Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ένας άνθρωπος που άφησε πίσω του σημαντική κληρονομιά κι έχασε πολύ νωρίς τη ζωή του από μία `μπούρδα` -όπως έλεγε- την ηρωίνη, γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας “πρίγκιπας της ροκ”. Ένας άνθρωπος “ασυμβίβαστος”, ευγενής, τρυφερός, δημιουργικός που άφησε πίσω του αξιοσημείωτη μουσική κληρονομιά με αντοχή στο χρόνο και σημαντική επιρροή στους νέους καλλιτέχνες. ” Ο ερμηνευτής που έχασε τη ζωή του από μια “μπούρδα” -όπως έλεγε ο ίδιος. Την ηρωίνη, “χορεύοντας” έτσι πολύ νωρίς το τελευταίο του, μοναχικό μπλουζ.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Μέσα του συνυπήρχαν δύο διαφορετικές ρίζες : του ρόκερ και του σκεπτικιστή. “Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από τη γενιά των Αλεξίου.
Της Έλλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία.” έλεγε ο ίδιος.
“Να μ’αγαπάς, όσο μπορείς να μ’αγαπάς”
`Ενα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Πρόκειται για ένα κλασσικό τραγούδι, που ακούστηκε στην ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου “Ασυμβίβαστος”. Ο ερμηνευτής, ωστόσο, σπανίως το τραγουδούσε στις συναυλίες του και το 1990 είχε μιλήσει για την ταινία με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια. Είχε πει χαρακτηριστικά: ” Διάβασα το σενάριο, το βρήκα λίγο μελό είναι αλήθεια και με μαύρη καρδιά το έκανα το έργο. (Ο Ανδρέας Θωμόπουλος) ήταν ρομαντικός και είναι, ελπίζω βέβαια τώρα να μην είναι τόσο ρομαντικός, να έχει φάει μερικά χαστούκια.”
Βέβαια, η ταινία και μόνο λόγω του ότι ο Σιδηρόπουλος πρωταγωνιστεί , θεωρείται θρυλική.
Να μ`αγαπάς…τραγουδούσε… Εκείνος, όμως, με το τέλος του απέδειξε πως δεν αγάπησε όσο έπρεπε τον εαυτό του… Ας ελπίσουμε οι νέοι να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά του, αλλά να έχουν στο μυαλό τους τα λόγια του : “η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα”.
Να μ’αγαπάς…
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
