Η Αλληγορία της `Ανοιξης απεικονίστηκε με μοναδικό τρόπο από τον σπουδαίο Ιταλό καλλιτέχνη της Αναγέννησης
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με το χάρισμα να δημιουργούν έργα τέχνης αγγίζοντας με το δικό τους τρόπο τον Θεό. Αυτή είναι και η περίπτωση του Ιταλού ζωγράφου της Αναγέννησης, Sandro Botticelli.
Ο γνωστός καλλιτέχνης, γνωστός ως Sandro Botticelli, γεννήθηκε το 1445 ως Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi και θεωρείται ότι έλαβε το παρατσούκλι Botticelli από τον μεγαλύτερο αδερφό που τον μεγάλωσε. Μεγαλώνοντας στη Φλωρεντία, ο νεαρός Botticelli είδε τη γένεση της Ευρωπαϊκής Αναγέννηση και εκείνος θα συνέχιζε να διαμορφώνει τις πρώτες δεκαετίες της.
Οι δημιουργίες του αριστουργηματικές. Αντικρίζοντάς τες από κοντά στο Μουσείο Uffizzi στη Φλωρεντία, στην αίθουσα που είναι αφιερωμένη στο μεγάλο δημιουργό, αισθάνεσαι ότι πρόκειται για θεϊκά έργα που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Ίσως, εκείνο που ξεχωρίζει, είναι η Άνοιξη (Primavera) που αποτελεί μία από τις πιο άρτιες αισθητικά δημιουργίες του Φλωρεντίνου καλλιτέχνη. ”
Η Άνοιξη- επίσης γνωστή ως “Η Αλληγορία της Άνοιξης”- είναι ένα έργο τέμπερας μεγάλων διαστάσεων (203×314 cm) του που χρονολογείται περίπου το 1478 μ.Χ. Ο πίνακας εκτίθεται σήμερα στην Πινακοθήκη Uffici στη Φλωρεντία και βρίσκεται εκεί από το 1919.
Oι γνώμεις διχάζονται σχετικά με την έμπνευση και την προέλευση αυτού του έργου. Θεωρείται ότι πρόκειται για παραγγελία στον καλλιτέχνη περίπου το 1478 μ.Χ του Λορέντσο ντι Πιερφραντσέσκο των Μεδίκων (Lorenzo di Pierfrancesco de `Medici), εξάδελφο του Λορέντζο του Μεγαλοπρεπούς (Lorenzo de` Medici). Λέγεται ότι το θέμα του πίνακα το εμπνεύστηκε τόσο από την περιγραφή της άνοιξης από το βιβλίο του Ρωμαίου ποιητή Οβίδιου “Ημερολόγιο” (Fasti),όσο και από τους στίχους του Angelo Ambrogini ποιητή και φίλου του- γνωστός με το παρατσούκλι Πολιτσιάνο (Poliziano). Επίσης, λέγεται ότι αρχικά ο πίνακας δεν είχε όνομα. Όταν ο ιστορικός τέχνης της εποχής Τζόρτζο Βαζάρι τον είδε στην επίσημη κατοικία των Medici- στο Villa di Castello – του έδωσε το όνομα “La Primavera”.
Μελετώντας τον από δεξιά προς τα αριστερά βλέπουμε:
Το Θεό Ζέφυρο να φυσά ελαφρά, κρατώντας στα χέρια του μια γυναικεία φιγούρα.
Την νύμφη Χλωρίδα ,την οποία κρατά ο Ζέφυρος
Την θεά των λουλουδιών και της Άνοιξης, Φλόρα.
Στο μέσον η Θεϊκή Αφροδίτη στέκεται μπροστά από θάμνο μυρτιάς, επιβλέποντας τα γεγονότα.
Ο μικρός θεός Έρωτας πετά πάνω από την θεά έχοντας τα μάτια του δεμένα σκοπεύοντας με το τόξο του.
Οι τρεις γυναικείες φιγούρες που λικνίζονται απαλά και φορούν εντυπωσιακά πέπλα με τα χρώματα της οικογενείας των Μεδίκων, αντιπροσωπεύουν τις τρεις Χάριτες.
Ο θεός Ερμής ο οποίος βρίσκεται τελευταίος αριστερά, έχει υψώσει το Κηρύκειο διώχνοντας τα σύννεφα που εμφανίζονται, τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν τον πίνακα σκοτεινό.
Το συγκεκριμένο έργο πρόκειται για μία μυθολογική αλληγορία της άνθησης και της γονιμότητας του κόσμου. Λαμβάνοντας υπόψιν μας την εποχή την οποία παραγγέλθηκε ο πίνακας, συμπεραίνουμε ότι είναι αλληγορία της χρυσής εποχής της ανάπτυξης Φλωρεντίας υπό τον Οίκο των Μεδίκων. Διάφοροι ειδικοί έχουν αναγνωρίσει σημαντικά πρόσωπα της εποχής, ανάμεσά τους η Caterina Sforza- μία από τις τρεις Χάριτες -και η Simonetta Vespucci σαν θεά Αφροδίτη. Κάτι ακόμα που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι οι κριτικοί της “Άνοιξης” διακρίνουν μια χριστιανική αλληγορία με κύρια πρόσωπα τις τρεις Χάριτες που ερμηνεύονται σαν Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη. Εικόνα που βγαίνει από την Θεία Κωμωδία του Δάντη.
