Ο Glen Powell είναι το «καινούριο κοσκινάκι» του Χόλιγουντ και όλοι ψάχνουν «πού να τον κρεμάσουν». Προς το παρόν, τον κρεμούν «στα μανταλάκια» με τη νέα είδηση: θα υποδυθεί έναν cult χαρακτήρα που κυριολεκτικά πρέπει να πάρουν φωτιά οι πατούσες του.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Stephen King και εμπνευσμένο από την εμβληματική κινηματογραφική μεταφορά του 1987 με τον Arnold Schwarzenegger, το νέο «Ο Άτρωτος» (The Running Man) σε σκηνοθεσία Edgar Wright επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη μια ζοφερή, βίαιη αλληγορία για την εξουσία των media, τις ταξικές ανισότητες και τη διαστροφή της δημόσιας ψυχαγωγίας.
Με τον Glen Powell στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ταινία φιλοδοξεί να μην είναι απλώς ένα remake· θέλει να εμβαθύνει στη δραματουργία, να είναι πολιτικά οξυδερκής και κινηματογραφικά τολμηρή, ώστε να συνομιλεί ουσιαστικά με την εποχή της.
Δες εδώ το τρέιλερ της πρώτης ταινίας (1987):
Η αρχική ταινία του 1987, σε σκηνοθεσία του Paul Michael Glaser, ήταν μια καθαρόαιμη δυστοπική περιπέτεια που ενσάρκωνε τα κλισέ και τις ανάγκες της δεκαετίας του ’80: υπερβολική, «μυώδης», συχνά σατιρική (στα όρια της χοντροκοπιάς). Παρότι απέκτησε τον δικό της cult χαρακτήρα, απείχε σημαντικά από το πνεύμα του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King (που κυκλοφόρησε υπό το ψευδώνυμο Richard Bachman).
Ο Edgar Wright και ο Michael Bacall επιχειρούν ακριβώς το αντίθετο: να επιστρέψουν στις ρίζες της ιστορίας, ενισχύοντας τη συναισθηματική πυξίδα του ήρωα και προσδίδοντας κοινωνικές διαστάσεις σε έναν θεσμό που μετατρέπει το ανθρώπινο δράμα σε τηλεοπτικό θέαμα. (Καλή ώρα σαν το «Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν», που –αξίζει να αναφερθεί– προβάλλεται αυτή την περίοδο στον κινηματογράφο Ριβιέρα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ που διοργανώνει με συνέπεια και επιτυχία ο συνάδελφος Ηλίας Φραγκούλης. Μην το χάσετε! Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.)
Στην εκδοχή του 2025, ο Ben Richards του Glen Powell δεν είναι σούπερ στρατιώτης αλλά ένας καθημερινός άνθρωπος: ένας εργάτης με πραγματικές ανάγκες, σε «ραγισμένη» απόγνωση, και με έναν σκοπό που υπερβαίνει την αυτοσυντήρηση — να σώσει την άρρωστη κόρη του. Η ερμηνεία του Powell στο τρέιλερ δείχνει ειλικρινής… μέχρι όμως να βγει στις οθόνες, κρατάμε μικρό καλάθι.
Μια δυστοπία που καθρεφτίζει το παρόν
Το νέο «Running Man» είναι στυλιστικά εμποτισμένο με φουτουριστικό design, με μια ψυχρή, σχεδόν «αποστειρωμένη» αισθητική – θα μου επιτραπεί η έκφραση – με «νοσοκομειακούς όρους», εκεί όπου ο θάνατος γίνεται περιεχόμενο και η βία παράγει περισσότερη βία για να μαζέψει likes. Η αφήγηση υπόσχεται στο κοινό έναν ήρωα που γίνεται σταδιακά σύμβολο αντίστασης μέσα σε ένα σύστημα που δεν συγχωρεί την αυθεντικότητα. Τι ωραίο που θα ήταν αυτό να συνέβαινε και στη ζωή!
Το πραγματικό θέμα της μαζικής αποχαύνωσης μέσω της ψυχαγωγίας επαναπροσδιορίζεται (ελπίζουμε) δημιουργικά. Το «Running Man», σαν ένα σύγχρονο «Truman Show», τοποθετείται σε μια τηλεοπτική εκπομπή-σφαγείο που ανταμείβει τη θέαση με χρηματικά έπαθλα (βλ. «Το Παιχνίδι του Καλαμαριού» – σχετικό κείμενο ΕΔΩ). Και δεν μοιάζει μακρινό από τη σημερινή μας πραγματικότητα, όπου το reality, τα stream views και η κοινωνική επιρροή έχουν γίνει νομισματική αξία σε ένα χρηματιστήριο γεμάτο φούσκες.
Ο Wright, με το χαρακτηριστικό του στυλ (γνωστό από ταινίες όπως το «Baby Driver» και το «Συνέβη στο Σόχο» [Last Night in Soho]), ισορροπεί ανάμεσα στο στυλιζάρισμα και τον ρεαλισμό, χαρίζοντάς μας σκηνές όπου το γελοίο συνυπάρχει με το φρικιαστικό, και το γεμάτο ένταση δράμα με το πολιτικό σχόλιο.
Αναβίωση ή επανεφεύρεση;
Το «The Running Man» του 2025 δεν σιγοντάρει απλώς την ταινία του ’87· μοιάζει να θέλει να την επισκιάσει, μετασχηματίζοντάς την σε κάτι «πιο πυκνό», πιο ρεαλιστικό και –δυστυχώς;– πιο προφητικό. Η νέα εκδοχή, βάση της υπόθεσης, θέτει ένα πολύπλοκο ερώτημα: Τι σημαίνει να παρακολουθείς τη δυστυχία κάποιου άλλου για να αισθανθείς καλύτερα; Η trash TV και τα reality που είχαμε (και έχουμε) στην Ελλάδα κρύβουν ίσως μέρος της απάντησης, καθώς η «κουλτούρα μίσους» έχει γιγαντωθεί στη χώρα της «αλήθειας». Και μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για το «θέαμα»;
Ο Edgar Wright, ευτυχώς, συνηθίζει να μην κλείνει το μάτι στο κοινό – να καρφώνει το βλέμμα του σε αυτό. Το νέο «Running Man» ίσως μάς φέρνει αντιμέτωπους με τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας που έχουμε χτίσει γύρω της.
Διαβάζοντας ξανά (κινηματογραφικά) τον Stephen King
Υπάρχει μια εμφανής τάση: τα βιβλία του King που έχουν ήδη μεταφερθεί στον κινηματογράφο επιχειρούν ξανά να συναντηθούν με το κοινό υπό νέο πρίσμα (βλ. «Carrie»). Άλλα, όπως το «Monkey», συστήνονται με λιγότερη σοβαροφάνεια και περισσότερο νεύρο.
Με την απήχηση που ήδη φαίνεται να έχει το νέο «Running Man», συζητείται μια πιθανή συνέχειά του – είτε ως sequel, είτε ως prequel ή τηλεοπτική σειρά. Ο ίδιος ο Stephen King έχει εκφραστεί θετικά για τη νέα μεταφορά, λέγοντας σε πρόσφατη συνέντευξή του πως «αυτή η εκδοχή (ναι, μάλλον την έχει δει) επιτέλους κατάλαβε τι πραγματικά έγραψα».
Είτε ως αυτόνομη ταινία είτε ως απαρχή ενός νέου κινηματογραφικού σύμπαντος, το νέο «The Running Man» επαναπροσδιορίζει τι σημαίνει να παλεύεις για επιβίωση σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος κάνει νούμερα θεαματικότητας και η ζωή είναι… «περιεχόμενο». Σε μια εποχή που οι γραμμές ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό όλο και θολώνουν, το πιθανό (και αναγκαίο) σχόλιο αυτής της ταινίας ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο νομίζουμε.
Δείτε το τρέιλερ της καινούριας ταινίας που κάνει πρεμιέρα τη νέα σεζόν
Πηγή: ertnews.gr
