Η ταινία του Jonathan Demme, ανέδειξε κι ένα μεγάλο πρωταγωνιστή με τον Anthony Hopkins να ερμηνεύει ιδανικά τον Hannibal Lecter, για να βραβευτεί με Όσκαρ στις 31 Μαρτίου 1992.
Πριν από τριαντάντα χρόνια, το «Η σιωπή των αμνών» (The Silence of the Lambs) τρομοκρατούσε το κοινό σε όλο τον κόσμο — μαζί με τα δύο αστέρια του.
Ήταν μια εγκεφαλική ταινία τρόμου, μια ταινία που ξόρκισε τους βαθύτερους φόβους μας για να σκιαγραφήσουμε ένα πορτρέτο ανόθευτης κακίας. Βασισμένη στο best seller βιβλίο του Thomas Harris, η ταινία ακολουθεί μια νεαρή πράκτορα του FBI, την Clarice Starling, η οποία επιφορτίζεται να μπει στο κεφάλι ενός κατά συρροή δολοφόνου, του Δρ. Hannibal Lecter.
Η Jodie Foster και ο Anthony Hopkins, οι ηθοποιοί που έπαιξαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα τραπέζι στο Λονδίνο λίγο πριν από τα γυρίσματα. 
Το “The Silence of the Lambs”, που άνοιξε στους κινηματογράφους στις 14 Φεβρουαρίου 1991, έγινε αμέσως επιτυχία για το Χόλιγουντ. Η ταινία απέφερε περισσότερα από 270 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, ένα εκπληκτικό χρηματικό ποσό εκείνη την εποχή για μια ταινία με βαθμολογία R. Στα Όσκαρ του 1992, το “The Silence of the Lambs” σάρωσε τα πέντε μεγαλύτερα βραβεία – ένα κατόρθωμα που είχε προηγουμένως επιτευχθεί μόνο από τα “It Happened One Night” (1934) και “One Flew Over the Cuckoo`s Nest” (1975). — συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης ταινίας, του καλύτερου ηθοποιού για το Hopkins και της καλύτερης ηθοποιού για τη Foster (το δεύτερο Όσκαρ ερμηνείας της μετά το «The Accused» του 1989). Και η Clarice και ο Lecter έγιναν πολιτιστικοί λίθοι, δύο χαρακτήρες που μιμούνται συχνά, ως πρωτότυπο γι’ αυτό που χρειάστηκε για να μετατραπεί το είδος του ψυχολογικού θρίλερ στην τέχνη.
Η Σιωπή των Αμνών, είναι μια ταινία τρόμου βασισμένη σε πραγματικές δολοφονίες. Θεωρείται μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες του κινηματογράφου και από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν Όσκαρ.
Άραγε, έχετε παρατηρήσει το κρυφό μήνυμα της αφίσας της;
Πριν το αποκαλύψουμε…Ας δούμε την πλοκή της…
H Clarice Starling (Joddie Foster) είναι μια νεαρή μαθητευόμενη πράκτορας του FBI, η οποία επισκέπτεται τον χρόνια έγκλειστο ιδιοφυή καννίβαλο, ψυχίατρο Hannibal Lecter (Anthony Hopkins), θέλοντας να πάρει πληροφορίες σχετικά με κάποιον κατ` εξακολούθηση δολοφόνο (Ted Levine), ο οποίος έχει απαγάγει την κόρη (Brooke Smith) μιας γερουσιαστού. Προκειμένου, όμως, να καταφέρει να αποσπάσει αυτές τις πληροφορίες, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να του ανοίξει τις πύλες της ψυχής της και να του μιλήσει για τη χειρότερη ανάμνηση των παιδικών της χρόνων.
Ο Hopkins, για να μπορέσει να ενσαρκώσει ιδανικά τον αιμοδιψή Hannibal, μελέτησε φακέλους της αστυνομίας και παρακολούθησε ακροάσεις δολοφόνων. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η παρουσία του δεσπόζει και ο ρόλος του κυριαρχει.
Το παρουσιαστικό του άκρως επιβλητικό, η φωνή του βραχνή κι ανατριχιαστική , τα μάτια του μοχθηρά όπως του κακού λύκου. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές τρομακτικές μορφές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Έχοντας την ιδιότητα του ψυχιάτρου, δείχνει ότι έχει την ικανότητα να μπορεί να χειριστεί ανάλογα την κάθε επιθυμία του. Ακόμα και τον ειδικό θεραπευτή που θα προσπαθήσει να τον προσεγγίσει ή να τον ψυχαναλύσει. Μιλά με απίστευτη σιγουριά, σε τέτοιο σημείο που σε αφοπλίζει…Η γλυκιά Clarice, διαθέτει μια πηγαία καλοσύνη και δεν έχει ακόμα δώσει χρόνο στον εαυτό της να “σκληρύνει” και να τον θωρακίσει, παρά τις αντίστοιχες απαιτήσεις του επαγγέλματός της. Σεμνή, ευγενής με μια εκφραστικότητα που μαγνητίζει.
Η ερμηνεία της Jodie Foster είναι χωρίς αμφιβολία εκπληκτική!
Τι κι αν ο Anthony Hopkins συνολικά εμφανίζεται μόλις 16 λεπτά…. Αυτά ήταν αρκετά για να του χαρίσουν το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.
Ίσως είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν προσέξει την αφίσα της ταινίας, πίσω από την οποία υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία… Είναι εμπνευσμένη από μία φωτογραφία του διάσημου ζωγράφου, Salvador Dali. Απεικονίζεται το πρόσωπο της Jodie Foster με μία πεταλούδα να βρίσκεται πάνω στο στόμα της και να της το καλύπτει. Πάνω στην πεταλούδα υπάρχει μια νεκροκεφαλή, την οποία είχε δημιουργήσει ο Dali το 1951 από τα γυμνά κορμιά επτά γυναικών. Το έργο του ονόμασε “Αισθησιασμός Θανάτου” και πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον φωτογράφο Philip Halsman. Οι αντιδράσεις που είχε προκαλέσει ήταν φυσικό να είναι πολλές…Και υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια. Αν προσέξει κανείς τα φτερά της πεταλούδας θα δει ότι σχηματίζουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο της Joddie Foster. Ένα θρίλερ που χαμογελάει; Ναι και όχι χωρίς λόγο.
Η Σιωπή των Αμνών δεν είναι ένα τυχαίο θρίλερ. Ή απλώς ένα θρίλερ. Συγκαταλέγεται σε κάποιες άλλες μεγάλες ταινίες, που θα λέγαμε πως έτυχε οι δημιουργοί τους να επιλέξουν την μορφή του θρίλερ. Έχουν υπάρξει και άλλα τρία τέτοια ¨μεγάλα” θρίλερ που άφησαν εποχή και όχι άδικα. Και αυτό γιατί δεν ήταν απλώς ταινίες τρόμου. Ήταν και κοινωνικά σχόλια μεγάλης εμβέλειας.
Και οι τρεις αυτές “μεγάλες ” ταινίες, δεν είναι άλλες από την “Ψυχώ” του Hitchcock, από το “Μωρό της Ρόζμαρι” του Polanski και από το “Shining” του Stanley Kubrick.
Με την “Ψυχώ” ο Alfred Hitchcock, έφερε στον κοινωνικό περίγυρο τις θεωρίες του Φρόυντ και κατά κάποιο τρόπο “κοινωνικοποίησε” την ψυχανάλυση, που ως τότε” κυκλοφορούσε” στο κοινωνικό περιθώριο. Στο “Μωρό της Ρόζμαρι” ο Roman Polanski δεν αναφέρθηκε μόνο στην αιώνια πάλη του Καλού με το Κακό, αλλά αν κρίνει κανείς και από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας, όπου η πρωταγωνίστρια Mia Farrow αγκαλιάζει το μωρό που δεν θα ήθελε ποτέ να είχε κάνει, αποτελεί και ένα μικρό σχόλιο στην μητρική αγάπη, αυτό το είδος αγάπης που στηρίζει τον κόσμο μας.
Στο “Shining” ο Stanley Kubrick κάνει ένα πολυεπίπεδο σχόλιο και μια πραγματεία για τις συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν οποιονδήποτε στην σχιζοφρένεια, με ένα Jack Nicholson απολαυστικό σ` αυτή τη θανάσιμη πορεία του.
Το περίεργο με την “Σιωπή των Αμνών” είναι ότι κανείς δεν θα την αποκαλούσε μια ταινία του Jonathan Demme, παρ` όλο που ο Demme την σκηνοθέτησε υποδειγματικά. Οι περισσότεροι την θυμούνται ως την ταινία όπου πρωταγωνιστούσε ο Hopkins, που με τον μοναδικό τρόπο που ερμήνευσε τον Hannibal Lecter, έκανε ένα γιγαντιαίο άλμα στην καριέρα του. Που όχι μόνο του χάρισε ένα Όσκαρ, αλλά του έδωσε προαγωγή στην κατηγορία των λίγων εκείνων ηθοποιών που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον ρόλο του “κυρίαρχου”. Και είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος που η κάμερα αιχμαλώτισε, αυτό το παγωμένο ακίνητο βλέμμα που επιβάλλεται με την απόλυτη γνώση που περιέχει.
Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσε να πει κανείς για την Σιωπή των Αμνών καθώς κι αυτή δεν κινείται σε ένα, αλλά σε πολλά επίπεδα. Είναι από τα χαρακτηριστικά της είναι το ότι ο πρωταγωνιστής κανίβαλος Χάνιμπαλ Λέκτερ όχι μόνο δεν είναι αποτρόπαιος, αλλά γίνεται κυριολεκτικά συμπαθής. Και αυτό γιατί η “Σιωπή των Αμνών” είναι στην ουσία μια ταινία “μύησης”. Ο Hannibal Lecter είναι στην ουσία ο “πατέρας” που μυεί την “κόρη” του, που είναι η πράκτωρ του FBI. Είναι μια μύηση ενός “πατέρα” σε μια “κόρη”στην φιλοσοφία του Καλού και του Κακού και στον τρόπο που ένας μυημένος πρέπει να μάθει και να ερμηνεύει τα δεδομένα αυτού του κόσμου που κινείται ανάμεσα σ` αυτές τις συμπληγάδες.
Και το συμπέρασμα στο οποία καταλήγει αυτή η πολύ φιλοσοφημένη ταινία που μόνο συμπτωματικά πήρε την μορφή του θρίλερ, είναι πως κατά βάση το Καλό και το Κακό αποτελούν τους δυο πυλώνες αυτού του κόσμου, τον οποίον κυρίως καταστρέφουν οι πολλοί και οι μέτριοι. Οι οποίοι στην ταινία αντιπροσωπεύονται από τον “ιδανικό μέτριο” διευθυντή της φυλακής, το οποίον σχεδιάζει να φάει ο Hannibal Lecter μετά το τέλος της ταινίας. Όπως λέει εξ άλλου με μία δόση χαρακτηριστικού και εξαιρετικού χιούμορ στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο Anthony Hopkins ως Lecter :”I`ll have a friend for dinner”. 
