Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών και τη Σάσα Σταμάτη, όπου μίλησε, μεταξύ άλλων, και για τον αείμνηστο παππού του.
Σε άγχωσε ποτέ το όνομά σου; Σε βοήθησε ή όχι;
Φυσικά με βοήθησε και με βοηθάει ακόμα. Και νομίζω ότι θα με βοηθάει για πάντα. Οπως και θα με βαραίνει για πάντα. Τον ευγνωμονώ που γεννήθηκα σε αυτήν την οικογένεια, όπως και τον πατέρα μου, του οποίου το επάγγελμα ακολούθησα τελικά, αλλά πάντα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Πάντα υπάρχουν αρνητικά σε όλα. Ετσι και σε εμένα, όσο σκληρά και αν έχω δουλέψει εδώ και 28 χρόνια, πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα αποδώσει την όποια δουλειά ή την οικονομική μου κατάσταση στο ότι είμαι ο εγγονός αυτού του σπουδαίου ηθοποιού.
Για εμένα ήταν ο παππούς μου, που δεν είχα τη χαρά να τον ζήσω όσο ήθελα, που τον βλέπω σχεδόν καθημερινά στην τηλεόραση, χωρίς να γερνάει, χωρίς να φθείρεται, ενώ όλοι εμείς που τον παρακολουθούμε μεγαλώνουμε. Αυτός, χωρίς να είναι εδώ, θα είναι πάντα ανάμεσά μας.
Τι πρόλαβες να ζήσεις με τον παππού σου;
Εχω συγκεκριμένες αναμνήσεις, που τις αναφέρω και στο τελευταίο βιβλίο που κυκλοφορήσαμε, μια νέα βιογραφία για αυτόν, με τίτλο «Λάμπρος Κωνσταντάρας – Εζησε όπως ήθελε». Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι ένα θαυμαστό κατόρθωμα, το να ζεις όπως πραγματικά θέλεις. Τον θυμάμαι να μου αγοράζει δώρα, παιχνίδια από το τοπικό ζαχαροπλαστείο (τότε δεν υπήρχαν παιχνιδάδικα μεγάλα).
Τον θυμάμαι να παίζει με τις γάτες του, να περπατάει στην παραλία της Βάρκιζας παρέα με έναν-δύο φίλους του. Για μένα τότε ήταν ο παππούς μου με έναν ψηλό κύριο. Για τους άλλους ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Οδυσσέας Ελύτης σε ένα παραθαλάσσιο παγκάκι.
Πηγή: zappit.gr
