Με τα αυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής να προετοιμάζονται μεθοδικά, οι δημοκρατίες της Δύσης είναι μάλλον ανέτοιμες για να αντιμετωπίσουν την μεγάλη πρόκληση, ενώ επικεφαλής των ΗΠΑ, βρίσκεται ο πιο ακατάλληλος διανοητικά άνθρωπος για να αντιμετωπίσει την κρίση
Την Τετάρτη, στο Πεκίνο, θα στηθεί το πιο θεαματικό –και ταυτόχρονα πιο ανησυχητικό– πολιτικοστρατιωτικό σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών. Ο Κιμ Γιονγκ Ουν θα εμφανιστεί πλάι στον Βλαντίμιρ Πούτιν, σε μια παρέλαση όπου θα συμμετέχουν άλλοι 25 ηγέτες κρατών. Είναι η πρώτη φορά που ο βορειοκορεάτης ηγέτης παίρνει μέρος σε πολυμερή διεθνή συνάντηση, κάτι που αποτελεί διπλωματική νίκη για τον Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος επιχειρεί να επαναχαράξει την παγκόσμια τάξη υπό την κινεζική ηγεσία.
Η «Ημέρα της Νίκης» με φόντο την Ουκρανία
Η παρέλαση σηματοδοτεί την 80ή επέτειο από την παράδοση της Ιαπωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως πίσω από τις σημαίες και τα χαμόγελα, το μήνυμα είναι καθαρά γεωπολιτικό: η Κίνα δείχνει ότι μπορεί να σταθεί στο κέντρο ενός νέου διεθνούς άξονα, με τον Πούτιν και τον Κιμ δίπλα στον Σι.
Την ίδια ώρα, η Ουάσινγκτον αναζητά τρόπους συνεννόησης με τη Μόσχα για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θα είναι στο Πεκίνο, αλλά δήλωσε ότι επιθυμεί συνάντηση με τον Κιμ, προκαλώντας νέα ερωτήματα για το τι θα σημαίνει αυτό στη σκακιέρα της Ασίας.
Παρέλαση επίδειξης δύναμης
Η Κίνα θα παρουσιάσει τα πιο σύγχρονα όπλα της: αεροσκάφη, άρματα, αντιαεροπορικά συστήματα, drones, ακόμη και την καινούργια δομή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, μαζί με βετεράνους, θα περάσουν από την πλατεία Τιενανμέν σε μια χορογραφία στρατιωτικής ισχύος, την οποία θα παρακολουθήσουν με προσοχή οι δυτικές υπηρεσίες.
Το μήνυμα του Σι
Για τον Σι, η παρουσία Κιμ και Πούτιν στην ίδια σκηνή είναι ένα διπλό χαρτί. Μπορεί να δείξει ότι η Κίνα διαθέτει επιρροή και στις δύο πλευρές, και παράλληλα να διαπραγματευθεί με την Ουάσινγκτον από ισχυρότερη θέση. Η εικόνα του Κιμ στο πλευρό του Πούτιν και του Σι είναι κάτι που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος από το 1959.
Το παζλ των προσκεκλημένων
Το ποιοι θα είναι –και ποιοι δεν θα είναι– στο Πεκίνο έχει τη δική του σημασία. Θα παρευρεθούν ο πρόεδρος της Ινδονησίας, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας, ακόμη και ο στρατιωτικός ηγέτης της Μιανμάρ, Μιν Αουνγκ Χλιάνγκ. Θα είναι επίσης παρών ο πρόεδρος του Ιράν, Μασούντ Πεζεσκιάν. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εκπροσωπηθεί μόλις από έναν ηγέτη: τον πρωθυπουργό της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο.
Μετά την παρέλαση, θα ακολουθήσει σύνοδος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, με περίπου 20 ηγέτες να συμμετέχουν.
🔻 Αυτό που μένει είναι το «υποδόριο μήνυμα»: η Κίνα προβάλλει τον εαυτό της όχι απλώς ως περιφερειακή δύναμη, αλλά ως αρχιτέκτονα της νέας παγκόσμιας τάξης. Και το κάνει με την εικόνα που μιλά πιο δυνατά από όλες: μια στρατιωτική παρέλαση που θυμίζει σε όλους ότι η ισχύς, παλιά ή νέα, εξακολουθεί να παρελαύνει μπροστά στα μάτια του κόσμου.
Η ανέτοιμη Δύση και ο ακατάλληλος διανοητικά Ντόναλντ Τραμπ
Tην ίδια στιγμή και ενώ όλα ετοιμάζονται για την μεγάλη παρέλαση, η Ρωσία εξαπέλυσε χθες μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις εναντίον του Κιέβου, από τότε που ο Τραμπ ανέλαβε ανεπιτυχώς να τελειώσει την σύγκρουση. Στον χθεσινό βομβαρδισμό στην διάρκει τουν οποίου σκοτώθηκαν δέκα άτομα και τραυματίστηκαν δεκάδες άμαχοι, οι πύραυλοι του Κρεμλίνου έπληξαν και τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν μια ευθεία και στοχευμένη πρόκληση προς την Ευρωπαική Ένωση αφ’ ενός αλλά και προς τον Ντόναλντ Τραμπ, που είναι ανίκανος να αντιληφθεί το παιχνίδι που παίζεται και που πιθανώς να καταλήξει σε καταστροφή της Δύσης, αλλά και των ίδιων των ΗΠΑ.
ΟΙ δυο προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι μπορεί να εξελιχθηκαν σε ένα διαφορετικό γεωπολιτικό τοπίο, αλλά στην πραγματικοτητα, ήταν πόλεμοι ανάμεσα στα αυταρχικά απολυταρχικά καθεστώτα της κάθε εποχής και στα δημοκρατικά καθεστώτα της Δύσης από την άλλη μεριά.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ανάμεσα στα απολυταρχικά καθεστώτα της κεντρικής Ευρώπης, όπως η Αυστροουγγαρία, που μετεξελίχθηκε σε Γερμανία και κυρίως ανάμεσα στις δημοκρατίες της Αγγλίας και της Γαλλίας, ενώ έληξε με λήξη των συμμαχικών δυνάμεων , όταν στο πόλεμο μπήκε η Αμερική. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πολεμο συνετρίβη ο φασισμός του Χίτλερ από τη Δύση , δηλαδή τις ΗΠΑ , τα δημοκρατικά κράτη της Ευρώπης, αλλά και την Σοβιετική Ένωση, που “πλήρωσε” με περίπου 20 εκατομμύρια νεκρούς ενώ στην διάρκει του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος ήρθε με το φασιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης.
Στην σημερινή πολύ επικίνδυνη εποχή, τα πράγματα είναι αναπάντεχα μπλεγμένα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες που ήταν πάντα ο στυλοβάτης της δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο, εχοντας επικεφαλής τον Ντοναλντ Τραμπ, που δυσκολεύεται να καταλάβει ακόμη και απλές έννοιες, πέρα από τον απέραντο γιγαντιαίο ναρκισσισμό του,βρίσκονται σε μια εν εξελίξει χαοτική κατάσταση. Αν δει τις κινήσεις του ιδίως τον τελευταίο καιρό, ο Τραμπ μοιάζει έτοιμος να εγκαθιδρύσει, ένα δικής του έμπνευσης αυταρχικό καθεστώς. Και ήδη προχωράει μεθοδικά το σχέδιο του στέλνοντας την Εθνοφρουρά, σε διάφορες πόλεις ή Πολιτείες, που συμπτωματικά έχουν Κυβερνήτες ή Δημάρχους που ανήκουν στο Δημοκρατικό κόμμα.
Ως πρόφαση γι αυτό χρησιμοποίησε τερατώδη ψέματα – κάτι που είναι καθημερινή του συνήθεια, σε σχέση με τα πάντα – ότι δήθεν οι προορισμοί της Εθνοφρουράς βρίσκονται σε χαοτική κατάσταση και η Εθνοφρουρά έχει αποστολή να τις “απελευθερώσει” από μια κατάσταση που μοιάζει με πόλεμο. Όταν βλέπεις τον σταρτό να αναπτύσσεται σε πόλεις, χωρίς να υπάρχει λόγο και γνωρίζοντας το πως σκέφτεται ο Τραμπ, ξέρεις ότι αυτό που φοβόντουσαν πολλοί το να μετατραπούν οι ΗΠΑ σε δικτατορία – κάτι που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Η ανεξήγητη συμπάθεια του Τραμπ, προς τον Πούτιν, δεν έχει σίγουρη απά;ντηση. Αλλά ο Τραμπ είναι επιχειρηματίας. Και ένα επιχειρηματίας “συμπαθεί” κάποιον μόνο αν του χρωστάει, ή αν θέλει να κερδίσει κάτι. Κανείς δεν έχει την απάντηση. Σίγουρα όμως είναι μια “κλινικά” εντελώς ηλίθια προσέγγιση, που ως τώρα τουλάχιστον έχει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ισχυρίζεται, ότι επιδιώκει ο ίδιος ο Τραμπ. Αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, είναι το ότι ο Πούτιν έχει τον απόλυτο έλεγχο επάνω και τον χειραγωγεί κατά βούληση.
Εν όψει της μεγάλης σύγκρουσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, που θα είναι η μεγάλη αναμέτρηση του αιώνα μας, οι μεν ΗΠΑ έχουν επικεφαλής, μάλλον την πιο διανοητικά ακατάλλη ηγεσία, ιδίως αν συγκρίνει κανείς τον Τραμπ με τον Πούτιν και τι Σι Ζι Πινγκ.
Από την άλλη μεριά μια και στην μεγάλη αναμέτρηση που πλησιάζει, τα σκάγια θα πάρουν και ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και την χώρα μας, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα. Η Ευρώπη είνα ακόμη ανοχύρωτη στρατιωτικά και δύσκολα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ρωσικές επιθέσεις, που θα ακολουθήσουν μετά την Ουκρανία, αυτή τη φορά με στόχο πιθανόν κάποιο από τα κράτη της Βαλτικής ή των Βαλκανίων.
Το πιο απροσδόκητο φαινόμενο της εποχής μας, είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει, αν μέχρι να τελειώσει η θητεία του Τραμπ, οι ΗΠΑ θα είναι μια δημοκρατική χώρα, ή ένα ακόμη απολυταρχικό καθεστώς.
