O καλλιτέχνης ήταν κορυφαίος στην απεικόνιση σύνθετων ανθρώπινων συναισθημάτων στα γλυπτά του.

 Είναι διάσημος για την απεικόνιση σύνθετων ανθρώπινων συναισθημάτων στα γλυπτά του ενώ χρησιμοποιεί τη δική του σειρά καινοτόμων τεχνικών. Ωστόσο, ο Francois Auguste Rene Rodin (1840-1917) δεν τα κατάφερε αμέσως ως καλλιτέχνης. Σήμερα, θαυμάζεται ως το κορυφαίο σύγχρονο γλυπτό της εποχής του.

Τα πρώτα χρόνια

Ως παιδί, ο Rodin δυσκολευόταν στο σχολείο, αλλά του άρεσε να ζωγραφίζει από μικρός. Όταν έκλεισε τα 17, έκανε αίτηση στην Εcole des Beaux-Arts, το πιο διάσημο ίδρυμα τέχνης στη Γαλλία. Δυστυχώς, η εν λόγω σχολή τον απέρριψε τρεις φορές.

Άνδρας με τη σπασμένη μύτη του Rodin, 1863-64 

Ευτυχώς, ο Rodin άρχισε να εργάζεται όταν το Παρίσι ανανέωσε πολλά σημεία της πόλης του. Αυτό σήμαινε πολύ μεγαλύτερη ζήτηση για διακοσμητικές τέχνες, την οποία ο Rodin μπορούσε να καλύψει. Παρά τις απορρίψεις του, άρχισε να εργάζεται σε στούντιο γλύπτη. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να εξασκήσει τις δεξιότητές του, αλλά αγωνίστηκε να αναπτύξει τη δική του καλλιτεχνική φωνή και στυλ.

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Ιταλία συνειδητοποίησε τι τον ενέπνευσε. Όταν είδε τα αγάλματα του Michelangelo, θαύμαζε τα ακατέργαστα ανθρώπινα συναισθήματα και το δράμα που τους καθόριζαν. Έτσι, άρχισε να κάνει τέχνη που αντικατόπτριζε τις περίπλοκες συνθέσεις τους και δημιούργησε μερικά από τα πιο κομβικά γλυπτά του 19ου αιώνα.

Μέθοδοι εργασίας του Rodin

Ο Rodin  στο στούντιο του, 1905

Αν και ο Rodin εμπνεύστηκε από τον Michelangelo, δεν αντέγραψε τον καλλιτέχνη της Αναγέννησης στις τεχνικές εργασίας του.

Σε αντίθεση με τους γλύπτες του παρελθόντος, ο Rodin δεν χρησιμοποιούσε μόνο εργαλεία για να χαράξει το έργο του. Ήταν πολύ πρακτικός, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοιτάζοντας προσεκτικά ένα από τα αγάλματά του, παρατηρούμε τα δακτυλικά αποτυπώματα ενσωματωμένα στις επιφάνειές τους. Αυτό το τραχύ στυλ επιτρέπει στους θεατές να φανταστούν τη διαδικασία του καλλιτέχνη παράλληλα με το τελικό έργο.

Απελπισμένη Νεολαία και Κορμός ενός παιδιού του Ugolin, Auguste Rodin

Επιπλέον, ο κόσμος γνώριζε τον Rodin για τις συναρμολογήσεις ή τα τρισδιάστατα κολάζ του. Συνδύασε τους αρχικούς του σοβάδες με μέρη των κλασικών γλυπτών, μετατρέποντάς τα σε νέα κομμάτια. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι ένα παράδειγμα ενός από τα έργα του, Απελπισμένη Νεολαία και Κορμός ενός παιδιού του Ουγκολίνο. Εδώ, ο  προσάρτησε ένα αρχαίο αγγείο με καλούπια δύο ανδρικών μορφών για λαβές.

Αυτή η μέθοδος εργασίας ήταν αντισυμβατική, ξεφεύγοντας από τα αυστηρά στυλ τέχνης που ενθάρρυναν οι ακαδημαϊκοί. Παρά κάποιες επικρίσεις,   δεν περιορίστηκε να δουλέψει με μία μέθοδο. Αντίθετα, προώθησε τη σύγχρονη γλυπτική δίνοντας έμφαση στην ιδέα πίσω από το έργο αντί στην τεχνική του.

Τα Καθοριστικά Έργα του Auguste

Ο Στοχαστής (1880)

Ο Στοχαστής του Rodin , περίπου 1880-81 

Ο Στοχαστής είναι μια ηρωική γυμνή ανδρική φιγούρα καθιστή ύψους 6 ποδιών. Το αρχικό καστ, που στεγάστηκε στο Musée Rodin στο Παρίσι, ακολουθήθηκε από περίπου 10 αναδιατυπώσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια της ζωής του Rodin. Μετά τον θάνατό του το 1917, η γαλλική κυβέρνηση απέκτησε το δικαίωμα να αναδιατυπώσει περαιτέρω αντίγραφα. Σήμερα, υπάρχουν 28 αντίγραφα πλήρους μεγέθους παγκοσμίως.

Η χάλκινη φιγούρα απεικονίζει έναν φιλόσοφο καθισμένο σε ένα βράχο, γερμένο προς τα εμπρός, με τον αγκώνα του στο γόνατο και το χέρι να στηρίζει το πηγούνι του. Τα μάτια του είναι στραμμένα προς τα κάτω σαν να είναι απορροφημένοι στη σκέψη, μια ένδειξη του μυαλού που εργάζεται. Επιλέγοντας να απεικονίσει τον “Στοχαστή” ως μια δυνατή, αθλητική φιγούρα, ο  μετέφερε ότι η πράξη της σκέψης είναι μια ισχυρή άσκηση.

Ο Rodin δήλωσε: «Αυτό που κάνει τον “στοχαστή” μου να σκεφτεί είναι ότι δεν σκέφτεται μόνο με τον εγκέφαλό του, με το πλεκτό του μέτωπο, τα διευρυμένα ρουθούνια και τα συμπιεσμένα χείλη του, αλλά με κάθε μυ των χεριών, της πλάτης και των ποδιών του, με τη σφιγμένη γροθιά και το πιάσιμο. δάχτυλα των ποδιών.”

Ο Rodin ταύτισε τον εαυτό του με τον “στοχαστή” και μια εκδοχή του γλυπτού έχει θέα στον τάφο του σήμερα.

Το φιλί (1882)

Το φιλί του Rodin, 1901-04

Όπως το έργο “Ο στοχαστής”, “Το  φιλί” ήταν περίπου Η κόλαση του Δάντη προτού γίνει μια ανώνυμη πλάκα στην οποία το κοινό μπορούσε να δει τον εαυτό του. Υπάρχουν τρία μοντέλα του σε όλο τον κόσμο, το πρωτότυπο των οποίων βρίσκεται στο Musée Rodin. Κατά σύμπτωση, είναι επίσης 6 πόδια ύψος.

Το ζευγάρι αρχικά προοριζόταν να εκπροσωπήσει τον Paolo και τη Francesca. Στο ποίημα, η Francesca ήταν μια παντρεμένη γυναίκα. Όταν ο σύζυγός της την ανακάλυψε με τον Paolo, σκότωσε τον αγαπημένο της. Ακολούθησε ο θάνατος της Francesca και έτσι ο Δάντης τους βρήκε και τους δύο στον δεύτερο κύκλο της κόλασης. Εκεί σπρώχνονται και χτυπιούνται συνεχώς από έναν αιώνιο άνεμο που συμβολίζει τον πόθο τους.

Εδώ,   αιχμαλώτισε τον πόθο τους αντί για την αγωνία τους. Αλλά όταν το τελείωσε, συνειδητοποίησε ότι το φιλί φαινόταν πολύ χαρούμενο για να χωρέσει τη σειρά του Gates of Hell. Έτσι την έκανε μια ατομική έκθεση, όπου κέρδισε δημοτικότητα. Δεν είπε στο κοινό ότι ήταν εμπνευσμένο από την Κόλαση του Δάντη, έτσι οι άνθρωποι το είδαν ως ένα πολύ συγγενικό, τρυφερό γλυπτό. Θαύμασαν επίσης τη δυναμική του σύνθεση, που επιτρέπει στους θεατές να το θαυμάσουν από κάθε γωνία.

Οι Πύλες της Κόλασης (1880-1917)

Οι Πύλες της Κόλασης του Rodin, 1880-1917

Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Rodin συνδέεται με τις Πύλες της Κόλασης, ο Rodin έλαβε την εντολή να δημιουργήσει ένα ζευγάρι χάλκινες πόρτες για ένα νέο μουσείο διακοσμητικών τεχνών στο Παρίσι. Αν και το μουσείο δεν άνοιξε ποτέ τις πόρτες του, οι Πύλες της Κόλασης έγιναν το πιο εμβληματικό έργο της καριέρας του και κλειδί για την κατανόηση των καλλιτεχνικών του στόχων.

Κατά τη διάρκεια της τριακονταεπτάχρονης περιόδου, 1880-1917, ο  Rodin εργάστηκε στο έργο προσθέτοντας, αφαιρώντας ή αλλοιώνοντας συνεχώς τις περισσότερες από διακόσιες ανθρώπινες φιγούρες που εμφανίζονται στις πόρτες.

Επειδή η Κόλαση του Δάντη δεν είχε βαρύτητα,   προσάρμοσε τις φιγούρες ώστε να φαίνονται σαν να πηγαίνουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Στο κέντρο, φαίνεται μια μικρή έκδοση του “Στοχαστή”, βυθισμένη στη σκέψη ανάμεσα στο γύρω χάος. Μια πιο προσεκτική ματιά στην πόρτα δείχνει χαρακτήρες σε απαγορευμένη αγάπη, κοινή αγωνία ή πέφτουν και σκαρφαλώνουν στη δυστοπία. Με την ολοκλήρωσή του, ο  αποφάσισε ότι αυτό το κομμάτι ήταν από την αφήγηση της Κόλασης του Δάντη. Αλλά το θέμα του έδινε ακόμα την ελευθερία να πειραματιστεί με πολύπλοκα ανθρώπινα συναισθήματα και κινήσεις με ανορθόδοξους τρόπους.

Σήμερα, οι μελετητές θεωρούν τις Πύλες της Κόλασης ως αριστούργημα.