Λισσαβόνα: Serpa Pinto, αριθμός 9
Εκεί ο επισκέπτης θα συναντήσει το επιβλητικό κτίριο του Teatro Nacional de São Carlos, φάρος καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δημιουργίας. Το 1958 η κορυφαία υψίφωνος Μαρία Κάλλας έδωσε εκεί μια παράσταση ως Βιολέτα στην Τραβιάτα του Βερντι. Ο Τζον Στιν της αποθέωσε γράφοντας ότι η τελευταία πράξη της ερμηνείας της στο Teatro Nacional de São Carlos αναδείκνυε «την κορύφωση της τέχνης της».
Ο πρέσβης της Ελλάδας στη Λισσαβόνα Βασίλης Παπαδόπουλος, σε εκδήλωση που είχε οργανώσει κάποιον καιρό πριν η Πρεσβεία της Ελλάδας, σε κεντρικό κινηματογράφο με αφορμή την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του Pablo Larrain MARIA είχε πει: «Εκείνο το βράδυ, έγραψε ένα αξέχαστο κεφάλαιο στην ιστορία της όπερας, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι σε όλους όσους είχαν την τύχη να γίνουν μάρτυρες της λαμπρότητάς της. Πολλοί από τους αφοσιωμένους θαυμαστές της έχουν διασώσει ηχογραφήσεις αυτής της θρυλικής παράστασης και, παρόλο που υπάρχουν μόνο λίγα οπτικά αποσπάσματα, παραμένουν αγαπημένες στιγμές της απαράμιλλης τέχνης της.»
H Μαρία Κάλλας ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου São Carlos ως Βιολέτα, στις 27 Μαρτίου 1958, συνοδευόμενη από ένα καστ πολλών σπουδαίων βαρύτονων καλλιτεχνών. Τη μουσική διεύθυνση είχε ο μαέστρος Franco Ghione (1886–1964).
Σε σύντομη ραδιοφωνική δήλωση της στο Radiodifusão Portuguesa, με αφορμή την παρουσία της στη Λισσαβόνα, η Κάλλας, εξέφραζε τη χαρά της που βρισκόταν στην πορτογαλική πρωτεύουσα. Ήλπιζε η παράσταση να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τόσο τις δικές της όσο και του πορτογαλικού κοινού. «Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά, όπως θέλω εγώ, και όπως θα ήθελαν όλοι. Και το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να προσευχηθείτε καθώς όλοι μας είμαστε πάντα στα χέρια του Θεού μας», ακούγεται να λέει χαρακτηριστικά η μεγάλη ντίβα, στο απόσπασμα που σώζεται στο διαδίκτυο.
Οι ελληνικές επιρροές στην αισθητική της Κάλλας
Προβάλλοντας τα ελληνικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και των αισθητικών αντιλήψεων της Κάλλας, ο Έλληνας πρέσβης είχε αναφέρει σχετικά σε εκείνη την εκδήλωση: «Για μένα, αυτή η ταινία -και μάλιστα η ζωή της Μαρίας Κάλλας- χρησιμεύει ως μια ισχυρή επιβεβαίωση της ακαταμάχητης ελληνικής τάσης να επινοούμε, να ζούμε και να νιώθουμε το θέατρο, βαθιά στην ψυχή μας. Υπογραμμίζει την έμφυτη σύνδεσή μας με το δράμα, τόσο το τραγικό όσο και το κωμικό, ανά τους αιώνες. Πιο βαθιά, αντανακλά την ικανότητά μας να αγκαλιάζουμε την τραγική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης ως κάτι φυσικό, τόσο θεμελιώδες όσο η θάλασσα, ο ήλιος ή τα βουνά. Ενώ δεν μπορώ να εξηγήσω πλήρως γιατί το θέατρο αναδύθηκε μέσα στα όρια του ελληνικού πολιτισμού, είμαι πεπεισμένος ότι το τοπίο έπαιξε σημαντικό ρόλο. Κάθε τοπίο, άλλωστε, είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό φυσικό περιβάλλον. Διαμορφώνει και αντανακλά την ψυχή όσων ζουν μέσα σε αυτό. Κατά τη γνώμη μου, το μοναδικό ταλέντο της Κάλλας, η ευαισθησία, η επιμονή, οι ανασφάλειες και η μοναξιά της ήταν συνυφασμένα με αυτή τη μοναδική κληρονομιά».
Για τον ίδιο τον κ. Παπαδόπουλο, άλλωστε, η Μ. Κάλλας ήταν, πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κάθε βράδυ που έδινε παραστάσεις, προσέφερε μια ερμηνεία που δεν είχε προηγούμενο. Το συνεχώς μεταβαλλόμενο συναισθηματικό και πνευματικό της υπόβαθρο έβαζε νέες αποχρώσεις στην τέχνη της. Η βαθιά της ευαισθησία, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη φωνή της, την ώθησαν σε θρυλική θέση. Κατάφερε να καθιερωθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες όπερας στην ιστορία.
67 χρόνια μετά τη θρυλική εμφάνιση της στη Λισαβόνα η αύρα της Μαρίας Κάλλας εξακολουθεί να γοητεύει τους φίλους της όπερας και όχι μόνο!
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ
