“Τίποτα δε σε ξεκουράζει και δε σου δίνει το μαγικό συναίσθημα της δροσιάς όσο το βιεννέζικο βαλς…” έλεγε ο Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας, ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στο χώρο της κλασσικής μουσικής. Ο λόγος για το σπουδαίο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Η ακρίβεια είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο των μουσικών του ερμηνειών καθώς και ο στιλπνός και ραφιναρισμένος ήχος του που θα μπορούσε να ταιριάξει με κάποιες υφολογικές διαφοροποιήσεις από τον Μπαχ ως τον Στραβίνσκι.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλησαν για τον «ήχο Κάραγιαν» και κάποιοι κριτικοί τον επέκριναν γι` αυτό. Ο κορυφαίος μαέστρος, ηχογράφησε έργα όλων των μεγάλων κλασσικών και ρομαντικών συνθετών, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο το έργο συνθετών που έδρασαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1908 στο Ζάλτζμπουργκ της Αυστροουγγαρίας. Γόνος της πλούσιας ελληνικής οικογένειας των Καραγιάννηδων με καταγωγή από την Κοζάνη…
Χαρακτηρίστηκε παιδί – θαύμα στο πιάνο, και στα πέντε του μόλις χρόνια έδωσε την πρώτη του συναυλία!
Από το 1916 και για μια δεκαετία σπούδασε στο Mozarteum στο Σάλτσμπουργκ. Το 1929 διηύθυνε τη «Σαλώμη» στο Festspielhaus του Σάλτσμπουργκ. Από το 1929 μέχρι το 1934 ήταν ο πρώτος Kapellmeister στο Stadttheater στο Ουλμ της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1933 έκανε την έναρξη διεύθυνσής του στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ με τη σκηνή της «Walpurgisnacht» στην παραγωγή του Φάουστ υπό τον Max Reinhardt. Το 1934 , διεύθυνε την Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης για πρώτη φορά, και μέχρι το 1941, ήταν διευθυντής στην όπερα του Άαχεν της Γερμανίας. Το 1935 δόθηκε μια σπουδαία ώθηση στη σταδιοδρομία του, υποβάλοντας αίτηση για την ιδιότητα μέλους στο ναζιστικό κόμμα. Διορίστηκε ακόμα ως νεώτερος «Generalmusikdirektor» της Γερμανίας στο αστικό θέατρο του Άαχεν.
Η διάκρισή του με την διεύθυνση της όπερας «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ ήταν αξιοσημείωτη. Το 1946 ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη μεταπολεμική συναυλία του στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης, ωστόσο υπήρξε απαγόρευση να διευθύνει τις υπόλοιπες δραστηριότητές της από τις ρωσικές αρχές, εξαιτίας του ναζιστικού παρελθόντος του. Δύο χρόνια αργότερα, το 1948 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Gesellschaft der Musikfreunde στην Βιέννη και είχει παράλληλα τη διεύθυνση στη Σκάλα στο Μιλάνο. Το 1955 διορίστηκε διευθυντής μουσικής στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, ενώ από το 1956 και για 8 χρόνια, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής όπερας της Βιέννης. Να σημειωθεί ότι ήταν και ο εμπνευστής του Πασχαλινού Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ. Έφυγε από τη ζωή στις 16 Ιουλίου του 1989.
Το μοναδικό “μελανό” σημείο στην καριέρα του κορυφαίο Κάραγιαν, ήταν η συνεργασία του με το καθεστώς των Ναζί. Σε αντίθεση με τόσους άλλους διακεκριμένους συναδέλφους του που προτίμησαν την εξορία από τον συμβιβασμό. Ανάμεσά τους οι :Μπρούνο Βάλτερ, Αρτούρο Τοσκανίνι και Εριχ Κλάιμπερ.
Οι περισσότεροι, μέχρι και οι επικριτές του θα πουν ότι οι λόγοι ήταν καθαρά επαγγελματικοί και όχι ιδεολογικοί. Για τον Κάραγιαν, άλλωστε, πάνω από όλα στη ζωή του ήταν οι καριέρα του…
