53 χρόνια πριν, στις 3 Φεβρουαρίου του 1971, γεννήθηκε το “τρομερό παιδί” του βρετανικού θεάτρου που αυτοκτόνησε στα 28 του χρόνια.
Η Sarah Kane υπήρξε μια προκλητική θεατρική συγγραφέας, της οποίας η ζοφερή άποψη για τους περιορισμούς των ανθρώπινων σχέσεων και τις γραφικές δραματοποιήσεις της βίας και του σεξ της κέρδισαν τη φήμη ως το τρομερό παιδί του βρετανικού θεάτρου.
Η Sarah Kane υπέφερε από βαριά κατάθλιψη, και ύστερα από ανεπιτυχείς νοσηλείες σε ειδικές κλινικές, έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή της: κρεμάστηκε με τα κορδόνια της στην τουαλέτα μιας κλινικής.
“Η Sarah Kane πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά.”
Harold Pinter, 5.2.2001
(Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του “Καθαροί, πια” από τη “Νέα Σκηνή”)
Η Sarah Kane έγινε διάσημη στη σκηνή του λονδρέζικου θεάτρου στα 23 της με το πρώτο της έργο, «Blasted», ένα πρόωρο ντεμπούτο που συγκλόνισε τους κριτικούς και έφερε τις αποδοκιμασίες των ταμπλόιντ ως υποστηρίκτρια της διαφθοράς. Το έργο απεικόνιζε έναν μανιασμένο στρατιώτη να βιάζει έναν άλλο άνδρα και στη συνέχεια να του βγάζει τα μάτια, να του τρώει τη γλώσσα και να τον αναγκάζει να κανιβαλίσει ένα νεκρό μωρό.
Κανένα θεατρικό έργο ή θεατρικός συγγραφέας δεν είχε προκαλέσει τέτοια οργή από τότε που ο Edward Bond λιθοβολήθηκε για τον θάνατο ενός βρέφους σε ένα καροτσάκι μωρού στο έργο του «Saved» 30 χρόνια νωρίτερα στην ίδια σκηνή της Βασιλικής Αυλής. Το θέατρο, το οποίο είχε μια πολιτική να παρουσιάζει τολμηρούς νέους θεατρικούς συγγραφείς από την επιτυχία του το 1956 με το πρωτοποριακό “Look Back in Anger” του John Osborne, “κόλλησε” με την Kane και ανέβασε δύο από τα άλλα τρία έργα που επρόκειτο να γράψει στη σύντομη καριέρα της.
Ένα από αυτά, το “Cleansed“, έφερε στο προσκήνιο έναν νέο χείμαρο αρνητικών σχολίων με σκηνές που περιελάμβαναν την ένεση ηρωίνης σε ένα βολβό του ματιού, έναν άγριο ακρωτηριασμό και έναν βιασμό με λαβή σκούπας. Άλλα έργα της ήταν το “Phaedra`s Love”, μια προσαρμογή του Seneca, που παρήχθη στο Gate το 1996, και το “Crave”, το οποίο άνοιξε στο Fringe Festival στο Εδιμβούργο πριν μεταβεί στη Βασιλική Αυλή.
Οι πρώτες παραστάσεις του “Crave“ απαριθμούσαν μια ψευδώνυμη συγγραφέα, μια προσπάθεια από μέρους της να απελευθερώσει το έργο από την ανεπιθύμητη διασημότητα που της είχε φέρει το “Blasted”. Όπως είπε, είχε τραυματιστεί από την κακή δημοσιότητα και σύμφωνα με έναν λογαριασμό εφημερίδας, εκμυστηρεύτηκε σε μια φίλη της ότι «ο μόνος καλός δημοσιογράφος είναι ένας νεκρός δημοσιογράφος».
Λαχταρώ να σ` αγαπώ τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια..
Μια γυναίκα μονολογεί, αποκαλύπτοντας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της, για να εκφράσει τον “ακάθεκτο, τον ακατάλυτο, τον ακατάσβετο, τον μεταρσιωτικό, τον ψυχαναλυτικό, τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή” έρωτά της… και τότε, δημιουργείται μία έκρηξη συναισθημάτων…
Τα έργα της γενικά, αποτελούν ένα συνονθύλευμα υπέρμετρης τρυφερότητας αλλά και σκληρότητας. Με αυτόν τον τρόπο εξέφραζε την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου με το αντιφατικό του πρόσωπο.
Ακολουθεί απόσπασμα από το “Λαχταρώ”…
“Λαχταρώ …..να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου και να κάθομαι στίς σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου και να κάθομαι στίς σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ και να τρελαίνομαι όταν αργείς και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερή και να΄μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο και να ΄μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς και να χαζεύω τίς φωτογραφίες σου και να παρακαλάω να σε ήξερα μια ζωή και να ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου και να τρομάζω όταν θυμώνεις και το ΄να σου μάτι κοκκινίζει και τ ΄αλλο σου μάτι γαλάζιο και τα μαλλιά σου στ΄αριστερά και το προσωπό σου ανατολίτικο και να σου λέω πώς είσαι θεσπέσιος και να σ άγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς και να σε θέλω όταν σε μυρίζω και να σε πληγώνω όταν σ” αγγίζω και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις την κουβέρτα και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου την παίρνεις και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς και να μήν καταλαβαίνω γιατί λές πώς σε απορρίπτω αφού δε σε απορρίπτω και να αναρωτιέμαι…πώς σού πέρασε ποτέ από το νού ότι εγώ θα μπορούσα να σε απορρίψω και να αναρωτιέμαι ποιός είσαι αλλα να σε δέχομαι έτσι κι αλλιώς…
Και να σ” αγαπώ τόσο βαθιά που να μη μπορώ να το βάλω σε λόγια και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι πού θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα και να μην σ άφήνω να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις και να κλαίω σαν μωρό παιδί όταν φεύγεις στο τέλος… και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα και να θέλω ότι θέλεις και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου… Και να ξεχνάω ποιά είμαι. Και να κάνουμε έρωτα στις τρείς το πρωί και κάπως με κάποιο τρόπο, να σου εκφράζω έστω και λίγο τον ακάθεκτο τον ακατάλυτο τον ακατάσβεστο τον μεταρσιωτικό τον ψυχαναλυτικό τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ερωτά μου για σένα.”
