Στις 5 Ιουλίου 1946, ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Reard αποκαλύπτει ένα τολμηρό μαγιό σε δύο κομμάτια στο Piscine Molitor, μια δημοφιλή πισίνα στο Παρίσι.
Το μπικίνι γεννήθηκε σε μια φωτογράφιση δίπλα σε μια πισίνα στο Παρίσι, στις 5 Ιουλίου 1946, μια εβδομάδα πριν από την Ημέρα της Βαστίλης και εν μέσω μιας παγκόσμιας έλλειψης υφασμάτων. Ο σχεδιαστής, πρώην μηχανικός Louis Réard, προσέλαβε το μοναδικό μοντέλο που ήταν πρόθυμο να εκθέσει το σώμα του. Μια 19χρονη γυμνή χορεύτρια από το Casino de Paris με το όνομα Micheline Bernardini. Κι έδειξε στον κόσμο της μόδας τον γυναικείο αφαλό.
Η καινοτομία της Réard δεν ήταν η πρώτη που χώρισε τα παραδοσιακά γυναικεία μαγιό στα δύο. Τα icons του Χόλιγουντ και τα μοντέλα pinup φορούσαν εδώ και καιρό κοστούμια δύο τεμαχίων, όπως ήταν εμφανές κάτω από τα καπάκια χιλιάδων GI footlockers που εξακολουθούσαν να αποστέλλονται στο σπίτι από την Ευρώπη. Αλλά αυτός ο αφαλός ήταν μυθιστόρημα.
Η Kelly Killoren Bensimon, η οποία κατέγραψε μια ιστορία του ενδύματος στο “The Bikini Book“, είπε ότι η τελευταία ίντσα της μέσης ήταν η τελευταία “ζώνη έριδος” της μόδας.
«Είχαμε δει την Jane Mansfield και πολλές άλλες ηθοποιούς να φοράνε δύο κομμάτια μαγιό», είπε ο Bensimon σε μια συνέντευξη. «Αλλά ποτέ με τον αφαλό να φαίνεται. Αυτό ήταν το σκάνδαλο».
Εκτός από κάποια τεχνητά στοιχεία ότι οι αθλήτριες αγωνίζονταν με ενδυμασία “δύο τεμαχίων” στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, η ιστορία των γυναικείων στολών μπάνιου είναι μια μακρά συγκάλυψη. Οι βικτωριανές γυναίκες που τολμούσαν να κάνουν μπάνιο δημόσια το έκαναν με μακριές μπλούζες που ξεχώριζαν από το καθημερινό τους μόνο από το γεγονός ότι έσταζαν βρεγμένες.
Τα γυναικεία ρούχα παραλίας της αλλαγής του αιώνα ήταν μια βαριά υπόθεση σε αυτή τη φωτογραφία του 1906.
Αλλά οι ποδόγυροι σιγά-σιγά ανέβηκαν, οι λαιμόκοψη γλίστρησε προς τα κάτω και τα μανίκια μαζεύτηκαν στον ώμο. Η γυναικεία κολύμβηση εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη και ένας κατασκευαστής μάλλινων στο Πόρτλαντ του Όρε, ονόματι Carl Jantzen άρχισε να εμπορεύεται ένα αμάνικο ολόσωμο που άφηνε τα πόδια γυμνά, αν και το πλεκτό μάλλινο ρούχο του είχε ασορτί σκουφάκι και κάλτσες.
Το ρεγιόν και άλλα νέα συνθετικά υφάσματα δημιουργούσαν πιο άνετα και φορμαρισμένα κοστούμια, κάτι που ήταν μια χαρά με τον Busby Berkeley και άλλους χορογράφους των συγχρονισμένων αριθμών χορού πισίνας που έγιναν βασικό στοιχείο του κινηματογράφου. Μέχρι τη δεκαετία του 1940, η σταρ της κολύμβησης Esther Williams ήταν στις οθόνες και στις αφίσες με δύο στολές που έδειχναν μια λωρίδα από την κοιλιά πάνω από τον αφαλό και τους κοιλιακούς που την είχαν κάνει εθνική πρωταθλήτρια στα 100 μέτρα ελεύθερο.
Συγκλονιστικά πράγματα, αλλά μόλις τελείωσε ο πόλεμος, οι γραμμές του μαυρίσματος έμελλε να γίνουν ακόμα πιο μπερδεμένες.
Μέχρι το 1946, ο Réard είχε αφήσει τη μηχανική αυτοκινήτων για να εργαστεί στην επιχείρηση εσωρούχων της μητέρας του. Τους μεθυστικούς μήνες μετά την ανακωχή, βρισκόταν σε έναν αγώνα εξοπλισμών με έναν άλλο σχεδιαστή για να δημιουργήσουν το μικρότερο μαγιό στον κόσμο.
Ο αντίπαλος, Jacques Heim, διεκδίκησε την επιτυχία με ένα σχέδιο που ονόμασε «το Άτομο». Αλλά ο Reard, ράβοντας ένα ύφασμα με χαρτί εφημερίδων αξίας μιας χαρτοπετσέτας, πέτυχε κάτι μικρότερο από το Heim`s Atom, το οποίο ονόμασε από την Ατόλη Μπικίνι, το απομακρυσμένο νησί όπου τα άτομα χωρίζονταν σε δοκιμές ατομικής βόμβας εκείνη την ίδια εβδομάδα.
«Το έχουμε δει μετά από πολλούς πολέμους», είπε ο Bensimon. «Στην πιο ασφαλή στιγμή που ακολουθεί, έχουμε αυτούς τους εορτασμούς της ελευθερίας και του ανθρώπινου σώματος».
Στην αρχή, το μπικίνι ήταν περισσότερο αίσθηση παρά επιτυχία. Μερικοί φωτογράφοι και μοντέλα τόλμησαν να τραβήξουν τα κοστούμια και ο Réard δημιούργησε τη δική του επιχείρηση γύρω από το σχέδιο.
Αλλά άργησε να ξεπεράσει τα εμπόδια σεμνότητας στις ευρωπαϊκές παραλίες, πολύ λιγότερο στις μεταπολεμικές Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλοί σχολιαστές καταδίκασαν την εμφάνιση και πολλές κοινότητες το απαγόρευσαν. Ακόμη και σήμερα, το μαγιό είναι το επίκεντρο της συζήτησης σε ορισμένες δυτικές τοποθεσίες. Η Βαρκελώνη απαγόρευσε στις γυναίκες να φοράνε μπικίνι στους δρόμους το 2011.
Αλλά οι διασημότητες ξεκίνησαν τους δικούς τους ελιγμούς στον αφαλό. Έξι χρόνια αφότου η Bernardini ήταν το πρώτο κορίτσι με μπικίνι, η Brigitte Bardot γύρισε το “The Girl in the Bikini”. Το 1962, η Ursula Andress έφυγε από το σερφ στο «Dr. Νο» με μαχαίρι και μπικίνι ως το αυθεντικό κορίτσι του Bond.
Σύμφωνα με τον Bensimon, ήταν η εποχή του Jet που ενίσχυσε πραγματικά τις περιουσίες του τσιμπημένου ενδύματος. Οι πλούσιοι άρχισαν να ταξιδεύουν μέσα και έξω από τη Ριβιέρα, φέρνοντας νέα πρότυπα ρούχα παραλίας στις ακτές – και σύντομα στις πισίνες – σε όλο τον κόσμο.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρειάστηκε ένας πρώην Mousketeer για να κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη εντάξει για οικογενειακή προβολή, είπε ο Bensimon. Όταν η Annette Funicello, μια παιδική σταρ από το Mickey Mouse Club, πήρε άδεια να φορέσει μπικίνι στις περισσότερες από τις τρελές ταινίες της στην παραλία, δεν ήταν μόνο ο Frankie Avalon που έκανε διπλή λήψη.
«Όλοι το παρατήρησαν», είπε ο Bensimon. «Ήθελε απλώς να είναι ένα από τα ωραία παιδιά».
Το ίδιο και πολλά από τα παιδιά που την είδαν. Μέχρι τότε, η υιοθέτηση του μπικίνι από την κορυφή προς τα κάτω από την Αμερική ήταν μη αναστρέψιμη.
