«Ο μόνος λόγος που βρίσκομαι στο Χόλιγουντ είναι ότι δεν έχω το ηθικό θάρρος να αρνηθώ τα χρήματα».  Marlon Brando

Υπήρξε ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς που έχουν κοσμήσει ποτέ το Χόλιγουντ. Η μόνη ανθρώπινη ενσάρκωση της φράσης: ο άνθρωπος, ο μύθος, ο θρύλος. Έχοντας αποτελέσει αντικείμενο διάφορων άγριων ιστοριών και θεωριών συνωμοσίας, ήταν ένας συναρπαστικός χαρακτήρας, ιντριγκαδόρικος, μυστηριώδης και ιδιόρρυθμος, που φαίνεται να έχει κάνει μια γεμάτη ζωή από όλες τις απόψεις. Οι περίεργοι τρόποι του έχουν συχνά μετατραπεί σε αστικούς μύθους, εδραιώνοντας την ασταθή, απρόβλεπτη και τρελή προσωπικότητά του. Γνωστός για τους εμβληματικούς του ρόλους σε ταινίες όπως The Godfather, Apocalypse Now, A Streetcar Named Desire και άλλες, αυτό το σύμβολο του Χόλιγουντ είχε μια αξιοζήλευτη καριέρα που διήρκεσε σχεδόν έξι δεκαετίες. Αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς στην ιστορία του Χόλιγουντ, που είχε την εικόνα ενός «θυμωμένου νεαρού άνδρα – του παραβάτη, του σκληρού, του επαναστάτη .»

Ο Brando, ο οποίος κέρδισε την αναγνώριση μέσω του θεάτρου, ωστόσο, δεν ήθελε ποτέ να επιστρέψει, καθώς ήταν μια πολύ ταπεινή και συναισθηματικά κουραστική εμπειρία για αυτόν. Ενώ έκανε πρόβες για το “A Streetcar Named Desire” (Λεωφορείον ο Πόθος), έπρεπε «να φωνάζει, να ουρλιάζει, να κλαίει, να σπάει πιάτα, να κλωτσάει τα έπιπλα, να χτυπάει με μπουνιές στους τοίχους και να βιώνει τα ίδια έντονα, εξοντωτικά συναισθήματα κάθε νύχτα, προσπαθώντας κάθε φορά να προκαλούν στο κοινό τα ίδια συναισθήματα» που αποδείχθηκαν εξαιρετικά εξαντλητικά. Στην αυτοβιογραφία του Songs My Mother Teaught Me, ο Brando μίλησε για τη «συναισθηματική του ανασφάλεια ως παιδί» και «την απογοήτευση που δεν του επέτρεπε να είμαι αυτός που ήταν, του ότι ήθελε αγάπη και δεν μπορούσε να την αποκτήσει, του να συνειδητοποιεί ότι ήταν χωρίς αξία» τον είχε βοηθήσει να επιτύχει μια συγκεκριμένη ευαισθησία και ένταση ως ηθοποιός, που έλειπε από άλλους.

Παράλληλα με την υποκριτική του ικανότητα, ο Brando ήταν διαβόητος για την απρόβλεπτη συμπεριφορά του στα γυρίσματα. Τον αγαπούσαν για την υποκριτική του ικανότητα, αλλά τον φοβούνταν για την αστάθεια και τις εκρήξεις του. Δεδομένου του πόσο κοντά ήταν με τον Jack Nicholson, καθώς και οι δύο ονομάζονταν τα κακά αγόρια του Μπέβερλι Χιλς, οι δύο φαρσέρ τακτικά δεν πήγαιναν καλά.  Όμως, ήταν εμφανώς πιο δύσκολο να συνεργαστείς με τον Brando που είχε επανειλημμένα παράξενα αιτήματα. Συχνά αρνιόταν να απομνημονεύσει τα λόγια του και αυτό ανάγκαζε τους ηθοποιούς να φορούν κάρτες για να τον βοηθήσουν να πει τους διαλόγους του.

Ενώ αυτές οι παράξενες ιστορίες κυκλοφορούν, είναι σκόπιμο να σημειωθεί ότι ο διάσημος ηθοποιός ήταν απίστευτα θαρραλέος. Δεν εμφανίστηκε για να αποδεχτεί το Όσκαρ για την εξαιρετική του ερμηνεία ως ο εκπληκτικός Don Vito Corleone στον Νονό για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του ενάντια στις φρικαλεότητες που έγιναν στους ιθαγενείς Αμερικανούς. Περήφανος και έχοντας επίγνωση του ταλέντου του, ο Brando έζησε μια δύσκολη ζωή. Η απογοήτευσή του προέκυψε από το απόλυτο μίσος του για την επιτηδευμένη πρόσοψη του Χόλιγουντ, παρόλο που συνέχισε να είναι μια από τις πρωτοπόρες φιγούρες της εποχής του.

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στην Ομάχα της Νεμπράσκα, στις 3 Απριλίου 1924. Στα έξι του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στο Ιλινόις. Ο πατέρας του ήταν πωλητής και η μητέρα του έπαιζε σε ερασιτεχνικά έργα. Ο Brando δεν είχε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Συχνά μάλωνε με τον πατέρα του. Επίσης δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Ο αθλητισμός και η υποκριτική ήταν τα μόνα πράγματα που τον ενδιέφεραν.

Σε μια προσπάθεια να ελέγξει τον Brando και να τoν πειθαρχήσει, ο πατέρας του τον έστειλε στα δεκαεπτά του χρόνια σε στρατιωτική σχολή. Ο Brando ήταν δεκαεπτά ετών τότε. Έμεινε εκεί για σχεδόν τρία χρόνια, αλλά αρνήθηκε να σεβαστεί την εξουσία και προκάλεσε τόσα προβλήματα που τον έδιωξαν στο τελευταίο έτος. Λόγω της συμπεριφοράς του δεν αποφοίτησε ποτέ από το γυμνάσιο. Έχει πει ότι το να μην έχει δίπλωμα λυκείου ήταν πάντα πηγή αμηχανίας για αυτόν.

Ο νεαρός ηθοποιός

Ο Brando επέστρεψε στην οικογένειά του και κατέληξε να πιάσει δουλειά σκάβοντας χαντάκια. Τελικά ο πατέρας του προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει την εκπαίδευσή του. Ο Brando μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου μια από τις αδερφές του προσπαθούσε να γίνει ηθοποιός. Άρχισε να σπουδάζει με τη διάσημη προπονήτρια υποκριτικής Stella Adler στο Actors` Studio, μια πολύ σημαντική σχολή υποκριτικής. Ενώ ήταν στο Actors` Studio, ο Brando έμαθε το «The Μethod». Στη μέθοδο, οι ηθοποιοί διδάσκονται να αντλούν από τα δικά τους προσωπικά συναισθήματα και εμπειρίες ως τρόπο απεικόνισης των χαρακτήρων τους. Τα παλαιότερα συστήματα υποκριτικής βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στο να διδάσκουν στους ηθοποιούς φυσικές χειρονομίες ως τρόπο έκφρασης.

Ο Βrando έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ στο Θυμάμαι τη μαμά το 1944. Οι θεατρικοί κριτικοί της Νέας Υόρκης τον ψήφισαν ως τον πιο υποσχόμενο ηθοποιό του Μπρόντγουεϊ για την ερμηνεία του το 1946. Το 1947 έπαιξε τον σπουδαιότερο σκηνικό του ρόλο, τον Stanley Kovalsky  στο δράμα “Λεωφορείο ο Πόθος”.

Στο Χόλιγουντ

Πριν από τον James Dean (1931–1955), ο Marlon Brando έκανε δημοφιλή την εμφάνιση με τζιν και μπλουζάκια, ως κινηματογραφικό είδωλο στις αρχές της δεκαετίας του 1950. To Χόλιγουντ εντυπωσιάστηκε με τον Brando και το 1950 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο ως βαριά τραυματισμένος βετεράνος πολέμου στο The Men. Συνέχισε να υποδύεται τον Stanley Kowalski στην κινηματογραφική εκδοχή του 1951 του “Λεωφορείον ο Πόθος” που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Ο Brando έπαιξε μια ποικιλία διαφορετικών χαρακτήρων τα επόμενα χρόνια. Στην επόμενη ταινία του, Viva Zapata! (1952), έπαιξε τον Emiliano Zapata, ο οποίος από φτωχός αγρότης έγινε πρόεδρος του Μεξικού. Ήταν ο Marc Antony στην κινηματογραφική εκδοχή του Julius Caesar (1953) του William Shakespeare (1564–1616). Υποδύθηκε έναν αρχηγό μοτοσυκλετών στο The Wild One (1954), υποδύθηκε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη (1769–1821) στο Desiree (1954) και τραγούδησε και χόρεψε ως Sky Masterson στη μουσική κωμωδία Guys and Dolls (1955). Ο Brando κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ το 1954 για τον ρόλο του στο On the Water-front, μια σκληρή ματιά στα εργατικά συνδικάτα της Νέας Υόρκης.

Περίοδος παρακμής

Από το 1955 έως το 1958 οι άνθρωποι της κινηματογραφικής βιομηχανίας ψήφιζαν πάντα τον Brando ως ένα από τα δέκα κορυφαία κινηματογραφικά αξιοθέατα της χώρας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ωστόσο, η καριέρα του είχε περισσότερα κάτω παρά σκαμπανεβάσματα. Το 1962 τα στούντιο της Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) αποφάσισαν να επαναλάβουν το Mutiny on the Bounty, το οποίο είχε γυριστεί αρχικά το 1935. Η ταινία ήταν μια καταστροφή στο box office. Δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε το μισό από τον τεράστιο προϋπολογισμό της . Η λανθασμένη συμπεριφορά του Brando έφτασε στο απόγειό της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτής της ταινίας. Επικρίθηκε για τις εκρήξεις του στο σετ και για την προσπάθεια να αλλάξει το σενάριο. Εκτός πλατό έτρωγε πάρα πολύ και δεν συναναστρεφόταν με το καστ και το συνεργείο. Για το υπόλοιπο της δεκαετίας του 1960 έπαιξε σε πολλές ταινίες, αλλά καμία από αυτές δεν θεωρήθηκε πολύ υψηλής ποιότητας.

Δεύτερη άνοδος

Η καριέρα του Brando αναγεννήθηκε το 1972 με την ερμηνεία του στον ηγέτη της Μαφίας, Don Corleone στο “Νονό”. Κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ του για αυτόν τον ρόλο, αλλά αρνήθηκε να το δεχτεί. Δεν εμφανίστηκε στην τελετή των βραβείων Όσκαρ για να αρνηθεί προσωπικά το τρόπαιο. Αντίθετα, έβαλε μια ιθαγενή Αμερικανίδα Απάτσι που ονομαζόταν Sacheen Littlefeather να διαβάσει τη διαμαρτυρία του. Το 1994 άλλαξε γνώμη και προσπάθησε να πάρει το χρυσό αγαλματίδιο Όσκαρ, αλλά το αίτημά του απορρίφθηκε.

Η ζωή μετά το Όσκαρ

O Brando συνέχισε να δουλεύει σε πολλές ταινίες μετά τον “Νονό”, τόσο ως σταρ όσο και σε μικρότερους ρόλους σε δράματα και κωμωδίες. Η δυστυχισμένη οικογενειακή ζωή που είχε ο ως παιδί έχει αντικατοπτριστεί στη δική του οικογενειακή ζωή ως ενήλικας. Έχει κάνει πολλούς αποτυχημένους γάμους και έχει βιώσει προσωπική τραγωδία από τις πράξεις που έκαναν δύο από τα παιδιά του. Ένας γιος εξέτισε ποινή φυλάκισης για ανθρωποκτονία και μια κόρη αυτοκτόνησε.

Έτρωγε υπερβολικά μέχρι που ζύγιζε πάνω από τριακόσιες λίβρες στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να κρίνουμε τον Μπράντο από την εμφάνισή του σήμερα και να απορρίψουμε τη δουλειά του λόγω των μεταγενέστερων, λιγότερο σημαντικών θέσεων του ηθοποιού. Το εύρος των ρόλων που έπαιξε είναι απόδειξη της ικανότητάς του να εξερευνά πολλές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Δεν θεωρείται τυχαία ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ηθοποιούς του τέλους του εικοστού αιώνα.