Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
«Ζω τη ζωή στο περιθώριο της κοινωνίας και οι κανόνες της κανονικής κοινωνίας δεν ισχύουν για όσους ζουν στο περιθώριο.» Tamara de Lempicka
Όταν κάποιος αναφέρει τα Roaring Twenties, φέρνει στο νου την εποχή της τζαζ, τα flappers, την ποτοαπαγόρευση, το Charleston, τους γκάνγκστερ, το The Great Gatsby, τη Mary Pickford και τον F. Scott Fitzgerald. Οι σχεδιαστές και οι αρχιτέκτονες θυμούνται επίσης τη δεκαετία του `20 για το Chrysler Building, το πολυτελές πλοίο Normandie και το εσωτερικό του Radio City Music Hall. Όλα τα εξαιρετικά παραδείγματα του στυλ διακοσμητικών τεχνών που ονομάζεται Art Deco. Για πολλούς σχεδιαστές κοσμημάτων, επίπλων, ρούχων, υφασμάτων και κεραμικών, η Art Deco της δεκαετίας του `20 με τα γεωμετρικά μοτίβα και τα φωτεινά, τολμηρά χρώματα αντιπροσωπεύει τις καλύτερες και πιο αγνές μορφές εκείνης της περιόδου διακοσμητικής τέχνης. Art Deco, ένα κλασικό, συμμετρικό, ευθύγραμμο στυλ που έφτασε στο απόγειό του μεταξύ 1925-1935. Αντλούσε την έμπνευσή του από τέτοια σοβαρά κινήματα τέχνης όπως ο κυβισμός, ο φουτουρισμός και η επιρροή του Bauhaus. Στο Παρίσι, ήταν μια κυρίαρχη μορφή τέχνης της περιόδου 1920-1930. Από όλους τους καλλιτέχνες που ακολούθησαν το στυλ «Arts Decoratifs», ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους ήταν η Tamara de Lempicka.
Η καλλιτέχνιδα η οποία έχει περιγραφεί από τους πελάτες της στο Χόλιγουντ ως η «βαρόνη του πινέλου».
Ήξερε πολύ πώς να δημιουργεί ενδιαφέρον για τον εαυτό της και να το εκμεταλλεύεται. Ήταν καλλιτέχνιδα και διασημότητα ταυτόχρονα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή της. Αν κάποιος ήθελε να μπει στους κοινωνικούς κύκλους, χρειαζόταν ένα πορτρέτο του δια χειρός Tamara de Lempicka.
Η μύηση στον κόσμο της τέχνης
Η Τamara de Lempicka (1898-1980) γεννήθηκε με ένα μεγαλύτερο όνομα: Tamara Rozalia Gurwik-Gοrska σε μια εύπορη και επιφανή οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν Ρώσο-Εβραίος δικηγόρος και η μητέρα της Πολωνή socialite. Αφού πήγε σε οικοτροφείο στην Ελβετία, η γιαγιά της την πήγε για μια περιοδεία στην Ιταλία, όπου ερωτεύτηκε την τέχνη της Αναγέννησης. Ήταν μια μορφωμένη και πολυταξιδεμένη νεαρή κοπέλα που είχε δει Ιταλούς δασκάλους, τη Γαλλική Ριβιέρα, ελβετικά τοπία και παραστάσεις όπερας στην Αγία Πετρούπολη- όπου μετά το 1912 περνούσε τα καλοκαίρια της. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, έναν εξέχοντα δικηγόρο, Tadeusz Łempicki. Το 1917 έπρεπε να εγκαταλείψουν την άνετη ζωή τους στην Αγία Πετρούπολη και κατέληξαν στο Παρίσι.
Γοητευμένη από την τέχνη της Αναγέννησης, αργότερα στη ζωή της στο Παρίσι, η Tamara μελέτησε επίσης στενά τον Angolo Bronzino και άλλους μανιεριστές. ο αποτέλεσμα είναι ορατό στην τέχνη της που είναι γεμάτη μακριές κομψές φιγούρες.
Για βιοποριστικούς λόγους πούλησε αρχικά τα οικογενειακά της κοσμήματα, αλλά καθώς αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί μακροπρόθεσμα – και ο Tadeusz αρνήθηκε ή δεν μπορούσε να βρει δουλειά- η De Lempicka αποφάσισε να γίνει καλλιτέχνης. Γράφτηκε στην Academie de la Grande Chaumiere και σπούδασε κοντά στον Maurice Denis και τον Andre Lhote.
Tamara de Lempicka, To λουτρό των γυναικών, 1929
Ανάμεσα στις εμπνεύσεις της De Lempicka, υπήρξαν καλλιτέχνες της Αναγέννησης και των Μανιεριστών, καθώς και έντονες επιρροές του κυβισμού. Μπορεί η τέχνη της να χαρακτηρίζεται συνήθως ως Art Deco, ωστόσο, ήταν επίσης λάτρις του κλασικισμού με πολύ έντονες επιρροές από τον Jean-Auguste-Dominique Ingres. Το έργο της “Το λουτρό των γυναικών” προέρχεται ξεκάθαρα από το χαμάμ. Ανανεώνοντας το μήνυμα και την οπτική γλώσσα, η Lempicka υιοθετεί την πολύ κλασικιστική του άποψη και δίνει στις γυναίκες της δύναμη.
Tamara de Lempicka, Νεαρή κυρία με γάντια, 1929
Παρά την προνομιακή της ανατροφή, γνώριζε την έννοια της σκληρής δουλειάς. Ήταν ιδιαίτερα εργασιομανής, δούλευε συχνά σε συνεδρίες διάρκειας εννέα ωρών, σπάνια επιτρέποντας στον εαυτό της ένα πολυτελές διάλειμμα για σαμπάνια ή μασάζ. Ήξερε επίσης πώς να διαχειρίζεται την καριέρα της και να αξιοποιεί στο έπακρο τις σχέσεις της στην υψηλή κοινωνία. Το 1923 άρχισε να εκθέτει σε μικρές γκαλερί στο Παρίσι. Την επόμενη χρονιά, η δουλειά της παρουσιάστηκε στο Salon des Femmes Artistes Modernes στο Παρίσι και το 1925 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση στο Μιλάνο.
Τα συναρπαστικά πορτρέτα της Tamara de Lempicka
Τα πορτρέτα της Tamara de Lempicka από την υψηλή κοινωνία της δεκαετίας του 1920 και του `30 είναι άμεσα αναγνωρίσιμα και εντελώς διαφορετικά. H ζωή της, τόσο φανταστική όσο κάθε μυθοπλασία, έδωσε το θέμα για την Tamara (1981), το μακροβιότερο θεατρικό έργο στο Λος Άντζελες.
Είναι περισσότερο γνωστή για τα “στιλβωμένα” πορτρέτα της με αριστοκράτες και πλούσιους της Art Deco αλλά και για τους εξαιρετικά στιλιζαρισμένους πίνακες με γυμνά της.
Η γλυπτική και γεωμετρική σύνθεση που χρησιμοποιεί η Łempicka είναι πολύ χαρακτηριστική. Η καλλιτέχνιδα συνδύαζε εύστοχα τις κυβιστικές μορφές με την κλασική αισθητική, δημιουργώντας έναν συνδυασμό παράδοσης και νεωτερικότητας στη ζωγραφική της. Χρησιμοποιούσε καθαρά χρώματα και τα αντικείμενα που απεικονίζονταν είχαν γυαλισμένη επιφάνεια και μεταλλική γυαλάδα. Η τέχνη της τη δεκαετία του 1920 και του 1930 έμοιαζε με εικονογραφήσεις πολυτελών περιοδικών μόδας του Μεσοπολέμου κατά κάποιο τρόπο. Η αισθητική των έργων της ταιριάζει απόλυτα, όπως και το θέμα. Η καλλιτέχνιδα ζωγράφιζε πορτρέτα όμορφων, κομψών γυναικών με έντονο ερωτισμό.
Η έντονη προσωπική ζωή της «Βαρώνης με το πινέλο»
“H όμορφη Rafaela στα πράσινα” της Tamara de Lempicka,1927
Η De Lempicka λάτρευε το σεξ, ενώ έπαιρνε την ευχαρίστησή της και από τα δύο φύλα. Όπως ανέφερε η κόρη της είχε ένα «δολοφονικό ένστικτο». Αποπλάνησε τα μοντέλα και τους θαμώνες της. Κάποια στιγμή, εγκατέλειψε τον ηττημένο σύζυγό της και βρέθηκε στη μέση των ευρωπαϊκών πρωτοποριακών διασημοτήτων: Marinetti, Jean Cocteau, Gabriel d’Annunzio.Ήταν πάντα πολύ κομψή, φορώντας πολλά διαμαντένια βραχιόλια με φορέματα από την Coco Chanel και την Elsa Schiaparelli.
Το 1934 ξαναπαντρεύτηκε. Ο βαρόνος Raoul Kuffner διέθετε τεράστια κτήματα που χαρίστηκαν στην οικογένειά του των κτηνοτρόφων και ζυθοποιών από τον αυτοκράτορα Franz-Josef για τον εφοδιασμό της αυλής των Αψβούργων. Το χειμώνα του 1939, μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η De Lempicka και ο σύζυγός της μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκαν πρώτα στο Λος Άντζελες, αργότερα μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη το 1943. Η De Lempicka συνέχισε την καριέρα της ζωγραφίζοντας διασημότητες και εκθέτοντας. Μετά τον πόλεμο το στυλ της έφυγε από τη μόδα, έτσι η δουλειά της έγινε σταδιακά λιγότερο δημοφιλής. Επέκτεινε το θέμα της για να συμπεριλάβει νεκρές φύσεις και το 1960 άρχισε να ζωγραφίζει αφηρημένα έργα και να χρησιμοποιεί ένα μαχαίρι παλέτας αντί για την προηγούμενη λεία πινέλο της. Μερικές φορές ξαναδούλεψε παλαιότερα κομμάτια στο νέο της στυλ. Δυστυχώς, δεν κατάφερε ποτέ να ξαναβρεί την παριζιάνικη φήμη της.
“Η Κizette στο μπαλκόνι” της Tamara de Lempicka, 1927
Ο βαρόνος Kuffner πέθανε από καρδιακή προσβολή τον Νοέμβριο του 1961 στο υπερωκεάνιο Liberte καθ` οδόν προς τη Νέα Υόρκη. Μετά το θάνατό του, η de Lempicka πούλησε πολλά από τα υπάρχοντά της και έκανε τρία ταξίδια σε όλο τον κόσμο με πλοίο. Το 1974 αποφάσισε να μετακομίσει στην Κουερναβάκα του Μεξικού. Η De Lempicka έφυγε από τη ζωή στον ύπνο της στις 18 Μαρτίου 1980. Ακολουθώντας τις επιθυμίες της, οι στάχτες της σκορπίστηκαν πάνω από το ηφαίστειο Popocatépetl.
Η Madonna είναι συλλέκτης έργων της De Lempicka
”Γυναίκα που κοιμάται” της Tamara de Lempicka, 1935
Σε μια συνέντευξη του 1990 στο Vanity Fair, η Madonna καυχήθηκε για τη συλλογή της από πίνακες Tamara de Lempicka. «Έχω πολλούς πίνακές της στη Νέα Υόρκη», είπε. “Έχω ένα μουσείο Lempicka.” Μερικοί από τους πίνακές της εμφανίζονται επίσης στα μουσικά βίντεο της Madonna όπως το Open Your Heart (1987) ή το Vogue (1990). Τα έργα της De Lempicka εμφανίστηκαν επίσης στο σετ ταινιών του Who`s That Girl (1987) και της Madonna 1990 Blond Ambition Παγκόσμια περιοδεία.
H Tamara στην πράσινη Bugatti
Η αυτοπροσωπογραφία της – Η Tamara σε μια πράσινη Bugatti είναι το διασημότερο και πιο αναπαραγόμενο έργο της. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε ένα εικονικό ομοίωμα της σύγχρονης γυναίκας του Μεσοπολέμου.
Η γλυπτική και γεωμετρική σύνθεση που χρησιμοποιεί η Lempicka είναι πολύ χαρακτηριστική. Η καλλιτέχνιδα συνδύαζε εύστοχα τις κυβιστικές μορφές με την κλασική αισθητική, δημιουργώντας έναν συνδυασμό παράδοσης και νεωτερικότητας στη ζωγραφική της. Χρησιμοποιούσε καθαρά χρώματα και τα αντικείμενα που απεικονίζονταν είχαν γυαλισμένη επιφάνεια και μεταλλική γυαλάδα. Η τέχνη της τη δεκαετία του 1920 και του 1930 έμοιαζε με εικονογραφήσεις πολυτελών περιοδικών μόδας του Μεσοπολέμου κατά κάποιο τρόπο. Η αισθητική των έργων της ταιριάζει απόλυτα, όπως και το θέμα. Η καλλιτέχνιδα ζωγράφιζε πορτρέτα όμορφων, κομψών γυναικών με έντονο ερωτισμό.
Η αυτοπροσωπογραφία της παραγγέλθηκε από το γερμανικό περιοδικό μόδας Die Dame. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο εκδότης του είδε την Lempicka να οδηγεί αυτοκίνητο στο Μόντε Κάρλο και της ζήτησε αμέσως έναν παρόμοιο πίνακα για ένα εξώφυλλο. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν εκείνη και ότι ο άντρας ήταν απλά γοητευμένος από τη σκηνή της συνάντησης. Αυτό δεν φαίνεται πιθανό, αλλά ταιριάζει στο μύθο που δημιουργήθηκε συνειδητά από τη ζωγράφο. Είναι ενδιαφέρον ότι εκείνη τη στιγμή η Lempicka οδηγούσε ένα κίτρινο Renault, αλλά απεικονίστηκε με μια πράσινη Bugatti στον πίνακα καθώς τη θεωρούσε πιο κομψή.
Στην πραγματικότητα, εκείνη τη στιγμή η Lempicka είχε ήδη πραγματοποιήσει αρκετά έργα για το Die Dame, τέσσερα συνολικά εξώφυλλα. Δύο από αυτά ήταν – Στα μέσα του καλοκαιριού (1928) και το χειμωνιάτικο Saint Moritz (1929). Οι πίνακές της εμφανίστηκαν επίσης στα εξώφυλλα των πολωνικών περιοδικών (Świat -εβδομαδιαίας εφημερίδας με έδρα τη Βαρσοβία για παράδειγμα). Οι εμπορικές προμήθειες πληρώθηκαν πολύ καλά και η ευρεία διανομή ενίσχυσε την αναγνωρισιμότητα της δημιουργού.
Η αυτοπροσωπογραφία της κέρδισε τεράστια δημοτικότητα ακριβώς ως αναπαραγωγή. Η εικόνα που είναι γνωστή από το εξώφυλλο του Die Dame έγινε γρήγορα μια εικονική απεικόνιση μιας σύγχρονης, απελευθερωμένης γυναίκας και ένα από τα κορυφαία παραδείγματα του κινήματος της art deco. Ο αυθεντικός πίνακας, ζωγραφισμένος με λάδι σε μια σχετικά μικρή ξύλινη σανίδα (35 x 27 cm), αποτελεί προς το παρόν μέρος μιας ιδιωτικής συλλογής. Εκτέθηκε ως αυτόνομο έργο τέχνης αρκετά αργά, μόνο το 1972.
Σε αυτό βλέπουμε την καλλιτέχνιδα να απεικονίζει τον εαυτό της ενώ κάθεται πίσω από το τιμόνι ενός σπορ αυτοκινήτου. Τα αρμονικά χαρακτηριστικά του προσώπου, η αλαβάστρινη επιδερμίδα και το αγαλματένιο προφίλ θυμίζουν αρχαία ελληνικά γλυπτά. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από τη χρήση φωτεινών, σχεδόν μονοχρωματικών στοιχείων. Όπως ένα γάντι, ένα μικρό, γκρι και μπεζ καπέλο αεροπόρου και ένα φουσκωτό σάλι του ίδιου χρώματος που καλύπτει το λαιμό της δημιουργού. Στο κάτω μέρος του πίνακα, διακρίνουμε τη λαμπερή, πράσινη και τυρκουάζ υπογραφή της καλλιτέχνιδος, στυλιζαρισμένη έτσι ώστε να μοιάζει με ένα μοντέρνο λογότυπο. Τα γράμματα «TJL», πλαισιωμένα σε ορθογώνιο σχήμα, είναι συντομογραφία του όρου «Tamara Junosza Lempicka». Αν και η ίδια συνήθως υπέγραφε τα έργα της ως «de Lempicka», αυτή τη φορά χρησιμοποίησε επίσης το εθνόσημο Junosza που ανήκε στον σύζυγό της Tadeusz Łempicki.
Παρουσιάζοντας τον εαυτό της να κάθεται σε ένα αυτοκίνητο – ένα όχημα γρήγορο, κομψό και μοντέρνο – η Lempicka μοιάζει να κάνει ένα νεύμα στο κίνημα του φουτουρισμού, που χαρακτηρίζεται από τη γοητεία του με την ταχύτητα, την τεχνολογία και την αστική ζωή. Είναι πιθανό ότι η Lempicka ήταν εμπνευσμένη από τη φωτογραφία του Andre Kertesz του 1927, στην οποία ο Ούγγρος φωτογράφος απαθανάτισε μια νεαρή γυναίκα με καπέλο αεροπόρου που οδηγούσε σπορ αυτοκίνητο. Το θέμα στη ζωγραφική της Lempicka εντάσσεται στη λατρεία του μηχανήματος από τη μία πλευρά και από την άλλη απεικονίζει το αυτοκίνητο ως εργαλείο χειραφέτησης των γυναικών. Μια γυναίκα που οδηγεί αυτοκίνητο, ειδικά τη δεκαετία του 1920, μπαίνει σε μια σφαίρα όπου κυριαρχούν οι άνδρες. Θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει μια σύγχρονη αμαζόνα που αντάλλαξε το άλογό της με έναν μηχανικό τρόπο μεταφοράς.
Ποζάρει λοιπόν ως femme fatale – μια ανεξάρτητη, απελευθερωμένη, ελκυστική και γιατί όχι κι επικίνδυνη γυναίκα. Σαγηνεύει με τα κόκκινα χείλη, τα κοντά μαλλιά και το βλέμμα που έρχεται από τα μισόκλειστα βλέφαρα απευθείας στον θεατή. Η περίφημη αυτοπροσωπογραφία της συνδέεται συνειδητά με την εικόνα που δημιούργησε η Łempicka. Η καλλιτέχνις φωτογραφήθηκε σε στυλ που την έκανε να μοιάζει με σταρ του κινηματογράφου. Αξίζει να σημειωθεί ότι έστειλε φωτογραφίες της σε πολυτελή περιοδικά μόδας. Η στρατηγική της τελικά απέδωσε καρπούς και καλύφθηκε από το Harper`s Bazaar μεταξύ άλλων.
Ο εν λόγω πίνακας δεν κέρδισε τυχαία τεράστια επιτυχία. Θεωρήθηκε ως η αντανάκλαση της σύγχρονης γυναίκας και, με την πάροδο του χρόνου, έγινε ορατή ως η εικόνα των αρχών του 20ού αιώνα.
Ως αποτέλεσμα, η Tamara de Lempicka αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να αποτίσει φόρο τιμής στην Isadora Duncan, μια επιτυχημένη γυναίκα. Μια εξαιρετική,διάσημη μπαλαρίνα και χορογράφος, η οποία είχε πεθάνει 2 χρόνια πριν εξαιτίας του φουλαριού της που είχε τυλιχτεί στον μπροστινό τροχό του αυτοκινήτου της.
Ως αποτέλεσμα αυτού, η αυτοπροσωπογραφία της είναι ένα πραγματικό έμβλημα της αναζωογόνησης και της χειραφέτησης των γυναικών στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Tamara de Lempicka θεωρείται μια ισχυρή και μοντέρνα κυρία, σίγουρη και άνετη με τον εαυτό της, μεταφέροντας ποιητικά ένα πολύ σαφές μήνυμα: είναι μια γυναίκα, ικανή να οδηγήσει τη ζωή της.
Πορτραίτο της Marjorie Ferry – o πιο πρόσφατα πουλημένος πίνακας της έσπασε ρεκόρ στο Λονδίνο
Το Πορτρέτο της Marjorie Ferry, ζωγραφίστηκε το 1932 στο στούντιο της καλλιτέχνιδας στην rue Mechain στο Παρίσι. Στις 5 Φεβρουαρίου 2020, ο οίκος Christie`s στο Λονδίνο φιλοξένησε μια βραδινή δημοπρασία ιμπρεσιονιστών και μοντέρνας τέχνης. Το Πορτραίτο της Marjorie Ferry ήταν ένα από τα κυριότερα σημεία της πώλησης, σημειώνοντας νέο ρεκόρ δημοπρασίας για το έργο της, φτάνοντας 21,1 εκατομμύρια δολάρια. Ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ της, όταν το La Tunique Rose (1927) πουλήθηκε για 13,3 εκατομμύρια δολάρια σε πώληση του Sotheby`s στη Νέα Υόρκη.
Η De Lempicka ζωγράφισε γυναίκες που ήταν απελευθερωμένες και σίγουρες για τη σεξουαλικότητά τους, γι’αυτό είναι μεγάλη θαυμάστρια της Madonna.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η Madonna ελκύεται από τα πορτρέτα της Lempicka – όχι μόνο για τη γοητεία αλλά και για την αίσθηση της γυναικείας ενδυνάμωσης και επιτυχίας.
Η Lempicka ήταν ένα προνομιούχο παιδί που έφυγε από τη μετα-επαναστατική Ρωσία για το Παρίσι, και που χάρη στη δική της αποφασιστικότητα και ταλέντο χρηματοδότησε έναν ανεξάρτητο τρόπο ζωής που ήταν τόσο υπερβολικά κομψός όσο και διαβόητος. Ζωγράφισε γυναίκες που ήταν απελευθερωμένες και σίγουρες για τη σεξουαλικότητά τους. Παράλληλα με τους δύο γάμους της είχε πολυάριθμες σχέσεις με γυναίκες και άνδρες. Μπορεί να ήταν μια από τις ερωμένες της, η τραγουδίστρια και ηθοποιός του νυχτερινού κέντρου Suzy Solidor, η οποία σύστησε τη Lempicka στην πρόσφατα δεσμευμένη Ferry (είναι φανερό το δαχτυλίδι αρραβώνων στο δάχτυλό της).
Η Marjorie Ferry, μια γνωστή βρετανίδα τραγουδίστρια που παίζει στο Παρίσι, είναι η πεμπτουσία της λάμψης της εποχής της τζαζ, σαγηνευτική και αδιαμφισβήτητα μοντέρνα. Στέκεται δίπλα στο κυρτό κιγκλίδωμα μιας σκάλας ή ενός μπαλκονιού, γυρίζει το κεφάλι της και ποζάρει σαν θεά της ασημένιας οθόνης, με την ξανθιά, κομψή χαίτη της να πέφτει στο μέτωπό της όπως της Carole Lombard.
Το βλέμμα είναι ένα προκλητικό σημείο, με καθαρό δέρμα και σπαστά ξανθά μαλλιά. Η Marjorie Ferry μόλις και μετά βίας καλύπτεται με ένα ύφασμα που πολλαπλασιάζεται σε πτυχώσεις. Το πορτραίτο αυτής της καλλιτέχνιδας του καμπαρέ με τα πολύ κόκκινα χείλη, αλλά και τα νύχια, ζωγράφισε η Tamara de Lempicka το 1932, με παραγγελία του συζύγου της πρώτης.
Η φήμη της ζωγράφου στο Παρίσι μεγάλωνε εκείνα τα χρόνια σαν τον αφρό. Ήταν πολύ απαιτητική καλλιτέχνις και ο σύζυγος της Ferry ήθελε μόνο εκείνη να την απαθανατίζει.
Η Marjorie Ferry ήταν μια αρκετά δημοφιλής φιγούρα στα καμπαρέ του Λονδίνου της εποχής. Ήταν μια στιγμή υπερβολής και ήξερε πώς να εκμεταλλευτεί την έλξη που είχε στη σκηνή. Ο γάμος της με έναν χρηματοδότη παρείχε, εκτός από σταθερότητα, ένα από τα πιο εμβληματικά πορτρέτα της μοναδικής De Lempicka.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Lempicka μπορεί να επέλεξε να της απονείμει τα χαρακτηριστικά της Αθηνάς, της Ελληνίδας θεάς της σοφίας και προστάτιδας των τεχνών, που περιγράφεται στον Όμηρο ως «γκριζομάτα» επίσης γνωστή ως Athene Chryse (Χρυσή Αθηνά). Η σημασία που έδωσε η Lempicka στην περίτεχνη κουρτίνα στο πορτραίτο της Ferry είναι επίσης μια άμεση αναφορά στην κλασική αρχαιότητα.
