Ο πρωτοπόρος του Ντανταισμού και του Σουρεαλισμού, ο οποίος εμπνεύστηκε από τις 7 μέρες της Δημιουργίας
O Γερμανός σουρεαλιστής ζωγράφος Max Ernst γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1891 στη γερμανική πόλη Brühl. Ήταν πρωτοπόρος δύο σημαντικών κινημάτων τέχνης, του Dada και του Σουρεαλισμού. Ο καλλιτέχνης εργάστηκε επίσης στους τομείς της ποίησης, της γλυπτικής και της γραφικής τέχνης. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ernst εκφράστηκε με διάφορα μέσα, όπως η ζωγραφική, το κολάζ και η χαρακτική. Αφού πέρασε τέσσερα χρόνια πολεμώντας στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ernst επέστρεψε στην Κολωνία το 1918, όπου άρχισε να φτιάχνει τα πρώτα του κολάζ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, χρησιμοποίησε μηχανικά αναπαραγόμενα θραύσματα και άρχισε να συσχετίζει τις δημιουργίες του με το σουρεαλιστικό κίνημα.
O Σουρεαλιστής ζωγράφος
Portrait of Max Ernst by Arnold Newman, 1942, μέσω της γκαλερί Huxley-Parlour
Ο σουρεαλισμός ήταν ένα καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό κίνημα που έλαβε χώρα κυρίως στο Παρίσι κατά τη δεκαετία του 1920. Οι υποστηρικτές του κινήματος προώθησαν πτυχές του παράλογου και του ασυνείδητου έναντι της τάξης και της λογικής. Ο Ernst συνέβαλε με επιρροή στο σουρεαλιστικό κίνημα εισάγοντας την τεχνική του frottage. Η μέθοδος συνίστατο στην τοποθέτηση χαρτιού πάνω από ένα ανάγλυφο υλικό και στο τρίψιμο με ένα μολύβι ή ένα κραγιόνι.
Oι σουρεαλιστές τον επαίνεσαν γι’αυτό. Ο Ernst μετέφρασε επίσης τη μέθοδο από χαρτί σε ζωγραφική, μια διαδικασία που ονόμασε grattage. Η νέα τεχνική εξάσκησε το ξύσιμο υγρού χρώματος από τον καμβά, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα παρόμοια μοτίβα εφέ. Δεν είναι περίεργο που ο σουρεαλιστής ζωγράφος βρήκε την κύρια έμπνευσή του στην κατακερματισμένη λογική της τεχνικής του κολάζ, καθώς αντιπροσώπευε την κουλτούρα του συστηματικού εκτοπισμού. Τα θέματα στα έργα του είναι συχνά ασύνδετα, με ακέφαλα σώματα να εμφανίζονται μέσα στην ερημιά των δασών ή να ξαπλώνουν σε ερημικές παραλίες.
Attirement of the Bride by Max Ernst, 1940
Η χαρακτηριστική πειραματική στάση του Max Ernst απέναντι στην καλλιτεχνική έκφραση οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη επίσημης κατάρτισης του. Ίσως αυτή η απουσία εκπαιδευτικών κανόνων να είναι που διατήρησε την ασυμβίβαστη δημιουργική ελευθερία του. Στις μέρες μας, ο σουρεαλιστής ζωγράφος παραμένει ευρέως γνωστός για τα επαναστατικά του κολάζ, όπως το The Hundred Headless Woman και το A Little Girl Dreams of Taking the Veil.
Το έργο του Max Ernst : Μια εβδομάδα καλοσύνης
L`eau 4 from A Week of Kindness by Max Ernst, 1933–34
Το καλοκαίρι του 1933, ο Ernst έμεινε στο Βιγκολένο, που βρίσκεται στη βόρεια Ιταλία. Ήταν παρέα με τον Γάλλο καλλιτέχνη Valentine Hugo, την Ιταλίδα ποιήτρια Gabrielle D`Annunzio, τον κλασικό πιανίστα Arthur Rubinstein και πολλούς άλλους. Για τρεις εβδομάδες, ο καλλιτέχνης συγκέντρωσε μια συλλογή από διάφορα μυθιστορήματα και άρχισε να κόβει ενδιαφέρουσες εικονογραφήσεις. Συνέλεξε σχέδια από Gustave Dore για το επικό ποίημα του John Milton, Paradise Lost, χαρακτικά από περιοδικά μόδας και εικόνες από δημοφιλή μυθιστορήματα του 19ου αιώνα.
Τέλος, ο Ernst φιλοτέχνησε το τρίτο του μυθιστόρημα κολάζ, Une Semaine de Bonté ή A Week of Kindness. Ο σουρεαλιστής ζωγράφος είχε αρχικά σχεδιάσει να εκδώσει μια εβδομάδα καλοσύνης σε μορφή με επτά σημειωματάρια, που το καθένα αντιπροσωπεύει μια ημέρα της εβδομάδας. Oι τελευταίες τρεις ημέρες (Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο) συγκεντρώθηκαν στον πέμπτο και τελευταίο τόμο.
Χωρίς τίτλο (Three men and a violent snake) από A week of kindness του Max Ernst, 1933–34
Ο πλήρης τίτλος του μυθιστορήματος διαβάζεται ως Μια εβδομάδα καλοσύνης ή τα επτά θανατηφόρα στοιχεία. Ο τίτλος αναφέρεται επίσης στις επτά ημέρες της δημιουργίας σύμφωνα με το Βιβλίο της Γένεσης. Κάθε μέρος του μυθιστορήματος διακρίνεται από τη συγκεκριμένη ημέρα.
Τα κολάζ εκτέθηκαν μόνο δύο φορές στο σύνολό τους, μία το 1936 στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Μαδρίτη και πάνω από 70 χρόνια αργότερα στο Μουσείο Orsay στο Παρίσι το 2009. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι ως μια σειρά από πέντε φυλλάδια μέσω των εκδόσεων Jeanne Bucher. Με τις 182 εντυπωσιακές εικόνες του, το έργο “Μια εβδομάδα καλοσύνης” συνεχίζει να ξεχωρίζει ως το πιο περίτεχνο μυθιστόρημα κολάζ του Max Ernst, συγκεντρώνοντας νέους θαυμαστές σχεδόν 90 χρόνια μετά τη δημιουργία του.
Volume I, The Lion of Belfort: Sunday
Volume I: The Lion of Belfort from A Week of Kindness by Max Ernst
Ο Μax Ernst ξεφεύγει από το χρονοδιάγραμμα στο Βιβλίο της Γένεσης και ξεκινά την εβδομάδα του με την Κυριακή. Το μυθιστόρημα ξεκινά με ένα απόσπασμα ενός Γάλλου συγγραφέα Alfred Jarry: «Η ερμίνα είναι ένα πολύ βρώμικο ζώο. Από μόνο του, είναι ένα πολύτιμο σεντόνι, αλλά καθώς δεν έχει αλλαγή σεντόνια, πλένει τα ρούχα του με τη γλώσσα του». Αναφέρεται στο γεγονός ότι η γούνα της ερμίνας ήταν το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία τελετουργικών ενδυμάτων. Επομένως, το ζώο αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο της βασιλείας. Το απόσπασμα υπονοεί ότι η περιφρονητική εντύπωση της άρχουσας τάξης είναι απλώς μια πρόσοψη που έχει σχεδιαστεί για να κρύψει τις βδελυρές πράξεις και τις επαίσχυντες επιθυμίες της.
Τόμος I: The Lion of Belfort από A Week of Kindness του Max Ernst, 1933–34
Το στοιχείο της λάσπης που κυβερνά το πρώτο βιβλίο συνδέεται με αυτό το πλαίσιο, καθώς αντιπροσωπεύει ότι είναι βρώμικο και ακάθαρτο. Το λιοντάρι του Μπέλφορτ συμβολίζει την άρχουσα τάξη και την κοινωνική ελίτ, διεφθαρμένη και φαγωμένη από τη λαγνεία και την υπερηφάνεια. Καθώς οι σελίδες γυρίζουν, η βία σιγά σιγά ξετυλίγεται και το γκροτέσκο αρχίζει. Μια ποικιλία από φίδια, κρανία και όπλα αντιπροσωπεύουν τα κύρια συμβολικά στοιχεία. Ανάμεσα στα τρομακτικά λιοντάρια, βλέπουμε αβοήθητες γυναίκες να τρομοκρατούνται και να βασανίζονται. Ένα φαύλο παιχνίδι κυριαρχίας διαδραματίζεται μπροστά μας καθώς ο σουρεαλιστής ζωγράφος βασανίζει τους χαρακτήρες του με καταπιεσμένες ερωτικές επιθυμίες, βλασφημία και θάνατο.
Volume II: The Color of Water
Volume II: Water from A Week of Kindness by Max Ernst, 1933–34, via MoMA, Νέα Υόρκη
Η Δευτέρα, το δεύτερο βιβλίο του A Week of Kindness, αντιπροσωπεύει το στοιχείο του νερού. Η επιγραφή μας παρουσιάζει μια αινιγματική δήλωση που εξερευνήθηκε σε όλο τον δεύτερο τόμο του μυθιστορήματος. Χρησιμοποιώντας τα κολάζ του, ο Μαξ Ερνστ απεικόνισε διάφορα χαρακτηριστικά του νερού. Μπορεί να είναι ήρεμο και καθαριστικό αλλά, σε αντίθεση, ταραχώδες και ανελέητο. Εφόσον το μυθιστόρημα είναι ασπρόμαυρο, τελικά, το χρώμα του νερού αφήνεται στη φαντασία μας. Η ατμόσφαιρα γεμίζει για άλλη μια φορά με βία, φόβο και θάνατο. Βλέπουμε μνημεία στο Παρίσι να παρασύρονται από τα κύματα. Ανεξέλεγκτο νερό κυλάει από τα πόδια των κρεβατιών στα οποία κείτονται οι κοιμισμένοι Παριζιάνοι. Βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να αγωνίζονται να δραπετεύσουν ενώ άλλοι παραδίδονται στη μοίρα τους.
Volume II: Water from A Week of Kindness by Max Ernst
Τα γυναικεία σώματα που αγκαλιάζονται από τα κυματιστά νερά αντιπροσωπεύουν ένα συχνό μοτίβο. Βλέπουμε μια γυναίκα να αποκοιμιέται στο κρεβάτι της, τυλιγμένη με κύματα που σκάνε. Μια άλλη γυναίκα πλένει τα πόδια της από μια υπηρέτρια ενώ ένας άντρας πνίγεται από κάτω της. Ο σουρεαλιστής ζωγράφος δείχνει απόλυτο έλεγχο στην απεικόνιση αυτών των σωμάτων, ελίσσοντας τις θέσεις και τους τρόπους τους, προκαλώντας ασάφεια και ερωτισμό. Δημιουργεί ένα παράξενο μείγμα γαλήνης και χάους, αρνούμενος για άλλη μια φορά ένα λογικό νόημα.
Volume III: The Hidden Desires of the Bourgeoisie
Volume III: The Court of the Dragon from A Week of Kindness by Max Ernst
Το στοιχείο της φωτιάς κυβερνά το τρίτο βιβλίο που αναπαριστά την Τρίτη. Η φωτιά αντιπροσωπεύει τις φλόγες του πόθου. Τόμος III: Η Αυλή του Δράκου εισάγει τους αναγνώστες στις τραγωδίες της αστικής κόλασης. Η φωτιά χρησιμεύει ως το άμεσο αντίθετο της φυσικής δύναμης του νερού που βρέθηκε στο προηγούμενο βιβλίο. Ο σουρεαλιστής ζωγράφος μας παρουσιάζει πονηρά όνειρα, φόβους και κρυφούς πόθους της αστικής τάξης. Αυτές οι σελίδες δείχνουν έντονα συναισθήματα εσωτερικής αταξίας, υποκρισίας και ηθικών αγώνων.
Volume III: The Court of the Dragon from A Week of Kindness by Max Ernst
Σε όλο τον τόμο, τα ανησυχητικά σύμβολα κρύβονται στις λεπτομέρειες. Οι κορνίζες στο φόντο εμφανίζουν διακριτικά περίεργες εικόνες, τα πιστόλια πυροβολούν αόρατους στόχους και τα ερπετά παραμονεύουν στις σκιές. Οι πλάτες των ανθρώπων φέρουν φτερά δράκου και αγγέλου, ενσαρκώνοντας τα αληθινά εσωτερικά τους πνεύματα. Στο πιο σκοτεινό κεφάλαιο του μυθιστορήματός του, ο Μax Ernst μας δείχνει τους χειρότερους δαίμονες της ανώτερης τάξης.
Τόμος IV : The Blood and Wrath of Oedipus
Volume IV: Oedipus from A Week of Kindness by Max Ernst, 1933–34
Το βιβλίο που αναπαριστά την Τετάρτη αφηγείται την ιστορία του Oιδίποδα. Ο Max Ernst ανοίγει τον τέταρτο τόμο με ένα απόσπασμα του Paul Eluard που παραπέμπει στο γεγονός ότι, σύμφωνα με τον μύθο, ο Οιδίποδας παντρεύτηκε εν αγνοία του τη μητέρα του. Σε αυτό το κεφάλαιο, ο Οιδίποδας αποτελεί παράδειγμα του στοιχείου του αίματος. Ο Οιδίποδας χύνει το αίμα του πατέρα του και η αιμομικτική γραμμή ρέει μέσα από τις φλέβες των παιδιών του. Σε αυτόν τον τόμο του βιβλίου, ο Ερνστ απεικονίζει τον μυθικό χαρακτήρα με το κεφάλι ενός πουλιού. Χρησιμοποιώντας τα κολάζ του, ο Ερνστ εξερευνά την τραγωδία του Οιδίποδα, συμπεριλαμβανομένου του φόνου του Λάιου και του γρίφου της Σφίγγας. Στον συγκεκριμένο τόμο, βλέπουμε τον πόλεμο ανάμεσα στο φυσικό και το αφύσικο.
Volume V: Max Ernst Ends His Week of Kindness
Volume V: The Rooster`s Laugh from A Week of Kindness by Max Ernst, 1933–34
Το τελευταίο βιβλίο, που καλύπτει τις υπόλοιπες τρεις ημέρες (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) ορίζεται από το στοιχείο της μαυρίλας. Η πρώτη φιγούρα της Πέμπτης είναι ένα κοκορέτσι που μας καθοδηγεί σε μια σειρά από σαδιστικές περιπέτειες. Η ένταση των εικόνων μας θυμίζει τη συνεχή παρουσία του θανάτου. Τα ανθρωπόμορφα πουλιά είναι ένα συχνό μοτίβο στο έργο του Max Ernst και αυτός ο τόμος δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Ernst είχε ακόμη και ένα φτερωτό alter-ego που ονομαζόταν Loplop που συχνά εμφανιζόταν στα οπτικά μυθιστορήματά του.
Volume V: Easter Island from A Week of Kindness by Max Ernst, 1933–34
Μια άλλη ιστορία που συνδέεται με την Πέμπτη στον τόμο V είναι Πάσχα. Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από έναν άνδρα που έχει το κεφάλι ενός αγάλματος στο νησί του Πάσχα. Αυτός ο χαρακτήρας αντιπροσωπεύει την ηθική. Τελικά, υποκύπτει στις επιθυμίες του, σκοντάφτει στα σοκάκια, αποφεύγοντας απεγνωσμένα τις γυναίκες. Αρχίζει να αναζητά καταφύγιο σε μια ταβέρνα, όπου βρίσκεται παρέα με μεθυσμένους ανθρώπους, ενώ οι κύριοι της ανώτερης τάξης περπατούν στους δρόμους με τους εργαζόμενους του σεξ πίσω τους. Στο τέλος, η κύρια φιγούρα καταρρέει σε ένα σκοτεινό κελάρι, που στέκεται δίπλα σε σκελετικά υπολείμματα.
Ποίημα ορατό 1 από A Week of Kindness από τον Max Ernst, 1933–34
Η Παρασκευή δείχνει το στοιχείο της όρασης. Περιέχει επίσης τρία ορατά ποιήματα γραμμένα από τον Paul Eluard, τον Αndre Breton και τον Petrus Borel. Η Παρασκευή προσφέρει εμβληματικές εικόνες μετά από περιπετειώδεις σκηνές από το προηγούμενο βιβλίο. Ορισμένες σελίδες δείχνουν ότι ο Ernst χρησιμοποιούσε μια μέθοδο συνθετικού κολάζ που εξερευνούσε συχνά στην αρχή της καριέρας του.
Ποίημα ορατό 2 από A Week of Kindness του Max Ernst, 1933–34
Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου | To αριστούργημα του Max Ernst που νίκησε το έργο του Dali
Η ιστορία του Αγίου Αντωνίου
O Άγιος Αντώνιος της Αιγύπτου ήταν ένας από τους πρώτους μοναχούς που αποσύρθηκαν στην έρημο για να αφιερωθεί στη νηστεία και την προσευχή. Ως θρησκευτικός ερημίτης, θεωρείται ο ιδρυτής και πατέρας του οργανωμένου χριστιανικού μοναχισμού. Κατά τη διάρκεια της αποχώρησής του στην έρημο, ο Άγιος Αντώνιος άρχισε τη θρυλική πάλη του με τον Διάβολο, αντέχοντας μια σειρά από πειρασμούς διάσημους στη χριστιανική θεολογία και εικονογραφία. Η επίθεση του Διαβόλου στον Αντώνιο πήρε τις μορφές οραμάτων, είτε σαγηνευτικών είτε φρικτών, και επίσης με τη μορφή πραγματικών σωματικών επιθέσεων. Κατά καιρούς, οι πειρασμοί εμφανίζονταν ως μοναχός που έφερνε ψωμί στις νηστείες του ή με τη μορφή άγριων θηρίων, γυναικών ή στρατιωτών. Από αυτούς τους ψυχικούς αγώνες, ο Αντώνιος αναδείχθηκε ως ο λογικός πατέρας του χριστιανικού μοναχισμού και ως σύμβολο της δύναμης της πίστης και της βοήθειας από την απόλυτη θεϊκή φιγούρα.
Οπτικές Απεικονίσεις των πειρασμών του Αγ. Αντωνίου
Το 1946, η εταιρεία παραγωγής ταινιών David L. Loew-Albert Lewin πραγματοποίησε διαγωνισμό για έναν πίνακα με θέμα The Temptation of St Anthony. Για τον Salvador Dali, αυτή θα ήταν η πρώτη και η τελευταία του φορά που συμμετείχε σε διαγωνισμό. Ο νικητής, Max Ernst, του οποίου το έργο τέχνης χρησιμοποιήθηκε στην ταινία The Private Affairs of Bel Ami, ήταν η πρωτοπόρος φιγούρα του ντανταϊσμού και του κινήματος του σουρεαλισμού . Ωστόσο, η πιο γνωστή εκδοχή της πίστης του Αγίου Αντωνίου που θριαμβεύει πάνω στους πειρασμούς της φρίκης της αμαρτίας και του κακού είναι, στην πραγματικότητα, η εκδοχή που ζωγράφισε ο Dali.
Δημιουργημένος στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια λίγων ημερών, ο πίνακας του Dali συχνά ορίζεται ως ο πρόδρομος του σώματος του έργου του, κοινώς γνωστό ως η κλασική περίοδος ή η Αναγέννηση του Dali. Το ίδιο το κομμάτι περιλαμβάνει έναν γυμνό άνδρα, κάτω στο ένα γόνατο, που κρατά έναν σταυρό μπροστά από μια παρέλαση ελεφάντων. Δύο από τους ελέφαντες κουβαλούν γυμνές γυναίκες στην πλάτη τους, ενώ οι υπόλοιποι κουβαλούν πύργους. Η παρέλαση διευθύνεται από ένα μεγάλο άλογο και ολόκληρη η σκηνή διαδραματίζεται σε μια σουρεαλιστική έρημο. Ορισμένα στοιχεία του πίνακα, όπως το γεγονός ότι οι ελέφαντες κουβαλούν γυμνές γυναίκες στην πλάτη τους, οδήγησαν τους ιστορικούς τέχνης να ερμηνεύσουν τους πειρασμούς της ανθρώπινης σεξουαλικότητας ως το κύριο θέμα του έργου τέχνης. Με τη σουρεαλιστική φύση της εμφάνισης της παρέλασης των ζώων και τη συμβολική ποιότητα του αλόγου, που υπερασπίζεται την ιδέα του πειρασμού της εξουσίας και τους πύργους που συμβολίζουν τις υλικές ανέσεις, ολόκληρος ο πίνακας τραβάει έντονα την προσοχή του κοινού στους πειρασμούς. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το έργο του Dali δεν κέρδισε τον διαγωνισμό, έγινε ένα από τα πιο διάσημα και επιδραστικά κομμάτια του καλλιτέχνη, σηματοδοτώντας το σημείο όπου αγκάλιασε τις στυλιστικές επιλογές που συνδέονται με τον κλασικισμό.
O πίνακας του Max Ernst
Το έργο του Max Ernst, με θέμα τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου.
O Max Ernst ήταν ο τελικός νικητής του διαγωνισμού και είχε αντιμετωπίσει σκληρό ανταγωνισμό από τους Dali, Carrington, Paul Delaux.
Όλοι οι καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό έλαβαν 500 δολάρια, ενώ στον νικητή δόθηκε έπαθλο 3000 δολαρίων. Ο Ernst κέρδισε αυτόν τον διαγωνισμό και το έργο του εμφανίστηκε στην ταινία. Αυτό συνέβη προς το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, και αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος παρήγαγε και άλλαξε ενδιαφέρουσες εικόνες στο έργο του καλλιτέχνη.
Ο πίνακας είναι μια εντυπωσιακή εκδοχή μιας βιβλικής ιστορίας. Απεικονίζει τον Άγιο Αντώνιο, τον πατέρα της ερήμου, καθώς οι δαίμονες τον βασανίζουν στην Αίγυπτο. Ο πατέρας της ερήμου είναι τυλιγμένος με κόκκινα πανιά και δαιμονικά πλάσματα παρελαύνουν γύρω του. Όλα αυτά ενώνονται σε ένα παράξενο σκηνικό που μοιάζει με βαλτώδη λίμνη η οποία έχει έναν παράξενο σχηματισμό πέτρας. Η θεωρία των γραμμών είναι παρούσα σε αυτόν τον πίνακα. Υπάρχουν πολλές οριζόντιες γραμμές που περιγράφουν την παθητική λίμνη στο βάθος. Οι διαγώνιες γραμμές των δακτύλων αυτών των πλασμάτων και οι πτυχές στο φύλλο που δείχνουν προς τον Άγιο Αντώνιο διαλύουν αυτή τη γαλήνη.
Η θεωρία των χρωμάτων είναι επίσης ξεκάθαρη σε αυτόν τον πίνακα. Η βαθιά απόχρωση των υφασμάτων που φοράει ο Άγιος Αντώνιος βοηθάει στο να τον απομακρύνει από τα σκοτεινά πλάσματα που τον βασανίζουν. Σύμφωνα με τον χρωματικό κύκλο, το κόκκινο είναι το αντίθετο χρώμα από το πράσινο. Στο βάθος τα βράχια και τα νερά είναι αρρωστημένα πράσινα.Οι ανταύγειες του δέρματος του προσώπου του Αγίου Αντωνίου, καθώς και τα ανθρωποειδή θηρία γύρω του, έχουν έναν κίτρινο πράσινο τόνο στα μπράτσα τους που έρχεται σε αντίθεση με το έντονο κόκκινο. Τα σκοτεινά πλάσματα στην αριστερή πλευρά του πίνακα ξεχωρίζουν επίσης. Ενώ έχουν σκούρο πράσινο χρώμα, έχουν γούνα στο σώμα τους, σε αντίθεση με τα άλλα πλάσματα. Αυτή η υφή ξεχώρισε αυτά τα πλάσματα, τραβώντας τα μάτια του θεατή σε αυτά.
Ο πίνακας έχει υψηλή ποιότητα λεπτομέρειας. Παρόλο που χρησιμοποιεί σουρεαλισμό, όλα τα πλάσματα και οι φανταστικές μορφές που απεικονίζονται, μαζί με το σχηματισμό βράχου, τα δέντρα και τις αντανακλάσεις του νερού, έχουν μια εντυπωσιακή ποιότητα. Τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία αυτού του πίνακα είναι τα πλάσματα. Έχουν υψηλό επίπεδο λεπτομέρειας. Η μίμηση των δοντιών, των νυχιών και της γούνας τους δίνει μια σκληρή, κακιά ματιά. Κάθε πλάσμα έχει διαφορετική προσωπικότητα και όψη και οι ξεχωριστές εκφράσεις τους δείχνουν πόσο χρόνο αφιέρωσε ο καλλιτέχνης σε αυτόν τον πίνακα.
