Mία από τις κορυφαίες Αμερικανίδες ποιήτριες. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα διάσημη όσο ήταν εν ζωή, σήμερα όμως θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Ήταν ιδιαίτερα μοναχική και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο `Αμερστ. Σπάνια έβγαινε από το σπίτι κι ερχόταν σε επαφή με λίγους ανθρώπους. Από εκείνους είχε επιρροές σε μεγάλο βαθμό στην ποίηση και τον τρόπο σκέψης της. Το 1854, γνώρισε τον πάστορα Τσαρλς Γουάντσγορθ σε ένα ταξίδι στην Φιλαδέλφεια. Σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, οι ρομαντικοί στίχοι των ποιημάτων της τα επόμενα χρόνια προέρχονταν από τον πλατωνικό έρωτά της για εκείνον. Η Έμιλυ όμως τον αποκαλούσε “τον πιο κοντινό της άνθρωπο πάνω στη γη“.
Η Έμιλι Ντίκινσον ταν μια σπουδαία ποιήτρια της οποίας η ζωή παρέμεινε μυστήριο. Ήταν η ίδια η Έμιλυ που βοήθησε να επινοηθεί το σχέδιο για τον μύθο της, ξεκινώντας από την ηλικία των 23 ετών όταν απέρριψε μια πρόσκληση από μια φίλη της: «Είμαι τόσο ντεμοντέ, αγάπη μου, που όλοι οι φίλοι σου θα κοιτούσαν επίμονα».
Η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν πέντε ποιήματά της -από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα χωρίς να το γνωρίζει η Ντίκινσον.
;Hταν εξαιρετικά παραγωγική στον αριθμό των ποιημάτων της, που είναι περισσότερα από 800. Συχνά μάλιστα, τα έστελνε μέσω αλληλογραφίας σε φίλους της, ωστόσο. Είναι κρίμα που δεν βρήκε αναγνώριση κατά τη διάρκεια της ζωής της.
`Εφυγε από τη ζωή στις 15 Μαίου του 1886 στο Άμερστ, ενώ ο πρώτος τόμος ποιημάτων της εκδόθηκε το 1890 μετά θάνατον και ο τελευταίος το 1955.
“Είσαι μεγάλη ποιήτρια” ήταν τα προφητικά λόγια της συγγραφέας `Ελεν Χαντ Τζάκσον το 1898, για εκείνη…
Ακολουθούν κάποια από τα σπουδαία λόγια της καθώς και αποσπάσματα από ποιήματά της από το βιβλίο “Το Μέγα Ύδωρ”:
Το ότι δεν θα ξανάρθει ποτέ, αυτό είναι που κάνει τη ζωή τόσο γλυκιά.
Οι άνθρωποι χρειάζονται δυσκολίες και αντιστάσεις για να αποκτήσουν ψυχική δύναμη.
Εγώ, δεν είμαι κανένας. Εσύ ποιος είσαι;
Μόλις ταΐσεις τον θυμό πεθαίνει. Η πείνα είναι που τον παχαίνει.
Τα γηρατειά έρχονται ξαφνικά και όχι σιγά-σιγά, όπως νομίζουν.
Η ψυχή θα πρέπει να μένει πάντα μισάνοιχτη, έτοιμη να καλωσορίσει την εκστατική εμπειρία.
Λένε ότι ο Θεός είναι παντού, αλλά πάντα Τον σκεφτόμαστε σαν κάτι απόμακρο.
Η Φυγή είναι όλα όσα ξέρουμε για τον παράδεισο και όλα όσα χρειαζόμαστε για την κόλαση.
Το να πεθαίνεις είναι μια άγρια νύχτα και ένας καινούργιος δρόμος.
Η αλήθεια είναι τόσο σπάνια, που είναι υπέροχο να τη λες.
Είναι καλύτερα να είσαι το σφυρί παρά το αμόνι.
Η τύχη δεν είναι τυχαία, είναι μόχθος. Το χαμόγελο της επιτυχίας κερδίζεται.
Το να ζεις είναι τόσο εκθαμβωτικό, που αφήνει πολύ λίγο χρόνο για οτιδήποτε άλλο.
Κάθε φορά που ένα πράγμα γίνεται για πρώτη φορά, απελευθερώνει έναν μικρό δαίμονα.
Πες την αλήθεια, αλλά πες την παραποιημένη.
Από το βιβλίο «Το Μέγα Ύδωρ»
Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι
το χάραμα τόσο κοντά
που τα κενά σχεδόν αγγίζεις-
ώρα να στρώσεις τα μαλλιά,
να ετοιμάσεις τα λακκάκια,
και ν’ απορήσεις τι να ήσαν
τα γηραιά, ξεθωριασμένα
μεσάνυχτα και σε φόβισαν.
Η Φύση κάνει να διψούμε,
ώστε, πεθαίνοντας μετά,
λίγο νερό εκλιπαρούμε
σε δάχτυλα περαστικά.
Δηλοι την πιο λεπτή για μας
ανάγκη που εν αφθονία
πληροι το μέγα προς δυσμάς
το Ύδωρ, η Αθανασία.
Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών
μπροστά στο πολικό τοπίο
-μια περατή απεραντότης-
εκεί που η ψυχή ανοίγει
και δέχεται τον εαυτό της.
Η φήμη είναι μέλισσα.
Έχει κεντρί, έχει τραγούδι-
Α, έχει όμως και φτερά.
