Στοιχεία Σαξπηρικής τραγωδίας, έχουν αρχίσει να έχουν αυτά που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στον Σύριζα, που είναι και πολύ αποκαλυπτικά για τον ανθρώπινο χαρακτήρα.
Η πολιτική είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που στο κέντρο του βρίσκεται το αρχέτυπο της Εξουσίας. Η Εξουσία, το Χρήμα και ο Έρωτας, είναι τα τρία γιγαντιαία μεγέθη, γύρω από τα οποία περιστρέφεται η ζωή μας και που έχουν την δύναμη, να αλλάξουν, αλλά κυρίως να αποκαλύψουν τον αληθινό μας χαρακτήρα.
Οι λόγοι που κάνει κάποιον να μπει στο πολιτικό παιχνίδι είναι αυτοί που θα περίμενε κανείς. Η ίδια η Εξουσία και αναγνωρισημότητα που φέρνει στο πρόσωπό μας, η “δόξα” όπως θα έλεγε κανείς, το Χρήμα, γιατί τα λεφτά που κινούνται γύρω από την πολιτική είναι τόσο πολλά, που είναι πολύ δύσκολο σε κάποιο να αντισταθεί στον πειρασμό και τέλος η Προσφορά. Παρά το κοινώς λεγόμενο “όλοι ίδιοι είναι”, ” όλοι τα παίρνουν” υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών, που θα ήθελαν ειλικρινά να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Χωρίς αυτό να αποκλείει πάντα και απαραίτητα και τα άλλα.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζει κανείς για την πολιτική, είναι το ότι πολύ συχνά τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται. Υπάρχει αυτό που λέμε “κοινή γνώμη” η οποία μερικές φορές αντιδρά σωστά, αλλά πολύ συχνά παρασύρεται από τις εντυπώσεις, οπότε ο “χειρισμός” της κοινής γνώμης, είναι μια από τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής. Αυτό που “φαίνεται”, πολύ συχνά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που “είναι” στην πραγματικότητα.
Ειδικά σε χώρες μικρές , όπως η Ελλάδα, που είναι “εξαρτημένες”, από πολλές συνιστώσες και υποχρεώσεις, το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται εδώ, δεν γίνεται μόνο από τα πρόσωπα που βλέπουμε, αλλά από αφανείς μηχανισμούς, που προβλέπουν και σχεδιάζουν κάποια φαινόμενα, χρόνια πριν αυτά φτάσουν στο προσκήνιο.
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και στη φάση του Τσίπρα, αλλά και στην τωρινή περίπτωση του Κασσελάκη, μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει για την καταπληκτική ευχέρεια κάποιων μηχανισμών, να προβλέπουν και να καθορίζουν το μέλλον, χρόνια πριν αυτό εμφανιστεί στην επικαιρότητα. Οπότε μόνο τότε το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Επειδή όμως και ο καλύτερος προγραμματιστής μπορεί καμιά φορά να πέσει έξω, γι αυτό δημιουργούνται και κάποιοι “μπαλαντέρ” που την κρίσιμη στιγμή, θα κληθούν να συμπληρώσουν όποιο κενό παρουσιαστεί. Αυτό θα βρει εφαρμογή και πάλι στο προσεχές και μάλλον άμεσο μέλλον.
Ωστόσο αυτά είναι κάπως γενικά για να μπορέσει να αντιληφθεί κανείς πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι αυτά που διαδραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ και που προκάλεσαν και ακόμη προκαλούν αναταράξεις.
Ένα θέμα που παρακολουθούσα με ενδιαφέρον για χρόνια, ήταν το αν ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας θα καταφέρει να πει κάποια αλήθεια. Η μόνη που θυμάμαι, είναι όταν γύρισε ηττημένος από τις Βρυξέλλες, έχοντας φορτώσει την Ελλάδα και με ένα τρίτο μνημόνιο. Ήταν τότε που δικαιολογώντας την στάση του, είχε πει : “Είχαμε κάποιες αυταπάτες”. Αυτό δεν ήταν μόνο ειλικρινές, αλλά και κλασικό δείγμα βρετανικού χιούμορ.
Έτσι λίγες μέρες πριν ένιωσα μεγάλη έκπληξη ακούγοντας την συνέντευξη που έδωσε, όπου παραδέχτηκε πολλά από τα λάθη που είχαν γίνει επί διακυβέρνησης του, δηλαδή κάνοντας το δικό του “mea culpa”, αντίστοιχο μ’ αυτό που είχε πει κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος επίσης αντιμετώπισε τις δικές του αυταπάτες λέγοντας το καταπληκτικά χιουμοριστικό “Άλλο η Κυβέρνηση, άλλο το κόμμα”, με το οποίο εννοούσε “αν είσαστε εσείς κορόιδα τι φταίω εγώ”.
Το ενδιαφέρον στην τωρινή αυτοκριτική έχει πολλά στοιχεία ανάλυσης χαρακτήρων. Προδοσίες, ίντριγκες, αχαριστίες και πολλά άλλα, που δίνουν μια Σαιξπηρική πινελιά, σ’ αυτά που διαδραματίζονται.
Αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη αίσθηση ήταν η αναφορά του στην περίπτωση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών, λέγοντας πως οι χειρισμοί της Κυβέρνησης του στο θέμα ήταν “ατυχείς” και καρφώνοντας άμεσα τον Πολάκη και τον Παππά, που ήταν και οι βασικοί χειριστές αυτών των δύο θεμάτων.
Δεν ήταν απλώς “ατυχείς” οι χειρισμοί. Ήταν οι πιο χοντροκομμένες και με παιδιάστικη σκέψη, απόπειρες ελέγχουν των Μέσων Ενημέρωσης και εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων. Αλλά είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της ανεγκέφαλης λειτουργίας σε ολόκληρο το ασκέρι που ήταν και ακόμη είναι ότι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πρόκειται για “ατυχείς χειρισμούς”. Πρόκειται για μια χωρίς προηγούμενο Ντροπή.
Ο Τσίπρας ήταν εδώ και χρόνια ο “βασιλιάς” του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι όσοι αναδείχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, το χρωστάνε και μόνο σ’ αυτόν και για αυτό σε όλο το διάστημα της “βασιλείας” του δεν είχαν πάψει να τον λιβανίζουν από το πρωί ως το βράδι.
Ακόμη και όταν παραιτήθηκε για κάποιο διάστημα αυτό συνεχιζόταν γιατί είχαν στο μυαλό τους βλέποντας αυτά που γίνονταν με τον Κασσελάκη, μπορεί κάποια στιγμή να ξαναεπέστρεφε, παρ’ όλο που μάλλον δεν το είχε υπόψη του.
Όλα άλλαξαν όταν ο Τσίπρας με την παρέμβαση του στο Συνέδριο, που εγώ τουλάχιστον παρόλο που είχε λογική μέσα της, δεν κατάλαβα σε τι αποσκοπούσε. Να διώξει τον Κασσελάκη ή να το ενισχύσει ; Δυστυχώς για τον Τσίπρα η απάντηση του Κασσελάκη “βρέστε μου αντίπαλο και πάμε” ήταν καταλυτική.
Ο Κασσελάκης βγήκε νικητής από αυτό που όλοι θεώρησαν σαν μια μάχη ανάμεσα στον ίδιο και τον Τσίπρα.
Η ήττα του Τσίπρα μέσα στο κόμμα του, όχι μόνο αποδυνάμωσε τον ίδιο, αλλά άλλαξε τελείως και την στάση, όσων τον προσκυνούσαν ως τότε.
Από “βασιλιάς” του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας έγινε απλώς ο “πρώην”.
Ο νέος “ηγεμόνας” είναι ο Κασσελάκης, αυτή η “περσόνα” με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, που κέρδισε όμως την πιο σημαντική μάχη από όλες. Να νικήσει τον Τσίπρα.
Έχει ενδιαφέρον το με πόση απαξίωση άρχισαν να αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα, κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μετά από όλα αυτό.
Αλλά πιο ενδιαφέρον από όλους αυτούς είχε η στάση του Πολάκη.
Αν προσέξει κανείς τι του γράφει, θα καταλάβει ότι θεωρεί πια τον Τσίπρα “κατώτερο” του σε πολιτική δύναμη.
Μέσα στα “mea culpa” που είπε ο Τσίπρας, θα έπρεπε να είχε συμπεριλάβει και τον Παύλο Πολάκη. Ο γιατρός από την Κρήτη, ήταν παντελώς άγνωστος στον κόσμο της πολιτικής πριν τον “ανακαλύψει” ο Τσίπρας και τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Πολάκης με τον άξεστο, εμφυλιοπολεμικό και στα όρια του υβριστικού απαξιωτικό λόγο, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο και ίσως η πιο “αρνητική” φίρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί αυτό να έλεγε κάτι στην πιο σκληροπυρηνική ομάδα οπαδών, αλλά δεν είχε καμία σχέση με το κάποτε πολιτισμένο στυλ του κόμματος. Όμως στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης, η “τσαμπουκαλίδικη” συμπεριφορά του προκαλούσε απέχθεια. Οι πολιτικά φασιστικές ιδέες του με την εμμονή “να κλείσουμε κάποιους στην φυλακή” και να ελέγξουν και να καθυποτάξουν όλους τους αρμούς της εξουσίας και κυρίως την Δικαιοσύνη, παραπέμπουν ευθέως σε μια “κοινοβουλευτική” δικτατορία και δεν έχουν καμία θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο Τσίπρας δεν καταλαβαίνει πολύ κάποιες αλήθειες που βγάζουν το μάτι και συνέχισε να καλύπτει τον Πολάκη. Κατά πάσα πιθανότητα αν κρίνουμε και από τον δειλό τρόπο που αντιμετώπισε την τραγωδία στο Μάτι, μάλλον πρέπει να τον φοβόταν. Και ίσως να τον φοβάται ακόμα.
Ένα μεγάλο μέρος του ποσοστού που έχασε ο Σύριζα, για να φτάσει στο σημερινό 17% -ίσως και λιγότερο αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις – οφείλεται στην συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη.
Ο Νίκος Παππάς δεν έκανε κανένα σχόλιο για τον “ατυχή” χειρισμό των τηλεοπτικών αδειών. Είναι αρκετά πιο έξυπνος και από τον Τσίπρα και από τον Πολάκη και γνωρίζει ότι μερικές φορές, είναι καλύτερη η σιωπή. Εξ’ άλλου είναι πολύ διαφορετική η σχέση που είχε και πιθανόν να έχει ακόμη με τον Τσίπρα, από όλα τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν παρομοιάζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ με μια ανώνυμη εταιρεία, ο Τσίπρας θα ήταν ο Πρόεδρος και ο Παππάς ο Διευθύνων Σύμβουλος, στην οποία εταιρεία πιθανόν να είχαν και ίσο αριθμό μετοχών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Έτσι ο Τσίπρας, ο πρώην “μονάρχης” του ΣΥΡΙΖΑ, στην σημερινή φάση, βρίσκεται μόνος με πολλά στελέχη, να του έχουν γυρίσει την πλάτη.
Στην ηλικία των 50 ετών, είναι ακόμη πολύ νέος για να εγκαταλείψει την πολιτική, αλλά από την άλλη μεριά, δεν έχει ιδέες. Εξ άλλου ιδέες δεν είχε ποτέ.
Το μόνο που είχε ήταν η νεανική εμφάνιση σ’ ένα σκουριασμένο κόμμα και ο εντυπωσιακός τρόπος ομιλίας του αν δεν έδινες βάση στην ουσία αυτών που έλεγε.
Ουσιαστικά το πολιτικό ταλέντο του Τσίπρα στην πολιτική ήταν πάντα ανύπαρκτο.
Χάρη στα περίεργα παιχνίδια που φτιάχνει η Μοίρα, με την βοήθεια κάποιων μηχανισμών, ανέβηκε ανέλπιστα στην κορυφή, κάτι που δεν είχε την δυνατότητα να χειριστεί.
Η πτώση του όμως, από την ανθρώπινη πλευρά, έχει ένα έντονο δραματικό στοιχείο.
Αλλά η ζωή είναι περίεργη και το μέλλον δεν το ξέρει κανείς.
