“Τα προβλήματα πρέπει να λέγονται να να λύνονται, δεν πρέπει μέσα στην οικογένεια τα μέλη να είναι αόρατα” εξηγεί ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, αυτή την εβδομάδα, στο ένθετο Enjoy και τη δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου. Μέσα σε όλα, δε, ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την ανταπόκριση που έχει το κοινό στην καλοκαιρινή του περιοδεία καθώς και για την διαχρονικότητα του έργου «Ο θάνατος του εμποράκου».
Μου έκανε εντύπωση ότι στην πλατεία του θεάτρου ήταν νέα παιδιά. Είναι μεγάλη επιτυχία να φέρνετε τη νέα γενιά στο θέατρο, έτσι δεν είναι;
Δεν ξέρω αν είναι επιτυχία, αλλά είναι μεγάλη η χαρά μας και η τιμή μας που έρχονται νέα παιδιά στο θέατρο, σχολεία, οικογένειες και ακούν τον λόγο του Μίλερ.
Τι τους κάνει εντύπωση; Τι σας λένε;
Το πόσο επίκαιρο είναι το έργο στο σήμερα. Ένα έργο που γράφτηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο είναι σαν να γράφτηκε χθες. Αυτή η οικογένεια βιώνει μια τραγωδία. Το ζευγάρι και τα παιδιά είναι τραγικά πρόσωπα. Ο πατέρας έχει αλλοτριωθεί από τα πρότυπα του καπιταλισμού, «γίνε πλούσιος, γίνε διάσημος, γίνε επιτυχημένος», χρεώνεται, απολύεται, νιώθει ότι χάνει τα πάντα και αποφασίζει να αυτοκτονήσει για να έχει μια επιτυχημένη έξοδο και την οικογένεια του με χρήματα από την ασφαλιστική. Ο ρόλος του Λόμαν είναι ένας ογκόλιθος, διαχρονικός, που δονεί μαζικά τους θεατές, μεγάλους και πιο μικρούς σε ηλικία.
Για μένα είναι πολύ συγκινητικό που μαθαίνω ότι οι παραστάσεις μας είναι sold out. Μέχρι τις 31 Αυγούστου ταξιδεύουμε σε 35 πόλεις και οι δήμοι μάς θέλουν να πάμε και σε άλλες, με τα εισιτήρια ήδη κλεισμένα. Πάνω από 50 πόλεις ήθελαν να δουν τον «Θάνατο του εμποράκου», αλλά έχουμε να ετοιμάσουμε και τον θεατρικό αμς χειμώνα και δεν έχουμε τον χρόνο. Ο Μίλερ είναι ένας κολοσσός, ένα τεράστιο μέγεθος και τα έργα του πάντοτε συγκινούν. Ο Μίλερ μιλά στον «Θάνατο του εμποράκου» για μια οικογένεια που έχει σταματήσει να μιλά, να επικοινωνεί βαθιά, που δεν εκφράζεται, που τα μέλη είναι απόντα, που τους έχουν πνίξει οι σκιές και τα φαντάσματα και ακούμε κάποιες άναρθρες κραυγές από τους καυγάδες τους.
Οι νέοι θεατές βλέπουν τη δυστοπική οικογένεια Λόμαν και φεύγουν με μια σκέψη. Ότι τα προβλήματα πρέπει να λέγονται να να λύνονται. Δεν πρέπει μέσα στην οικογένεια τα μέλη να είναι αόρατα. Να υπάρχει αδιαφορία. Πρέπει τα προβλήματα να λέγονται. Δεν λύνονται στη σιωπή ή με μαγικό ραβδί ή με τη φυγή.
Πηγή: zappit.gr
