Μία από τις πιο δημοφιλείς σταρ του κινηματογράφου και της μουσικής της δεκαετίας του 1930 και του 1940, η Marlene Dietrich ήταν γνωστή για το μοντέρνο στυλ της και τις ποικίλες απεικονίσεις χαλαρών γυναικών. Υπήρξε σταθερή υποστηρίκτρια  της αμερικανικής πολεμικής προσπάθειας, συνεισφέροντας μεγάλο μέρος του χρόνου, της ενέργειας και των μουσικών της ταλέντων για να βοηθήσει τα στρατεύματα.

Φόρεσε φράκο και ημίψηλο καπέλο, χλευάζοντας τις προκαταλήψεις για τη σεξουαλική της ταυτότητα. Ο Hitler τη λάτρευε. Εκείνη, όμως, τάχθηκε κατά του ναζισμού, “φτύνοντας στα μούτρα”, όπως λέγεται, τους απεσταλμένους του.

Τον Goebbels και τον Von Ribbentrop, όταν επιχείρησαν να την πείσουν να επιστρέψει στη Γερμανία, υποσχόμενοι πως θα της επεφύλασσαν θριαμβευτική υποδοχή στο Βερολίνο, αντίστοιχη με αυτή της εισόδου της Κλεοπάτρας στη Ρώμη.

Τα πρώτα χρόνια

Η Marie Magdalene “Marlene” Dietrich γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1901 στο Βερολίνο της Γερμανίας. Στα νιάτα της, το παρατσούκλι της οικογένειάς της ήταν «Lena». Όταν ήταν μικρό παιδί, ο πατέρας της, Louis Otto Dietrich, πρώην αξιωματικός του στρατού που έγινε υπολοχαγός της αυτοκρατορικής αστυνομίας, πέθανε, αφήνοντας τη μητέρα της χήρα με δύο μικρά παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα της Dietrich παντρεύτηκε τον καλύτερο φίλο του συζύγου της Eduard von Losch. Σκοτώθηκε στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Μarlen μεγάλωσε σε μια μεσοαστική οικογένεια στη Γερμανία. Πριν μπει στο σχολείο, εκείνη και η μεγαλύτερη αδερφή της, Liesel, δίδασκαν στο σπίτι, μαθαίνοντας γαλλικά, αγγλικά, μπαλέτο, βιολί και πιάνο. Οι δύο αδερφές παρακολούθησαν το Σχολείο Κοριτσιών Augusta Victoria και συνέχισαν να έχουν ιδιαίτερα μαθήματα γλώσσας και μουσικής στο σπίτι.

Μαζί με την αδελφή της μεγαλώνουν με τις αυστηρές αρχές του αξιωματικού της αστυνομίας πατέρα τους και της συντηρητικής μητέρας τους. Ζει τα παιδικά της χρόνια μαθαίνοντας μουσική, ξένες γλώσσες και διαβάζοντας Goethe, Schiller, Rilke.  Η Marlen επιθυμεί να γίνει βιολονίστα. Δυστυχώς, όμως, ένας  τραυματισμός,  στο χέρι ανακόπτει την πορεία της. Αποφασίζει, λοιπόν, να γίνει ηθοποιός. Έκανε μια οντισιόν για μια θέση στην Ακαδημία Υποκριτικής Max Reinhardt, αλλά δεν μπήκε. Απτόητη, συνέχισε να παίζει σε μια μεγάλη γκάμα μικρών ρόλων.

Η υποκριτική

Το 1923 γυρίζει την πρώτη της ταινία “The Little Napoleon”. Το 1924 παντρεύεται το νεαρό βοηθό σκηνοθέτη Rudolf Sieber με τον οποίο αποκτά μια κόρη, και παρόλο που σύντομα χωρίζουν, δεν παίρνουν ποτέ διαζύγιο.

To 1930 γνωρίζει τον μέντορά της, τον Αμερικανό, αυστριακής καταγωγή, σκηνοθέτη Josef von Sternberg. Ζει μαζί του έως το 1935 και ξεκινούν τη συνεργασία τους. Γυρίζει μαζί του την ταινία που της χαρίζει διεθνή φήμη, το “Blue Angel”, μαγεύει με το τραγούδι της, αποχαιρετά τη Γερμανία και την καλωσορίζει το Χόλιγουντ. Στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, πρωταγωνίστησε σε πολλές επιτυχίες, όπως: Shanghai Express (1932), I Love a Soldier (1936), Manpower (1941) και The Lady is Willing (1942). Σε τέτοιες ταινίες, συμπρωταγωνίστησε με πολλούς διάσημους ηθοποιούς, όπως οι: Charles Boyer, Fred MacMurray, John Wayne, and Cesar Romero.

 Γίνεται το πολύτιμο απόκτημα της Paramount,η οποία μπορεί πλέον να αντιπαρατεθεί στη Metro Goldwyn Mayer, που φτιάχνει την περιουσία της χάρη στον άλλο μύθο, την Greta Garbo.

Ο πόλεμος, η συμβολή της Dietrich και οι τιμές

Το 1939, όταν ξεκίνησε ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη, η Dietrich έγινε Αμερικανίδα υπήκοος και απαρνήθηκε τη γερμανική υπηκοότητα. Μετά την επίθεση στο Pearl Harbor στις 7 Δεκεμβρίου 1941, η Αμερική κήρυξε τον πόλεμο στην Ιαπωνία και στη συνέχεια η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Αμερικανοί ενθαρρύνθηκαν να βοηθήσουν στην πολεμική προσπάθεια με διάφορους τρόπους, όπως: εθελοντισμός, συμμετοχή στο στρατό και πώληση πολεμικών ομολόγων. Από το 1942, η Dietrich περιόδευε τη χώρα για να βοηθήσει στην πώληση πολεμικών ομολόγων. Ορισμένοι ιστορικοί έχουν υπολογίσει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπόρεσε να συγκεντρώσει πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια από την αγορά πολεμικών ομολόγων λόγω των προσπαθειών της Dietrich. Την ίδια χρονιά, το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) ζήτησε από την Dietrich να βοηθήσει με τις προπαγανδιστικές δραστηριότητές τους για να αποθαρρύνουν τα ξένα στρατεύματα. Της ζήτησαν να ηχογραφήσει αμερικανικά τραγούδια στα γερμανικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε εκπομπές στο εξωτερικό προς τα στρατεύματα του Άξονα. Συμφώνησε πρόθυμα και παρήγαγε αρκετά τραγούδια για χρήση από το OSS στο ραδιόφωνο. Αυτά τα τραγούδια περιελάμβαναν: “Time On My Hands”, “Mean to Me” και “Taking a Chance on Love”.

Σε όλη τη χώρα δημιουργήθηκαν καντίνες για να επισκέπτονται οι στρατιώτες ενώ ήταν εκτός υπηρεσίας. Αυτές οι καντίνες πρόσφεραν στους στρατιώτες ένα ζεστό γεύμα και ένα μέρος για να χαλαρώσουν και να κοινωνικοποιηθούν. Μία από αυτές τις καντίνες είχε στηθεί στο Χόλιγουντ και συχνά στελεχώθηκε από διασημότητες. Ενδιαφερόμενη πάντα να βοηθήσει στρατιώτες, η Dietrich προσφέρθηκε εθελοντικά να εργαστεί στην καντίνα, σερβίροντας καφέ σε μέλη των ενόπλων υπηρεσιών και μιλώντας μαζί τους.

To  United Service Organisations (USO), που ιδρύθηκε το 1941 για να υποστηρίξουν στρατιωτικούς και γυναίκες σε όλο τον κόσμο, χρηματοδότησε περιοδείες USO για να ψυχαγωγήσουν στρατεύματα στην Ευρώπη, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία. Πολλοί διάσημοι ηθοποιοί και ηθοποιοί, κωμικοί και διασκεδαστές προσφέρθηκαν εθελοντικά σε αυτές τις περιοδείες, συμπεριλαμβανομένων των Bob Hope, Bing Crosby και των Andrews Sisters. Η Dietrich ήταν μεταξύ εκείνων που προσφέρθηκαν εθελοντικά για περιοδείες USO το 1944 και το 1945. Ταξίδεψε στην Αλγερία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία για να τραγουδήσει στα στρατεύματα. Συχνά αυτές οι περιοδείες γίνονταν κάτω από δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η Dietriech  έπαιζε χωρίς ρεύμα, κοιμόταν σε σκηνές και δούλευε πολύ κοντά στην πρώτη γραμμή. Κατά τη διάρκεια των εκπομπών της, ήταν περισσότερο γνωστή για το ότι έπαιζε μουσική σε ένα πριόνι, το οποίο οι στρατιώτες απολάμβαναν πολύ.

Οι πολλές δραστηριότητες της Dietrich σε καιρό πολέμου αναγνωρίστηκαν σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Το 1945 της δόθηκε ο τίτλος της κόρης του Εβδομηκοστού Συντάγματος Πεζικού του στρατού. Το 1947, της απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Ελευθερίας από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο είναι η υψηλότερη τιμή που μπορεί να απονεμηθεί σε έναν Αμερικανό. Η Γαλλία έδωσε στη Dietrich το μετάλλιο της Λεγεώνα της Τιμής για τις δραστηριότητές της κατά τη διάρκεια του πολέμου στη χώρα και το Βέλγιο της απένειμε το παράσημο του Ιππότη του Λεοπόλδου.

Ο Dietrich επέστρεψε στο να γυρίζει ταινίες και να παίζει στη σκηνή μετά τον πόλεμο. Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι ρόλοι της στον κινηματογράφο μειώθηκαν και έστρεψε την εστίασή της στις εμφανίσεις στη σκηνή. Σταμάτησε την υποκριτική τη δεκαετία του 1970, αν και συνέχισε να γράφει ποίηση και βιογραφίες για τη ζωή της. Η Marlene Dietrich έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι στις 6 Μαΐου 1992 σε ηλικία 90 ετών.