Με αφορμή την επέτειο των 91 χρόνων από την πρεμιέρα της κινηματογραφικής επιτυχίας King Kong στη Νέα Υόρκη, η ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από το αγαπημένο κινηματογραφικό τέρας.
Το αγαπημένο κινηματογραφικό τέρας αρχικά υποτίθεται ότι ήταν ένας πραγματικός γορίλας — που πολεμούσε έναν εξίσου πραγματικό δράκο Komodo.
Ο Kong εφευρέθηκε από τον Merian C. Cooper. Γεννήθηκε στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα και έγινε ένας τυχοδιώκτης του πλανήτη. Ήταν ένας ήρωας πολέμου. Είχε καταρριφθεί μερικές φορές τόσο στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και στον Πόλεμο Πολωνίας-Ρωσίας. Δραπέτευσε από ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Η ιστορία του είναι καταπληκτική.
Μετά επέστρεψε μετά τον πόλεμο και έγινε ρεπόρτερ για λίγο. Και μετά έγινε τελικά εξερευνητής. Έγινε μέλος μιας ομάδας εξερευνητών και γύρισε τον κόσμο σε κάθε λογής εξωτικά μέρη. Και αυτός και ο σύντροφός του, ο Ernest Schoedsack, άρχισαν να κάνουν ντοκιμαντέρ για αυτά τα ταξίδια. Κάπως έτσι μπήκαν στον κινηματογράφο. Και στη συνέχεια κατέληξε επίσης να πάει στην αεροπορία όταν η εμπορική αεροπορία ήταν στα σπάργανα.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις αποστολές που έκανε, αυτός και ο συνεργάτης του δημιούργησαν ένα είδος ντοκιμαντέρ, τα «φυσικά δράματα». Ήταν ένα είδος ντοκιμαντέρ. Θα πήγαιναν και θα κινηματογραφούσαν πραγματικούς ανθρώπους και αληθινά ζώα σε εξωτικές τοποθεσίες. Στη συνέχεια όμως δημιούργησαν μια φανταστική πλοκή. Επεξεργάστηκαν το υλικό του ντοκιμαντέρ για να δημιουργήσουν ένα είδος ταινίας μυθοπλασίας βασισμένη σε πραγματικό υλικό. Απέκτησαν πολλά χρήματα και αυτά τα πράγματα έγιναν πολύ δημοφιλή.
Σε μια από τις αποστολές τους, παρακολούθησαν μια οικογένεια μπαμπουίνων. Τότε άρχισε να ενδιαφέρεται για τους πιθήκους. Αργότερα σκέφτηκε ότι θα ήθελε να κάνει μια ιστορία – ένα φυσικό δράμα για έναν πίθηκο. Ένας φίλος του, ένας εξερευνητής ονόματι Douglas Burden, είχε πάει στο Komodo. Ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που πήγαν εκεί, στο νησί της Ινδονησίας όπου είχαν τον δράκο Komodo.
O Cooper πήρε ξαφνικά αυτή την ιδέα. Είπε ότι θα ήθελε να κάνει ένα φυσικό δράμα για έναν πίθηκο που πολεμά έναν δράκο Komodo. Σκέφτηκε ότι θα ήταν πραγματικά συναρπαστικό. Aποφάσισε να πραγματοποιήσει αυτήν την ιδέα γιατί πίστευε ότι οι γορίλες είχαν περισσότερη προσωπικότητα από τους μπαμπουίνους. Οι γορίλες εκείνη την εποχή δεν ήταν αρκετά γνωστοί. Ήταν σχεδόν ακόμα λίγο σαν μυθικά πλάσματα. Ο πρώτος Δυτικός είδε έναν γορίλα στις αρχές του 20ου αιώνα ή ίσως στα τέλη του 19ου αιώνα. Οπότε οι άνθρωποι απλά δεν ήξεραν τόσα πολλά για αυτούς. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί ο Cooper ήξερε ότι μπορούσε να τα κάνει ό,τι ήθελε.
Ο φίλος του Douglas Burden είχε αιχμαλωτίσει έναν δράκο Komodo, τον έφερε πίσω στη Νέα Υόρκη και τον έβαλε στο ζωολογικό κήπο του Central Park ή ίσως ήταν ο ζωολογικός κήπος του Bronx. Ήταν σε έκθεση για λίγο και μετά πέθανε. Αυτό το μέρος άρεσε στον Cooper. Επινόησε, λοιπόν, μια ιστορία για μια αποστολή που πήγε σε ένα νησί στο οποίο ζούσαν ένας γορίλας και ένας δράκος Komodo. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχουν γορίλες στο Komodo, αλλά αυτό δεν τον ενόχλησε.Ο γορίλας πολεμούσε τον δράκο του Komodo και στη συνέχεια αιχμαλωτίστηκε. Θα τον έφερναν πίσω στη Νέα Υόρκη., θα τον έβαζαν σε έναν ζωολογικό κήπο και μετά θα ξέφευγε και θα προκαλούσε πολύ χάος πριν τελικά σκοτωθεί. Αυτό ήταν το φυσικό δράμα που ήθελε να δημιουργήσει.
Ήθελε επίσης να βάλει τον γορίλα κάποια στιγμή να απαγάγει μια γυναίκα από την αποστολή. Αυτός ήταν κάπως ο μύθος των γορίλων τότε – ήταν σαν να κλέβουν γυναίκες και να τρέχουν μαζί τους στη ζούγκλα. Έτσι, σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να έχει κι αυτό.
Εκείνη την εποχή, ο Ingagi είχε τεράστια επιτυχία. Ήταν βασικά αυτή η ταινία εκμετάλλευσης, που προωθήθηκε ως ντοκιμαντέρ — αλλά δεν ήταν. Ήταν ένας τύπος με στολή πιθήκου που βίαζε μια γυναίκα, με τρόπο το 1930. Η κτηνωδία ήταν η έκκλησή της. Η εν λόγω διαβόητη ταινία κέρδισε πολλά χρήματα επειδή είχε έναν πίθηκο να κάνει σεξ με μια γυναίκα κι επειδή ήταν πολύ ρατσιστικό το θέμα της. Υποτίθεται ότι είναι στην Αφρική, έτσι προσέλαβαν πολλούς Αφροαμερικανούς για να απεικονίσουν Αφρικανούς και μετά το έκαναν με φρικτά στερεότυπους τρόπους. 
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λένε ότι είχε μεγάλη επιρροή στον Kong. Ότι δηλαδή κατά κάποιο τρόπο ο Cooper εμπνεύστηκε από αυτό. H πιθανότερη εκδοχή είναι ότι η μελέτη ιστοριών για τρομακτικούς, τερατώδεις γορίλες ήταν αυτή που τον επηρέασε, καθώς και η αποστολή στο Komodo και τα φυσικά δράματα που δημιούργησε.
Ο Cooper πήγε να αναζητήσει χρηματοδότηση. Ωστόσο, εξαιτίας της Μεγάλης Ύφεσης κανείς δεν επρόκειτο να χρηματοδοτήσει την αποστολή του. Η αρχική ιδέα άλλωστε ήταν ότι ήθελε να πάει κυριολεκτικά στην Αφρική, να αιχμαλωτίσει έναν γορίλα και να τον πάει στο Komodo, ώστε να μπορέσουν να κινηματογραφήσουν σε αυτό το φυσικό περιβάλλον. Κι αυτό δεν ήθελε κανείς να το χρηματοδοτήσει.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, μέσα από μια σειρά διαφορετικών συνθηκών, ο Cooper κατέληξε να γίνει βοηθός του επικεφαλής της RKO Pictures David O. Selznick. Μέρος της δουλειάς του ήταν να κοιτάζει έργα και να λέει στον Selznick αν έπρεπε να συνεχίσουν να τα κάνουν ή όχι. Ένα από τα έργα ήταν μια ταινία που ονομάζεται Creation.
Ο Willis O`Brien ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στο stop-motion animation ως τεχνική ταινίας μεγάλου μήκους. Είχε δουλέψει σε μια ταινία τη δεκαετία του 1920 με τίτλο The Lost World βασισμένη στην ιστορία του Arthur Conal Doyle. Αυτό ήταν για την First National, η οποία αργότερα έγινε μέρος της Warner Bros. Αφορά τους εξερευνητές που πηγαίνουν σε ένα οροπέδιο της Νότιας Αμερικής και ανακαλύπτουν δεινόσαυρους. Τους φέρνουν πίσω στο Λονδίνο. Ένας δεινόσαυρος δραπετεύει και προκαλεί όλεθρο.
Η ταινία ήταν μεγάλη επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του 1920 και ο O`Brien είχε προσληφθεί μαζί με τον σκηνοθέτη για να κάνει το Creation. Η συμφωνία ήταν στην RKO. Επρόκειτο να χρησιμοποιήσουν stop-motion animation και ήταν βασικά ένα remake/sequel του The Lost World. Οι εξερευνητές θα έβρισκαν δεινόσαυρους και θα αλληλεπιδρούσαν μαζί τους και θα τους έφερναν πίσω στην κοινωνία — κάτι τέτοιο.
Ο Cooper κοίταξε το έργο και δεν σκέφτηκε ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον δραματικά. Αγαπούσε όμως τις τεχνικές του O`Brien. Άρχισε να σκέφτεται ότι το stop-motion μπορεί να είναι ο τρόπος για να κάνει την ταινία του με γορίλα χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψει πολλά χρήματα και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσε να γίνει στην παρτίδα στο RKO. Μπορούσε να το κάνει σε ηχητικές σκηνές. Και ο O`Brien μπορούσε να δώσει πνοή στον πίθηκο.
Η αρχική ιδέα του Cooper ήταν ότι ο πίθηκος στην ιστορία του θα είχε ύψος 12 πόδια – επειδή τότε οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι γορίλες είχαν ύψος 12 πόδια. Δεν προσπαθούσε να το κάνει γιγάντιο, ααπλώς νόμιζε ότι έτσι είναι οι μεγάλοι γορίλες. Στη συνέχεια όμως είδε τις δοκιμές μοντέλων δεινοσαύρων που είχε δημιουργήσει ο O`Brien για το Creation και σκέφτηκε: «Δεν θα ήταν ωραίο να βάλουμε τον γορίλα να πολεμήσει τους δεινόσαυρους; Αυτό θα ήταν καλύτερο από έναν δράκο Komodo».
Και εκεί είναι που ο Kong γιγαντώθηκε. 
Ο Κούπερ ήταν κατά βάθος ένας σόουμαν. Αγαπούσε τα κόλπα, αλλά όχι τα κόλπα για χάρη τους. Ήταν ένα από τα πρώτα παιδιά πίσω από το Technicolor. Του άρεσε το Cinemascope και ήταν τύπος πίσω από το Cinerama.
Το θέμα με το King Kong είναι ότι είναι η πιο περίτεχνη και για πολλούς η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων stop-motion που έγινε ποτέ. Κόστισε σχεδόν 500.000 δολάρια μέχρι να ολοκληρωθεί — ή 10 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινά δολάρια, μια περιουσία για μια ταινία εκείνη την εποχή.
Όταν γραφόταν η ταινία είχε τέσσερις ή πέντε διαφορετικούς τίτλους: Ο πρώτος τίτλος ήταν Kong. Στη συνέχεια μετονομάστηκε σε The Beast. Στη συνέχεια μετονομάστηκε σε The Eighth Wonder. Όταν τελικά κατέληξαν στο Kong, o Selznick σκέφτηκε ότι ένας αλληγορικός τίτλος θα ήταν καλός — και ότι θα έπρεπε να τον κάνουν να φαίνεται πιο υπέροχος. Έτσι, ο David Selznick πρόσθεσε το “King” σε αυτό ακριβώς πριν από την κυκλοφορία της ταινίας.
Το αρχικό τέλος δεν είχε αεροπλάνα. Ο Kong ανέβηκε στην κορυφή του κτιρίου και χτυπήθηκε από κεραυνό και αυτό ήταν που τον σκότωσε. Αλλά μετά άνοιξε το Empire State Building καθώς έγραφαν το σενάριο.
Κι έτσι δημιουργήθηκε μια φανταστική ταινία που μπορεί για κάποιους να φαίνεται τρελή, δίχως πραγματικό νόημα, όμως κατάφερε να αγαπηθεί από τόσες γενιές και συνεχίζει να θεωρείται από τις πιο ξεχωριστές. 
