολιτευτική φιγούρα, είχε ήδη δημιουργήσει ένα ρεύμα συμπαράστασης, που συνεχώς μεγάλωνε. Ωραίος και με μεγάλη ευχέρεια στον λόγο, συγκινούσε όχι μόνο τα πλήθη που τον άκουγαν, αλλά και από αυτούς που παρακολουθούσαν τα εντυπωσιακά δημοσιογραφικά ντοκιμαντέρ του που αποκάλυπτε την διαφορά του ρωσικού καθεστώτος, που είχε ήδη μεταβληθεί σε μια στυγνή δικτατορία. Ιδιαίτερη εντύπωση είχε κάνει ένα ρεπορτάζ που είχε καταφέρει να εξασφαλίσει – ποιος ξέρει πως – από μια ντάτσα, δηλαδή την υπερπολυτελή εξοχική ενός από τους στενούς συνεργάτες του Πούτιν, καυτηριάζοντας τον τρόπο ζωής των μελών του στενού κύκλου του Πούτιν, σε σχέση με την δύσκολη ζωή των απλών πολιτών.
Ο ίδιος ο Ναβάλνι, ασφαλώς και γνώριζε πόσο επικίνδυνο ¨επάγγελμα” είχε γίνει με τα χρόνια, το να αντιπολιτεύεσαι τον Πούτιν.
Ο “προκάτοχός” του ως αντιπολιτευτική φιγούρα, ο χαρισματικός Μπόρις Νεμτσόφ, του οποίου η απήχηση είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη για το καθεστώς του Πούτιν, είχε δολοφονηθεί με τέσσερις σφαίρες που δέχτηκε στην πλάτη, ενώ έκανε βόλτα με την σύζυγό του, στην πλατεία έξω από το Κρεμλίνο.
Διαδηλώσεις στη Ρωσία για τον θάνατο του Μπόρις Νεμτσόφ
Παρόλο που συνελήφθησαν κάποιοι Τσετσένοι ως δήθεν δράστες, όλοι γνώριζαν, ότι η δολοφονία του Νεμτσόφ είχε πραγματοποιηθεί από πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας FSB, που από χρόνια παρακολουθούσε στενά τον Νεμτσόφ.
Σχετικά παρόμοιο θάνατο είχε βρει το 2006 και η μαχητική δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια, μια από τους σφοδρούς επικριτές του Πούτιν για τις ακρότητες του ρωσικού στρατού στον πόλεμο της Τσετσενίας, που δολοφονήθηκε με σφαίρες στο κεφάλι καθώς έβγαινε από το ασανσέρ της πολυκατοικίας της. Είχε προκληθεί κάποιος σάλος τότε από αυτούς που κατηγόρησαν τον Πούτιν για την δολοφονία, κάτι το οποίο ο ίδιος αντιμετώπισε με απαξίωση και αδιαφορία.
Εν τω μεταξύ όμως η FSB είχε ανακαλύψει και άλλους τρόπους να δολοφονεί τους πολιτικούς αντιπάλους του Πούτιν. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και με ένα πρώην πράκτορα των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, που είχε αποστατήσει στην δύση, τον Αλεξάντερ Λιτβινένκο, που δηλητηριάστηκε με με πολώνιο – 210 (εξαιρετικά σπάνιο ραδιενεργό στοιχείο που παράγεται σε πυρηνικούς αντιδραστήρες).
Ήταν μια μέθοδος δολοφονίας πολύ δημοφιλής, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, που όμως την είχε εξελίξει σε καινούργια ύψη η FSB, βρίσκοντας ολοένα και καινούργιους τρόπους δηλητηρίασης των αντιπάλων του Πούτιν.
Στο γραφείο του Πούτιν η φωτογραφία του Αλεξέι Ναβάλνι, είχε επάνω της ένα αόρατο “Χ”, πράγμα που σημαίνει ότι ο θάνατός του ήταν ήδη αποφασισμένος.
Λίγο αργότερα ο Αλεξέι Ναβάλνι θα βρισκόταν στο νοσοκομείο, δηλητηριασμένος και στα προθυρα του θανάτου από κάποιον άγνωστο παράγοντα. Ο διεθνής θόρυβος όμως που σηκώθηκε τότε ανάγκασε το Κρεμλίνο να επιτρέψει την έξοδο του από την χώρα για να νοσηλευθείστο Βερολίνο. Ίσως και να πίστευαν ότι ο Ναβάλνι θα ήταν αδύνατον να συνέλθει.
Όπως παρά το ότι η δηλητηρίαση του οργανισμού του ήταν πολύ σοβαρή, ο Ναβάλνι επέζησε.
Σε βάρος του εκκρεμούσαν κάποια εντάλματα σύλληψης, για δήθεν οικονομικές ατασθαλίες. Είναι η γνωστή μέθοδος των Ρώσων για να κάνουν πέρα όποιον τους ενοχλεί. Αν είσαι πολιτικός αντίπαλος ή γενικά αντίθετος με το καθεστώς και μπεις φυλακή, έστω και για ασήμαντη αιτία και με μικρή ποινή, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν καταφέρεις να βγεις ποτέ. Οι ποινές μεγαλώνουν κατά βούληση και στο τέλος συχνά καταλήγεις νεκρός.
Ο Ναβάλνι, έχοντας να εκκρεμεί το ένταλμα σύλληψης εις βάρος του για ανύπαρκτη ουσιαστικά κατηγορία και γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην φυλακιστεί, να μην βασανιστεί και πιθανότατα να καταλήξει νεκρός, πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ρωσία.
“Η Ρωσία είναι η χώρα μου, η Μόσχα είναι η πόλη μου, μου λείπουν”, είχε απαντήσει ο Ναβάλνι, όταν ρωτήθηκε γιατί πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ρωσία γνωρίζοντας τι τον περίμενε εκεί.
Δεν ξέρω τι είδους γενναιότητα πρέπει να διαθέτει κάποιος για να μπει στο “στόμα του Λύκου”.
Είναι η ιδιοσυγκρασία και το σθένος των ανθρώπων που γράφουν ιστορία. Ήταν φτιαγμένος από το υλικό που φτιάχνονται οι ήρωες.
Τους τελευταίους μήνες της ζωής του Ναβάλνι βρέθηκε κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου. Για την ακρίβεια του “Πολικού Λύκου”, όπως ονομάζεται η ποινική αποικία «ειδικού καθεστώτος» IK-3. Είναι το είδος της φυλακής που μπροστά του ωχριούν οι κάποτε τουρκικές φυλακές που είχαμε δει στο “Εξπρές του Μεσονυχτίου”. Εκεί δεν χρειάζεται ούτε να σε πυροβολήσουν, ούτε να σε δηλητηριάσουν για να πεθάνεις. Σε θερμοκρασία -40 βαθμών οι κρατούμενοι αναγκάζονται να στέκονται ακίνητοι στο κρύο κι αν κάποιος κουνηθεί τους πετάνε και νερό από πάνω. Δεν γνωρίζω αν έχει επιζήσει κάποιος από αυτές τις φυλακές που είναι χτισμένες εκεί που ήταν ένα από τα διασημότερα “γκούλαγκ” του Σοβιετικού καθεστώτος και είχαν βρει τον θάνατο χιλιάδες Ρώσοι αντιφρονούντες. Σε μια Ευρώπη που έχει ζήσει την εμπειρία του Νταχάου, είναι ντροπή για την ανθρωπότητα, να υπάρχουν ακόμη τέτοια κάτεργα.
Παρόλο που ζούσε σε τέτοιες συνθήκες ο Ναβάλνι δεν είχε χάσει ούτε το θάρρος ούτε το χιούμορ του. Λίγες μέρες πριν πεθάνει είχε γράψει : «Ακόμα και σε αυτή τη θερμοκρασία, μπορείτε να περπατήσετε για περισσότερο από μισή ώρα, αρκεί να είστε σε θέση να βγάλετε νέα μύτη, αυτιά και δάχτυλα».
Η σύζυγος του Ναβάλνι έγραψε ότι ο Ναβάλνι πέθανε δηλητηριασμένος με νόβιτσοκ, μια νευροπαραλυτική ουσία, η ίδια με την οποία τον είχαν δηλητηριάσει το 2020.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Ναβάλνι πέθανε από…Πούτιν.
Είναι ειδικό δηλητήριο και όπλο το Πούτιν και έχει βρει πάρα πολλούς τρόπους για να σκοτώνει όχι μόνο Ρώσους πολίτες, αλλά και άλλους που θεωρεί εχθρούς του.
Σαν χαρακτήρας ο Πούτιν βρίσκεται ακριβώς στο αντίποδα του χαρακτήρα του Ναβάλνι.
Είναι ο τύπος του θρασύδειλου.
Όπως είχε πει κάποτε ο Αβραάμ Λίνκολν “τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου τον μαθαίνεις μόνο αν του δώσεις εξουσία”.
Έχουμε όλοι στη ζωή μας, κυρίως σε επαγγελματικό επίπεδο ανθρώπους, να μεταμορφώνονται μόλις τους δοθεί κάποια εξουσία.
Οι άνθρωποι που μεταμορφώνονται προς το χειρότερο όταν αποκτούν εξουσία, είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι είναι “μικρότεροι” από την εξουσία που απέκτησαν.
Οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν όταν αποκτούν εξουσία, γνωρίζουν ότι ο χαρακτήρας τους είναι πιο “μεγάλος” από την όποια εξουσία απέκτησαν.
Το χειρότερο είδος ανθρώπου που μπορεί να βρεθεί σε θέση εξουσίας, είναι ο τύπος του “θρασύδειλου”.
Ο λόγος είναι το ότι όταν ο “θρασύδειλος” αποκτά εξουσία, γνωρίζοντας ο ίδιος την δειλία που κρύβεται στην ψυχή του, γίνεται σχεδόν αναγκαστικά “σαδιστής”. Ένας σαδιστής, όπως συμβαίνει συχνά με πολλούς σήριαλ κίλερς, δεν αρκείται στο να σκοτώνει απλώς το θύμα του. Απολαμβάνει να το βασανίζει πριν το σκοτώσει.
Ο Πούτιν έχει δείξει πολλές φορές δείγματα του σαδιστικού του χαρακτήρα και ένας από τους εμφανείς τρόπους που το έκανε, ήταν ο σαδιστικός τρόπος που εξόντωσε το Ναβάλνι, που προφανώς ακόμη όχι μόνο φοβόταν, αλλά και ζήλευε.
Ο λόγος που επιτέθηκε στην Ουκρανία, δεν είναι το Ντονμπάς και οι άλλες βλακείες που έχει πει κατά καιρούς, αλλά το ότι φοβόταν ότι ο τρόπος ζωής που είχαν αποκτήσει οι Ουκρανοί και που χαρακτηριζόταν από μεγάλη δόση ελευθερίας, θα μπορούσε να “μολύνει” τους Ρώσους, που στην πραγματικότητα δεν έχουν ζήσει ποτέ σε συνθήκες δημοκρατίας.
Από το σκληρό τσαρικό καθεστώς, έπεσαν στην σκληρή δικτατορία του Σοβιετικού καθεστώτος, όπου η έκφραση αντίθεσης σε έστελνε κατ’ ευθείαν στα γκούλαγκ για να πεθάνεις συνήθως και από εκεί στο καθεστώς του Πούτιν, που ενώ ξεκίνησε ελπιδοφόρα, αποκτώντας και πολλούς θαυμαστές στην Δύση, που τον θεωρούσαν “γάτο” της διεθνούς πολιτικής, μεταβλήθηκε σταδιακά στο σημερινό τέρας.
Είναι φανερό το ότι από τότε που ξεκίνησε αναίτια τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Πούτιν έχει χάσει τον όποιο αυτοέλεγχο είχε κάποια στιγμή.
Είναι χαρακτηριστικό του θρασύδειλου στην εξουσία, που βλέπει τα χρόνια να περνάνε και που το δικό του τέλος αρχίζει να γίνεται ορατό.
Έχοντας ήδη κλείσει τα εβδομήντα ο Πούτιν, παρά το ότι μάλλον είναι μια χαρά στην υγεία του, παρά τα όσα λένε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ξέρει πως κι αυτός αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει την μοίρα όλων των ανθρώπων. Θα γεράσει ακόμη περισσότερο, θα εξασθενήσει και στο τέλος θα πεθάνει.
Για τον χαρακτήρα του αυτό είναι μη ανεκτό. Του είναι αδύνατον να διανοηθεί, παρά το ότι τώρα αισθάνεται στον κολοφώνα της δόξας του και μετά τον θάνατο του Ναβάλνι δείχνει πιο κεφάτος από ποτέ, όλα όσα εξουσιάζει θα χαθούν από τα χέρια του, γιατί σε κάποια χρόνια δεν θα μπορεί ούτε να σηκώσει το κουτάλι για να φάει.
Γι αυτό και πριν φύγει ή εξασθενήσει ο ίδιος, θα κοιτάξει να πάρει όσους μπορεί μαζί του.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο κι αν ένας πυρηνικός πόλεμος μοιάζει αδιανόητος, όσο αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να εξουσιάζει την Ρωσία, όλα είναι πιθανά.
Όπως έγραψε και ο Guardian “Το Σκοτάδι τώρα Αρχίζει”…
