Πόλεις γεμάτες τουρίστες που περπατούν ο ένας δίπλα στον άλλον, παραλίες όπου δεν φαίνεται η άμμος από τις πετσέτες και τις ομπρέλες, επισκέπτες που συλλαμβάνονται για ανάρμοστη συμπεριφορά, εικόνες που θυμίζουν τη Βαρκελώνη ή τη Βενετία πλέον προέρχονται και από την Ασία. Ο υπερτουρισμός εξαπλώνεται ραγδαία και απειλεί να αλλοιώσει τη ζωή των κατοίκων και να φθείρει τα αξιοθέατα που κάνουν διάσημους αυτούς τους προορισμούς. Ο αναλυτής ταξιδιωτικών τάσεων, Γκάρι Μπάουερμαν, εξηγεί: «Το Μπαλί είναι σίγουρα ένα από τα παραδείγματα. Θα έλεγα επίσης το Κιότο στην Ιαπωνία και πιθανώς το Πουκέτ στην Ταϊλάνδη».
Η συγκέντρωση σε λίγα δημοφιλή σημεία είναι το βασικό πρόβλημα: «πολύς κόσμος στα ίδια μέρη, την ίδια στιγμή». Η Αμερικανίδα τουρίστρια Σάνον Κλερκ περιγράφει το Κιότο: «Ξυπνήσαμε στις 5 το πρωί για να δούμε το ιερό Φουσίμι Ινάρι, πριν φτάσουν τα πλήθη. Στην αρχή υπήρχαν λίγοι, αλλά στην επιστροφή κατέφθαναν μαζικά οι τουρίστες».
Ο Μπάουερμαν αποδίδει την πίεση στην «εκρηκτική» ζήτηση μετά την πανδημία, στις φθηνές πτήσεις, στη διεύρυνση της μεσαίας τάξης στην Ινδία και την Κίνα και στις καμπάνιες προβολής: «Είναι σαν να βγήκε το τζίνι από το μπουκάλι». Σύμφωνα με την Ένωση Ταξιδιών Ασίας-Ειρηνικού (PATA) ο τουρισμός στην Ασία ανακάμπτει θεαματικά και το πρώτο εξάμηνο του 2025 η Βορειοανατολική Ασία σημείωσε αύξηση 20% στις αφίξεις, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού του ΟΗΕ (UNWTO) καταγράφει άνοδο 21% στις διεθνείς αφίξεις για το Βιετνάμ.
Το παράδοξο της επιτυχίας γίνεται εμφανές σε τοποθεσίες παγκόσμιας κληρονομιάς: η Χαλόνγκ Μπέι και το ιστορικό Χόι Αν «γέμισαν» τουρίστες και, όπως λέει ο Μπάουερμαν, «Μόλις ένας προορισμός αποκτήσει το σήμα της UNESCO, όλοι θέλουν να πάνε».
