Ένα πρόσφατο ατύχημα μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω “από μέσα” ένα κομμάτι του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αυτή είναι μία σύντομη καταγραφή της εμπειρίας μου.
Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου
Εκείνο το μεσημέρι της Πέμπτης, στα μέσα Δεκεμβρίου του 2024, βγήκα να κάνω κάποια ψώνια στη γειτονιά. Τη στιγμή που κλείδωνα την πόρτα του σπιτιού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το ξανάβλεπα μετά από μερικούς μήνες!
Ούτε που κατάλαβα πώς έγινε… Σε μία διάβαση που την περνώ σχεδόν καθημερινά, χωρίς καν να βαδίζω βιαστικά ή απρόσεκτα, οι δυνάμεις του Σύμπαντος συνωμότησαν ώστε με κάποιον “μεταφυσικό” τρόπο να βρεθώ πεσμένος στην άσφαλτο, έχοντας εισπράξει όχι ένα απλό διάστρεμμα αλλά ένα σωστό κάταγμα στην ποδοκνημική.
Δύο καλά παιδιά (έμαθα μετά πως ήταν κι αυτοί οπαδοί της ΑΕΚ) με μετέφεραν στο πεζοδρόμιο και με έβαλαν να καθίσω κάπου, ενώ κάλεσαν αμέσως το “166”. Η τηλεφωνήτρια στο Κέντρο του ΕΚΑΒ ρώτησε αν υπήρχε χτύπημα στο κεφάλι, έτσι ώστε να αξιολογηθεί κατά πόσον το περιστατικό είχε τον χαρακτήρα του επείγοντος. Αν και τέτοιο ζήτημα δεν υφίστατο, το ασθενοφόρο έφτασε σχετικά γρήγορα. Με έβαλαν μέσα και με πήγαν στο νοσοκομείο που εφημέρευε τη μέρα εκείνη. Ήταν το “Λαϊκό“.
Ο ορθοπεδικός (με “έψιλον”, sorry κ. Μπαμπινιώτη!) στα επείγοντα διέγνωσε κάταγμα και, μαζί με δύο βοηθούς του, ξεκίνησε την προσπάθεια ανάταξης του ποδιού και τοποθέτησής του σε νάρθηκα. Για την ιστορία, έγιναν – αν θυμάμαι καλά – τέσσερις τέτοιες προσπάθειες ώσπου να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, και στο τέλος κάθε μίας γινόταν έλεγχος με ακτινογραφία ή/και αξονική. Αφού έγιναν κάποιες απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις, δόθηκε η εντολή να μεταφερθώ σε θάλαμο εν αναμονή χειρουργείου.
Τις μέρες που μεσολάβησαν ως την εγχείριση, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω τον εξαιρετικό επαγγελματισμό του νοσηλευτικού προσωπικού. Και όχι μόνο στα καθαρά ιατρικά τους καθήκοντα αλλά και σε ό,τι αφορά την ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών. Εξίσου υποδειγματική ήταν η τήρηση της καθαριότητας των χώρων, ενώ το φαγητό δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτό ενός καλού εστιατορίου.
Θα αναφέρω ενδεικτικά ένα περιστατικό: Κάποια στιγμή εμφάνισα έντονη ξηροδερμία και ρώτησα μία νοσηλεύτρια αν υπήρχε κάπου λίγη, έστω, ενυδατική κρέμα. Μετά από μερικά λεπτά επέστρεψε κρατώντας ένα σωληνάριο επώνυμης κρέμας μέσα σε συσκευασία που δεν είχε ακόμα ανοιχτεί. “Σας την προσφέρει η προϊσταμένη”, μου είπε!
Με τους χειρουργούς δεν είχα ιδιαίτερη προσωπική επαφή. Περνούσε όμως περιοδικά από τον θάλαμο ολόκληρη η ομάδα για να ελέγξει την κατάσταση των ασθενών και να δει αν τυχόν υπήρχαν προβλήματα που απαιτούσαν ιατρική προσοχή. Ευγενής και πάντα προσηνής η κυρία Νίνα Δράκου, Διευθύντρια της Ορθοπεδικής Κλινικής του “Λαϊκού”, φαίνεται ότι κάνει εξαιρετική δουλειά στη Μονάδα. Περιττό να αναφέρω – αλλά το κάνω για να είμαι ξεκάθαρος – ότι η νοσηλεία δεν μου κόστισε ούτε ένα ευρώ.
Το χειρουργείο πήγε πολύ καλά, πράγμα που επιβεβαίωσε και η ακτινογραφία που έβγαλα μετά από 1 μήνα σε ιδιωτική μονάδα αποκατάστασης όπου νοσηλεύτηκα στη συνέχεια. Βέβαια, η αποκατάσταση είναι μία αργή και βασανιστική διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μήνες. Σε αυτές τις περιπτώσεις καταγμάτων ο ασθενής δεν επιστρέφει στην κανονικότητά του μέσα σε λίγες μέρες…
Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Καθώς δεν ζω (πλέον) σε άλλη χώρα, δεν αγνοώ τα προβλήματα του ΕΣΥ όπως αυτά αναφέρονται σχεδόν καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ευτύχησα να δω την φωτεινή όψη του συστήματος.
Όμως ίσως – λέω, ίσως – αυτή η καλή εμπειρία μου να μην αποτελεί, τελικά, εξαίρεση αλλά να αντανακλά, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, μία γενικότερη προσπάθεια αναβάθμισης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι μια τέτοια σκέψη δεν συνάδει με κυρίαρχα πολιτικά αφηγήματα και δεν υπηρετεί αντίστοιχους πολιτικούς στόχους.
Αν, εν τούτοις, υπάρχει κάποια πολιτική που όχι μόνο δεν βλάπτει αλλά, αντίθετα, προάγει την Υγεία, τόσο το καλύτερο για την Υγεία. Όπως και για την ίδια την πολιτική!
