“Η μουσική αρχίζει εκεί που σταματούν οι δυνατότητες της γλώσσας” έλεγε ο Φινλανδός μουσικοσυνθέτης Jean Sibelius.
Η Μαρία Κοτρότσου είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του καλλιτέχνη που έχει αυτή τη μαγική ικανότητα. Να δημιουργεί ξεχωριστή μουσική που επικοινωνεί μηνύματα τα οποία δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις.
Πρόκειται για μια νέα, χαρισματική γυναίκα με αφοσίωση, πειθαρχία και φυσικά αστείρευτη αγάπη για αυτό που κάνει.
Διαβάζοντας το βιογραφικό της πιανίστριας και συνθέτιδας, Μαρίας Κοτρότσου, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.
Η Μαρία ήταν μόλις 10 ετών όταν συμμετείχε σε διαγωνισμό πιάνου της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου, όπου και κέρδισε το πρώτο βραβείο με διάκριση.
Με άριστα παμψηφεί πήρε το πτυχίο του πιάνου από το Εθνικό Ωδείο της Αθήνας ενώ παράλληλα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής. Στην πορεία, έφυγε για το Παρίσι για να συνεχίσει τις ανώτατες σπουδές στην κλασική μουσική.
Σήμερα ζει και εργάζεται στην Πόλη του φωτός, είναι συνθέτις ηλεκτρονικής μουσικής και new age μουσικής, δίνει συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό με το ορχηστρικό της σύνολο που αποτελείται από βιολί, βιολοντσέλο, μπάσο κλαρινέτο, φλάουτο, ενώ η ίδια παίζει πιάνο και συνθεσάιζερ.
Τα πρώτα της άλμπουμ, “Passion” και “27 mars”, ήταν εξαιρετικά και κέρδισαν κοινό και μουσικοκριτικούς από την πρώτη στιγμή.
Στις συνθέσεις της, συνυπάρχουν η ηλεκτρονική και κλασική μουσικής, βαδίζουν στα χνάρια του ρομαντικού ευρωπαϊκού μινιμαλισμού και είναι πλημμυρισμένες από το μεσογειακό ταμπεραμέντο της δημιουργού.
Πρόσφατα, βρέθηκε και πάλι στην πατρίδα της, για μια μοναδική συναυλία το στις 19 Φεβρουαρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Τον επερχόμενο Μάρτιο δε, στο Παρίσι, συμμετέχει στο project emajinarium στη Seine Musicale,. Μια υπερπαραγωγή που γίνεται για τον πλανήτη υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και του Βασιλιά του Μαρόκου.
Με τη Μαρία Κοτρότσου είχα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ανάμεσα σε άλλα, μου μίλησε για το ξεκίνημά της, την πορεία της στην τέχνη που λατρεύει, τη ζωή της στο Παρίσι, τη νοσταλγία της για την Ελλάδα. Για καλλιτέχνες με παγκόσμια καριέρα και ήθος, ανάμεσά τους οι Νάνα Μούσχουρη, ο Charles Aznavour, ο Jack Lang και ο Robert Hossein οι οποίοι έχουν εκφράσει τον θαυμασμό τους για εκείνη.
Στα δέκα σας μόλις χρόνια, συμμετείχατε σε διαγωνισμό πιάνου της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου, όπου και κερδίσατε το πρώτο βραβείο με διάκριση. Θα ήθελα μας πείτε σε ποια ηλικία ξεκινήσατε μαθήματα πιάνου και πότε ανακαλύφθηκε το ταλέντο σας ;
Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου όταν ήμουν 6 χρονών, μετά από προτροπή των γονιών μου. Θυμάμαι να με ρωτάνε αν ήθελα να μάθω πιάνο και είπα «φυσικά» με μεγάλο ενθουσιασμό, καθώς σε συναυλίες έβλεπα πόσο επιβλητικό και ωραίο ήχο έβγαζε. Το πήρα στην αρχή σαν παιχνίδι, δεν το έβλεπα σαν μια υποχρέωση που πρέπει να φέρω εις πέρας μέσα στην ημέρα. Με την πάροδο των χρόνων, δε θυμάμαι ακριβώς πόσο χρονών ήμουν, οι διδάσκαλοι που είχα, με συμβούλευαν να ακολουθήσω τον καλλιτεχνικό δρόμο.
Φύγατε για το Παρίσι για να συνεχίσετε τις ανώτατες σπουδές στην κλασική μουσική και πλέον η Πόλη του Φωτός έγινε για εσάς δεύτερη πατρίδα. Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να μένει μακριά από την οικογένειά του;
Είναι αρκετά δύσκολο. Ποιος παίρνει μια τέτοια απόφαση για το άγνωστο μάλιστα, ελαφρά την καρδία; Μου λείπουν οι στιγμές που περνούσαμε όλοι μαζί, τις Κυριακές που μαζευόμασταν και γευματίζαμε με γέλια, με χαρές, δημιουργώντας όλοι μια ζεστή ατμόσφαιρα.. Πιστεύω ότι αυτή ήταν και η μεγαλύτερη θυσία που έκανα στη ζωή μου.
Συχνά Έλληνες που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, λένε ότι αγαπούν τη χώρα που τους φιλοξενεί εξίσου με την πατρίδα τους γιατί τους προσφέρει ευκαιρίες που η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να τους δώσει. Θα ήθελα να μας πείτε πώς νιώθετε εσείς με αυτό;
Αγαπώ τη χώρα που με φιλοξενεί εξίσου με την πατρίδα μου, όχι γιατί μου προσφέρει ευκαιρίες που η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να μου δώσει, καθώς πιστεύω ότι το πεπρωμένο μας, εμείς οι ίδιοι το δημιουργούμε όπου και να βρισκόμαστε. Τη Γαλλία την αγαπώ εξίσου γιατί είναι ένα μέρος που με αγκάλιασε όπως η Ελλάδα.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2023 ήταν η συναυλία σας στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: “Mελωδία στο Άπειρο”. Θα ήθελα να μας μιλήσετε γι’αυτό.
Ήταν μια υπέροχη συναυλία, πήρα μεγάλη ευχαρίστηση από όλη την ατμόσφαιρα που δημιουργήσαμε με το κοινό και το ευχαριστώ πολύ. Ένιωθα στη σκηνή ότι γινόμασταν ένα. Επίσης, συγκινητική ήταν η στιγμή που με πλαισίωσε η παιδική χορωδία της Λεοντείου Σχολής Αθηνών υπό τη διεύθυνση της Νικόλ Πρίντεζη.. Η συνεργασία μου με παιδιά που έδωσαν όλη τους την ψυχή στις πρόβες και στη σκηνή, ήταν ανεκτίμητη.
Η Νάνα Μούσχουρη, ο Charles Aznavour, ο Jack Lang, και ο Robert Hossein έχουν εκφράσει το θαυμασμό τους για εσάς. Θα ήθελα να μοιραστείτε τα συναισθήματά σας γι`αυτό.
Καλλιτέχνες με παγκόσμια καριέρα και ήθος. Πρώην υπουργός πολιτισμού που έφερε την ημέρα της μουσικής στη ζωή μας κι όχι μόνο. Τα λόγια τους με συγκίνησαν και με συγκινούν και δε θα ξεχάσω ποτέ την απλότητα και την αμεσότητα του λόγου τους. Τιμή και ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω όπως και για τα λόγια που μπορεί να μου πει οποιοσδήποτε όταν προέρχονται από καρδιάς.
Αν μπορούσατε να δώσετε έναν χαρακτηρισμό για τη μουσική σας, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Επειδή σε συναυλίες μου παρουσιάζω τα έργα μου είτε ως performer ηλεκτρονικής μουσικής στο keyboard και σε ηλεκτρονικό, είτε ως performer νεοκλασικής μουσικής, ερμηνεύοντας σόλο στο πιάνο, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τη μουσική μου μία λέξη.. Είναι δύο διαφορετικά είδη που δημιουργώ. Νεοκλασική και ηλεκτρονική μουσική.
Ποια είναι η κινητήρια δύναμή σας;
Η δημιουργία. H υλοποίηση των υπαγορέυσεων της ψυχής.
Ποιός είναι ο αγαπημένος σας Έλληνας και ξένος συνθέτης και ποιο έργα τους ξεχωρίζετε;
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο καθώς κατά περιόδους ακούω ένα έργο κάποιου δημιουργού περισσότερο από άλλες φορές. Μπορώ να μιλήσω για αυτή την περίοδο που ακούω πολύ Philip Glass και συγκεκριμένα το άλμπουμ « Les enfants terribles » που ερμηνεύουν οι αδερφές Labèque και από Έλληνα συνθέτη, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ειδικότερα το κομμάτι « Ask the mountains ».
Ποια είναι η αγαπημένη σας μελωδία;
Έχει τύχει αυτές τις ημέρες να έχω τελειώσει μια κορεάτικη σειρά, την Mr Sunshine, για την οποία παρεμπιπτόντως μιλάω σε όλους, όπου μια συγκεκριμένη μουσική από αυτή τη σειρά με έχει κάνει να την ακούω ξανά και ξανά..: « Sad ending » (Nam Hye Seung, Park Sang Hee).
“Δεν πειράζει να διστάζεις, αν μετά προχωράς μπροστά.” είπε κάποτε ο Bertolt Brecth. Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σας που λυγίσατε αλλά καταφέρατε να προχωρήσετε; Αν ναι, τί σας βοήθησε να συνεχίσετε;
Κάποια στιγμή; Πολλές στιγμές! Δεν αφήνω τον εαυτό μου να μείνει στο αρνητικό συναίσθημα για πολύ. Όταν σηκώνομαι όμως πεισμώνω ακόμα περισσότερο γιατί αγαπάω πολύ τη μουσική για να αφήσω το φόβο ή μια απογοήτευση να πάρει τη θέση της.
«Δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο, αλλά τον πλούτο, τη δύναμη, την εξουσία, τη μοχθηρία, την ατιμία», έχει πει η Διδώ Σωτηρίου. Συμφωνείτε με τα λόγια της; Υπάρχει ελπίδα για έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί ο σεβασμός, οι αξίες και η αγάπη;
Ρωτάτε για έναν κόσμο ιδεατό, που αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται. Η κοινωνία εξελικτικά, βρίσκεται σε παιδική ηλικία. Θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα ωριμάσει, θα φύγει ο φόβος και θα υπάρχει ο σεβασμός και η αγάπη.
Ο Marcel Proust έλεγε ότι «ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν χαρούμενους, είναι οι γοητευτικοί κηπουροί που κάνουν την ψυχή μας να ανθίζει.» Εσείς έχετε νιώσει αυτήν την ευγνωμοσύνη από ανθρώπους που έχετε έρθει κοντά ;
Βέβαια κι έχω νιώσει ευγνωμοσύνη για όλους τους ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντηθώ σε αυτή τη ζωή και να πάρω ένα χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια συμβουλή, ένα χάδι..
«Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια.» έλεγε ο Τολστόι. Για εσάς δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει τι;
Θα πρόσθετα την κατανόηση, γιατί όπου υπάρχει η κατανόηση, υπάρχει και η συγχώρεση.
“Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ” έχει πει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Τι είναι για εσάς η δόξα;
Η κάθε κρίση που κάνουν οι άλλοι για εμάς, μας φυλακίζει. Είτε είναι θετική είτε είναι αρνητική. Γιατί προσπαθούμε πάντα να κάνουμε αυτό για το οποίο μας αποδόθηκε ο «τίτλος» ή να το διαψεύσουμε. Η δόξα για εμένα, όσον αφορά τη δουλειά μου, είναι η αποδοχή του έργου μου.
Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;
Είναι όλοι αυτοί που μαχόμενοι λύγισαν, αλλά ξανασηκώθηκαν. Όλοι όσοι πολέμησαν για τα όνειρά τους και δεν το έβαλαν κάτω παρά τις αντιξοότητες της ζωής.
”Τα τρία Τ της επιτυχίας – κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, είναι: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.”Συμφωνείτε;
Ναι συμφωνώ, προσθέτοντας και τη σκληρή δουλειά.
Τι είναι ταλέντο για εσάς;
Είναι η ανακάλυψη των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας με αγάπη, τα οποία καλλιεργιούνται κι αναπτύσσονται με πολλή δουλειά. Γιατί το ταλέντο κι έμφυτο να είναι, χωρίς σκληρή δουλειά, μένει στάσιμο. 
Στο Παρίσι, στη συναυλία που έχετε στη Seine Musicale, τον ερχόμενο Μάρτιο, συμμετέχετε στο project emajinarium. Μια υπερπαραγωγή που γίνεται για τον πλανήτη υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και του Βασιλιά του Μαρόκου. Θα ήθελα να μας μιλήσετε γι’αυτό.
Είναι ένα project που γίνεται για τον πλανήτη και για τα την αποκατάσταση του οικοσυστήματος, στο οποίο συμμετέχουν καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και είχα την τιμή να μου κάνουν πρόταση να συμμετάσχω κι εγώ ως συνθέτης και πιανίστα. Θα ερμηνεύσω καινούρια έργα μου στη σκηνή της « La Seine Musicale » που έγραψα για πιάνο σόλο. Θα συνοδεύομαι επί σκηνής από χορευτές που έχουν προετοιμάσει τη χορογραφία τους σύμφωνα με τις μελωδίες που έχω συνθέσει.
Θα ήθελα να εκφράσετε τις σκέψεις σας για ό,τι συνέβη στην τραγωδία στα Τέμπη και την ανασφάλεια που κυριάρχησε στις ψυχές μας.
Θλίψη, απέραντη θλίψη… Για τους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, γι’αυτούς που έμειναν πίσω να σηκώνουν το βάρος της ανάμνησής τους, για τον φόβο
Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε για τη δουλειά, τη ζωή σας ή οτιδήποτε άλλο;
Όχι, σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε να επικοινωνήσω το έργο μου και τις σκέψεις μου πάνω σε διάφορα θέματα.
