Ο σημαντικότερος όλων των σκηνοθετών & το αριστούργημά του, Η Μεγάλη χίμαιρα -η σπουδαιότερη, ίσως, αντιπολεμική ταινία της έβδομης τέχνης. Γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1894.
“Ζαν Ρενουάρ – `Ο Σημαντικότερος Όλων Των Σκηνοθετών`!” έγραψε ο Όρσον Γουέλς για εκείνον. Τον Πατέρα του Ποιητικού Ρεαλισμού.
Γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1894 στη Μονμάρτρη του Παρισιού. Ήταν γιος του θρυλικού ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και αδελφός του Πιερ Ρενουάρ, ο οποίος ήταν ηθοποιός. Την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου είχε σοβαρό τραυματισμό στο πόδι του. Ένα μοιραίο γεγονός που του έδωσε όμως τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, αρχικά παρατηρώντας ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, του Γκρίφιθ και πολλών άλλων αξιόλογων σκηνοθετών.
“Οι παρέες διαμορφώνουν τον κόσμο ολόκληρο, κάθε πόλη, κάθε χώρα. Μάλιστα, μερικές παρέες ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα και γίνονται διεθνείς. Κάθε παρέα έχει τις συνήθειές της, την ηθική της, την δική της γλώσσα. Απλούστερα, κάθε παρέα έχει τους δικούς της κανόνες, κι αυτοί οι κανόνες κατευθύνουν το παιχνίδι. Όσο πιο μικρή παρέα, τόσο πιο αυστηροί κανόνες. Γι’ αυτό, οι ομάδες των πλουσίων, αυτών που παίζουν τένις και αγαπούν την ιππασία, δηλαδή τα μέλη μιας κοινωνικής κάστας, ζουν ακολουθώντας κώδικες που γίνονται αυστηρότεροι όσο αυτές οι κάστες απομακρύνονται από τον υπόλοιπο πληθυσμό.” έχει πει ο ίδιος.
Τη δεκαετία του `30 δημιουργεί τις πρώτες του ταινίες, που έμειναν στην ιστορία. Πιο συγκεκριμένα, “Ο κανόνας του παιχνιδιού” που θεωρείται μία από τις δέκα καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Είναι όμως ένα έργο του που πραγματικά ξεχωρίζει…
“Η Μεγάλη Χίμαιρα” (La Grande Illusion – 1937). Μία από τις σημαντικότερες αντιπολεμικές ταινίες στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης και δικαίως έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στις σημαντικότερες ταινίες του 20ού αιώνα.
Μπορεί στο φιλμ να ακούγονται λιγότεροι από έξι πυροβολισμοί και να μην υπάρχουν καθόλου σκηνές μάχης, ωστόσο, η ταινία αποτελεί μια από τις πιο κλασσικές αντιπολεμικές ταινίες στην ιστορία του Σινεμά.
Το σενάριο στηρίζεται σε αληθινές εμπειρίες ενός στρατηγού τον οποίο ο σκηνοθέτης γνώρισε στη διάρκεια της θητείας του στην αεροπορία και τοποθετείται στο μικρόκοσμο ενός στρατοπέδου αιχμαλώτων.
Αν κάποιος αναρωτιέται πώς προέκυψε ο ελληνικός τίτλος, η εξήγηση είναι η ακόλουθη…
Αναφέρεται στη χιμαιρική ελπίδα που αναπτύχθηκε την περίοδο του πολέμου, πως μπορούν να σπάσουν οι ταξικοί φραγμοί και να αναπτυχθεί συντροφικότητα μεταξύ των ανθρώπων, πέρα από τάξεις και φύλα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το αεροπλάνο του λοχαγού de Boeldieu (Pierre Fresnay) και του υπολοχαγού Maréchal (Jean Gabin) καταρρίπτεται από τον Γερμανό αξιωματικό von Rauffenstein (Erich von Stroheim). Οδηγούνται σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Εκεί, μαζί με μια παρέα συμπατριωτών τους, οργανώνουν την απόδραση. Πριν ακόμα όμως υλοποιηθεί το σχέδιο, τους μεταφέρουν σε μία φυλακή-κάστρο, υπό τη διοίκηση του von Rauffenstein. Μια ιδιαίτερη, όμορφη σχέση με στοιχεία σεβασμού και εκτίμησης συνδέει τους αριστοκρατικής προέλευσης von Rauffenstein και de Boeldieu.
Μια πραγματικά, εκπληκτική ταινία…
