Με αφορμή τα τέσσερα χρόνια από την επέτειο του θανάτου της, ας θυμηθούμε τον υπέροχο διάλογο ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Η Κική Δημουλά, η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, τιμημένη με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Europeen de Litterature) το 2010 στο Στρασβούργο….
Έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια πριν, στα 89 της χρόνια, μετά από 70 έτη ενεργής πορείας στον γοητευτικό κόσμο της ποίησης και πολλά, σπουδαία αποφθέγματα ζωής, έρωτα, προδοσίας κι εκδίκησης, αγάπης, αγκαλιάς, μνήμης και λήθης που μοιράστηκε με τους αναγνώστες της, έχει καθιερωθεί ως μία από τις σπουδαιότερες ποιήτριες και ακαδημαϊκούς της Ελλάδας.
“Σου είπα: -Λύγισα.
Κι είπες:
-Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.” γράφει στο “Διάλογο ανάμεσα σε μένα και σε μένα”, μια μοναδική γυναίκα που μέσα από την απλότητα των λέξεών της, της κάθε φράσης της, αγγίζει τις ψυχές μας, συγκινεί, συγκλονίζει…
Για όλους μας, κάποτε έρχεται η στιγμή της απογοήτευσης. Η ώρα που λυγίζουμε, που ίσως δεν αντέχουμε άλλο από τα διάφορα “χτυπήματα” της ζωής… Σε ΄ό,τι αντιμετωπίζουμε, στην ουσία είμαστε μόνοι μας… Όσο και να μας αγαπάει κάποιος και να είναι δίπλα μας, υπάρχουν πράγματα που ποτέ δε θα μπορέσει να καταλάβει σε βάθος. Τότε, λοιπόν, μας συντροφεύει ο εαυτός μας. Είναι εκεί για να “συνομιλήσει” μαζί μας και να μας “συμβουλέψει”… Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να τον “ακούσουμε”.
Νομίζω πως η καλύτερη συμβουλή που μπορεί να μας δώσει ο “σοφός εαυτός μας”, σε μια στιγμή όπου νιώθουμε να “γονατίζουμε” από προβλήματα, είναι “να μη θλιβόμαστε, αλλά να απογοητευτούμε ήσυχα”… Άλλωστε, τι νόημα θα είχε μια απογοήτευση που θα μας διέλυε συναισθηματικά και ψυχικά; Αντιθέτως, θα μας έριχνε πιο βαθιά στον φαύλο κύκλο της δυστυχίας…
Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα: -Λύγισα.
Κι είπες:
-Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόγι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δε θα `ναι χρόνος.
Θα `ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ` ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι` ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
