91 χρόνια πριν, ήρθε στον κόσμο η γυναίκα που αφού αντιμετώπισε διακρίσεις λόγω φύλου καθώς επιδίωκε τους ακαδημαϊκούς της στόχους, κατάφερε να προχωρήσει και έγινε η δεύτερη γυναίκα – και η πρώτη Εβραία γυναίκα – που υπηρέτησε στο Ανώτατο Δικαστήριο.

“Το να κάνεις τη ζωή λίγο καλύτερη για τους λιγότερο τυχερούς από εσένα, αυτό πιστεύω ότι είναι μια ζωή με νόημα. Δεν ζει κανείς μόνο για τον εαυτό του αλλά και για την κοινότητά του.”

Η Ruth Bader Ginsburg αποφοίτησε από τη νομική σχολή το 1959. Την εποχή που  οι γυναίκες αποτελούσαν το 3% των δικηγόρων στις ΗΠΑ και δεν υπήρχαν γυναίκες δικαστές στα ομοσπονδιακά εφετεία. Το περισσότερο που θα μπορούσε να επιδιώξει- όπως έλεγε η αείμνηστη δικαστής-  σε μία από τις επτά συνεντεύξεις που συνθέτουν αυτό το επίκαιρο και εμπνευσμένο βιβλίο της, ήταν να κερδίσει τα προς το ζην ως δικηγόρος, αλλά ακόμη και αυτό δεν ήταν δεδομένο. Η ιστορία της ανόδου της Bader Ginsburg από μια από τις εννέα γυναίκες της τάξης της στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ στο ανώτατο δικαστήριο και ως μια αγαπημένη αμερικανική φιγούρα, είναι τουλάχιστον εκπληκτική. Αποκαλούμενη στοργικά «RBG» από τους υποστηρικτές της, η Ruth Bader Ginsburg έχει εμπνεύσει γενιές γυναικών να σπάσουν την ανισότητα των φύλων. Ακόμη και αφού αντιμετώπισε διακρίσεις λόγω φύλου καθώς επιδίωκε τους ακαδημαϊκούς της στόχους, η Ruth κατάφερε να προχωρήσει και έγινε η δεύτερη γυναίκα – και η πρώτη Εβραία γυναίκα – που υπηρέτησε στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Τα πρώτα χρόνια

Η Ruth Bader Ginsburg γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1933 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Γεννημένη σε εβραϊκή οικογένεια, ο πατέρας της Nathan Bader μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η μητέρα της Celia Amster Bader ήταν ιθαγενής της Νέας Υόρκης. Η οικογένειά της εκτιμούσε την εκπαίδευση και της ενστάλαξε την αγάπη για τη μάθηση. Παρακολούθησε το PS 238 για το δημοτικό σχολείο και το James Madison High School στο Μπρούκλιν πριν συνεχίσει να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο Cornell. Αποφοίτησε από το Κορνέλ με πτυχίο το 1954, κερδίζοντας διάκριση σε όλα τα μαθήματα. Ήταν επίσης στρατάρχης της τάξης του Κολεγίου Τεχνών και Επιστημών. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Martin D. Ginsburg και απέκτησαν μαζί δύο παιδιά.

Οι νομικές σπουδές και οι διακρίσεις λόγω φύλου

Μετά την αποφοίτησή της από το Cornell, η Ginsburg άρχισε στη συνέχεια να παρακολουθεί τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ. Εκεί, ήταν μία από τις μόλις 9 γυναίκες σε μια τάξη 500 φοιτητών. Συχνά αντιμετώπιζε διακρίσεις λόγω φύλου και της ζητήθηκε να εξηγήσει πώς ένιωθε όταν έπαιρνε μια θέση στο πρόγραμμα αντί για έναν άντρα. Η Ginsburg μεταγράφηκε στη Νομική Σχολή της Κολούμπια το 1958 για το τελευταίο της έτος. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, έκανε τόσο το Harvard όσο και το Columbia Law Review. Αποφοίτησε με το πτυχίο της στη Νομική από την Κολούμπια το 1959 στην κορυφή της τάξης της. Ωστόσο, ακόμη και με όλα τα ακαδημαϊκά της επιτεύγματα, της ήταν δύσκολο να βρει δουλειά μετά την αποφοίτησή της. Η ίδια εξήγησε, «Στη δεκαετία του `50, τα παραδοσιακά δικηγορικά γραφεία μόλις άρχιζαν να στρέφονται προς την πρόσληψη Εβραίων. … Αλλά για να είσαι γυναίκα, Εβραία και μητέρα, αυτός ο συνδυασμός ήταν λίγο πολύς».Η Ginsburg μπόρεσε να αποκτήσει μια θέση ως νομικός υπάλληλος για τον αξιότιμο Edmund L. Palmieri, δικαστή του Περιφερειακού Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Νότια Περιφέρεια της Νέας Υόρκης το 1959. Υπηρέτησε σε αυτό το γραφείο μέχρι το 1961.

Ο αγώνας για να “σπάσει” την ανισότητα

Στη συνέχεια η Ginsburg άρχισε να εργάζεται ως επιστημονικός συνεργάτης για το Columbia Law School Project on International Procedure. Μετά από ένα χρόνο ως επιστημονική συνεργάτης, έγινε αναπληρώτρια διευθύντρια και συνέχισε στη θέση αυτή για ένα χρόνο. Το 1963, ξεκίνησε ως Καθηγήτρια Νομικής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Rutgers και δίδαξε μαθήματα μέχρι το 1972. Ασχολήθηκε επίσης με την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) και ήταν κεντρική στην ίδρυση του Προγράμματός τους για τα Δικαιώματα των Γυναικών το 1971. Η Ginsburg επέστρεψε στη Νομική Σχολή της Columbia το 1972, όπου έγινε η πρώτη γυναίκα που προσλήφθηκε για να κάνει θητεία. Ενώ δίδασκε στην Columbia , υπηρέτησε επίσης ως γενική σύμβουλος για το ACLU από το 1973-1980 και στο Εθνικό Διοικητικό Συμβούλιο από το 1974-1980. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγινε υπότροφος στο Κέντρο Προηγμένων Μελετών στις Επιστήμες της Συμπεριφοράς στο Stanford της Καλιφόρνια από το 1977-1978.

Το 1980 διορίστηκε στο Εφετείο των Ηνωμένων Πολιτειών για την Περιφέρεια της Κολούμπια από τον Πρόεδρο Jimmy Carter.  Υπηρέτησε εκεί για δεκατρία χρόνια, προτού διοριστεί ως αναπληρωτής δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου από τον Πρόεδρο Bill Clinton το 1993. Αποδέχτηκε την υποψηφιότητά του και πήρε τη θέση της ως δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις 10 Αυγούστου 1993.

Έγινε η δεύτερη γυναίκα, και πρώτη Εβραία γυναίκα, που υπηρέτησε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως δικαστής, η Ginsburg υποστήριξε σθεναρά την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των γυναικών. Για παράδειγμα, έγραψε τη γνώμη του δικαστηρίου στην υπόθεση των Ηνωμένων Πολιτειών κατά της Βιρτζίνια, αποφασίζοντας ότι οι ειδικευμένες γυναίκες δεν μπορούσαν να αρνηθούν την εισαγωγή τους στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο της Βιρτζίνια. Ήταν επίσης μια φωνή διαφωνίας για την απόφαση του δικαστηρίου στην υπόθεση Ledbetter εναντίον Goodyear Tire & Rubber Co., αρνούμενη την αξίωση μιας γυναίκας για διάκριση στις αμοιβές λόγω φύλου. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τον Πρόεδρο Barack Obama το 2009 για τον νόμο Lilly Ledbetter Fair Pay Act για την καταπολέμηση των μισθολογικών ανισοτήτων. Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι σε ηλικία ογδόντα επτά ετών, η Ginsburg συνέχισε να εργάζεται για την ισότητα των φύλων ως δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Ο Ruth έφυγε από τη ζωή στις 18 Σεπτεμβρίου 2020 λόγω επιπλοκών μεταστατικού καρκίνου στο πάγκρεας. Ο “πνευματικός γίγαντας” όμως, που άλλαξε τον τρόπο που κατανοούσαμε το νόμο και τα πολιτικά δικαιώματα, μοιράστηκε επίσης μαθήματα για το πώς να ζεις με ακεραιότητα και στυλ.

Ήταν εκείνη που έδειξε στους θαυμαστές της πώς να βλέπουν τη νίκη σε μια ήττα, και ξεκαθάρισε τη σημασία της δημιουργίας φιλιών με συναδέλφους των οποίων τις απόψεις ή κοσμοθεωρίες δεν συμφωνείς.

Ας θυμηθούμε 9 σκέψεις τις Ruth Ginsburg που αποδεικνύουν την αγάπη της για δικαιοσύνη, ισότητα, ειλικρίνεια.

1. Σχετικά με τις γυναίκες στο Ανώτατο δικαστήριο

“Όταν μερικές φορές με ρωτούν “Πότε θα είναι αρκετές (γυναίκες στο Ανώτατο Δικαστήριο);” και η απάντησή μου είναι: Όταν είναι εννιά.“ Ο κόσμος σοκάρεται. Αλλά υπήρξαν εννέα άντρες, και κανείς δεν έθεσε ποτέ ερώτηση σχετικά με αυτό.”

2. Για τους άντρες στο Ανώτατο δικαστήριο

“Δεν ήταν ποτέ ένα 13χρονο κορίτσι”. Αφού οι άντρες συνάδελφοί της εμφανίστηκαν αδιάφοροι για την αναζήτηση μιας κοπέλας από τους διευθυντές του σχολείου

3. Σε νέους πολίτες σε μια τελετή πολιτογράφησης

“Είμαστε ένα έθνος που έγινε δυνατό από ανθρώπους σαν εσάς.”

4. Σχετικά με το γάμο … και την εργασία

“Βοηθά μερικές φορές να είμαι λίγο κουφή στο γάμο και σε κάθε χώρο εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της καλής δουλειάς που έχω τώρα.”

5. Σχετικά με το να είσαι γυναίκα

“Η μητέρα μου μου είπε να γίνω κυρία. Και για εκείνη, αυτό σημαίνει να είσαι ο δικός σου άνθρωπος , να είσαι ανεξάρτητος.”

6. Σχετικά με την ισότητα των φύλων

“Οι γυναίκες θα έχουν επιτύχει πραγματική ισότητα όταν οι άνδρες μοιραστούν μαζί τους την ευθύνη της ανατροφής της επόμενης γενιάς”.

7. Σχετικά με την ηγεσία

“Παλέψτε για τα πράγματα που σας ενδιαφέρουν, αλλά κάντε το με τρόπο που θα οδηγήσει τους άλλους να ενωθούν μαζί σας.”

8. Σχετικά με τη διαφωνία και τη δικαιοσύνη

“Οι διαφωνούντες μιλούν για μια μελλοντική ηλικία. Δεν είναι απλώς να λέμε, “Οι συνάδελφοί μου κάνουν λάθος και θα το έκανα με αυτόν τον τρόπο”. Αλλά οι μεγαλύτερες διαφωνίες γίνονται γνωμοδοτήσεις του δικαστηρίου και σταδιακά με τον καιρό οι απόψεις τους γίνονται η κυρίαρχη άποψη Αυτή είναι λοιπόν η ελπίδα των διαφωνούντων: ότι δεν γράφουν για το σήμερα, αλλά για το αύριο”.

9. Σχετικά με την υποστήριξη για τα δικαιώματα των αμβλώσεων

“Αυτό είναι κάτι βασικό για τη ζωή μιας γυναίκας, για την αξιοπρέπειά της. Είναι μια απόφαση που πρέπει να λάβει για τον εαυτό της. Και όταν η κυβέρνηση ελέγχει αυτήν την απόφαση για εκείνη, αντιμετωπίζεται ως λιγότερο από μια πλήρως ενήλικη υπεύθυνη για τις δικές της επιλογές”.