Οι έρωτες που έγραψαν ιστορία και η σοφία του κορυφαίου άνδρα του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921.
Κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται με “το χάρισμα”. Εκείνο που τους τοποθετεί στο πάνθεον των μεγάλων και σπουδαίων του Ελληνικού θεάτρου. Όπως την περίπτωση του Δημήτρη Χόρν που γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921
Ένας άντρας που γοήτευε όσους τον συναναστρέφονταν και πολλές γυναίκες τον ερωτεύτηκαν δυνατά…
Σπουδαίες γυναίκες… Ανάμεσά τους, η Εντίθ Πιάφ…
18 Σεπτεμβρίου του 1946, τον γνώρισε και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Συνέχεια δεν υπήρξε. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό αν ο Τάκη απάντησε στο γράμμα όπου του εξομολογείται τον έρωτά της για εκείνον.Το σίγουρο είναι ότι η Εντίθ δεν άκουσε εκείνη την πολυπόθητη λέξη από εκείνον. Το “Σ`αγαπώ” που ο Χορν ήξερε να λέει με έναν τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο…Ήταν ένας έρωτας μονόπλευρος.
Εκείνη την εποχή, ο Χορν ήταν μόλις 26 ετών, και ερωτευμένος με μια νεαρή και όμορφη Ελληνίδα, γόνο της γνωστής οικογένειας του σαμπανιζέ αφρού, τη Ρίτα Φιλίππου. Η γνωριμία τους έγινε μετά από μια από τις πρώτες του παραστάσεις, όταν εκείνη τον πλησίασε με τη δίδυμη αδελφή της, Λέλα, που είχε πάει να τον συγχαρεί. Εκείνη ήταν η πρώτη του μεγάλη αγάπη. Και ήταν μια σπουδαία γυναίκα που αγαπούσε κι εκτιμούσε πολύ.
Λέγεται πως χώρισαν αρκετά χρόνια αργότερα, μετά το 1953 επειδή το είχε απαιτήσει η Έλλη Λαμπέτη. Κι εκείνος ήθελε να πάρει άμεσα διαζύγιο κι εκείνη από το Μάριο Πλωρίτη. Αυτό κι έγινε. Ο Δημήτρης Χορν όμως, δεν χώρισε ποτέ πραγματικά από τη Ρίτα, καθώς κανείς τους δεν ζήτησε ποτέ από τον άλλον διαζύγιο. Ήταν πάντα μαζί όποτε ο ένας χρειαζόταν τον άλλον.
Τη Λαμπέτη την είχε γνωρίσει πολλά χρόνια πριν, όταν εκείνη ήταν έφηβη. Μόλις δεκαέξι ετών στις εξετάσεις στη Σχολή Κοτοπούλη. Εκείνη ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες γυναίκες που τον περιτριγύριζαν.
Η γνωριμία τους όμως ήταν καρμική και γεμάτη πάθος. Στην αρχή υπήρχε μεγάλη αντιπάθεια μεταξύ τους κι έντονη κόντρα. Το καλοκαίρι, όμως, του 1953 στο Κάιρο με τον καυτό του ήλιο θα άλλαζαν όλα. Στα Στούντιο Nahas και το ξενοδοχείο Μένα Χάουζ όπου διέμεναν. Εκεί είδαν πραγματικά ο ένας τον άλλον. Η χημεία μεταξύ τους δεν ήταν μόνο κινηματογραφική αλλά και πραγματική…
Στην “Κάλπικη Λίρα” θα ειπωθεί μια λέξη… Ένα “Σ`αγαπώ” που θα μείνει στην ιστορία… Το “Σ`αγαπώ” της Έλλης Λαμπέτη που συγκλονίζει με τη μοναδική του έκφραση θεατές, κριτικούς, κινηματογραφιστές. Ένα “Σ`αγαπώ” που ο Δημήτρης Χορν θέλησε να ζωγραφίσει για την αγαπημένη του…
Μετά το τέλος του καλοκαιριού, άρχισαν τα προβλήματα στη σχέση τους. Πάθος, φωνές, έρωτας και χωρισμοί ξανά και ξανά από την αρχή. Η Έλλη ήταν για εκείνον “η αναιδεστάτη μικρή”, όπως την αποκαλούσε. Ο Δημήτρης ήταν για εκείνη, “το αντιπαθητικό πλάσμα” όπως τον ονόμαζε.
Η Λαμπέτη του έδινε έμπνευση. Ήταν η μούσα του. Εκείνην την εποχή, μάλιστα, έγραψε και το πρώτο του θεατρικό έργο. Δεν έδειχνε, παρόλα αυτά, να θέλει να την παντρευτεί.
Οι δρόμοι τους κάποια στιγμή χωρίζουν… Ήθελαν διαφορετικά πράγματα στη ζωή…
Εκείνη επιθυμούσε οικογένεια και ηρεμία. Εκείνος προτιμούσε την ανεμελιά.
Ο σπουδαίος ηθοποιός, επέστρεψε τελικά, στη Ρίτα. Και η Λαμπέτη φεύγει από τη ζωή μόνη της νικημένη από τον καρκίνο.« Χριστέ μου, τι ωραίο πράγμα είναι να ζεις…» λέει φεύγοντας.
Ενώ ήταν με ζευγάρι με τη Λαμπέτη, δημιούργησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, διάφορα έργα, όπως: “Ο βροχοποιός”, “Νυφικό Κρεβάτι” και `Το παιχνίδι της Μοναξιάς”.
Η συμβολή του Δημήτρη Χορν ήταν σπουδαία και στον κινηματογράφο. Οι ερμηνείες του ήταν ανεπανάληπτες στις 10 ταινίες όπου πρωταγωνίστησε… Ποιός μπορεί να ξεχάσει… την “Κάλπικη λίρα” – που αναφέραμε και πιο πριν- το “Μια ζωή την έχουμε”, “Το κορίτσι με τα μαύρα”, το “Αλίμονο στους νέους”….
Αξίζει να σημειωθεί η έντονη ραδιοφωνική παρουσία του. Διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών στην εκπομπή “Ο Ταχυδρόμος έφτασε” με μια εξαιρετική σουρεαλιστική ειρωνία στη φωνή του.
Το 1967 ο Δημήτρης Χορν συναντά την Άννα Γουλανδρή της γνωστής δυναστείας. Όπως έλεγε συχνά, ήταν αιώνια ερωτευμένος μαζί της από τα έξι του χρόνια… Λέγεται ότι μεταξύ τους υπήρχε αλληλοεκτίμηση, σεβασμός, θαυμασμός, εμπιστοσύνη. Και λίγο αργότερα… ήρθε και ο σχεδόν συνωμοτικός γάμος. Αθόρυβα και ξαφνικά.
Την περίοδο 1974-1975 διατέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ ενώ το 1980 ίδρυσε με τη σύζυγό του Άννα Γουλανδρή το Ίδρυμα Γουλανδρή – Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Η Πολιτεία του απένειμε το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α`.
Μετά το θάνατό της, το 1988, αρχίζει και η καλλιτεχνική πτώση του ηθοποιού. Κλείνεται στον εαυτό του και ζει για δέκα χρόνια μόνος του. Χωρίς έρωτα. Αλλά με πολλές αναμνήσεις και λίγους καλούς φίλους, ανάμεσά τους: o Μάνος Χατζιδάκις και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Εκείνοι που τον ήξεραν καλά δεν εκπλήσσονται με αυτήν του την επιλογή. Ζούσε τον αγαπημένο του ρόλο. Ένα ρόλο που αγάπησε όσο κανέναν άλλο στο σανίδι. Του τρελού της “Δωδέκατης Νύχτας” του Σαίξπηρ. Ο λόγος; H μελαγχολία του.
Συγκέντρωσα κάποια από τα αποφθέγματά του και σας τα παραθέτω…
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει
Δεν αρκεί να θέλεις κάτι. Πρέπει να είσαι και έτοιμος να παλέψεις γι` αυτό.
| Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι. |
| Η επιτυχία είναι εξίσου δύσκολη να τη χειριστείς, με την αποτυχία. |
| Μη φοβάσαι το τρακ. Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο. |
| Ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι ήταν λάθος μου να γίνω ηθοποιός.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, μόνο τα ασήμαντα χάνονται γιατί είναι ασήμαντα. Η Γκρέτα Γκάρμπο σε μια πρεμιέρα του Αγγλικού Μπαλέτου έφτασε την ώρα που σβήνανε τα φώτα. Δήθεν για να μη τη δει κανείς- και την είδανε όλοι. Το «Φιντανάκι» παίχτηκε το 1921 ένα μήνα και το θεώρησαν μέγα θρίαμβο. O Χατζιδάκις είπε για τον Μινωτή ότι η νοημοσύνη του είναι το πιο μεγάλο του ταλέντο. Μια φορά είμαστε ο Κουν, ο Μινωτής κι εγώ. Η συζήτηση τελείωσε με τον εξής εφησυχασμό. Λέει ο Μινωτής: «Μη στενοχωριέστε, εγώ θα σας θάψω όλους». Η αρχή έγινε με τον Κουν! Ό,τι δίνεις με την καρδιά δεν είναι ποτέ λίγο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά ένας και μοναδικός σκοπός: Η ερείπωση της γλώσσας, η κατάργηση των εννοιών, ώστε οι άνθρωποι ούτε να συνεννοούνται, ούτε να μπορούν να σκέφτονται. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούν ορισμένοι να κάνουν τη δουλειά τους: Να θάψω. |
