Για τη Γεωργία, την Όλγα, την Ελένη, την Κωνσταντίνα, τη Σούζαν, την Κάρολαιν, τη Γαρυφαλλιά… τη γειτόνισσα, τη φίλη, την αδελφή, την ξαδέλφη, την ταμία, την υπάλληλο, τη δικηγόρο, τη γιατρό, τη φοιτήτρια, την καθαρίστρια, την κάθε γυναίκα που φοβάται να μιλήσει. Γιατί όλοι μας ευθυνόμαστε που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας τέτοιοι ‘τύποι’ που παίζουν στη ρουλέτα τις ζωές των γυναικών.
Γεωργία, Όλγα, Ελένη, Κωνσταντίνα, Σούζαν, Κάρολαιν, Γαρυφαλλιά… 7 γυναίκες που τους αφαιρέθηκε η ζωή από κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα. Και δυστυχώς είναι πολλές ακόμα…
«Μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη…»
«Προμελετημένη συζυκοκτονία της Κωνσταντίνας…»
«Αποτρόπαιος βιασμός και δολοφονία της Σούζαν Ίτον…» «Την Κάρολάιν την σκότωσε στον ύπνο της ο σύζυγος και πατέρας του παιδιού της…» “
«Χάλασε η φάση» και αφαίρεσε τη ζωή της Γαρυφαλλιάς»
«Η 41χρονη Όλγα ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον σύντροφό της, τόσο που δεν μπορούσε καν να μιλήσει»
“Η Γεωργία δολοφονήθηκε ήταν έγκυος και δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της. Αφού τη σκότωσε, την έκλεισε σε ένα μπαούλο και τη μετέφερε σε ερημική περιοχή. Έπειτα, ο γυναικοκτόνος έβγαινε στα κανάλια και για οκτώ μέρες έπαιζε θέατρο, εκφράζοντας την αγωνία του για την τύχη της.“
7 τραγικές ειδήσεις που στοιχειώνουν το υποσυνείδητο κάθε φυσιολογικού ανθρώπου που δείχνει σεβασμό στη ζωή. Είναι απογοητευτικό ότι εν έτει 2024, παρά την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, τις ηλεκτρονικές προόδους, τις διαστημικές κατακτήσεις, τις διαμαρτυρίες των γυναικών από τις αρχές κιόλας του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για ίσα δικαιώματα, κάποιες ελλειμματικές προσωπικότητες τους αφαιρούν τη ζωή, έτσι απλά.
Ο καθένας τους δε, φέρει και μια φθηνή, άνανδρη δικαιολογία, όπως : «με προκάλεσε», «ήταν η κακιά στιγμή», «θόλωσε το μυαλό», «δεν κατάλαβα τι έγινε» ακόμα και «χάλασε η φάση».
Κι αναρρωτιέμαι τι φταίει και δημιουργούνται τέτοιοι τύποι που ακόμα και να φυλακιστούν για κάποια χρόνια, μετά πάλι θα κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάμεσά μας γυρευόντας το επόμενο θύμα τους.
Πόσο άραγε έχει συμβάλει ο ρόλος της οικογένειάς τους στο να γεννηθούν μέσα τους τέτοια κτηνώδη ένστικτα; Κι ακούς ότι πολλοί από αυτούς τους εγκληματίες έχουν εντυπωσιακό βιογραφικό με σπουδές και λαμπρή καριέρα.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν δεν γνωρίζουν τα βασικά για τη ζωή; Κάθε άνθρωπος πάνω σε αυτή τη γη έχει ίσα δικαιώματα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε άντρες και γυναίκες που να ορίζει ποιος θα κυριαρχήσει. Οι εποχές με τις άκαμπτες, σκληρές κοινωνίες όπου η γυναίκα άκουγε πιστά τον δυνάστη σύζυγό της και δεν τολμούσε να φέρει αντίρρηση ή να σηκώσει ανάστημα, είναι πια μακρινό παρελθόν.
Κι αυτό νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι η αρχή του πιο βασικού μαθήματος που εμείς οι γονείς θα έπρεπε να δίνουμε στα παιδιά μας. Στους γιους και στις κόρες μας. Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός για πάρα πολλούς λόγους.
Συγκινούμαι βαθιά και υποκλίνομαι στη μάνα της αδικοχαμένης Γαρυφαλλιάς η οποία πέρασε το δικό της μήνυμα με αξιοπρέπεια που αφοπλίζει: « Σας παρακαλώ περάστε αυτό το μήνυμα ότι πρέπει να είναι η τελευταία Γαρυφαλλιά το παιδί μου που πέφτει στα χέρια ενός άνανδρου άνδρα και πρέπει εμείς οι μάνες να μεγαλώνουμε τα αγόρια μας διαφορετικά..Βγάλτε τα λόγια μου όπως ακριβώς τα είπα σας παρακαλώ. Μάθετε στα αγόρια σας, σας παρακαλώ, να φέρονται με ανδρισμό, να μην είναι αλήτες κι εγώ έχω δυο γιους…Μάθετε στα αγόρια σας, σας παρακαλώ, να φέρονται με ανδρισμό, να μην είναι αλήτες.»
Κι υπάρχουν κι εκείνοι οι τύποι που καθημερινά διαπράττουν το ίδιο έγκλημα για χρόνια. «Σκοτώνουν» ανενόχλητα κι απροκάλυπτα τη σύντροφο, τη σύζυγο, τη μάνα των παιδιών τους με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Άλλοι με εκβιασμούς κι απειλές, άλλοι με ένδειξη οικονομικής δύναμης κάνουν τα πάντα για να ελέγξουν και να κυριαρχήσουν στις ζωές τους. Κι όλα αυτά γιατί δεν αντέχουν τη δική τους ανεπάρκεια κι ανικανότητα. Προσπαθούν να την καλύψουν υποβιβάζοντας εκείνες που τις θεωρούν αδύναμες.
Ξεχνούν όμως, πως ό,τι κάνεις, η ζωή -με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο- στο επιστρέφει. Το σκοτάδι φεύγει κάποια στιγμή κι ο ήλιος λάμπει και πάλι…
Είναι τόσες πολλές οι συμβουλές που έχω να δώσω στα παιδιά μου για τη ζωή τους. Με αφορμή όμως όλα τα παραπάνω,έχω να τους πω τα εξής:
Στην κόρη μου… Μην περιμένεις κανέναν πρίγκιπα να έρθει για να σε σώσει. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να ελέγξει τη ζωή σου και να αποφασίσει για εσένα. Μόνο εσύ ξέρεις τι είναι το καλύτερο για τον εαυτό σου. Να μάθεις να φεύγεις με το πρώτο σημάδι… Με την πρώτη κίνηση που κάποιος θα κάνει και θα σε στενοχωρήσει.
Στον γιο μου… Μην ξεχνάς ότι όπως κι εσύ, έτσι και κάθε άνθρωπος από μια μάνα ήρθε στον κόσμο. Μια γυναίκα. Αυτός και μόνο ο λόγος είναι αρκετός για να την σέβεσαι και να την αγαπάς.
Και κάτι ακόμα… Να μάθουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Όλοι μας. Να αφουγκραζόμαστε τι γίνεται με τους ανθρώπους δίπλα μας. Στη γειτόνισσα, φίλη, την αδελφή, την ξαδέλφη, την ταμία, την υπάλληλο, τη δικηγόρο, τη γιατρό, τη φοιτήτρια, την καθαρίστρια, την κάθε γυναίκα που φοβάται να μιλήσει. Γιατί όλοι μας ευθυνόμαστε που κυκλοφορούν ανάμεσά μας τέτοιοι “τύποι” που παίζουν στη ρουλέτα τις ζωές των γυναικών.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω” έγραψε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης. Ίσως τότε, υπάρξει ελπίδα.
