“Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες.” ήταν τα λόγια της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Της σπουδαίας Ελληνίδας που έμεινε στην ιστορία ως Κυρά της Ρω.
Υπήρξε μέλος της Αντίστασης κατά την περίοδο της κατοχής και ήταν εκείνη η γυναίκα με την ασύγκριτη τόλμη και γενναιότητα, η οποία επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω. Αυτό το έκανε κάθε πρωί και την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου.
Όπως είχε αναφέρει η ίδια στο αφιέρωμα που της έκανε ο Φρέντυ Γερμανός: «η ζωή των Καστελοριζιτών ήταν η βραχονησίδα Ρω, αν οι Τούρκοι την παίρναν δεν θα υπήρχε Καστελόριζο».
Στη Ρω είχε εγκατασταθεί από το 1924 με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν με συμμαχικά πλοία. `Αλλοι προς Κύπρο κι άλλοι προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω προτίμησε να παραμείνει στο νησί και να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία. Εκεί, προσέφερε τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που είχαν βρει καταφύγιο. Αφού έληξε ο πόλεμος, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω όμως, δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι το ότι η Δέσποινα Αχλαδιώτου απουσίαζε για λίγες μέρες για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν στην ακριτική νησίδα. Εκεί, τοποθέτησαν πάνω σ` ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω όταν επέστρεψε, την κατέβασε αμέσως. Την επόμενη χρονιά το ναυτικό κατέφθασε με ένα αντιτορπιλικό στο Καστελόριζο, δίνοντάς της παράσημο για τον παραδειγματικό πατριωτισμό της.
Όλοι οι κάτοικοι του νησιού συγκεντρώθηκαν για να την ευχαριστήσουν. Η Κυρά της Ρω διάβασε μερικά λόγια που είχε γράψει σε ένα χαρτί και στο τέλος ευχαρίστησε λέγοντας «Ζήτω η Ελλάς».
Η ίδια είχε πει:
«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου».
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών(1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.
Τιμήθηκε από τη Βουλή, την Ακαδημία Αθηνών στις 30 Δεκεμβρίου 1975, το Πολεμικό Ναυτικό και άλλους φορείς. Επίσης, έχει εκδοθεί γραμματόσημο με την προσωπογραφία της.
`Εφυγε από τη ζωή, στις 13 Μαΐου του 1982. σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου.Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
