Υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του 20ου αιώνα. Η γυναίκα που πολλές φορές την έχουν αποκαλέσει στοιχείο της Φύσης, λύκαινα και εκρηκτική σαν ηφαίστειο, γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1908
Στη Ρώμη του 1952… Μια μελαχρινή γυναίκα ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της που βρίσκεται στο κέντρο της αιώνιας πόλης. Ο κινηματογραφικός φακός την πλησιάζει, εκείνη γυρίζει και μισοαυστηρά, απευθύνεται στο σκηνοθέτη, λέγοντάς του: “Federico, πήγαινε για ύπνο!” Ο Federicco δεν είναι άλλος από τον Fellini και η γυναίκα που του χαμογελάει με συνομωτικό ύφος, δεν είναι άλλη από την Αnna Magnani. Η σκηνή είναι από την ταινία του Federico Fellini “Ρόμα”. Η Anna Magnani υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του 20ου αιώνα. Η γυναίκα που πολλές φορές την έχουν αποκαλέσει “στοιχείο της Φύσης”, “λύκαινα” και “εκρηκτική σαν ηφαίστειο”. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, ανανέωσε πολλές φορές τη φιγούρα της γυναίκας ηθοποιού και μέσα από τις δυναμικές, ξεχωριστές της ερμηνείες, άλλαξε πολλά από τα καλλιτεχνικά στερεότυπα που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους Ιταλούς σκηνοθέτες της εποχής της. Ανάμεσά τους: ο Roberto Rosselini, ο Pier Paolo Pazolini, ο Federico Fellini, ο Luchino Visconti Το έργο “Τριαντάφυλλο στο Στήθος” γράφτηκε για εκείνη από τον θεατρικό συγγραφέα Tennessee Williams- φίλο και θαυμαστή της. Η συγκλονιστική ερμηνεία της στον κινηματογράφο απέσπασε Βραβείο Όσκαρ.Τιμήθηκε επίσης, τόσο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όσο και εκείνο του Βερολίνου. Στη διάσημη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλλυγουντ, διαθέτει αστέρι μαζί με ακόμα τρεις προσωπικότητες της ιταλικής παραγωγής.
Ο Roberto Rosselini, στην ταινία “Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη”, το 1945, την “πλησιάζει” με τέτοιο τρόπο που γίνεται ο καθρέφτης του πόνου τον οποίο γεννάει ο πόλεμος. Μπορεί να γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, από πατέρα Αιγύπτιο και Ιταλίδα μητέρα, αλλά δεν αποτέλεσε ποτέ το “αρχέτυπο της Ρωμαίας” για τους συμπολίτες της. Η Anna Magnani ήρθε στη Ρώμη παιδί, μαζί με τη γιαγιά της, και μεγάλωσε σε μία ιδιαίτερα φτωχή συνοικία της πόλης.. Η ερωτική ζωή της σφραγίστηκε από τη σχέση της με τον Roberto Rosselini. Εκείνη τον αγάπησε βαθιά. Εκείνος, την εγκατέλειψε για τη Σουδηέζα ηθοποιό Ingrid Bergman. Η ίδια έλεγε:”Μεγάλα πάθη δεν υπάρχουν, είναι ψεύτικες φαντασιώσεις. Αυτά που υπάρχουν είναι μικρές αγάπες που μπορεί να διαρκέσουν λίγο ή περισσότερο..”
Η Bergman γύρισε 5 ταινίες με τον Ροσελίνι, δίνοντας νέα πνοή στην καριέρα της κι έτσι καθιερώθηκε και στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Ο συγγραφέας François-Guillaume Lorrain, στο βιβλίο του “Ο πόλεμος των ηφαιστείων”, περιγράφει το ερωτικό τρίγωνο, αναφέροντας:
“Η Μπέργκμαν ζει στο πλευρό ενός άντρα που είναι μεγαλύτερός της. Αμφιβάλλει για την ίδια, για την ομορφιά της, για το ύψος της. Ωστόσο, κάτι την ωθεί να κάνει πράγματα εξαιρετικά τολμηρά και ελεύθερα.”
Τα πράγματα, όμως, πάνε άσχημα για τη Magnani. Η ταινία της Volcano είχε δυστυχώς κακή υποδοχή. Η κόπια χάλασε στην πρεμιέρα. Κάποια στιγμή άδειασε η αίθουσα και οι δημοσιογράφοι έφυγαν τρέχοντας. “Η Ingrid Bergman μόλις έφερε στον κόσμο ένα παιδί. Ολοι έφυγαν για το νοσοκομείο.”είπαν στην Anna Magnani. Ηταν το πρώτο παιδί του ζευγαριού που στη συνέχεια παντρεύτηκε και έκανε άλλα δύο παιδιά, την Izot και την Izabella Rosselini.
Παντρεύτηκε μία φορά – το σκηνοθέτη Gofrento Alesantrini, αλλά ο γάμος τους δεν είχε διάρκεια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου συνδέθηκε ερωτικά με τον ηθοποιό Massimo Serato. Μαζί απέκτησαν το μοναδικό της παιδί, τον Luca. Ο μικρός Luca χτυπήθηκε από πολιομυελίτιδα λίγο πριν βρεθεί το εμβόλιο εναντίον της τρομερής,-για εκείνη την εποχή- ασθένειας. Η Magnani δεν ήθελε να αποδεχτεί την αδικία και προσπάθησε να καταπολεμήσει τη νόσο, υποβάλλοντας το παιδί σε συνεχείς και επώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις. Μάταια όμως. Η σχέση των δυο τους περνά από διάφορες δοκιμασίες και δεν θα χωρίσουν ποτέ, παρά μόνο με το θάνατό της Magnani, το 1973.
Η Άννα Μανιάνι, εκτός από τη βράβευσή της, το 1955, με το Όσκαρ της καλύτερης ηθοποιού, για τη συμμετοχή της στην ταινία “Τριαντάφυλλο στο στήθος”, ερμήνευσε σπουδαίους ρόλους. Ανάμεσά τους η “Λύκαινα” του Βέργκα, που ήταν και η τελευταία παρουσία της στη σκηνή. Στο ρόλο αυτό περνούν όλα τα στοιχεία για τα οποία τη λάτρευε το κοινό της. Ποιά ήταν αυτά; Η αμεσότητα, την ειλικρίνεια, το αστείρευτο πάθος της γυναίκας εκείνης για τη ζωή και τον έρωτα. Θα πουν γι`αυτήν ότι “για τρεις γενιές Ιταλών, αποτέλεσε το σύμβολο της επιβίωσης, της γυναίκας που αγωνίζεται ενάντια στα πάντα, που υποφέρει τα πάνδεινα, αλλά δεν το βάζει κάτω.”
