Στις 22 Ιουλίου του 1882 γεννήθηκε ο βασιλιάς του αμερικανικού ρεαλισμού & της μοναξιάς.
Γεννήθηκε στη μικρή πόλη Nyack, περίπου σαράντα λεπτά βόρεια της Νέας Υόρκης, με ολλανδική, αγγλική, γαλλική και ουαλική καταγωγή. Το ταλέντο του Edward Hopper για την τέχνη ενθαρρύνθηκε από την οικογένειά του. Συγκεκριμένα, τού επέτρεψαν να σπουδάσει τέχνη με το πρόσχημα ότι πηγαίνει στην εικονογράφηση, διασφαλίζοντας ότι είχε τα μέσα για να συντηρηθεί. Ενώ απεχθανόταν αυτή τη δουλειά, τελικά βρήκε επιτυχία ως χαράκτης, με ειδίκευση στη χαλκογραφία. Παρακολούθησε το New York School of Art and Design όπου σπούδασε για έξι χρόνια. Συχνά εμπνεόταν από τον καθηγητή του Robert Henri. Αρχικά δυσκολεύτηκε να κάνει δουλειά με καλές αποδοχές και έπρεπε να ασχοληθεί με άλλα επαγγέλματα για να τα βγάλει πέρα. Η δουλειά του άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον όταν παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Josephine.
Αργότερα, κέρδισε την αναγνώριση ως ζωγράφος και έγινε γνωστός για έργα που αναδεικνύουν την ατομικιστική πλευρά της αμερικανικής κοινωνίας, αντιμετωπίζοντας την απομόνωση, τη μοναξιά και την αμερικανική αποξένωση.
Το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής του καριέρας
Κορίτσι σε ραπτομηχανή
Ο Edward Hopper ξεκίνησε την καλλιτεχνική του καριέρα ως εμπορικός εικονογράφος μερικής απασχόλησης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημιούργησε εξώφυλλα για εμπορικά περιοδικά. Η εργασία ως εμπορικός εικονογράφος δεν ήταν ικανοποιητική για εκείνον αν και αυτή ήταν η μόνη πηγή εισοδήματός του. Τελικά, επέλεξε να εγκαταλείψει τη δουλειά του ως εικονογράφος, αποφασίζοντας να εργαστεί ως εν ενεργεία καλλιτέχνης. Αυτή η μεταβατική περίοδος στη ζωή του πέρασε με ταξίδια σε όλη την Ευρώπη και με σπουδές στη Σχολή Τέχνης και Σχεδίου της Νέας Υόρκης. Ο χρόνος του στην Ευρώπη του επέτρεψε να αντλήσει έμπνευση από μια ποικιλία πηγών που αργότερα θα καταστούν απαραίτητες για τη δημιουργική του διαδικασία και τους πίνακές του. Η φοίτηση στη Σχολή Τέχνης και Σχεδίου της Νέας Υόρκης έδωσε ευκαιρίες να καλλιεργήσει την τέχνη του και τον οδήγησε να γνωρίσει τη μούσα και τη μελλοντική σύζυγό του.
Επιρροές από τη γαλλική τέχνη
Όπως πολλοί Αμερικανοί καλλιτέχνες, έτσι και ο Edward Hopper βρήκε έμπνευση από την ευρωπαϊκή τέχνη και πιο συγκεκριμένα τη γαλλική τέχνη. Από το 1906 έως το 1910, ταξίδεψε στην Ευρώπη τρεις φορές, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στη Γαλλία. Όσο ήταν εκεί, συνέχισε να αναπτύσσει τις καλλιτεχνικές του δεξιότητες, εστιάζοντας κυρίως στα τοπία. Μετά το 1910, δεν επέστρεψε ποτέ στη Γαλλία. Αντί να παρακολουθήσει μια ακαδημία, επισκέφτηκε μουσεία, παρατηρώντας το έργο των Edgar Degas, Claude Monet, Edouard Manet, Vincent Van Gogh, Paul Cezanne, Camille, Pissarro.
Josephine – Η σύντροφος ζωής & μούσα του
Σε αντίθεση με πολλούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, ο Edward Hopper είχε μία ισόβια σύντροφο η οποία υπήρξε και μοντέλο του στους πρώτους πίνακές του. Η σύζυγος του Hopper, Josephine Verstille Nivison “Jo” Hopper, ήταν επίσης καλλιτέχνης. Αν και το ενδιαφέρον για την τέχνη και την καριέρα της μειώθηκε τη δεκαετία του 1920, συνέχισε να δημιουργεί έργα μέχρι τον θάνατό της. Πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου της καταγράφοντας τη ζωή της σε ημερολόγια. Το ζευγάρι γνωρίστηκε ενώ σπούδαζε τέχνη. Το 1924, οι δυο τους παντρεύτηκαν. Δυστυχώς, η καριέρα και η δουλειά του Hopper ξεπέρασαν τξ σχέση του με την Josephine. Η σχέση τους κάθε άλλο παρά ιδανική ήταν. Ο Hopper ήταν απίστευτα καταχρηστικός και εμμονικός. Η Josephine πέθανε λίγο μετά τον σύζυγό της. Δώρισε τα έργα τέχνης του συζύγου της και της στο Μουσείο Whitney στη Νέα Υόρκη. Ενώ το Whitney διατήρησε το έργο του Edward, απέρριψε σχεδόν όλη την τέχνη της Josephine.
Nighthawks – Το διασημότερο έργο του Edward Hopper
Σε έναν ορθογώνιο καμβά πλάτους ενάμιση μέτρου διακρίνεται ένα γωνιακό εστιατόριο σε ένα αστικό περιβάλλον “παγωμένο” από τις σκοτεινές ώρες της νύχτας. Ένα σκηνικό φωτισμένο από φθορίζοντα χρώματα που βγαίνουν από τις οροφές που ξεπροβάλλουν από το μακρύ χείλος μιας επίπεδης στέγης που στηρίζεται σε λεπτά δοκάρια τα οποία συγκρατούν ψηλά, φαρδιά, γυάλινα παράθυρα.
Τέσσερις φιγούρες ντυμένες στα μαύρα, μπλε, κόκκινα και λευκά, μας τραβούν την προσοχή. Οι ζεστοί κίτρινοι τοίχοι φωτίζουν το εσωτερικό από τα σκούρο μπλε και πράσινα χρώματα. Ανάμεσα σε δύο άντρες ξεχωρίζει μια γυναίκα ζωγραφισμένη σε ζεστές αποχρώσεις του κόκκινου, η οποία μελετά ένα αντικείμενο. Πρόκειται για τον πίνακα “Nighthawks” του Edward Hopper. Ένα από τα διασημότερα αριστουργήματά του που ζωγράφισε το 1942, εν μέσω Β `Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό απεικονίζει όχι μόνο την πικρή αποξένωση της ζωής σε μια μεγάλη πόλη, αλλά και την παράνοια που έπληξε τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την επίθεση στο Pearl Harbor του 1941. Οι ανησυχίες για μια δεύτερη επίθεση κάλυψαν την πόλη όπως οι συχνές ασκήσεις συσκότισης της Νέας Υόρκης που υπέστησαν οι κάτοικοί της.
Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, το Nighthawks ήταν εμπνευσμένο από «ένα εστιατόριο στη λεωφόρο Greenwich της Νέας Υόρκης όπου συναντώνται δύο δρόμοι». Ωστόσο, η εικόνα έχει μια διαχρονική, καθολική ποιότητα που ξεπερνά την ιδιαίτερη θέση της. Σε αυτή την εικόνα λοιπόν- που θεωρείται μια από τις πιο γνωστές εικόνες της τέχνης του εικοστού αιώνα- ο πίνακας απεικονίζει ένα δείπνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, στην οποία συγκεντρώθηκαν τρεις πελάτες. Ποιο το κοινό χαρακτηριστικό τους; Ότι είναι όλοι χαμένοι στις σκέψεις τους. Η κατανόηση του Hopper για τις εκφραστικές δυνατότητες του φωτός που παίζουν σε απλοποιημένα σχήματα δίνουν στον πίνακα μια ιδιαίτερη ομορφιά. Τα φωτιστικά φθορίου – που μόλις είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται στις αρχές της δεκαετίας του 1940 -και το εστιατόριο εκπέμπουν μια απόκοσμη λάμψη που μοιάζει με φάρος στη σκοτεινή γωνία του δρόμου. Ο Hopper αρνήθηκε ότι σκόπιμα δημιούργησε τον συγκεκριμένο ή οποιονδήποτε άλλο πίνακά του με σύμβολα ανθρώπινης απομόνωσης και αστικού κενού, αλλά αναγνώρισε ότι στο Nighthawks «ασυνείδητα, πιθανώς, ζωγράφιζα τη μοναξιά μιας μεγάλης πόλης ».
Σύμφωνα με τη σύζυγο του Hopper (Josephine), το «Nighthawks», ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1942 και πουλήθηκε αμέσως στο Art Institute for Chicago όπου και σήμερα παραμένει. Η ημερομηνία ολοκλήρωσής του είναι επίσης σημαντική καθώς ζωγραφίστηκε ακριβώς πριν από τον βομβαρδισμό του Pearl Harbor , όταν η απειλή για βομβαρδισμό στη Νέα Υόρκη ήταν ιδιαίτερα πιθανή. Ο πίνακας επομένως νοείται ως έκφραση αποξένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Οι λάμπες φθορίου έγιναν πιο δημοφιλείς τη δεκαετία του 1940, οπότε από αυτή την άποψη θα θεωρούνταν σχετικά μοντέρνα εικόνα. Οι πράσινες αποχρώσεις μέσα στον πίνακα προσθέτουν περαιτέρω στη μυστηριώδη αισθητική του έργου. Άλλες επιρροές του πίνακα έχουν εικαστεί, συμπεριλαμβανομένου του βιογράφου του Hopper, Gail Levin, που πίστεψε ότι ο Hopper εμπνεύστηκε από το «Cafe Terrace at Night» του Vincent van Gogh, το οποίο εκτέθηκε τον Ιανουάριο του 1942 στη Νέα Υόρκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Hopper το είχε δει.
Το estiat;orio βr;isketai σε έναν δρόμο στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, ωστόσο, η έρευνα για την ακριβή τοποθεσία στην οποία βασίστηκε ο πίνακας έδειξε ότι ο πίνακας δεν απεικονίζει ένα πραγματικό μέρος αλλά μια συγχώνευση εστιατορίου της πόλης. Το διαχρονικό και διφορούμενο σκηνικό του πίνακα κάνει την αίσθηση ότι το έργο θα μπορούσε να είναι μια απεικόνιση οποιασδήποτε μοναχικής αστικής πόλης.
Η συγκεκριμένη σκηνή αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον και το μυστήριο γύρω από τις μη αναγνωρίσιμες φιγούρες που όλες φαίνεται να μην γνωρίζονται μεταξύ τους. Το κινηματογραφικό δράμα της σκηνής με τους τρεις ξένους που κάθονται μαζί μέχρι αργά το βράδυ δημιουργείται από την έντονη χρήση σύνθεσης και φωτός του Hopper, τα οποία είναι κοινά για τα άλλα έργα του, συμπεριλαμβανομένου του “Chop Suey”. Ο Hopper πετυχαίνει επίσης να κρατήσει την αφήγηση στη σκηνή ανοιχτή.
Κι αν αναρωτιέται κανείς τι κάνει τον πίνακα του Edward Hopper “Nighthawks” τόσο αναγνωρίσιμο, η απάντηση είναι απλή. Θεωρείται η ενσάρκωση της υπαρξιακής τέχνης, αποτυπώνοντας την αλλοτρίωση και το παράδοξο της μοναξιάς της σύγχρονης αστικής ζωής.
Μια υπαρξιακή κρίση από μόνη της, όπου μια ομάδα ατόμων πέφτει θύμα της ηρεμίας της Νέας Υόρκης που οδηγεί στην απομόνωση.
Chop Suey – To ακριβότερο έργο της προπολεμικής αμερικανικής τέχνης
Το αριστούργημα του 1929, Chop Suey έγινε το πιο ακριβό έργο της προπολεμικής αμερικανικής τέχνης όταν πουλήθηκε για $91.875.000 (συμπεριλαμβανομένου του ασφάλιστρου του αγοραστή) στις 13 Νοεμβρίου του 2018 ως μέρος του An American Place: Η Συλλογή Barney A. Ebsworth. Η πώληση αποτελεί ρεκόρ για τον καλλιτέχνη και παγκόσμιο ρεκόρ δημοπρασίας για την κατηγορία της Αμερικανικής Τέχνης.
To έργο “Chop Suey” παρουσιάζει δύο γυναίκες να κάθονται σε ένα τραπέζι στη μέση ενός καφέ. Στο βάθος είναι ένας άντρας σε ένα τραπέζι με μόνο το κεφάλι μιας γυναίκας που κάθεται απέναντί του. Τα τραπέζια είναι δίπλα σε παράθυρα, ένα από τα οποία δείχνει μέρος του ονόματος του καφέ. Το φως λάμπει στο τραπέζι στο οποίο κάθονται οι δύο γυναίκες, κάνοντας τη γυναίκα που βλέπει μπροστά να έχει μια πολύ λαμπερή εμφάνιση. Ο άντρας στο βάθος είναι σκοτεινός επειδή βρίσκεται σε μια γωνία, χωρίς φως παραθύρου.
Τα μόνα χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται με ιδιαίτερη λεπτομέρεια είναι το ζωγραφισμένο πρόσωπο της γυναίκας, το παλτό που κρέμεται από πάνω της, η πλάτη του συντρόφου της στο θεατή, τα χαρακτηριστικά του ζευγαριού στο βάθος, το μπρίκι στο τραπέζι και η πινακίδα του εστιατορίου έξω. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τόσο παραστατικά που φέρνουν ένα αισθητήριο στοιχείο στη μνήμη : τον θόρυβο του εξωτερικού φωτός, τις φωνές των ανθρώπων στο βάθος, τη γεύση του τσαγιού, τη μυρωδιά του καπνού του τσιγάρου, το αχνό φως από το παράθυρο.
Ο πίνακας “Chop Suey” αποτυπώνει την έννοια της μνήμης, κάνοντας τον θεατή να εστιάσει σε συγκεκριμένα στοιχεία της αισθητηριακής εικονογραφίας, ενώ απεικονίζει ένα θέμα απομόνωσης λόγω του εαυτού του.
Two comedians – o τελευταίος πίνακας του Hopper που ανήκε στον Frank Sinatra
Ένας άντρας και μια γυναίκα, σε μια άδεια σκηνή, κρατιούνται χέρι χέρι.
Το έργο “Two Comedians”, ο τελευταίος πίνακας του Edward Hopper , αναφέρεται άμεσα στον επικείμενο θάνατο του καλλιτέχνη. Ο ζωγράφος και η σύζυγός του Josephine – η οποία και η ίδια ήταν καταξιωμένη ζωγράφος- απεικονίζονται με τα κλασικά λευκά ρούχα ενός κλόουν.
Στα ογδόντα τρία του χρόνια, ο Ηοpper ζωγράφισε τους “Two Comedians”, μέσα από το οποίο είχε σκοπό να κάνει ένα είδος αποχαιρετισμού. Όπως επιβεβαίωσε αργότερα η Jo, ο πίνακας αντιπροσώπευε τους δυο τους να υποκλίνονται με χάρη. Και οι δύο ήταν στα ογδόντα τους και ήταν άρρωστοι. Ο Ηopper έφυγε από τη ζωή λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα και η Jo τον επόμενο χρόνο. Σε αντίθεση με τις επαναλαμβανόμενες απεικονίσεις του με τα μη επικοινωνιακά ζευγάρια, όπως στο Room in New York και στο Cape Cod Evening, εδώ ο ψηλός κωμικός, που εκπροσωπεί τον Hopper, κρατά το χέρι της μικρόσωμης κωμικού, που εκπροσωπεί η Jo. Είναι σαν τους νεαρούς εραστές Pierrot και Pierrette από την commedia dell`arte. Στον θάνατο, όπως φαίνεται, ο Hopper προτίμησε την παρέα, θέλοντας την Jo στο πλευρό του. Περιέγραψε τους “Two Comedians” ως «μια σκοτεινή σκηνή (και τι σκηνή, δυνατή σαν το κατάστρωμα ενός πλοίου) και δύο μικρές φιγούρες από μια παντομίμα». Με την επιλογή του θέματος, ο Hopper πρότεινε την αποδοχή των ειρωνειών της ζωής – τη συνειδητοποίησή του για την ανοησία της ανθρώπινης ύπαρξης.
O τελευταίος πίνακας του Edward Hopper, είχε δανειστεί από το μουσείο Currier μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 2020.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της λαμπρής καριέρας του Hopper. Είναι ένα θεμελιώδες και συγκινητικό έργο που ενσωματώνει τα πιο σημαντικά και καθοριστικά θέματα της τέχνης του Hopper.
Στους “Two Comedians”, ο Hopper παρουσιάζει τον εαυτό του και τη σύζυγό του Jo, στη σκηνή, έτοιμους να κάνουν την τελευταία τους υπόκλιση πριν στρίψουν για να περπατήσουν στο άγνωστο. Ο πίνακας αποτίει φόρο τιμής στην πρώιμη υποκριτική καριέρα της Jo και την αναγνώριση που αναζητούσε εδώ και καιρό- τη συνεργασία της ως μοντέλου του Edward και πρωταγωνίστριας σε πολλούς από τους πίνακές του, και τη σχέση της καλλιτέχνιδας με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Οι “Two Comedians” πουλήθηκαν για 12,5 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία του Sotheby`s το Νοέμβριο του 2018. Ενώ ο νέος ιδιοκτήτης παραμένει ανώνυμος, ένας προηγούμενος ιδιοκτήτης του πίνακα ήταν εξαιρετικά διάσημος, ο Frank Sinatra, o οποίος τον είχε για σχεδόν μια εικοσαετία.
