Ο Γιάννης Νταλιάνης έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην Απογευματινή και την δημοσιογράφο Μαριάνθη Κουνιά αυτή την εβδομάδα. Ανάμεσα σε άλλα, δε, ο έμπειρος ηθοποιός μίλησε για τις στιγμές που συνάντησε το δύσκολο πρώτο της υποκριτικής καθώς και για τα πρώτα του βήματα στον χώρο του θεάτρου.
Υπήρξε κάποια στιγμή που είπατε ότι η υποκριτική είναι δύσκολη δουλειά, αλλά αξίζει τον κόπο;
Ναι, πολλές φορές το λέω αυτό, αλλά είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος. Και έχω βρεθεί σε ωραίες δουλειές με όρεξη, όπως αυτή που είμαι τώρα (σ.σ. η «Ανδρομάχη» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα). Είμαστε ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν ένα όραμα, που πραγματικά σκαλίζουν πράγματα, υπάρχει ένα παιχνίδι. Όλα αυτά τα πράγματα είναι ζωντάνια και δεν πρέπει κάποιος να μετανιώνει, αλλά να συνεχίζει.
Πόσα χρόνια είστε υπηρέτης του θεάτρου;
Πάνω από 40. Από πολύ μικρός, μόλις τελείωσα το σχολείο, μπήκα κατ’ ευθείαν στη σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου του Λ. Τριβιζά. Ήταν μια δυνατή σχολή με δασκάλους τον Λευτέρη Βογιατζή, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τον Μάριο Πλωρίτη και άλλους καλούς καθηγητές. Αλλά τελικά, επειδή στο πρώτο έτος κάναμε κάποιου είδους συνδικαλισμό, ο Τριβιζάς μας έδιωξε από τη σχολή.
Πηγή: zappit.gr
