Tα βασικά του σχεδίου τα έμαθε από τον σκιτσογράφο πατέρα του. Η πρώτη του ατομική έκθεση τέχνης ήταν στο Κέντρο Τέχνης και Χειροτεχνίας του Pittsburgh. Ενώ σπούδαζε στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης, πειραματίστηκε με διάφορες μορφές τέχνης βίντεο και περφόρμανς. Επίσης, διερεύνησε τη διασύνδεση των εικόνων για να βελτιώσει τις δεξιότητές του στο σχέδιο. Στη Νέα Υόρκη, γνώρισε τη δουλειά graffiti , μια νέα μορφή τέχνης. Σταδιακά, κέρδισε την αναγνώριση για τα underground έργα τέχνης του. Δημοσίευσε τα graffiti έργα του με τη μορφή βιβλίου, «Art in Transit: Subway Drawings». Τα έργα του με graffiti αποτελούνταν από εικόνες απλών αντικειμένων όπως πυραμίδες, ανθρώπινες φιγούρες, τηλεοράσεις, ζώα και μωρά, τα οποία χρησιμοποίησε για τους διάφορους κοινωνικούς του ακτιβισμούς. Το Crack Is Wack είναι η τοιχογραφία του κατά των ναρκωτικών. Πήρε την πρόσκληση από τις αρχές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Μπορντό στη Γαλλία και του Μουσείου Stedelijk στην Ολλανδία για να επιδείξει τη δημιουργικότητά του. Όντας θύμα του AIDS, αφιέρωσε χρόνο στη διάδοση της ευαισθητοποίησης σχετικά με το AIDS σε μεταγενέστερη περίοδο της ζωής του.
Πολλές από τις τοιχογραφίες του που μοιάζουν με graffiti προέρχονται από τον πολιτισμό της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1980 και συχνά επικεντρώνονται στην κουλτούρα LGBTQ+, τη σεξουαλική υγεία και τον κοινωνικό ακτιβισμό κατά τη διάρκεια της επιδημίας του AIDS. Ήταν μέρος της underground καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, συνεργαζόμενος με άλλους αξιόλογους δημιουργικούς, όπως οι Andy Warhol, Jean-Michel Basquiat και Vivienne Westwood.
Πριν από το θάνατό του, ίδρυσε το Ίδρυμα Keith Haring, το οποίο υποστηρίζει τις τέχνες και άλλους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που βοηθούν στην εκπαίδευση, τη φροντίδα και την πρόληψη του HIV/AIDS στις νεανικές κοινότητες. Έχει ονομαστεί εναρκτήριος τιμώμενος στο Rainbow Honor Walk του Σαν Φρανσίσκο, το οποίο σημειώνει τα άτομα LGBTQ+ που έχουν κάνει «σημαντική συνεισφορά στους τομείς τους».
Εμπνεύστηκε από τα graffiti
Στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η τέχνη του graffiti ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες της εποχής, είτε συμμετείχαν στο ίδιο το κίνημα graffiti είτε έπαιρναν κομμάτια από αυτό για να τα χρησιμοποιήσουν στην τέχνη τους με μια πιο παραδοσιακή μορφή όπως το σχέδιο και η ζωγραφική.
Ο Haring θα χρησιμοποιούσε κιμωλία για να διακοσμήσει άδειους χώρους αφίσας στους σταθμούς του μετρό της Νέας Υόρκης. Ο στόχος ήταν να κάνει την τέχνη του προσβάσιμη σε περισσότερους ανθρώπους, ανοίγοντας το ενδιαφέρον για το στυλ του σε ανθρώπους όλων των πολιτιστικών και κοινωνικοοικονομικών καταβολών.
Όταν οι άνθρωποι περνούσαν από τα σχέδιά του, θα αύξανε τον ενθουσιασμό για τους πίνακες και τις εκθέσεις του. Συνελήφθη πολλές φορές για βανδαλισμό.
Ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος
Safe Sex, 1988
Παρόλο που υπήρχε η υποψία ότι πολλοί καλλιτέχνες της θρυλικής σκηνής της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1980 ήταν ομοφυλόφιλοι, ο Haring είναι μοναδικός γιατί μοιραζόταν ανοιχτά αυτό το γεγονός με τον κόσμο – κάτι που δεν αισθάνονταν όλοι άνετα.
Αντιπροσώπευε τις πολυάριθμες δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα LGBTQ άτομα κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του δουλειάς. Μία από τις αφίσες του Ignorance = Fear σημειώνει τις προκλήσεις που αντιμετώπιζαν συνεχώς τα άτομα με AIDS και εργάστηκε ακούραστα για να προσεγγίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να εκφράσουν τη σημασία της εκπαίδευσης για το AIDS.
Συνεργάστηκε με διάσημες προσωπικότητες
Ο Haring εμπνεύστηκε από τη μουσική και το περιβάλλον της εποχής.
Ο τρόπος που δούλεψε ήταν εξίσου διασκεδαστικός και ιδιόρρυθμος με το αποτέλεσμα. Συχνά άκουγε hip hop μουσική ενώ ζωγράφιζε, χαϊδεύοντας το πινέλο στο ρυθμό. Μπορείτε να δείτε τις ρυθμικές γραμμές στο έργο του που δίνουν στα κομμάτια ένα είδος μουσικής ενέργειας που είναι μοναδική στο στυλ Haring.
Επίσης, πολλοί από τους πίνακές του έγιναν σε μουσαμά βινυλίου που δεν λειτουργεί μόνο ως καμβάς. Συχνά χρησιμοποιήθηκε από breakdancers ως επιφάνεια για τις εμφανίσεις τους στο δρόμο. Ο Χάρινγκ διασκέδασε με τη δουλειά του και ήταν ταυτόχρονα δημιουργός και προϊόν του περιβάλλοντος της δεκαετίας του `80.
Η δεκαετία του `80 δημιούργησε τη διάσημη πλέον, καλλιτεχνική underground σκηνή της Νέας Υόρκης, η οποία φιλοξενούσε μια πολύπλευρη ομάδα παραγωγικών καλλιτεχνών στο κατώφλι της αναγνώρισης και της κυρίαρχης επιτυχίας. Από άλλους ζωγράφους μέχρι μουσικούς και σχεδιαστές μόδας, ο Haring ήταν μέρος αυτής της απίστευτης κοινότητας ανθρώπων.
Growing, 1988
O Haring δούλευε συχνά μαζί με τους καλλιτέχνες Andy Warhol και Jean-Michel Basquiat καθώς και με τους μεγιστάνες της μόδας Vivienne Westwood και Malcolm McLaren. Εργάστηκε σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο με την Grace Jones όπου ζωγράφιζε το σώμα της με γκράφιτι για τις μουσικές της εμφανίσεις και έκανε ένα καμέο στο μουσικό της βίντεο I`m Not Perfect (But I`m Perfect For You) όπου το χαρακτηριστικό του στυλ μπορεί να είναι δει.
Ο Haring ήταν επίσης στενός φίλος με τη Madonna.
Μια τέχνη-σχολιασμός κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων
Ο Haring είναι γνωστός για τη ζωντανή, πολύχρωμη τέχνη του, ένα μεγάλο μέρος της οποίας ήταν απάντηση σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής, όχι μόνο στην Αμερική αλλά σε όλο τον κόσμο, όπως το απαρτχάιντ, η επιδημία του AIDS και η αχαλίνωτη κατάχρηση ναρκωτικών.
Τα θέματα της τέχνης του δημιουργούν μια έντονη αντίθεση από τα διασκεδαστικά σχήματα και τις εκρήξεις χρωμάτων που χρησιμοποιούσε. Ένα από τα πιο διάσημα κομμάτια του Crack is Wack αναφέρεται στην επιδημία κοκαΐνης που κατέλαβε τη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του `80.
Στην αρχή, φαίνεται σαν ένα ανόητο καρτούν, αλλά μια δεύτερη ματιά καθιστά σαφές ότι το θέμα είναι σοβαρό.
Το 1886, ο Haring κλήθηκε να ζωγραφίσει το Τείχος του Βερολίνου. Σε αυτό, ολοκλήρωσε μια τοιχογραφία που συμβολίζει το όνειρο της ενότητας μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Φυσικά, καταστράφηκε όταν γκρεμίστηκε το τείχος το 1989, αλλά αυτό υπογραμμίζει πόσο πολιτικά εμπλεκόμενος ήταν ο καλλιτέχνης.
Τράβηξε την προσοχή των παιδιών αλλά και των ενηλίκων
Παρόλο που πολλά από τα έργα του Haring περιλάμβαναν σχολιασμούς ορισμένων πολύ «ενήλικων» θεμάτων, του άρεσε επίσης να δουλεύει με παιδιά και πάντα εμπνεόταν από τη φυσική δημιουργικότητα, την αίσθηση του χιούμορ και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Για να γιορτάσει την 100ή επέτειο του Αγάλματος της Ελευθερίας το 1986, ζωγράφισε μια τοιχογραφία για τον Πύργο της Ελευθερίας στο Battery Park με τη βοήθεια 900 νέων, υποστηρίζοντας ότι η νεολαία μας είχε σημαντική θέση στις κοινότητές μας.
Ο Haring θα συνεργαζόταν επίσης με φιλανθρωπικές οργανώσεις για να υποστηρίξουν τους νέους, ζωγραφίζοντας πολλές τοιχογραφίες σε νοσοκομεία παιδιών για να διασκεδάσουν τα άρρωστα παιδιά που θα περνούσαν από εκεί.
Δημιούργησε το φιλανθρωπικό του ίδρυμα, The Keith Haring Foundation το 1989.
Ο Haring διαγνώστηκε με AIDS το 1988. Χρησιμοποίησε την προβολή του ως επιτυχημένος καλλιτέχνης για να ευαισθητοποιήσει για την επιδημία μέσω του εργάζονται πριν τελικά ιδρύσουν το Ίδρυμα Keith Haring το 1989.
Το Ίδρυμα συνεχίζει να βοηθά στην παροχή χρηματοδότησης και υποστήριξης στην έρευνα για το AIDS, φιλανθρωπικά ιδρύματα και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Ο Haring έχασε τη ζωή του από επιπλοκές που σχετίζονται με το AIDS στις 16 Φεβρουαρίου 1990, σε ηλικία μόλις 31 ετών.
Οι δημοπρασίες
Ένα από τα πιο ακριβά έργα του Keith Haring που πωλήθηκαν από τον οίκο Sotheby`s το 2020, ήταν ένα συλλογικό έργο του 1981 των Keith Haring, Jean-Michel Basquiat, Ramellzee, Fab Five Freddy, Futura, Zephyr, Haze, Sniper, CHI-193 και Chino, αποτελούμενο από 19 Πλάκες από πλεξιγκλάς και διακοσμημένες με σχέδια. Πουλήθηκε για $504.000, περισσότερο από 4 φορές την υψηλή εκτίμηση των $120.000.
FAB FIVE FREDDY, KEITH HARING, JEAN-MICHEL BASQUIAT, FUTURA, RAMMELLZEE, HAZE, ZEPHYR, SNIPER, CHI-193 and CHINO | UNTITLED
Το άλλο top seller ήταν ένα μεταξοτυπικό πορτρέτο του 1983 του Keith Haring και του συντρόφου του, Juan Dubose, που δημιούργησε ο Andy Warhol. Το πορτοκαλί και πράσινο πορτρέτο πωλήθηκε επίσης για 504.000 δολάρια, που ήταν υπερδιπλάσιο της υψηλής εκτιμώμενης τιμής των 250.000 δολαρίων.
