Υπάρχουν πρόσωπα που δεν λάμπουν γιατί θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η Imogen Poots, με τα γαλανά μάτια και την αινιγματική της γαλήνη, μοιάζει να περπατά πάντα ένα βήμα δίπλα από το φως — ποτέ μέσα του. Είναι από τις γυναίκες που δεν κυνηγούν τη φήμη· εκείνη τις βρίσκει. Και όσο περισσότερο προσπαθείς να την καταλάβεις, τόσο περισσότερο γλιστρά, σαν φιγούρα από όνειρο ή σαν σκηνή που δεν τελειώνει ποτέ.
View this post on Instagram
Η αρχή μιας απρόβλεπτης πορείας
Γεννημένη στις 3 Ιουνίου 1989, στο Hammersmith του Λονδίνου, η Imogen μεγάλωσε ανάμεσα σε βιβλία, τέχνη και πολιτισμό.
Η μητέρα της, δημοσιογράφος, και ο πατέρας της, παραγωγός του BBC, της έμαθαν από μικρή να παρατηρεί — όχι να μιμείται. Ήθελε να γίνει κτηνίατρος, αλλά η τέχνη την διεκδίκησε πρώτη. Έπαιζε στο Young Blood Theatre Company, μέχρι που ένα βράδυ κατάλαβε πως η σκηνή ήταν ο φυσικός της χώρος: «Δεν ένιωθα πως υποδυόμουν· ένιωθα πως επιτέλους ήμουν εγώ.»
Στο Courtauld Institute, όπου έγινε δεκτή για να σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης, δεν πήγε ποτέ. Η ζωή είχε ήδη επιλέξει για εκείνη. Και αυτή η επιλογή — να πει όχι στη βεβαιότητα και ναι στην έκθεση — καθόρισε όλη την πορεία της.
Το κορίτσι του τρόμου που έγινε γυναίκα του ρίσκου
Η πρώτη της μεγάλη στιγμή ήρθε το 2007, όταν υποδύθηκε την Tammy στο 28 Weeks Later. Ήταν τότε μόλις 18 ετών. Από εκεί κι έπειτα, δεν υπήρξε επιστροφή: Jane Eyre, Need for Speed, The Look of Love, Vivarium, Green Room, That Awkward Moment — κάθε ταινία, ένα πείραμα με τη ζωή, ένα test αντοχής. Η Imogen δεν έκανε ποτέ “καριέρα” με την παραδοσιακή έννοια. Δεν κυνήγησε τους τίτλους ή τα blockbusters. Κυνήγησε την αλήθεια του ρόλου, όσο κι αν πονούσε. Αντί για τον ρομαντισμό των “English Roses”, διάλεξε τη θολή γοητεία της αντίφασης: μισή punk, μισή ποιήτρια· ένα κορίτσι που θα μπορούσε να τραγουδά Smiths στο σκοτάδι και να φορά Chanel στην πρεμιέρα.
Η γυναίκα πίσω από τη μάσκα
View this post on Instagram
Όταν την αποκάλεσαν “νέα Keira Knightley”, εκείνη χαμογέλασε και απάντησε:
«Είμαι ευγνώμων, αλλά δε θέλω να μοιάσω σε καμία. Θέλω να μοιάζω σε εκείνες τις γυναίκες που δεν είχαν προηγούμενο.»
Σήμερα, η Imogen Poots είναι ένα αντι-είδωλο. Δεν ακολουθεί τα μονοπάτια που την ορίζουν. Σπάνια μιλά για τη ζωή της, δεν έχει λογαριασμούς που κραυγάζουν, δεν κάνει δημόσιες εξομολογήσεις.
Η σιωπή της είναι η δήλωσή της.
Κι όμως, στις συνεντεύξεις της, υπάρχει μια παράξενη ευθύτητα. Μιλά για το πώς έχασε το σπίτι της σε φωτιά και πώς, μέσα από τις στάχτες, κατάλαβε ότι «η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία αλλά μέτρο». Μιλά για την απώλεια, για τη μοναξιά, για τη δημιουργία: «Δεν μπορώ να παίζω κάτι που δεν έχει ψυχή. Θέλω να νιώθω, ακόμα κι αν αυτό με καταστρέφει λίγο κάθε φορά.»
Η μόδα ως καθρέφτης της ψυχής
View this post on Instagram
Η Poots δεν είναι fashion icon — είναι κάτι πιο ενδιαφέρον: μια γυναίκα που μεταμορφώνει τη μόδα σε εσωτερικό τοπίο.
Με τατουάζ στα δάχτυλα, eyeliner σαν σκιά πολέμου και ασυμμετρίες που μοιάζουν με επιλογές, όχι με ατυχήματα, έχει γίνει η πιο “anti-glossy” μούσα του Tatler. Έχει συνεργαστεί με Chloé, Marni for H&M, Miu Miu, και έχει φορέσει Valentino, Proenza Schouler, Alberta Ferretti — πάντα με εκείνη τη χαλαρή, σχεδόν punk, αδιαφορία. Η Imogen δε “φοράει” τα ρούχα· τα ερμηνεύει. Ακόμα κι όταν λάμπει με φόρεμα Chanel, μοιάζει σαν να μπορεί σε μια στιγμή να το βγάλει και να μείνει στο πετσί της αλήθειας. «Έπαιξα για χρόνια το tomboy», λέει. «Τώρα νιώθω ωραίο να έχω το σώμα μιας γυναίκας. Όχι για να το δείξω, αλλά για να το ζήσω.»
Baltimore: η επανάσταση στο βλέμμα
Η ταινία Baltimore (2024), όπου υποδύεται τη Rose Dugdale — την αριστοκράτισσα που εντάχθηκε στον IRA — είναι ίσως η πιο ώριμη ερμηνεία της. Η Guardian τη χαρακτήρισε “εξαιρετική”. Οι Times μίλησαν για “μια ερμηνεία που αιωρείται ανάμεσα στη φωτιά και στη συγχώρεση”. Για την Imogen, ο ρόλος ήταν κάτι παραπάνω από πρόκληση: «Με τράβηξε η σύγκρουση ανάμεσα στη συνείδηση και την επιθυμία. Το να αγαπάς έναν σκοπό περισσότερο από τον εαυτό σου είναι τρομακτικό — αλλά και βαθιά ανθρώπινο.» Η ίδια αποφεύγει τον πολιτικό σχολιασμό, αλλά η παρουσία της στην ταινία — ένα βλέμμα που καίει χωρίς φωνή — είναι από μόνη της πολιτική πράξη. Η Rose Dugdale της είναι περισσότερο σύμβολο παρά πρόσωπο: γυναίκα που ξεγυμνώνει την ευγένεια, ρίχνει τη μάσκα και ζητά δικαιοσύνη.
Η τέχνη της μη-συμμόρφωσης
Στον κόσμο των μεγάλων παραγωγών, όπου οι επιλογές συχνά υπαγορεύονται από τα στούντιο και τις καμπάνιες, η Imogen Poots επιμένει να είναι απρόβλεπτη. Έχει πει όχι σε δελεαστικούς ρόλους, όχι γιατί δεν τους ήθελε, αλλά γιατί δεν την ήθελαν «ολόκληρη».
Προτιμά τις ανεξάρτητες ταινίες, τις μικρές αίθουσες, τη μυρωδιά του σελιλόιντ. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτει την επιτυχία· απλώς δεν τη φοβάται όταν δεν έρχεται. Η ίδια πιστεύει πως «το πιο γενναίο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός είναι να μην έχει στρατηγική».
Στο Outer Range, δίπλα στον Josh Brolin, ενσαρκώνει μια μυστηριώδη φιγούρα ανάμεσα στο θρίλερ και τη μεταφυσική. Η σειρά, παραγωγής Amazon Prime, την ανέδειξε στο αμερικανικό κοινό· αλλά εκείνη εξακολουθεί να μένει στο Λονδίνο, να πίνει καφέ στο Notting Hill και να κυκλοφορεί χωρίς μακιγιάζ. «Η ζωή δεν είναι ρόλος», λέει. «Αν ήταν, δε θα άντεχα.»
Έρωτας, απώλεια και η αλήθεια της καρδιάς
Η σχέση της με τον James Norton — από τα πιο πολυσυζητημένα ζευγάρια της βρετανικής σκηνής — κράτησε χρόνια. Η είδηση του χωρισμού τους το 2024 κυκλοφόρησε σαν σκιά, χωρίς δηλώσεις ή σκάνδαλα. Η Imogen δεν είπε τίποτα. Και αυτό ακριβώς ήταν η πιο δυνατή της φράση. Σε μια συνέντευξη λίγο αργότερα, όταν τη ρώτησαν αν πιστεύει στον “one true love”, απάντησε: «Πιστεύω στις στιγμές. Ο έρωτας είναι εκεί για να σε αλλάξει, όχι για να σε κρατήσει.» Η απάντησή της μοιάζει με τη φιλοσοφία της ζωής της: δεν κρατά, δεν πιέζει, δεν εγκλωβίζει. Η ίδια μοιάζει περισσότερο με γυναίκα που αγαπά, καίγεται, αποχωρεί και συνεχίζει να δημιουργεί.
Το βλέμμα στο αύριο
Σήμερα, στα 36 της, η Imogen Poots είναι στην πιο ενδιαφέρουσα φάση της καριέρας της. Μετά το Baltimore, συμμετέχει στη νέα ρομαντική ταινία All of You, απέναντι από τον Brett Goldstein. Η Reuters μίλησε για «χημεία που θυμίζει τα παλιά, αληθινά love stories πριν την εποχή των αλγορίθμων». Η ίδια, σε πρόσφατη συνέντευξη στους Financial Times, παραδέχτηκε: «Είμαι εμμονική με την έννοια της επιθυμίας. Όχι της σεξουαλικότητας, αλλά της ανάγκης. Όλα όσα κάνουμε — στη ζωή, στην τέχνη — ξεκινούν από εκεί.» Αυτή η εμμονή είναι που την κάνει τόσο απροσδιόριστα γοητευτική: η επιθυμία της δεν είναι για δημοσιότητα· είναι για αλήθεια.
Το φαινόμενο Imogen Poots
View this post on Instagram
Αν προσπαθήσεις να την ορίσεις, χάνεις το παιχνίδι. Είναι ηθοποιός χωρίς στεγανά. Μοντέρνα χωρίς επιτήδευση. ‘Ομορφη χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις. Είναι το κορίτσι που φωτογραφίζεται με Chanel αλλά μιλά για τον Jean Genet. Που γελάει δυνατά, αλλά δεν ποζάρει για να ευχαριστήσει. Που μπορεί να μοιάζει εύθραυστη, αλλά το βλέμμα της σε διαπερνά σαν λάμα. Η Imogen Poots δεν είναι απλώς “η νέα φωνή του βρετανικού κινηματογράφου”. Είναι μια γυναίκα που υπενθυμίζει ότι η αυθεντικότητα είναι η τελευταία πράξη επανάστασης. Κι αν κάποτε την κατηγορήσουν για αποστασιοποίηση, εκείνη θα απαντήσει με τη σιωπή που πάντα κέρδιζε περισσότερο από τα λόγια. Η Imogen Poots ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους — τον ρεαλισμό και τη φαντασία. Η ομορφιά της δεν είναι φωτογραφική, είναι υπαρξιακή. Το ταλέντο της δεν είναι φανταχτερό, είναι διαβρωτικό. Και η διαδρομή της δεν είναι τέλεια, αλλά — όπως όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα — αληθινή. Αν έπρεπε να συνοψίσουμε την ουσία της, θα ήταν ίσως αυτή: “Δεν παίζω ρόλους. Παίζω στιγμές που θα ήθελα να ζήσω.”
Κι εκεί, ανάμεσα στο φως των προβολέων και τη σκιά των συναισθημάτων, η Imogen Poots συνεχίζει να περπατά — αθόρυβα, επίμονα, όπως όλες οι γυναίκες που δεν χρειάζονται τίποτα για να λάμπουν.
Διαβάστε επίσης :
«Άφησέ τους»: Δύο λέξεις που μπορούν να ελευθερώσουν τη ζωή σου
Lucy Guo: Το αίνιγμα της νεότερης αυτοδημιούργητης δισεκατομμυριούχου
Η Meghan Markle κάνει comeback στη μόδα και επισφραγίζει τη νέα δυναστεία Balenciaga
