Μία πολύ σημαντική εξέλιξη στον χώρο της Κβαντομηχανικής και της Αστροφυσικής παρουσίασε επιστημονική ερευνητική ομάδα, η οποία δημιούργησε το πρώτο πλαίσιο κατασκευής κινητήρα που θα παράγει την περιβόητη «ταχύτητα δίνης».
Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Classical and Quantum Gravity» η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρόποι να παραχθεί η «ταχύτητα δίνης».
«Αυτή η μελέτη αλλάζει τη συζήτηση σχετικά με την ταχύτητα δίνης.
Με την επίδειξη ενός πρώτου μοντέλου στο είδος του δείξαμε ότι η ταχύτητα δίνης μπορεί να βγει από το πεδίο της επιστημονικής φαντασίας» λέει ο Τζέρεντ Φουκς του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα και του ομίλου ερευνητικού προβληματισμού Applied Physics, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι ανέπτυξε ένα μείγμα παραδοσιακών και καινοτόμων βαρυτικών τεχνικών το οποίο μπορεί (θεωρητικά) να οδηγήσει στη δημιουργία ενός κινητήρα ο οποίος θα επιτρέπει σε ένα διαστημικό σκάφος να κινείται με ταχύτητες κοντά σε αυτή του φωτός δημιουργώντας μια «φυσαλίδα δίνης» η οποία μπορεί να αποτελέσει την πύλη μέσω της οποίας θα μετακινηθεί το σκάφος πολύ γρήγορα στο απέραντο Διάστημα.
«Μπορεί η ανθρωπότητα να είναι ακόμη μακριά από την πραγματοποίηση διαστρικών ταξιδιών αλλά αυτή η έρευνα δημιουργεί μια νέα εποχή πιθανών δυνατοτήτων.
Συνεχίζουμε να κάνουμε σταθερή πρόοδο καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στην εποχή της ταχύτητας της δίνης» λέει ο Τζιάνι Μαρτίρ, διευθύνων σύμβουλος του Applied Physics.
Πώς λειτουργεί σε θεωρητικό πλαίσιο η «ταχύτητα δίνης»;
Αν και η ταχύτητα του φωτός θεωρείται -από τον Αϊνστάιν και μετά – το ανώτατο όριο ταχύτητας, το 1994 ο Μεξικανός φυσικός, Μιγκέλ Αλκουμπιέρε, παρουσίασε τη θεωρία πως μπορούν να επιτευχθούν ταχύτητες μεγαλύτερες από αυτήν του φωτός χωρίς να παρουσιάζεται κάποια αντίθεση στις θεωρίες του Αϊνστάιν.
«Κλειδί» της θεωρίας του Αλκουμπιέρε ήταν η «τιθάσευση» της διαστολής και της συστολής του Διαστήματος.
Ενα διαστημόπλοιο δεν θα ξεπερνούσε την ταχύτητα του φωτός σε μία περιοχή του Διαστήματος, αλλά ένα υποθετικό σύστημα προώθησης θα μπορούσε να επέμβει στο χωροχρόνο δημιουργώντας μία «φούσκα», η οποία θα διαστέλλει το διάστημα προς τη μία κατεύθυνση, ενώ θα το συστέλλει από την άλλη.
«Με αυτό τον τρόπο, το διαστημόπλοιο θα απομακρυνθεί από τη Γη και θα κινηθεί προς ένα μακρινό άστρο χάρη στον ίδιο τον χωροχρόνο» είχε αναφέρει ο Αλκουμπιέρε.
Πάνω σε αυτή την αρχή δουλεύει πυρετωδώς η NASA τα τελευταία χρόνια για να δημιουργήσει τον κινητήρα που θα επιτρέψει την πραγματική εξερεύνηση του διαστήματος, διότι ακόμα και με την ταχύτητα του φωτός η Ανθρωπότητα δεν μπορεί να πάει μακριά.
Αν υποθέσουμε ότι το ηλιακό σύστημα του Άλφα Κενταύρου απέχει από τη Γη 4,367 έτη φωτός, ακόμα και με την ταχύτητα του φωτός ένα διαστημόπλοιο χρειάζεται 4,367 χρόνια για να φτάσει εκεί.
Απαιτείται μία πιο «ριζοσπαστική» ταχύτητα και αυτή είναι η «ταχύτητα δίνης».
Να σημειωθεί ότι η ταχύτητα του φωτός είναι η ταχύτητα με την οποία το φως διαδίδεται στο κενό ή σε άλλα μέσα.
