Μπορεί η ανθρωπότητα να αποφύγει την καταστροφή με αυτούς τους δυο διαταραγμένους επικεφαλής των δυο πυρηνικών υπερδυνάμεων ;
Αυτές τις μέρες που ήταν “πυκνές” σε παγκόσμια γεωπολιτικά γεγονότα, παρακολουθούσα συχνά τα δελτία ειδήσεων, αλλά και τις αναλύσεις των διαφόρων αναλυτών, όχι για να μάθω κάτι, αλλά για να διαπιστώσω αν καταλαβαίνουν ή όχι τι συμβαίνει. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν καταλαβαίνουν.Η σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολο να αναλυθεί, καθώς επικεφαλής των δυο από τις τρεις υπερδυνάμεις της εποχής μας βρισκονται δυο άνθρωποι με πολλά προβλήματα, που θα τους λέγαμε απλώς διαταραγμένους, ενώ και ο τρίτος, ο Σι ο ηγέτης της Κίονας δεν πάει πίσω σε ψυχοπνευματική διαταραχή. Είναι πολύ δύσκολο να μην καταντήσει κανείς διαταραγμένος, εάν οι συγκυρίες ή η ικανότητά του τον οδηγήσουν στο τιμόνι μιας υπερδύναμης, καθώς οι αποφάσεις του συχνά, καταλήγουν στον θάνατο χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων.
Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει σήμερα, θα έπρεπε να κατανοήσει, ότι στις μέρες βγαίνει το απόσταγμα περίπου 100 χρόνων Ιστορίας και τα αλλεπάλληλα κύματα που δημιουργήθηκαν.
Το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου οδήγησε σ’ έναν καινουργιο κόσμο που δεν είχε καμία σχέση – ‘εστω μόνο μικρή – με τον κόσμο που υπήρχε πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου ο κόσμος βρέθηκε με δυο καινούργιες παγκόσμιες δυνάμεις που είχαν αντικαταστήσει τις φθίνουσες αυτοκρατορίες του προηγούμενου αιώνα. Τις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση, που θα συγκρούονταν περιφερειακά για τα επόμενα 45 χρόνια. Οι Αμερικανοί καθώς είχαν φτάσει πρώτοι στην ατομική βόμβα, είχαν την ευκαιρία να τελειώσουν τότε μια και καλή με την Σοβιετική Ένωση. Δεν το έκαναν και αυτό θα το πλήρωναν σκληρά και ακόμη το πληρώνουν. Αν δεν τελειώσεις τον αντίπαλό σου όταν έχεις την ευκαιρία, τότε πιθανόν να σε τελειώσει εκείνος αν βρει την ευκαιρία.
Οι Αμερικανοί που βρέθηκαν επικεφαλής των δημοκρατιών της Δύσης, ανέλαβαν τον ρόλο του προστάτη και κηδεμόνα, των κρατών κυρίως της δυτικής Ευρώπης. Παρ’ όλη όμως την προστασία, και την στρατιωτική και οικονομική στήριξη που παρείχαν, αντιμετώπισαν έναν έντονο αντιαμερικανισμό από τους λαούς των κρατών που στήριζαν. Η Ελλάδα ήταν από τους πρωταγωνιστές του αντιαμερικανισμού, μια και αλληθώριζε έντονα προς την Σοβιετική Ένωση. Το ένα τρίτο της Κύπρου, δεν χάθηκε μόνο επειδή οι Τούρκοι βρηκαν την ευκαιρία. Ο λογαριασμός μπορεί να αργεί καμιά φορά, αλλά έρχεται πάντα.
Το φαινόμενο του Τραμπ στην Αμερική, εμφανίστηκε γιατί μετά από εξήντα χρόνια με ενοχικά σύνδρομα, οι Αμερικανοί απαλλάχτηκαν από τις ενοχές τους και συγχρόνως ξέχασαν όλη την Ιστορία των τελευταίων ογδόντα χρόνων. Ποιοι είναι φίλοι και ποιοι εχθροί.
Ο Πούτιν είναι ένα φαινόμενο που έχει αναλογίες με το φαινόμενο του Χίτλερ. Όπως ο Χίτλερ “δημιουργήθηκε” εξ αιτίας της ταπείνωσης που υπέστη η Γερμανία μετά την ήττα στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και ο Πούτιν “δημιουργήθηκε” εξ αιτίας της ταπείνωσης που υπέστη η Ρωσία μετά την ήττα και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Υπάρχουν πολλά που συνδέουν τον Τραμπ με τον Πούτιν και παραμένει ανεξήγητος ο θαυμασμός του Τραμπ προς τον Πούτιν, που κάνει πολλούς να υποθέτουν ότι είναι πράκτορας της Ρωσίας. Aυτή η στρατηγικά λανθασμένη έως και καταστροφική για το μέλλον όχι μόνο της Δύσης, αλλά και της ίδιας της Αμερικής, στάση του Τραμπ προς τον Πούτιν, έχει ήδη κοστίσει και θα κοστίσει ακόμη περισσότερο στις ΗΠΑ και στη Δύση στο μέλλον. Στην μεταξύ τους σχέση, όπως φάνηκε και στην συνάντηση της Αλάσκας, το αφεντικό είναι ο Πούτιν.
Ένα πράγμα που μοιράζονται και οι δυο, είναι η αντιπάθεια τους για την Ευρώπη. Για τον Τραμπ, είναι το κόμπλεξ που έχουν όλοι οι “βλάχοι” Αμερικανοί απέναντι στην εκλπετυσμένη Ευρώπη και το ιστορικό παρελθόν της. Για τον Πούτιν, η Ευρώπη ήταν πάντα ο εχθρός που ήθελε να καταστρέψει, όπως και ο Χίτλερ πριν από αυτόν.
Από κλινική άποψη ο Τραμπ είναι νοητικά καθυστερημένος. Επίσης του είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθεί για μεγάλο διάστημα σε οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται. Πιάνει τους δασμούς, τους αφήνει, πιάνει το Ιράν, το αφήνει. Τώρα ήρθε η σειρά της Ουκρανίας, όπους δεν έχει καταφέρει απολύτως τίποτα, παρά την κινητικότητα. Αν εμφανιστεί κάτι άλλο ή βρει αδιέξοδο, θα ξεχάσει και την Ουκρανία και θα ασχοληθεί με κάτι άλλο. Το πρόβλημα με την Ουκρανία είναι το πιο χαρακτηριστικό, για το μικρό εύρος της αντίληψής του, αλλά και της προσοχής του, είναι ο πόλεμος που σύμφωνα με τις προεκλογικές εξαγγελίες του θα τον τέλειωνε σε 24 ώρες. Έχουν περάσει οκτώ μήνες και ο πόλεμος όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά έχει γίνει χειρότερος.
Είναι ακόμη εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθεί, τι είναι καλό για το συμφέρον των ΗΠΑ, αλλά και τουν ίδιου.Η Ουκρανία δεν έχει υπάρξει, ούτε και θα μπορούσε ποτέ να γίνει στρατηγική απειλή για τις ΗΠΑ. Η Ρωσία, είτε με την μορφή της Σοβιετικής Ένωσης στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, είτε ως σκέτη Ρωσία τώρα, είναι μια από τις δυο στρατηγικές απειλές για το μέλλον των ΗΠΑ. Όταν ένας από τους δυο στρατηγικούς αντιπάλους σου, είναι μπλεγμένος, σε μια πολεμικιή περιπέτεια, που έχει εξελιχθεί άσχημα, είναι ευκαιρία να τον εξασθενήσεις ακόμη περισσότερο, ώστε να μπορέσεις να τον κάνεις στρατηγικά; “υποτελή¨ σου και συγχρόνως να τον αποσπάσεις από την αγκαλιά της Κίνας και συγχρόνως να τους έχεις και τους δυο στο χέρι, αφού η Κίνα σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται ενεργειακά από την Ρωσία. Α:λλά η γεωπολιτική αντίληψη του Τραμπ, είναι τόσο χοντροκομμένη όσο και οι τρόποι του. Όλοι οι νεκροί Ουκρανοί και Ρώσοι, στους τελευταίους οκτώ μήνες είναι δικό του κατόρθωμα. Δική του ευθύνη είναι και το δράμα στην Γάζα, αν και εκεί το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο, από ότι δείχνει ο εύκολος λαϊκισμός. Για την δική του αντίληψη η Γάζα είναι μια “επενδυτική” ευκαιρία, αφού την οραματίζεται ως έναν προορισμό αναψυχής, κάτι σαν Trump City (!!;;), με ξενοδοχεία, σπα και κυρίως γήπεδα γκολφ.
Αν κάτι θα μπορούσαμε να πιστώσουμε στον Τραμπ, είναι το ότι έχει μέσα σε οκτώ μήνες καταφέρει να κατατρομοκρατήσει τους πάντες. Είναι κι αυτό κάτι. Να βλέπεις εχθρούς και φίλους να προσέχουν και πως θα βήξουν, μήπως πάρει ανάποδες.
Αν φανταζόμαστα τον Τραμπ και τον Πούτιν ως ζώα, ο Τραμπ θα ήταν μια αρκούδα με μεγάλη δύναμη και ελάχιστο μυαλό. Ο Πούτιν αντίθετα θα ήταν συγχρόνως αλεπού και φίδι. νΟ Πούτιν ήταν ιδιαίτερα συνεσταλμένος και με κόμπλεξ που τον έκαναν εσωστρεφή, όταν ανέλαβε την εξουσία. Κατανοητό αφού είχε ζήσει μια ζωή στις σκιές και ξαφνικά είχε βρεθεί στο προσκήνιο. Μεταλλάχτηκε ριζικά όμως όταν κατέπνιξε πετυχημένα την εξέγερση των Τσετσένων, ισοπεδώνοντας την πρωτεύουσα της Τσετσενίας. Από τότε έγινε ο ιδανικός “κακός” για μια ταινία Τζέιμς Μποντ, με μια ιδιαίτερη ευκολία στο να εξοντώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους και όποιον άλλον του στεκόταν ή νόμιζε ότι του στεκόταν εμπόδιο. Από την ένερξη της εισβολής στην Ουκρανία, έχει, κυριολεκτικά, πετάξει από το παράθυρο γύρω στους 20 Ρώσους ολιγάρχες που υπέθετε ότι δεν συμφωνούσαν μαζί του. Μαζί μ’ αυτούς εξόντωσε και τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Ναβάλνι, που είχε υτην αφέλεια να παραδοθεί στον Πούτιν, ενώ βρισκόταν στο εξωτερικό, όπως και τον Πριγκόζιν τον επικεφαλής της Βάγκνερ που είχε την απρονοησία να κάνει κάτι σαν στάσιασμό εναντίον του Πούτιν με τους στρατιώτες του Από τότε που δέχθηκε τις συμβουλές του ηγέτη της Λευκορωσίας και ουσιαστικά υποχώρησε, όλοι περίμεναν να δουν με ποιον τρόπο θα τον τελείωνε ο Πούτιν. Τελικά έριξαν το αεροπλάνο του μαζί με τα πρωτοπαλήκαρά του. Είναι η πρώτη φορά που τόσες πολιτικές δολοφομνμίοες γίνονται τόσο δημόσια.
Η μόνιμη εμμονική φαντασίωση του Πούτιν, εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια, είναι να “ανα;βιώσει” την Σοβιετική Ένωση και αφόσον μπορέσει συγχρόνως να καταστρέψει την Ευρώπη και τελικά και τις ΗΠΑ. Άλλωστε το “διατύπωσε” πολύ παραστατικά ο μόνιμος υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, ο Γεβγένι Λαβρόφ, όταν εμφανίστηκε με μακό, με το αρκτικόλεξο CCCP,της Σοβιετικής Ένωσης, στην συνάντηση κορυφής της Αλάσκας. Πόσο πιο καθαρά να πει τι θέλει; Θέλει όλα τα πρώην Σοβιετικά κράτη, κάνοντας αρχή από την Ουκρανία.
Εδώ και οκτώ μήνες, ο Πούτιν, διασκεδάζει ιδιαίτερα, με το να εξαπολύει μεγάλες επιθέσεις εναντίον της Ουκρανίας, μετά από κάθε τηλεφώνημα με τον Τραμπ, γελοιοποιώντας τον, με τον τρόπο του.ν Και είναι χαρακτηριστικά τα μοχθηρά και ειρωνικά σχόλια της Μαρίας Ζαχάροβα, κέθε φορά που η Μόσχα βομβαρδίζει αμάχους, στην Ουκρανία. Είναι επανάληψη του Χιτλερισμού στην εποχή μας. Ο Πούτιν παρόλα αυτά έχει πολλούς θαυμαστές στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που νομίζουν πως ο λαιμός τους θα γλυτώσει από το ρωσικό μαχάιρι, όταν έρθει η ώρα.
Οι όροι που βάζει ο Πούτιν, για την ειρήνευση, απαιτούν ουσιαστικά την ολοκληρωτική κατάκτηση της Ουκρανίας που αν το πετύχει, είναι απόλυτα σίγουρα, ότι θα προχωρήσει στον επόμενο στόχο του. Κάποιο από τα κράτη της Βαλτικής ή την Ρουμανία, η την Πολωνία, που την έχει άχτι και πιθανόν η ένταξη της Ουγγαρίας – που είναι έτσι κι αλλιώς με τα νερά του – στο στρατόπεδο της Ρωσίας.
Οι όροι της Ρωσίας είναι η παράδοση του στρατηγικού μέρους του Ντονμπάς στα δυτικά, που δεν έχει καταφέρει να υποτάξει μετά από τρισήμισι χρόνια πολέμου, η παραίτηση του Ζελένσκι (και η αντικατάσταση με κάποιο ρωσικο ανδρείκελο), ο πλήρης αφοπλισμός της Ουκρανίας, η απαγόρευση εγκατάστασης νατοϊκών στρατευμάτων ως δύναμη εγγύησης και η παρουσία ρωσικών και κινεζικών στρατευμάτων ως εγγυητριών. Δηλαδή η πλήρης παράδοση της Ουκρανίας.
Μαζί με όλα αυτά και ο Τραμπ και οι ΗΠΑ και η Δύση γενικότερα, έχουν καθυστερήσει στους εξοπλισμούς που έχουν αναπτύξει και η Ρωσία και η Κίνα με τους καινούργιους διηπειρωτικους υπερηχητικούς πυραύλους, που είναι σχεδόν αδύνατον να αναχαιτιστούν
Το μόνο που θα μπορούσε να σταματήσει αυτόν τον αιματηρό πόλεμο, θα ήταν η προμήθεια επιθετικών όπλων στην Ουκρανία, που ως τώρα δίνει ένα ηρωικό και άνισο αγώνα, μόνο με αμυντικά όπλα και αυτά σε μικρές και καθυστερημένες δόσεις.
Ο Πούτιν θα πάει σε ειρήνευση μόνο όταν αρχίσουν να πέφτουν πύραυλοι στην Μόσχα και συγχρόνως δεν θα μπορεί να πουλήσει9 ρωσικά πετρέλαι , κυρίως στην Ινδία.
