Η Jennifer Lopez γνωρίζει καλά τι σημαίνει να ζεις ανάμεσα στη δόξα και την αμφισβήτηση. Από την εποχή που το Gigli κατέρρευσε εμπορικά (και συμβολικά), εγκαινιάζοντας ένα δύσκολο κεφάλαιο για την κινηματογραφική της πορεία, η Lopez έδειχνε να κουβαλά το βάρος μιας εικόνας με το κοινό να μην συγχωρεί. Όλοι την ήθελαν αψεγάδιαστη αλλά και παιδί του Μπρονξ που τα κατάφερε, όταν αποκαλύφθηκε ότι όλο αυτό ήταν στημένο, η ανηφόρα έγινε δύσβατη, σαν «αράχνη» που φτιάχνει καινούριο ιστό όχι για να πιάσει έντομα αλλά για να μπορέσει να αναρρηχηθεί εκ νέου.
Κι όμως, η Lopez δεν σταμάτησε να προσπαθεί. Με το Hustlers το 2019 απέδειξε ότι μπορεί να επιστρέψει με πυγμή· η ερμηνεία της ως Ramona, μια σκληρή και γοητευτική γυναίκα του περιθωρίου, ήταν η πιο ώριμη στιγμή της ως ηθοποιού. Η συνέχεια, με το Unstoppable και τώρα με το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης, δείχνει μια Lopez διαφορετική: όχι τη σταρ που κυνηγά την τελειότητα, αλλά την καλλιτέχνιδα που ψάχνει τη σιωπή, τη ρωγμή, το σκοτάδι μέσα στη λάμψη.
Ανάμεσα στις φήμες και την πραγματικότητα
Η Lopez έχει αντιμετωπίσει μια σταθερή, σχεδόν εμμονική αμφισβήτηση. Από τις φήμες για τον “δύσκολο χαρακτήρα” της στα γυρίσματα, μέχρι την πρόσφατη εμπλοκή του ονόματός της σε ειδησεογραφικές αναφορές γύρω από τον Sean “Diddy” Combs -χωρίς να υπάρχει άμεση ευθύνη ή κατηγορία εις βάρος της- η εικόνα της γίνεται εύκολα πεδίο κριτικής.
Κάθε της επιλογή, επαγγελματική ή προσωπική, περνά από φίλτρο αυστηρότερο από των περισσότερων συναδέλφων της.
Αυτή η δυσπιστία φάνηκε ξεκάθαρα και στην πρόσφατη “ακύρωση” που δέχτηκε για την απόφασή της να σταματήσει την περιοδεία This Is Me… Live. Παρά την -so called- ειλικρινή της εξήγηση -ότι ήθελε να δώσει προτεραιότητα στην οικογένεια και την ψυχική της ισορροπία- βρέθηκε και πάλι στο στόχαστρο: «δεν πουλάει πια», «δεν είναι relevant», «είναι προσποιητή», κάτι που όταν είσαι στο απόγειο της καριέρας σου, το προσπερνάς γρήγορα, στην πτώση όμως απλά ελπίζεις να υπάρχει ανάχωμα κάπως να συγκρατήσεις τον πόνο από την πρόσκρουση.
Η λάμψη ως αντίσταση
Όμως η Lopez, με τον τρόπο της, εξακολουθεί να μεταφράζει τη λάμψη σε αντίσταση.
Στο Φιλί της Γυναίκας Αράχνης δεν δείχνει μόνο μια ηθοποιό που παίζει· δείχνει μια γυναίκα που έχει περάσει μέσα από την κριτική, την κόπωση, και εξακολουθεί να δημιουργεί με σοβαρότητα. Φέρνει στην οθόνη μια λάμψη που δεν είναι επιφανειακή· είναι σχεδόν μελαγχολική, πυκνή. Μια γοητεία που προέρχεται από την εμπειρία του να πέφτεις και να σηκώνεσαι δημόσια.
Αν το Gigli υπήρξε η αρχή της «πτώσης», το Hustlers ήταν το σημείο καμπής. Και τώρα, το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης ίσως αποδεικνύει πως, ακόμη κι αν ο χαρακτήρας της -όπως λένε- δεν είναι πάντα εύκολος, η καλλιτεχνική της ωριμότητα είναι πια αδιαμφισβήτητη.
Το ερώτημα
Σε μια εποχή που το “cancel” λειτουργεί σαν ηθικό ρεφλέξ, η περίπτωση της Jennifer Lopez ανοίγει ένα άλλο ερώτημα: Πρέπει να ακυρώνουμε ανθρώπους που δείχνουν έμπρακτα ότι προσπαθούν να εξελιχθούν -όχι απαραίτητα ως “χαρακτήρες”, αλλά ως δημιουργοί;
Κι αν η εξέλιξη δεν είναι ηθική, αλλά αισθητική- αν φαίνεται όχι στη συμπεριφορά, αλλά στο έργο· μήπως εκεί βρίσκεται τελικά η πιο αληθινή μορφή λύτρωσης;
Πηγή: ertnews.gr
