Υπήρξε ένας από τους πιο ανθεκτικούς σταρ του Χόλιγουντ όλων των εποχών, με καριέρα που διήρκεσε σχεδόν 61 χρόνια, από τη δεκαετία του 1940 έως το 2000. Στην πραγματικότητα, εργαζόταν για να γυρίσει μια ακόμη ταινία – την 75η του – βασισμένη στο μυθιστόρημα του Sinclair Lewis Dodsworth, όταν έφυγε από τη ζωή στον ύπνο του στις 12 Ιουνίου 2003, σε ηλικία 87 ετών.
“Η πίστη σου δίνει μια εσωτερική δύναμη και μια αίσθηση ισορροπίας και προοπτικής στη ζωή.” Gregory Peck
Γεννημένος ως Eldred Gregory Peck το 1916, το πιο λατρεμένο παιδί του Σαν Ντιέγκο έδειξε στη ζωή τα ίδια στοιχεία που τον χαρακτήριζαν στους κινηματογραφικούς του ρόλους – αυτά της δύναμης και ακεραιότητας. Μεγάλωσε στο Λος Άντζελες μετά το διαζύγιο των γονιών του όταν ήταν έξι ετών, ο Peck σπούδασε ιατρική στο UC Berkeley, επηρεασμένος από τον φαρμακοποιό πατέρα του. Ωστόσο, ο ψηλός μελαχρινός και όμορφος νεαρός αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Παραλείποντας την αποφοίτησή του και αφήνοντας πίσω το όνομα “Eldred”, ο Peck μπήκε σε ένα τρένο με 160 $ στην τσέπη και κατευθύνθηκε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει υποκριτική με τον θρυλικό Sanford Meisner. Το 1942, θα έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ σε ένα θεατρικό έργο που ονομαζόταν «The Morning Star». Ήταν κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος χορού με τη Martha Graham που ο Peck τραυμάτισε την πλάτη του, με αποτέλεσμα να βγει εκτός θητείας στο στρατό κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα χρόνια όμως του πολέμου του έδωσαν την ευκαιρία να βελτιώσει το ταλέντο του και να καθιερωθεί το όνομά του.
Η πρώτη απόπειρα για τον Peck στην οθόνη ήταν σκέτη καταστροφή, επειδή τα χαρακτηριστικά του ήταν προφανώς «πολύ μεγάλα», κι εκτός αυτού «το αριστερό του αυτί ήταν πολύ μεγαλύτερο από το δεξί του αυτί». Και όμως συνέχισε να κάνει ένα από τα πιο θεαματικά ντεμπούτα του Χόλιγουντ, λαμβάνοντας τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ τα πρώτα πέντε χρόνια της καριέρας του. Ως ιεραπόστολος στην Κίνα στο “The Keys of the Kingdom” (1944), ένας λιγομίλητος πατέρας στο “The Yearling” (1946) , ένας ρεπόρτερ που μάχεται με τον αντισημιτισμό στο «Gentleman`s Agreement» (1947), και ως ψυχολογικά βασανισμένος αεροπόρος στο «Twelve O`Clock High» (1949).
Ήταν στη μεταπολεμική περίοδο που το ταλέντο του άνθισε πλήρως, μέσω ρόλων που εξέφραζαν τέλεια τον αμερικανικό χαρακτήρα στα μέσα του εικοστού αιώνα.
Αφού διατήρησε το άστρο του καθ` όλη τη δεκαετία του `50, στις μεθυστικές μέρες του Camelot, ο Peck κέρδισε τον ρόλο που γεννήθηκε για να παίξει.
Ο ρόλος που τελικά του κέρδισε το Όσκαρ, το 1963, ήταν αυτός του θαρραλέου δικηγόρου Atticus Finch, στο To Kill a Mockingbird, προσαρμοσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Harper Lee. Του λευκού δικηγόρου του Νότου που υπερασπιζόταν έναν μαύρο άνδρα ο οποίος κατηγορήθηκε για βιασμό. Στοχαστικός, έξυπνος και ατρόμητος, ο Atticus είναι ο πατέρας – και ο άνθρωπος – που όλοι θα θέλαμε να είμαστε. Ο Atticus Finch ονομάστηκε ο «Μεγαλύτερος κινηματογραφικός ήρωας των τελευταίων 100 ετών» από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (#2 και #3 οι Indiana Jones και James Bond αντίστοιχα).
Από την ταινία: “Τhe Keys of Kingdom”
Μεταξύ των ταινιών που συνεχίζουν να βρίσκονται ακόμα και σήμερα στις προτιμήσεις του κοινού, εκτός από τις υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες του είναι: «The Man in the Grey Flannel Suit», «The Guns of Navarone», «The Gunfighter», «Spellbound», «Beloved Infidel», «How the West Was Won», «Captain Newman, MD», «MacArthur» και «Captain Horatio Hornblower».
Από την ταινία Spellbound του Alfred Hitchcock
O Gregory Peck ήταν ο σταρ που ενσάρκωνε όλους τους χαρακτήρες με μια ευγενική αξιοπρέπεια, ηρωισμό και συμπόνια. Ήταν κλασικά όμορφος και γοητευτικός, ενώ η φωνή του ήταν ένα ηχηρό μείγμα δύναμης και τρυφερότητας.
“The Paradine Case” 1947.
Portrait, 1947.
Το 1967 έλαβε το ανθρωπιστικό βραβείο Jean Hersholt της ακαδημίας και το 1989 το βραβείο ζωής του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Την ίδια χρονιά, κέρδισε ένα ειδικό βραβείο προς τιμήν της καριέρας του από το Φεστιβάλ των Καννών. Ενώ, μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερου δεύτερου ανδρικού ρόλου ως ιεροκήρυκας σε ένα ριμέικ του “Moby Dick”.
Οι χαρακτήρες του ήταν ως επί το πλείστον γοητευτικοί αλλά περιστασιακά ανατριχιαστικοί. Υποδύθηκε έναν ανεξάρτητο ρεπόρτερ στην Αιώνια Πόλη που γοητεύει μια πριγκίπισσα, την οποία υποδύεται η Audrey Hepburn, στο «Roman Holiday» (1953). Αλλά του άρεσε επίσης να υποδύεται τον κακό, όπως τον υιό του κτηνοτρόφου στο “Duel in the Sun” (1946), τον εμμονικό καπταιν Ahab στο “Moby Dick” (1956) και τον ναζιστή εγκληματία πολέμου Δρ. Josef Mengele στο “The Boys From Brazil» (1978).
Audrey Hepburn και Gregory Peck στην ταινία Roman Holiday.
«Ήταν μια πανύψηλη φιγούρα στην ιστορία της κινηματογραφικής βιομηχανίας», είπε ο Jack Valenti, πρόεδρος της Motion Picture Assn. της Αμερικής. Έκανε μια σειρά από ταινίες που φώτισαν μεγάλες αλήθειες του χαρακτήρα. Μία από αυτές τις ταινίες, σημείωσε ο Valenty, ήταν το «Gentleman’s Agreement», όπου «ανέλαβε έναν ρόλο που για πρώτη φορά στην οθόνη αντιμετώπισε τον αντισημιτισμό».
La Jolla, California, 1949.
Ως ένας από τους τελευταίους γίγαντες από τη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ, ο Peck ήταν γνωστός για τη φιλανθρωπική και πολιτική συγκέντρωση χρημάτων και άλλες ανθρωπιστικές προσπάθειες εκτός κάμερας. Υπηρέτησε ως πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών τρεις φορές (1967-70) και το 1971 ήταν επικεφαλής του Ταμείου Αρωγής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, το οποίο βοηθά στη στέγαση και τη φροντίδα των ηλικιωμένων εργαζομένων στον κινηματογράφο.
Aπό την ταινία Duel in the Sun (1946)
Από την ταινία Moby Dick
Από την ταινία The Guns of Navarone
Mοιράστηκε τις ενέργειές του με το κοινό καθώς και με τους συναδέλφους του. Ήταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου των Τεχνών το 1965 και βοήθησε να συγκεντρωθεί η πρώτη ομοσπονδιακή επιδότηση των 4 εκατομμυρίων δολαρίων για τις τέχνες. Πήρε την Καλιφόρνια ως πολιτειακός πρόεδρος της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρείας το 1964 και το έθνος ως εθνικός πρόεδρος δύο χρόνια αργότερα.
Ο Peck ήταν τόσο επιτυχημένος στο να στραφεί προς υποστήριξη τέτοιων Δημοκρατικών πολιτικών- όπως ο πρώην κυβερνήτης Pat Brown -που πολλοί του πρότειναν να είναι υποψήφιος για κυβερνήτης, γερουσιαστής των ΗΠΑ ή ακόμη και πρόεδρος. Επέλεξε ωστόσο να μην θέσει υποψηφιότητα αλλά συνέχισε τις πολιτικές του δραστηριότητες. Κάποτε έκανε μια σειρά από τηλεοπτικές διαφημίσεις που βοήθησαν να αποτραπεί η υποψηφιότητα του συντηρητικού δικαστή Robert Bork στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
«Στον Gregory Peck — έναν καλλιτέχνη που έφερε νέα αξιοπρέπεια στο επάγγελμα του ηθοποιού», είπε ο πρώην Πρόεδρος Lyndon B. Johnson απονέμοντας στον Πεκ το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της χώρας, το Μετάλλιο της Ελευθερίας, το 1969.
«Ο Gregory Peck έχει εμπλουτίσει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων», είπε ο Δημοκρατικός πρόεδρος και φίλος του Peck. «Έχει δώσει τις ενέργειές του, τα ταλέντα του και την αφοσίωσή του σε σκοπούς που έχουν βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένας ανθρωπιστής στον οποίο οι Αμερικανοί είναι βαθιά υπόχρεοι».
Ακόμη και ο ηθοποιός Charlton Heston, του οποίου οι συντηρητικές πολιτικές απόψεις ήταν αντίθετες με αυτές του Peck, αναγνώρισε δημόσια την εξαιρετική προσωπικότητα του Peck.
«Έχει τις πιο σπάνιες ιδιότητες σε αυτή την πόλη: Είναι πραγματικά ένας κύριος», είπε κάποτε ο Heston. Και είναι τιμή μου που τον γνωρίζω.”
Ένας λόγος που ο Peck άρεσε τόσο πολύ ακόμη και στους ανταγωνιστές του ήταν η σεμνότητά του. Ή όπως έγραψε η αρθρογράφος του εθνικού συνδικάτου, Hedda Hopper, τη δεκαετία του 1950, όταν ο ηθοποιός καθιερώθηκε σταθερά, «Ο Peck, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του Χόλιγουντ, είναι τόσο ταπεινός και συνεργάσιμος σήμερα όσο και με την πρώτη του φωτογραφία. Ποτέ δεν επέτρεψε στη φήμη να μειώσει τη φυσική του ποιότητα του μεγαλείου».
Οι επαγγελματικές του επιτυχίες αυξήθηκαν από μια πλήρη οικογενειακή ζωή – τρεις γιους από τον πρώτο του γάμο και έναν γιο και μια κόρη από τον δεύτερο – και τα ταξίδια. Τα χόμπι του κυμαίνονταν από τη συλλογή έργων τέχνης μέχρι την κηπουρική και τους ιπποδρομίες. Σε αντίθεση με πολλούς σταρ, δεν επέτρεψε ποτέ στο Χόλιγουντ να τον καταναλώσει.
California, 1955.
Ακόμα κι όταν άλλαζαν οι καιροί, ο Gregory Peck έφερε μια φυσική αξιοπρέπεια σε όποιον ρόλο έπαιζε. Είχε κάνει την τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία (το ριμέικ του Scorsese του « Το Ακρωτήριο του Φόβου») το 1991. O πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, μιας οργάνωσης που κάποτε ηγείτο ο Peck δεν είπε τυχαία για εκείνον ότι : «Ήταν ο τελευταίος από τους αληθινούς αριστοκράτες του παλιού Χόλιγουντ».
