Από την πρώτη στιγμή καταλάβαινες πως κάτι σοβαρό προετοιμάζεται. Η αναμονή -περίπου μισή ώρα καθυστέρηση- δεν σε έκανε να δυσανασχετείς, αλλά να παρατηρείς.
Υπήρχε μια αγωνία, μια φροντίδα: άνθρωποι της παραγωγής πήγαιναν κι έρχονταν με ρυθμό τελετουργικό για να τσεκάρουν τα πάντα: τον θρόνο που θα καθόταν, τα props, ένα μεγάλο πανί με τυπωμένη την εικόνα της, σαν προ-εικόνιση μιας θεότητας που ετοιμάζεται να εμφανιστεί.
Κι όταν τελικά εμφανίστηκε, καθισμένη στον θρόνο της και φορώντας μάσκα, ήταν σαν να έχει στήσει ένα σκηνικό που ακροβατεί ανάμεσα στο θείο και το φουτουριστικό. “Ξέχασα πώς λένε ‘καλησπέρα’ στα ελληνικά” είπε, “θα χρειαστώ τη βοήθειά σας”, και ξαφνικά η απόσταση μηδενίστηκε. Δεν ήταν πια μια απλη θρυλική σταρ επί σκηνής, αλλά μια απροσδόκητη φίλη που, αργότερα θα σου ζητούσε το χέρι -όχι σε γάμου κοινωνία αλλά- για να χορέψει(ς).
Η πρώτη από τις δύο κορυφαίες ανατροπές ήρθε σχεδόν οργανικά, σαν να το προσκαλούσε το ίδιο το σύμπαν και όχι στα προβλέψιμα σημεία (όχι στο “I’ ve Seen That face Before”).
Δες το Videoclip ΕΔΩ
Tο “Pull Up To The Bumper”, η μέχρι τότε «καθιστή» συναυλία μετατράπηκε σε εκστατική αρένα. Το κοινό σηκώθηκε, χόρευε, κι εκείνη —με μια ασύλληπτη κίνηση— γαντζώθηκε πάνω σε έναν μάλλον απορημένο άντρα της ασφάλειας και ταξίδεψε στους ώμους του, ακουμπώντας τον κόσμο, κοιτάζοντας τον στα μάτια, σαν ιέρεια που κατεβαίνει απ’ το βωμό για να γίνει ένα με τους πιστούς της.
Κι όταν επέστρεψε στη σκηνή, δεν ανέβηκε μόνη: πήρε μαζί της μια θαυμάστρια, ντυμένη με μπλουζάκι που έφερε τη μορφή της, σαν ένα είδωλο να κρατά στα χέρια του τον καθρέφτη του. Ο χορός τους δεν ήταν συμβατικός. Ήταν κορμιά που ενώθηκαν με την ένταση και την οικειότητα που μόνο ο χορός του πάθους γνωρίζει. Όχι μια απλή φιγούρα, αλλά μια αυτοσχέδια χορογραφία σε απόλυτη επαφή, χωρίς ντροπή, χωρίς “ρόλους”, μόνο ένταση, χαρά και εξουσία πάνω στο σώμα.
Δες το απόσπασμα ΕΔΩ
Η δεύτερη στιγμή που άλλαξε τα πάντα -και έμεινε να στοιχειώνει σαν κάτι που αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το αφηγηθείς- ήρθε στο “Slave to the Rhythm”. Για πάνω από δέκα λεπτά, η Γκρέις Τζόουνς έκανε χούλα-χουπ, ανεβαίνοντας σκαλιά, κάνοντας φιγούρες, επιδεικνύοντας όχι μόνο τις σφριγηλές καμπύλες της, αλλά και την ίδια την αδάμαστη ηλικία της (είναι 77!). Ήταν σοκ, ήταν θαυμασμός, ήταν σχεδόν… σιωπή. Κι έπειτα, φωνές, υποκλίσεις, ιαχές. Εκείνη δεν απαντούσε. Δεν χρειαζόταν. Ήταν η απόλυτη κυρίαρχος της σκηνής.
Δες το απόσπασμα ΕΔΩ
Δες το Videoclip ΕΔΩ
Η συναυλία της δεν ήταν απλώς ένα live. Ήταν μια σωματική εξομολόγηση, ένα τελετουργικό αποπλάνησης. Ξεκίνησε με πολλά ρούχα, μάσκες και αποστάσεις και -τραγούδι σε τραγούδι- μας πήγε βαθύτερα ακόμα και από αυτά που αρχικά υποσχέθηκε: σε εκείνο το σημείο που η μουσική, η εικόνα και το σώμα γίνονται ενιαία εμπειρία. Μας εξίταρε, μας καθοδήγησε, και στο τέλος μάς λύτρωσε. Ήταν ένα στριπτίζ -όχι μόνο ρούχων, αλλά και ρόλων-, αναστολών και απόστασης.
Και κάπως έτσι, καταλήγω να λέω:
Πιστεύω στη Γκρέις Τζόουνς… γιατί είναι ποιήτρια ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Πηγή: ertnews.gr
