Συνεχή βήματα προς το παρελθόν, κάνει το Πασόκ του Ανδρουλάκη, με την στείρα και ξύλινη αντιπολίτευση που ασκεί – Το ρήγμα στο εσωτερικό του θα γίνει πιο εμφανές, με την αρνητική στάση που επέλεξε για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων
Απογοήτευση για την πορεία που έχει πάρει το ΠΑΣΟΚ νιώθουν αρκετά στελέχη του κόμματος.
Δύο εμβληματικά νομοσχέδια ήταν ικανά να διαλύσουν την συνοχή στην Χαριλάου Τρικούπη και να υπενθυμίσουν πόσο εύθραυστη είναι η ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη.
Ακόμα χειρότερη είναι η εικόνα που αναδύει το ΠΑΣΟΚ 3 χρόνια πλέον από την ανάληψη καθηκόντων από τον νεολαίο Νίκο Ανδρουλάκη.
Θα περίμενε κανείς ένας 45άρης με πολλές παραστάσεις και εμπειρίες να έκανε το κόμμα πιο ελκυστικό στη νεολαία, πιο δημοκρατικό και πιο σύγχρονο στις ιδέες του.
Όμως, όπως σωστά επισημαίνουν το ΠΑΣΟΚ ζήλεψε τον ΣΥΡΙΖΑ του «όχι σε όλα» φιλοδοξώντας να γίνει ένας ΣΥΡΙΖΑ της εποχής του 2012.
Της άρνησης, της στείρας αντιπολίτευσης, της μικροπολιτικής και του καιροσκοπισμού.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ έχοντας παραδειγματιστεί από το παρελθόν του θα έδειχνε αντανακλαστικά και θα συμφωνούσε με την κυβέρνηση στην πιο εμβληματική μεταρρύθμιση των τελευταίων ετών, την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Όχι γιατί πρέπει σώνει και ντε να συμφωνεί κάποιος με την κυβέρνηση.
Αλλά διότι ήταν καταστατική θέση του ΠΑΣΟΚ η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, θέση που υποδήλωνε ότι το ΠΑΣΟΚ θα άφηνε πίσω του την παλαιοκομματική νοοτροπία του και θα προχωρούσε σε μία πραγματική εκσυγχρονιστική στρατηγική.
Άλλωστε, τη θέση αυτή δεν την είχε πάρει μόνο ο Ανδρουλάκης.
Την είχε και ο Γιώργος Παπανδρέου και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά και ο Βαγγέλης Βενιζέλος και πάρα πολλοί εκσυγχρονιστές προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ όπως η Άννα Διαμαντοπούλου κ.α.
Ας θυμηθούμε τι έπαθε ο ΓΑΠ όταν έκανε πίσω στην αναθεώρηση του άρθρου 16;
Κατέστη αυτομάτως αναξιόπιστος και χάσαμε την ευκαιρία να αναμορφώσουμε ένα ζήτημα που άλλες χώρες έχουν λύσει για χρόνια. Το Παλαιό ΠΑΣΟΚ τον κατάπιε. Δεν αναμόρφωσε τίποτα και κατέστησε το κόμμα νεκροταφείο.
Το ίδιο κάνει τώρα και ο Ανδρουλάκης. Ενώ βρίσκεται δίπλα σε νέους ανθρώπους και σε επιστήμονες γυρνάει το ΠΑΣΟΚ χρόνια πίσω.
Σε ένα ΠΑΣΟΚ που πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και υπό αυτή την έννοια το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ένας πράσινος ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ο Κασσελάκης θέλει να κάνει το κόμμα του πιο δημοκρατικό και πιο κεντρώο και την ίδια ώρα ο Ανδρουλάκης θέλει να κάνει το ΠΑΣΟΚ πιο αριστερό και πιο δογματικό.
Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως να κερδίσει κάποιους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται αναποφάσιστοι μπροστά στην διάλυση της Κουμουνδούρου.
Όμως, αφήνει το φυσικό χώρο του, το Κέντρο να το καταλαμβάνει όλο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Γι’ αυτό θεωρούμε ότι είναι πολιτική αυτοχειρία η στρατηγική Ανδρουλάκη σε αυτά τα δύο νομοσχέδια.
Ήδη, άλλωστε, έχει δώσει λαβή για αντιδράσεις μέσα στο κόμμα του.
Για τα ομόφυλα ζευγάρια είχε 11 απώλειες και τώρα ήδη μετράει μία και ίσως να έχει και μία άλλη πλην της Νάντιας Γιαννακοπούλου, του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου. Κοινώς, άνοιξε πληγές και έχει και άδικο.
Το Συνέδριο του κόμματος είχε αποφασίσει για μη κρατικά ΑΕΙ.
Ενώ είναι εκ των ων ουκ άνευ να πούμε ότι το νέο κόμμα Λοβέρδου, που θα είναι πιο μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ, θα πάρει απογοητευμένους του Ανδρουλάκη και για τα πανεπιστήμια.
Άλλωστε, στο core του ΠΑΣΟΚ ανήκουν και οι ακαδημαϊκοί όπου με τα μη κρατικά θα έχουν ευκαιρίες καριέρας σε ξένα πανεπιστήμια με κύρος.
