Έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου, εντελώς τυχαία (ή έτσι, τουλάχιστον, μου φάνηκε), μία έκθεση γραμμένη – υποτίθεται – από μαθητή αθηναϊκού λυκείου κάπου στα τέλη της δεκαετίας του `80. Έδειχνε να είναι κείμενο ενός παιδιού με όραμα. Και, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, μέσα στην παιδιάστικη αθωότητά της η σχολική αυτή έκθεση έδινε την εικόνα προφητείας. Τόσο που με έκανε να αναρωτηθώ μήπως, τελικά, είχα πέσει θύμα μιας καλοστημένης φάρσας…
————————————————
Θέμα: Το όραμά μου για μια άλλη Ελλάδα
Μου ζήτησαν να περιγράψω πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του μέλλοντος. Θα το επιχειρήσω, λοιπόν, μέσα στον περιορισμένο χρόνο που μου έχει δοθεί.
Καταρχάς, η χώρα που δίδαξε την ελεύθερη διακίνηση της σκέψης δεν είναι δυνατό να έχει κλειστά και φρουρούμενα σύνορα. Τα σύνορα της Ελλάδας θα πρέπει να είναι πάντα ανοιχτά, με ελεύθερη διάβαση για όλους τους πολίτες του κόσμου, ιδιαίτερα τους φτωχούς και τους απελπισμένους. Η αστείρευτη ελληνική γη νομίζω πως μπορεί να μας θρέψει όλους!
Στη χώρα που εφηύρε το πολίτευμα που εξασφαλίζει την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν έχουν θέση ελιτίστικες διακρίσεις ανάμεσα σε «αρίστους» και «μη αρίστους». Οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ίσοι. Ένας «λιγότερο ικανός» (σύμφωνα με τα σαθρά αστικά πρότυπα) δεν είναι κατώτερος από έναν «περισσότερο ικανό»: είναι απλά διαφορετικά προικισμένος. Και τίποτα δεν θα ‘πρεπε να τον εμποδίζει να διεκδικεί και να καταλαμβάνει δημόσιες θέσεις, ακόμα και θέσεις εξουσίας!
Σημαντικό είναι επίσης να εξαλείψουμε τις ανισότητες που γεννά το χρήμα. Στην Ελλάδα που οραματίζομαι δεν θα υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, δεν θα χωρίζονται οι άνθρωποι σε «πλούσιους» και «φτωχούς». Ξέρω βέβαια πως είμαστε μία πολύ φτωχή χώρα. Έτσι, ισότητα δεν μπορεί να σημαίνει στην πράξη πως θα γίνουν όλοι πλούσιοι. Το μόνο εφικτό και κοινωνικά δίκαιο είναι να γίνουν όλοι εξίσου φτωχοί!
Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, πιστεύω ότι λίγοι χάρτινοι τίτλοι δεν κάνουν απαραίτητα τον διδάσκοντα σοφότερο από τον διδασκόμενο! Οραματίζομαι, έτσι, ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο όπου ο μαθητής κι ο δάσκαλος θα έχουν ισότιμους ρόλους στη διαμόρφωση των εκπαιδευτικών κανόνων και θα συναποφασίζουν για όλα τα ζητήματα με τρόπο δημοκρατικό, με βάση τις απαιτήσεις των μαθητών και των φοιτητών. Επίσης, τα πανεπιστήμια δεν θα είναι περίκλειστοι και κοινωνικά αποστειρωμένοι χώροι για ξενέρωτους επιστήμονες και σπασίκλες φοιτητές, αλλά ανοιχτές αγκαλιές για κάθε νέο άνθρωπο με επαναστατημένη συνείδηση και ανατρεπτικά οράματα για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου!
Οραματίζομαι μια χώρα όπου το αγαθό της απόλυτης ελευθερίας θα στέκει πάνω από παρωχημένες και κατά βάση αντιδημοκρατικές έννοιες όπως ο «νόμος» και η «τάξη». Αν ο πολίτης, εξασκώντας την ελευθερία της επιλογής, αναγκάζεται κάποτε να παραβεί τους νόμους, είναι οι ίδιοι οι νόμοι που χρειάζονται διόρθωση, όχι ο «παραβάτης» που χρειάζεται τιμωρία!
Ειδικά, ο αστυφύλακας, τα δικαστήρια κι οι φυλακές δεν είναι κατάλληλη και δίκαιη απάντηση σε όσους δεν έχουν άλλο τρόπο παρά μόνο την υποτιθέμενη «βία» για ν’ ακουστεί η φωνή τους, σε μία κοινωνία χάριν της οποίας δίνουν καθημερινό αγώνα για ισότητα και δικαιοσύνη. Μια κοινωνία που τόσο εύκολα, εν τούτοις, κολλά σ’ αυτούς τους αγωνιστές τη ρετσινιά του «αναρχικού» και του «τρομοκράτη»!
Τέλος, οραματίζομαι μια Ελλάδα που θα αναγκάσει, επιτέλους, τις άλλες χώρες να σεβαστούν την ιστορία της και την προσφορά της στην ανθρωπότητα. Έτσι, τα χρήματα που τυχόν θα μας «δανείσουν» αν ποτέ βρεθούμε σε ανάγκη, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στον πολιτισμό που εμείς τους χαρίσαμε. Θα έλεγα, μάλιστα, πως πάντα θα μας χρωστούν και ποτέ δεν πρόκειται να ξεχρεώσουν, όσα κι αν μας δώσουν!
Το όνειρό μου, λοιπόν, είναι να γίνω κάποτε ηγέτης αυτής της χώρας, ως αρχηγός μιας κυβέρνησης που θα απαρτίζεται από ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά μ’ εμένα, για να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα πάνω στα πρότυπα που σας περιέγραψα. Όμως, θα πρέπει κάπου εδώ να κλείσω την έκθεση, γιατί χτύπησε το κουδούνι…
Μαθητής Α.Τ.
Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων
