Κάποιες ισχυρές κοινωνικές κόκκινες γραμμές που ίσχυαν σε παλιότερες εποχές έχουν πάψει να ισχύουν πια
Eικονογράφηση εξωφύλλου : Ο Τζακ Νίκολσον στην εμβληματική ταινία του Στάνλευ Κιούμπρικ “Η Λάμψη”, όπου ένας σύζυγος και πατέρας, κυλάει σταδιακά στην σχιζοφρένεια και καταλήγει να προσπαθεί να σκοτώσει την γυναίκα και το παιδί του
Εκείνο το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου, ο Γιώργος Λυγγερίδης, που είχε βρεθεί παρατεταγμένος με τους υπόλοιπους συναδέλφους του της ομάδας τω ΜΑΤ που είχαν έρθει για να αντιμετωπίσουν κάποια ομάδα των χούλιγκαν – που από κάμποσα μέτρα μακριά τους πετούσαν βόμβες μολότοφ, πέτρες και άλλα αντικείμενα – δεν γνώριζε πως η τύχη του αποφασιζόταν κάποια μέτρα μακριά από δύο σκιές που ούτε καν μπορούσε να διακρίνει. Ο ένας ήταν από τους “μεγάλους” τους λεγόμενους και “καθοδηγητές” και ο άλλος ένας δεκαοκτάχρονος πιτσιρικάς χούλιγκαν, που θεωρούν μεγάλο πράγμα το να δείξουν ότι είναι “ατρόμητοι” και δεν φοβούνται, ώστε να πάρουν την διάκριση που θα τους οδηγήσει σε κάποια πιο “επαγγελματική” θέση και βεβαίως περισσότερα λεφτά, είτε πρόκειται για φύλαξη μαγαζιών, διακίνηση ναρκωτικών ή και ακόμη πιο “σκληρές” δραστηριότητες. Το ανώτερο στοιχείο διάκρισης είναι ο φόνος. Οι αγώνες βόλεϊ δεν προσφέρονται για επεισόδια, αλλά εκείνο το βράδυ, οι “καθοδηγητές” είχαν πάρει την απόφαση να την “πέσουν” στις αστυνομικές δυνάμεις.
Γιατί; Γιατί έτσι. Ευκαιρία για λίγη “επαναστατική γυμναστική” και να βρουν νέα “ταλέντα”. Κάτι σαν εισαγωγικές εξετάσεις στην εγκληματική δράση.
Ο “καθοδηγητής” κάποιος μεγαλύτερος με κουκούλα και γένια, έδωσε σε έναν από τους πιτσιρικάδες μια ναυτική φωροβολίδα, του έδειξε πως λειτουργεί και του είπε “ρίξε”. Η ναυτική φωτοβολίδα είναι συχνά πιο επικίνδυνη και από πιστόλι. Αν καρφωθεί στο σώμα σου σε κάποιο σημείο, εξακολουθεί να καίγεται, καταστρέφοντας συγχρόνως μυϊκό ιστό, αρτηρίες, φλέβες και ότι άλλο είναι εκεί κοντά, κάνοντας ανεπανόρθωτη ζημιά.
Ο πιτσιρικάς χωρίς να διστάσει πήρε το πιστόλι της φωτοβολίδας και έριξε. Καταλάβαινε εκείνη τη στιγμή πως αυτό που έκανε ήταν μια δυνητικά φονική ενέργεια; Ποιος ξέρει; Στα εγκληματικά μυαλά που έχουν χάσει την δυνατότητα να ξεχωρίσουν τον φόνο, από τον μη φόνο, όπως συμβαίνει στους σχιζοφρενείς, είναι δύσκολο να ξέρεις την απάντηση.
Ο άτυχος 31χρονος Γιώργος Λυγγερίδης δέχτηκε την ναυτική φωτοβολίδα στο μηρό’ Για λίγα λεπτά διατήρησε τις αισθήσεις του, καθώς οι συνάδελφοι του έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Λίγα λεπτά αργότερα λιποθύμησε από την απώλεια αίματος και την ζημιά που εξακολουθούσε να προκαλεί η φωτοβολίδα που έκαιγε ακόμη στον μηρό του.
Ο Γιώργος Λυγγερίδης άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου, αφού επί 2 βδομάδες οι γιατροί προσπαθούσαν να σώσουν την ζωή του.
Το πρωί μιας άλλης μέρας ξυπνήσαμε με τη είδηση ενός ακόμη φονικού. Ένας 18χρονος τσακώθηκε με τον 16χρονο αδελφό του για ένα πουλόβερ και κάποια στιγμή πάνω στον καυγά άρπαξε ένα ψαλίδι και κάρφωσε μ’ αυτό τον αδελφό του, που μετά από λίγα λεπτά άφησε την τελευταία του πνοή.
Δυο μέρες πριν ένας άλλος 16χρονος που είχε προηγούμενα με τον πατέρα του, επειδή ήταν “κακοποιητικός” σε όλη την οικογένεια, περίμενε τον πατέρα του να γυρίσει κρατώντας δυο μαχαίρια. Όταν ο πατέρας του έφτασε, του επιτέθηκε και με κάμποσες μαχαιριές τον άφησε στον τόπο.
Λίγες μέρες πιο πριν, κάπου στο γκαζί, ένα γκρι Range Rover πάτησε μια λακούβα με νερό, που κατάβρεξε μια παρέα από Κρητικούς που έβγαιναν από ένα κέντρο διασκέδασης. “Εεεεεε” φώναξαν αυτοί, όπως κάνουμε συχνά σε κάποιον που δεν προσέχει. Όμως οι δυο επιβάτες του τζιπ, Αλβανοί στην καταγωγή, δεν σήκωναν “Εεεεεε”. Βγήκαν από το τζιπ προφανώς έτοιμοι για τσαμπουκά. Κάποια στιγμή έπεσε ένα χαστούκι και ένα φτύσιμο, όπως γίνεται σε κάποιες τέτοιες παρεξηγήσεις και συνήθως το θέμα λήγει κάπου εκεί όταν επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι. Ξαφνικά ο πιο ογκώδης από τους επιβάτες του τζιπ τράβηξε ένα πιστόλι και με απόλυτη ψυχραιμία, λες και έπαιζε σε ταινία του Ταραντίνο, πυροβόλησε τους τρεις άντρες που ήταν απέναντι του στο κεφάλι. Ο ένας τραυματίστηκε σοβαρά και οι άλλοι δυο ελαφρότερα. Οι δυο επιβάτες του τζιπ μπήκαν άνετοι στο τζιπ και έφυγαν, λες και είχαν σταματήσει στο περίπτερο για να πάρουν τσιγάρα.
Λϊγες μέρες ακόμη πιο πριν ένας 71χρονος άνδρας δεν μπορούσε να καταπιεί το ότι η 43χρονη σύντροφός του τον είχε χωρίσει. Αφού τη απείλησε για κάποιο καιρό, κάποια στιγμή την έσπασε στο ξύλο σπάζοντας και το πόδι της. Η 43χρονη κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία και κατέφυγε στο σπίτι της μάνας της μαζί με το παιδί της για να γλυτώσει. Όμως αυτό αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετό. Ο 71χρονος πρώην σύντροφος της την βρήκε εκεί που κρυβόταν και με δυο ντουφεκιές την έστειλε στον άλλο κόσμο.
Κάποιο καιρό πιο πριν, ένας ηλικιωμένος άνδρας τσακώθηκε με έναν παρκαδόρο σε ένα πάρκινγκ που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του και τον ενοχλούσε ο θόρυβος που έκαναν τα αυτοκίνητα. Ο καυγάς τέλειωσε εκεί, αλλά ο ηλικιωμένος άνδρας είχε άλλη γνώμη. Ανέβηκε στο σπίτι του πήρε μια καραμπίνα, κατέβηκε, πήγε στο πάρκινγκ βρήκε τον παρκαδόρο και τελείως εν ψυχρώ τον πυροβόλησε. Τελείως ψύχραιμος στην συνέχεια πιο κοντά και του έριξε και μια χαριστική βολή.
Πριν ακόμη προλάβω να συμπληρώσω το άρθρο, ένας ακόμη αστυνομικός βρήκε τον θάνατο, όταν προσπαθώντας να επέμβει σε έναν καυγά βρήκε τον θάνατο από έναν μεθυσμένο Νορβηγό με μαχαιριά που δέχτηκε στο λαιμό.
Το παράλογο φαινόμενο των φόνων δε είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Καθημερινά σχεδόν διαβάζουμε για αποτρόπαιους φόνους. Για μάνα που σκότωσε τα τρία παιδιά της, για ένα αδελφό που σκότωσε την αδελφή του και μετά δέχθηκε επίθεση από τον άλλον αδελφό του, που όμως δεν κατάφερε να τον σκοτώσει αλλά να τον τραυματίσει σοβαρά.
Ένα πολύ αποκαλυπτικό γεγονός ήταν ο μαζικός φόνος στην Πράγα πριν λίγες βδομάδες. Ένας 24χρονος φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών, που όπως αποκαλύφθηκε αργότερα λίγες μέρες πριν είχε σκοτώσει έναν πατέρα και την κόρη του, στις 20 Δεκεμβρίου πήρε το όπλο του και αφού πρώτα σκότωσε τον πατέρα του, πήγε στο Πανεπιστήμιο Καρόλου και σκότωσε άλλα 15 άτομα, πυροβολώντας όποιον έβρισκε μπροστά του, πριν βρει κι αυτός τον θάνατο από τις αστυνομικές δυνάμεις. Το πιο αποκαλυπτικό όμως ήταν το σημείωμα που άφησε. “Μισώ τους ανθρώπους. Θέλω να τους σκοτώσω” έγραψε ο Κόζακ.
Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς τις κοινωνικές αιτίες που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα που έχουν πάρει μορφή επιδημίας.
Θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει την αρχή τους στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα με το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, όταν μπήκαμε σε μια νέα αλλιώτικη εποχή. Μια εποχή ανασφάλειας. Οι εκστρατείες της Δύσης στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ τα επόμενα χρόνια, οδήγησαν σαν αντανάκλαση και μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες ακραίων ισλαμιστών, όπως αυτή στο Μπατακλάν στο Παρίσι, που ενέτειναν το αίσθημα της ανασφάλειας.
Μιας ανασφάλειας που έγινε ακόμη μεγαλύτερη με την Πανδημία του Κορωνοϊού, την οικονομική κρίση και τους πολέμους στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή.
Επίσης αν κάποιος θέλει να βρει την αιτία για το πόσο εύκολα γίνεται ένας φόνος στην εποχή μας, θα πρέπει να την αναζητήσει στην οικονομική ανασφάλεια αφού πάνω από 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, προσπαθεί καθημερινά να επιβιώσει απλώς, καθώς δύσκολα τα βγάζει πέρα και τα λεφτά δεν αρκούν μέχρι το τέλος του μήνα. Αυτό έρχεται σε τεράστια αντίθεση με το γεγονός ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες μεγάλου πλούτου, που τον επιδεικνύουν επιδεικτικά, ενώ οι πιο πλούσιοι από αυτούς ΄διαθέτουν δισεκατομμύρια, όπως ενημερωνόμαστε συχνά από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Ο συνδυασμός αυτών των δυο και η τεράστια ανισότητα που προκύπτει, δημιουργεί ένα καζάνι που βράζει και που κάποια στιγμή θα εκραγεί, καθώς η Πολιτική αγκαλιά με τον μεγάλο Πλούτο, έχουν πιάσει όλα τα “πόστα” και ανακατανέμουν τον πλούτο μεταξύ τους.
Για τις μεγάλες μάζες πληθυσμού, αυτό έχει δημιουργήσει ένα κλίμα μεγάλου φόβου για την “αυριανή” μέρα και συγχρόνως μεγάλη συσσωρευμένη οργή, μεγάλη οργή που συνήθως εκδηλώνεται τυφλά, κάνοντας πολλούς για να έναν ασήμαντο καυγά, να σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους.
Είναι πια πολύ φανερό ότι κάποιες παλιές “σταθερές” της κοινωνικής συνοχής, μεταξύ των οποίων ο φόνος αποτελούσε ένα όριο το οποίο ελάχιστοι θα υπερέβαιναν.
Τώρα αυτή η “κοκκινη γραμμή” που κάποτε θα ξεχώριζε τους ανθρώπους σε αυτούς που θα το ξεπερνούσαν και σε αυτούς που δεν θα το ξεπερνούσαν σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει.
Είναι όμως και κάτι άλλο που το έχω γράψει αρκετές φορές.
Ζούμε στον “Αιώνα της Αποκάλυψης”.
Αυτό μπορεί πολλοί να το θεωρούν ένα σχήμα λόγου. Αλλά δεν είναι αν κανείς μπορεί να “διαβάσει τα σημάδια”.
Ο Θεός, ή η Φύση ή ο,τιδήποτε άλλο νομίζει κανείς ότι δημιούργησε αυτόν τον κόσμο, έχει πια στραφεί εναντίον μας. Ο κόσμος μας είναι ενιαίο σύστημα και κάθε τι έχει τον λόγο της ύπαρξης του. Ο Άνθρωπος ως το κυρίαρχο “Ον” του πλανήτη οδηγούμενος από την απληστία του κυρίως αλλά και άλλα από αυτά που ονομάζουμε “Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα” έχει ξεπεράσει κάθε όριο και καταστρέφει το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε.
Τα ενιαία συστήματα όμως πάντα στρέφονται κατά του παράγοντα που προκαλεί καταστροφή. Γι αυτό, πέρα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα που μάλλον θα ενταθούν στα επόμενα χρόνια και δεκαετίες, κάνει τους ανθρώπους να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Και αυτό το βλέπετε ήδη στους παραλογισμούς των πολέμων στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή και στους καθημερινούς φόνους. Οι κοινωνίες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε “καθεστώς σχιζοφρένειας”.
Ο σχιζοφρενής είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το Καλό από το Κακό.
Μια υφέρπουσα κοινωνική σχιζοφρένεια, που σε άλλους είναι μεγαλύτερη και σε άλλους μικρότερη, είναι ένα από τα κύρια κοινωικά χαρακτηριστικά της εποχής μας. Αυτό μας κάνει να θεωρούμε ορισμένες κοινωνικές εκφράσεις όπως ο χουλιγκανισμός για παράδειγμα ως “κανονικότητα. Οι φανατισμένοι οπαδοί μιας οποιασδήποτε ομάδας, είναι κανονικοί σχιζοφρενείς , άλλοι ελαφριάς μορφής και άλλοι βαριάς, όπου το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας τους είναι το “αίσθημα κατωτερότητας” και η “έλλειψη ταυτότητας” και οι οποίοι προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με φανατισμό.
Που θα καταλήξει το ανθρώπινο είδος
Όμως το ανθρώπινο είδος έχει από μόνο του εφεύρει τα όπλα που μπορεί να τον εξαφανίσουν. Το πρώτο ήταν η ατομική βόμβα και η εξέλιξη της η πυρηνική βόμβα.
Το δεύτερο είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη. Μέσα στα πολλά καλά που φέρνει αυτή η πιο πρόσφατη εξέλιξη της τεχνολογίας, όπως στην ιατρική και στην “δημιουργία” πληροφορίας. έχει την δυναμική και την δυνατότητα για πολλά κακά. Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη αυτονομηθεί, κάτι που θα γίνει αργά ή γρήγορα, ο άνθρωπος δεν θα είναι πια ο κυρίαρχος του πλανήτη και λογικά θα έχουμε τη τύχη που έχουν όλα τα όντα που δεν είναι κυρίαρχα.
Το 2024 θα είναι ένα έτος μεγάλων αναταράξεων και ο “Αιώνας της Αποκάλυψης” θα αρχίσει να γίνεται πιο ευδιάκριτος…
