Ο μεγαλύτερος ζωγράφος του 20ού αιώνα. `Ενας από τους σπουδαιότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον George Braque του κυβισμού και με μεγάλη συνεισφορά τόσο στη διαμόρφωση όσο και στην εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης. Ο Picasso υποστήριξε τον Κομμουνισμό, καθ`όλη τη διάρκεια της ζωής του,  και από το 1944 εντάχθηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ο Picasso ζωγράφισε το “Αγόρι με Πίπα”, όταν ήταν μόλις 24 ετών. Στο έργο απεικονίζεται ένας νεαρός Παριζιάνος, που κρατά στο αριστερό του χέρι μια πίπα και είναι στεφανωμένος με τριαντάφυλλα.

Οι πρώτες προετοιμασίες αυτού του έργου περιελάμβαναν την τοποθέτηση του αγοριού σε όλους τους τύπους ποζών που περιλάμβαναν όρθιο, καθιστό ή ακουμπισμένο στον τοίχο. Μετά από πολλή επανατοποθέτηση του μοντέλου, ο Picasso αποφάσισε το αγόρι να κάθεται. Το επόμενο που τον απασχόλησε ήταν πώς να τοποθετήσει το χέρι, όπου αφιερώθηκε πολύς χρόνος στο ύψος και τη γωνία.

Τα πρώτα έργα δεν δείχνουν άλλα αντικείμενα εκτός από σωλήνα που χρησιμοποιείται. Αν και ο καλλιτέχνης άρχισε να ζωγραφίζει αυτήν την εικόνα, χρειάστηκε περίοδο ανάπαυσης για περίπου ένα μήνα. Σε αυτό το διάστημα, αποφάσισε να το ολοκληρώσει τοποθετώντας μια γιρλάντα λουλουδιών στο κεφάλι του αγοριού.

Το Le Bateau-Lavoir στη Μονμάρτη είναι το μέρος όπου ζούσε ο ζωγράφος όταν δημιούργησε αυτήν την εικόνα. Μερικοί από τους ντόπιους ζούσαν στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, όπως είναι οι κλόουν ή οι ακροβάτες. Ο Picasso χρησιμοποίησε πολλούς ντόπιους στις φωτογραφίες του, αλλά λίγα είναι γνωστά για το αγόρι της εικόνας.

Αυτό που φαίνεται να είναι γεγονός από σχόλια που προέρχονται από διάφορες πηγές, είναι ότι το αγόρι ήταν μοντέλο στα εφηβικά του χρόνια που περιφερόταν στο στούντιο του Picasso και προσφέρθηκε εθελοντικά για να ποζάρει για το πετρέλαιο. Τα σχόλια του ίδιου του Picasso για το αγόρι ήταν ότι ήταν ένας από τους: “ντόπιους, ηθοποιούς, κυρίες, κύριους, παραβάτες … Έμεινε εκεί, μερικές φορές όλη την ημέρα. Με παρακολουθούσε να δουλεύω. Το λάτρεψε αυτό. “

Από αυτό το σχόλιο, μπορούν να γίνουν υποθέσεις. Όπως ότι ο Picasso δεν ήθελε οι άνθρωποι να γνωρίζουν ποιος είναι το αγόρι και το δεύτερο είναι ότι ο Πικάσο δεν γνώριζε πραγματικά το αγόρι. Ωστόσο, κάπου αναφέρεται πως αποκαλούνταν “petit Louis” δηλαδή «μικρός Λουί». Ο Picasso  προτιμούσε όμως τα μοντέλα των έργων του να παραμένουν ανώνυμα στο κοινό.

Ο πίνακας αγοράστηκε για πρώτη φορά από τον John Hay Whitney το 1950 έναντι 30.000 δολαρίων ΗΠΑ.

Στις 5 Μαΐου 2004 ο πίνακας πωλήθηκε για 104.168.000 δολάρια ΗΠΑ στη δημοπρασία του Sotheby`s στη Νέα Υόρκη. Ο οίκος Sotheby`s δεν κατονόμασε τον αγοραστή αν και πηγές λένε ότι ήταν ο Guido Barilla, ιδιοκτήτης του Barilla Group. Τότε, έσπασε το ρεκόρ για το ποσό που πληρώθηκε για έναν πίνακα που δημοπρατήθηκε (όταν αγνοείται ο πληθωρισμός). Το ποσό των 104 εκατομμύρια δολαρίων, περιλαμβάνει την τιμή δημοπρασίας των 93 εκατομμυρίων δολαρίων συν την προμήθεια του οίκου δημοπρασιών περί τα 11 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Αυτό το ρεκόρ καταρρίπτεται από τη δημοπρατούμενη τιμή του Portrait of Adele Bloch-Bauer I του Gustav Klimt.  Το 2006, το πορτρέτο του 1907, Adele Bloch-Bauer I, αγοράστηκε για την Neue Galerie της Νέας Υόρκης από τον Ronald Lauder σύμφωνα με πληροφορίες για 135 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, ως η υψηλότερη αναφερόμενη τιμή που πληρώθηκε ποτέ για έναν πίνακα μέχρι εκείνο το σημείο.

Πολλοί κριτικοί τέχνης έχουν δηλώσει ότι η υψηλή τιμή πώλησης του έργου έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το όνομα του καλλιτέχνη παρά με την αξία ή την ιστορική σημασία του πίνακα.

Το άρθρο της Washington Post για την πώληση περιείχε τον ακόλουθο χαρακτηρισμό της αντίδρασης: Ο ειδικός για τον Picasso, Pepe Karmel, ο οποίος έφτασε στη Νέα Υόρκη το πρωί μετά την πώληση, ήταν οργισμένος για όλη την υπόθεση. “Έχω μείνει έκπληκτος”, είπε, “ότι ένας απλός, μικρός πίνακας θα μπορούσε να κοστίσει μια τιμή κατάλληλη για ένα πραγματικό έργο του Picasso. Αυτό δείχνει πόσο διαχωρίζεται η αγορά από τις πραγματικές αξίες της τέχνης.”

Οι περίοδοι του Picasso & η επιλογή των χρωμάτων του πίνακα

Αυτός ο πίνακας αναφέρεται στη «ροζ περίοδο» στο έργο του Picasso(1904 – 1906). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, χρησιμοποίησε χαρούμενες πορτοκαλί και ροζ αποχρώσεις στους πίνακές του – σε αντίθεση με τους ψυχρούς, ζοφερούς τόνους της προηγούμενης «μπλε περιόδου».

Στον πίνακα αυτό, το αγόρι απεικονίζεται καθιστό να κρατά μια πίπα, έχοντας το αριστερό χέρι του λυγισμένο στο ύψος των ώμων του. Το άλλο χέρι του νέου άνδρα ακουμπάει στο ένα του πόδι, ενώ τα δυο του πόδια βρίσκονται σε διάσταση. Τα ρούχα του αγοριού είναι σε μπλε χρώμα που θυμίζει έντονα τα σημερινά τζιν. Στο κεφάλι του φοράει ένα στεφάνι με κόκκινα λουλούδια. Θα λέγαμε ότι αυτό δεν αντιστοιχεί στην αρσενική του ιδιότητα. Στο φόντο κυριαρχεί το έντονο κεραμιδί χρώμα, ενώ δεξιά και αριστερά του υπάρχουν δύο συνθέσεις λουλουδιών.

Τα χρόνια της «μπλε περιόδου» ήταν δύσκολα για τον καλλιτέχνη καθώς έζησε σε ακραία φτώχεια, πείνα και αποξένωση. Όλα αυτά ο νεαρός καλλιτέχνης τα εξέφρασε με γαλαζοπράσινες εικόνες αδυνατισμένων, δυστυχισμένων ψυχών που μόλις επέζησαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Τον Αύγουστο του 1904, ο 24χρονος Picasso γνώρισε τη Fernanda Olivie, μια ρομαντική σχέση με την οποία επηρέασε ευνοϊκά το έργο του. Η απόλαυση της φυσικότητας και της αισθησιακής χαράς άρχισε να αντικαθιστά την άλλοτε βασανιστική απόγνωση. ‘Ισως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους για την αλλαγή στο ύφος του πίνακα του καλλιτέχνη. Αρλεκίνοι, ερμηνευτές τσίρκου και κλόουν άρχισαν να εμφανίζονται στους πίνακές του, οι οποίοι θα κατοικούν στους καμβάδες σε διαφορετικά στάδια μέχρι το τέλος μιας μακράς καριέρας ως ζωγράφου.

Και αν η «μπλε περίοδος» του απολαμβάνει σήμερα μεγαλύτερη δημοτικότητα στο κοινό, η «ροζ» έχει πολύ μεγαλύτερη καλλιτεχνική και ιστορική σημασία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, άρχισε να αναπτύσσει στιλιστικές μεθόδους που τον έκαναν τον πιο σημαντικό καλλιτέχνη του 20ού αιώνα. Ωστόσο, οι σύγχρονοι του Picasso δεν έκαναν διάκριση μεταξύ της «μπλε» και της «ροζ» περιόδου, θεωρώντας τις μία. Η κατάθλιψη του καλλιτέχνη υποχώρησε, αλλά δεν σταμάτησε. Στην πραγματικότητα συνεχίστηκε μέχρι την «Κυβιστική περίοδο» (που ακολούθησε τη «ροζ») και μόνο στην επόμενη περίοδο του νεοκλασικισμού το έργο του άρχισε να επιδεικνύει παιχνιδιάρικη διάθεση, κάτι το οποίο παρέμεινε ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό του έργου του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι έργα της “μπλε περιόδου” φαίνεται να εκφράζουν τη θλίψη του καλλιτέχνη, οι ήρωες των έργων της “ροζ περιόδου” δεν θρηνούν, αν και εξακολουθούν να δείχνουν ταπεινότητα στη μοίρα. Τα έργα του στη «ροζ περίοδο» αρχίζουν να ζουν τη δική τους ζωή στο καλλιτεχνικό πνεύμα της εποχής τους – ο ίδιος ο πίνακας αποκτά τη μεγαλύτερη σημασία και όχι το θέμα και το περιεχόμενό του. Ο Picasso συνέχισε να πειραματίζεται, κάνοντας τους χαρακτήρες του ανώνυμους, πιθανότατα να αντιπροσωπεύουν την καλλιτεχνική μήτρα ενός ατόμου και όχι το ίδιο το άτομο.