H Ιταλίδα σχεδιάστρια μόδας και couturiere, φίλη των σουρεαλιστών όπως ο Salvador Dali και Man Ray, έγινε μια από τις πιο εξέχουσες μορφές της μόδας και της τέχνης μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων μετατρέποντας το ύφασμα σε καμβά ζωγραφικής. Η μεγαλύτερη ανταγωνίστρια της Coco Chanel
Γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1890 στην πρωτεύουσα της Ιταλίας, τη Ρώμη. Οι γονείς της της έδωσαν το όνομα Elsa. Όταν ήταν μικρή, σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έγραφε ποιήματα στον ελεύθερο χρόνο της. Μάλιστα το περιεχόμενό τους συγκλόνισε τη συντηρητική οικογένειά της. Δεδομένου ότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, η Elsa έζησε μια εκλεπτυσμένη ζωή με μια ορισμένη πολυτέλεια που παρείχε ο πλούτος και η κοινωνική θέση των γονιών της. Στα 22 της χρόνια έφυγε για το Λονδίνο όπου δέχτηκε δουλειά ως νταντά.
Στο Λονδίνο
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Λονδίνο, περνούσε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο της επισκεπτόμενη διάφορα μουσεία, παρακολουθώντας διαλέξεις και εκεί ήρθε σε επαφή με τον πνευματισμό, τη θεοσοφία και τις ανατολίτικες φιλοσοφίες. Το 1914 παρακολούθησε μια διάλεξη που έδωσε ο κόμης Wilhelm de Wendt de Kerlor. Η Elsa τον ερωτεύτηκε και τον παντρεύτηκε παρά τη αντίρρηση των γονιών της και μετακόμισαν στο σπίτι της οικογένειάς του στη Νίκαια. Στη συνέχεια έζησαν στο Παρίσι, στις Κάννες, στο Μόντε Κάρλο, ενώ το 1916 μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη.
Η Elsa Schiaparelli απομάκρυνε τον εαυτό της από τη ζωή της πολυτέλειας επειδή ήταν πεπεισμένη ότι την είχε αποκλείσει από τη δημιουργικότητα και την τέχνη. Σε ένα πλοίο κατά τη διάρκεια της υπερατλαντικής διέλευσης στην Αμερική, έγινε φίλη με την Gabrielle Picabia, σύζυγο του ντανταϊστή ζωγράφου Francis Picabia.
Η Elsa Schiaparelli εξέφρασε την αγάπη της για τον κόσμο της μόδας. Άρχισε να αναπτύσσει το επαναστατικό της στυλ εμπνευσμένο από τον Φουτουρισμό, τον Dada και τον Σουρεαλισμό. Η φιλία της με την Gabrielle διευκόλυνε την είσοδό τους στον δημιουργικό και καλλιτεχνικό κύκλο της Νέας Υόρκης, ο οποίος περιελάμβανε αξιόλογα μέλη όπως ο Man Ray, o Marcel Duchamp, ο Alfred Stieglitz και ο Edward Steichen. Έτσι, καθώς η καριέρα της προχωρούσε, συνδέθηκε με γνωστούς σουρεαλιστές και ντανταϊστές
Η λαμπρή καριέρα
Το 1922 η Schiaparelli άφησε τη Νέα Υόρκη και επέστρεψε στο Παρίσι όπου βοήθησε τον Man Ray με το περιοδικό Dada Societe Anonyme και γνώρισε τον διάσημο couturier και έναν από τους πατέρες της σύγχρονης μόδας Paul Poiret o οποίος επηρέασε το μελλοντικό σχέδιο και καριέρα της στη μόδα. Με την ενθάρρυνση του Poiret ξεκίνησε τη δική της επιχείρηση αλλά το 1926 o οίκος της έκλεισε λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Σημείο καμπής
Μετά την αρχική της αποτυχία, το έτος 1927 ήταν ένα σημείο καμπής στην καριέρα της Schiaparelli. Λάνσαρε μια νέα συλλογή από πλεκτά χρησιμοποιώντας μια ειδική βελονιά διπλής στρώσης και πουλόβερ με trompe l`oeil. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε και στη Vogue. Το πρώτο της εμβληματικό κομμάτι, ένα πουλόβερ με φιόγκο, ήταν το στοιχείο που βοήθησε να ξεκινήσει την καριέρα της και έφερε το στυλ της στον κόσμο.
Η Schiaparelli ήταν μία από τους πρώτους couturiers που ανέπτυξαν το wrap dress, το οποίο αργότερα επανεξετάστηκε και τελειοποιήθηκε από την Αμερικανίδα σχεδιάστρια Diane von Furstenberg τη δεκαετία του 1970.
Το 1928 η Pour le Sport επεκτάθηκε σε μαγιό, ρούχα για σκι και λινά φορέματα. H couturiere σχεδίασε το πρώτο jupe-culotte, μια διχασμένη φούστα, που φορούσε η διάσημη Ισπανίδα σταρ του τένις Lili Alvarez.
Μαζί με την επιτυχία της, το Schiap Shop, το οποίο αρχικά επικεντρωνόταν στα αθλητικά ρούχα, τη δεκαετία του 1930 μετατράπηκε σε μια αναγνωρισμένη μάρκα αστικής διαβίωσης και νυχτερινής ζωής, όταν η Elsa Schiaparelli πρόσθεσε στη συλλογή της τα βραδινά ρούχα. Δημιούργησε το πρώτο της βραδινό φόρεμα με σακάκι, το οποίο κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες παρείχε μια κρυφή τσέπη για μια φιάλη για αλκοολούχα ποτά.
Το 1934 η Schiaparelli αποφάσισε να προσθέσει ένα τμήμα για καπέλα. Ένα από τα εμβληματικά σχέδια καπέλων της εκείνη την εποχή ήταν ένα λεγόμενο «τρελό καπέλο» που φορούσαν διασημότητες όπως η Katharine Hepburn. Δεδομένου ότι το σχέδιο του καπέλου είχε αντιγραφεί από πολλούς σύγχρονους σχεδιαστές μόδας, η Schiaparelli διέταξε να καταστραφεί κάθε τρελό καπέλο.
Τα σχέδιά της έγιναν τόσο δημοφιλή παγκοσμίως που το 1934 το περιοδικό Time της αφιέρωσε ένα εξώφυλλο, παρουσιάζοντάς την ως μια από τις γυναίκες που καθιέρωσαν την υπερσύγχρονη υψηλή ραπτική. Η Schiaparelli έγινε η πρώτη γυναίκα σχεδιάστρια μόδας που τιμήθηκε στο εξώφυλλο του Time.
Το 1935, όταν η Schiaparelli επισκέφτηκε το Άμστερνταμ, παρατήρησε ντόπιες γυναίκες που φορούσαν μια εφημερίδα στο καπέλο τους. Η ιδέα της μόδας γεννήθηκε και δημιούργησε το πρώτο ύφασμα εκτύπωσης εφημερίδας.
H συνεργασία με τον Salvador Dali
The Tears Dress (Το φόρεμα με τα δάκρυα) Elsa Schiaparelli and Salvador Dali, 1938
Μία από τις μεγαλύτερες συνεργασίες στην ιστορία της μόδας ήταν αυτή του Dali και της Elsa Schiaparelli. Tο “φόρεμα με τα δάκρυα” δημιουργήθηκε μαζί με τον Salvador Dali ως μέρος της συλλογής Circus της Schiaparelli το καλοκαίρι του 1938. Το φόρεμα αναφέρεται στον πίνακα του Dali, στον οποίο απεικόνιζε γυναίκες με σκισμένη σάρκα.
Για τους σουρεαλιστές καλλιτέχνες, η ιδανική γυναίκα υπήρχε μόνο στη φαντασία και όχι στην πραγματικότητα. Η πρόθεση του Dali δεν ήταν να απεικονίσει τις γυναίκες ρεαλιστικά, επομένως τα σώματά τους δεν είναι καθόλου αισθητικά ευχάριστα. H Elsa ήθελε να πειραματιστεί με αυτό το παιχνίδι της απόκρυψης και της αποκάλυψης του σώματος, δίνοντας την ψευδαίσθηση της ευαλωτότητας και της έκθεσης. Το φόρεμα Tear-Illusion (δάκρυα – ψευδαίσθηση) ήταν φτιαγμένο από απαλό μπλε μεταξωτό κρεπ και η στάμπα σχεδιάστηκε από τον Dali για να μοιάζει με τις τρεις γυναίκες από τον πίνακα του. Τα σκισίματα αποκαλύπτουν το ροζ κάτω μέρος του υφάσματος, με ένα πιο σκούρο ροζ να αποκαλύπτεται στις τρύπες.
Το 1935 σχεδίασαν μαζί ένα άρωμα σε σχήμα τηλεφώνου, ένα πραγματικό τηλέφωνο με έναν ψεύτικο αστακό πάνω του και το 1937 το περίφημο καπέλο Shoe που φορούσε η σύζυγος του Dali, Gala. Η έμπνευση για το καπέλο του παπουτσιού προήλθε από μια φωτογραφία του Dali με την παντόφλα της γυναίκας του στο κεφάλι. Χάρη στη συμμετοχή του Dali στα σχέδιά της, πολλές διάσημες ηθοποιοί και σημαντικές γυναικείες φιγούρες της εποχής φόρεσαν τα φορέματα της Schiaparelli όπως η Wallis Simpson, η Δούκισσα του Windsor φορώντας το φόρεμα Lobster στο μήνα του μέλιτος.
Η συνεργασία μεταξύ αυτών των δύο καλλιτεχνών έφερε στη ζωή ένα άλλο εμβληματικό κομμάτι μόδας που ονομάζεται Tears Dress ως αναφορά σε μερικά από τα προηγούμενα έργα του ίδιου του Dali, όπως Τρεις νεαρές σουρεαλίστριες που κρατούν στην αγκαλιά τους δέρματα μιας ορχήστρας (1936). Σε αυτόν τον πίνακα, ο Dali απεικόνιζε γυναίκες με ξεφλουδισμένη ή σκισμένη λάμψη και η ακριβής εικόνα έχει τοποθετηθεί στο ύφασμα. Το Tear Dress είναι μέρος της συλλογής Circus που δημιουργήθηκε και παρουσιάστηκε από τον Schiaparelli το 1938. Πολλοί κριτικοί πιστεύουν ότι το φόρεμα λειτουργεί ως memento mori, ως απάντηση στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και την εξάπλωση του φασισμού.
Το Skeleton Dress της Schiaparelli από την ίδια χρονιά δημιουργήθηκε επίσης σε συνδυασμό με τον Salvador Dali και αναφέρεται στη δική του εξερεύνηση της σκελετικής μορφής, την οποία συχνά απεικόνιζε σε πίνακες και έργα τέχνης εκείνη την εποχή. Το φόρεμα είναι επίσης μέρος της συλλογής Circus και για την παραγωγή του χρησιμοποιήθηκε μια ειδική τεχνική καπιτονέ που ονομάζεται trapunto. Η ανησυχητική εικόνα του ίδιου του σκελετού χρησιμεύει ως σύμβολο του συνεχιζόμενου Β` Παγκοσμίου Πολέμου και ως υπενθύμιση των θυμάτων που υπέφεραν από την πείνα.
Η Schiaparelli και ο Dali παρουσίασαν επίσης μια συλλογή από κοστούμια με τσέπες στα συρτάρια. Με τον ίδιο τρόπο που η Schiaparelli είχε εμμονή με τις τσέπες στα σχέδια μόδας της, ο Dali σε πολλούς από τους πίνακές χρησιμοποιούσε τα συρτάρια παραπέμποντας στο υποσυνείδητο. Στη φωτογραφία του Cecil Beaton, μπορούμε να δούμε ότι το μοντέλο κρατά ένα αντίγραφο του Minotaure, του σουρεαλιστικού περιοδικού, κάνοντας μια σημαντική σύνδεση.
Jean Cocteau
Το 1937, σε συνεργασία με τον Γάλλο ποιητή της avant-garde Jean Cocteau, η Schiaparelli σχεδίασε αριστουργήματα ενδυμάτων, όπως ένα βραδινό παλτό με δύο trompe l`oeil και τριαντάφυλλα, σήμα κατατεθέν του στυλ της. Οι συνεργασίες με διάσημους καλλιτέχνες όπως ο Dali και ο Cocteau δημιούργησαν μερικά από τα πιο γνωστά έργα της Schiaparelli. Στη δεύτερη εικόνα, μπορούμε να δούμε δύο πρόσωπα να φαίνονται μεταξύ τους και να δημιουργούν ένα βάζο.
Alberto Giacometti
H Schiaparelli ήταν επίσης γνωστή για τη χρήση ασυνήθιστων κουμπιών, που συχνά έμοιαζαν με κηροπήγια, τραπουλόχαρτα, πλοία, κορώνες, καθρέφτες ή ακόμα και γρύλους. Το 1938 και το 1939, συνεργάστηκε με τον διάσημο Ιταλό γλύπτη Alberto Giacometti για να δημιουργήσει χάλκινα κουμπιά με σειρήνες.
Το συγκλονιστικό ροζ!
Ζωογονητικό, όπως όλα το φως και τα πουλιά και τα ψάρια στον κόσμο μαζί, ένα χρώμα της Κίνας και του Περού αλλά όχι της Δύσης
Circus Collection
Οι προπολεμικές συλλογές της Schiaparelli, από το 1938 έως το 1941, είναι αφιερωμένες στο τσίρκο, την Commedia dell`arte και τα φρούτα. Η μία συλλογή που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η συλλογή Circus του 1938, όπου αναπτύχθηκαν προσαρμοσμένα κουμπιά, λεπτομερή κεντήματα και εκτυπώσεις ειδικά για τη συλλογή. Η Schiaparelli παρήγγειλε πολλά προσαρμοσμένα μενταγιόν και καρφίτσες στον Γάλλο κοσμηματοπώλη Jean Schlumberger, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τη δουλειά του στην Tiffany & Co.
Συλλογή εντόμων
Ήταν ακόμα στα μέσα του αιώνα όταν η Schiaparelli κυκλοφόρησε μια άλλη από τις συλλογές της που επικεντρωνόταν σε ένα συγκεκριμένο ζωικό βασίλειο: τα έντομα. Ναι, ακριβώς, αυτά τα μικρά πλάσματα που συνήθως εμφανίζονται στα ρούχα μας το καλοκαίρι, κάτι τόσο φυσικό να είναι μέρος της δημιουργικής έκφρασης της Schiaparelli.
Τα γάντια
Με τα σχέδια της Schiaparelli, πολλά από τα γάντια της είναι αξέχαστα και συχνά ξεπερνούν την ιδέα μας για το τι μπορεί να είναι ένα γάντι. Παρήγαγε σουέτ γάντια τόσο σε μαύρο όσο και σε άσπρο, με κόκκινα νύχια από δέρμα φιδιού για να αναπαράγουν τα ανθρώπινα χέρια. Αυτά τα παιχνιδιάρικα γάντια δημιουργήθηκαν περίπου την ίδια εποχή που ο Picasso ζωγράφιζε τα χέρια για να μοιάζουν με γάντια και η Schiaparelli προφανώς εμπνεύστηκε από αυτό. Δημιούργησε επίσης γάντια με νύχια που μοιάζουν με μια εικόνα μιας γυναίκας γάτας ή μιας fauve και τα βραδινά γάντια που παραπέμπουν σε έναν υποθαλάσσιο κόσμο και γοργόνες.
Λίγα χρόνια αργότερα εμφανίστηκε ένας σουρεαλιστής καλλιτέχνης που δημιούργησε παρόμοια σχέδια για γάντια εμπνευσμένα από τη συλλογή της Schiaparelli: Το όνομά της ήταν Meret Oppenheim. Στα έργα τέχνης της Oppenheim μπορούμε να δούμε ότι η καλλιτέχνης θολώνει συνειδητά τη γραμμή μεταξύ σώματος και ενδυμασίας. Το τέλειο παράδειγμα είναι τα δερμάτινα γάντια με μεταξωτό κόσκινο ή τα γούνινα γάντια με ξύλινα δάχτυλα.
Το τέλος της Elsa Schiaparelli
Το 1939 όταν η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, η Schiaparelli αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι και από το 1941 πέρασε τα χρόνια του πολέμου στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στη Γαλλία και ξανάρχισε τη δραστηριότητά της, αλλά η επιχείρησή της άρχισε να καταρρέει, όχι μόνο λόγω της αντιπαλότητάς της με την Coco Chanel αλλά κυρίως λόγω της εμφάνισης του New Look.
Ο οίκος Schiaparelli τελείωσε τις δραστηριότητές του τον Δεκέμβριο του 1954, την ίδια χρονιά που η μεγάλη αντίπαλός της, Coco Chanel επέστρεψε στην επιχείρηση. Η Schiaparelli πέρασε μια άνετη συνταξιοδότηση ζώντας στο Παρίσι και έγραψε τη δική της αυτοβιογραφία με τίτλο Shocking Life. Μετά τον θάνατό της το 1973, το κατάστημά της στο Παρίσι άνοιξε ξανά μόλις το 2012 στην ίδια διεύθυνση, στην Place Vendοme, και είναι πλέον κορυφαία μάρκα στην υψηλή ραπτική.
