Μάνα είναι μόνο μία!

Η μεγαλύτερη τύχη στη ζωή μου, εκτός από το ότι ο Θεός μου έστειλε τα δύο μου αγγελούδια, τον γιο μου και την κόρη μου, είναι ότι είμαι μια κόρη μιας υπέροχης μαμάς και με συγκίνηση λέω ότι υποκλίνομαι στον τρόπο που με έχει μεγαλώσει. Εκείνη μου έμαθε ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της κάθε μητέρας.

Η μαμά ξέρει πάντα πότε το παιδί της υποκρίνεται, τι επιθυμεί, τι το στενοχωρεί. Και αυτό γιατί με έναν μαγικό τρόπο βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Η μαμά είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στη γη που γνωρίζει τι είναι καλό για το παιδί της και που θα του πει πάντα την αλήθεια, όσο κι αν αυτή πονάει. Ξέρει να σε ενθαρρύνει, να σε σώσει από πολλές αγωνίες, να είναι πάντα κοντά σου, χωρίς να επεμβαίνει ή να απαιτεί, απλά κοντά σου, διαθέσιμη πάντα για σένα. Έχει την ικανότητα να σ’ αγκαλιάσει ζεστά, όσο μακριά κι αν είσαι. Κι αν δεν είσαι στις ομορφιές σου, για εκείνη είσαι το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει. Είναι η μόνη που δεν σου κρατάει κακία, ακόμα κι αν έχεις φερθεί απαράδεκτα. Μπορεί για εσένα να υπομένει το ανυπόφορο, ακόμα και να δώσει την ίδια της τη ζωή, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντάλλαγμα. Ό,τι κι αν χρειαστεί για τον εαυτό της, δίνει προτεραιότητα σε εσένα. Αφουγκράζεται το κάθε σου καρδιοχτύπι, όσο καλά κι αν προσπάθεις να το κρύψεις. Το κάθε σου δάκρυ, όσο σιωπηλά κι αν κλαις, με το πρόσωπο χωμένο στο μαξιλάρι. Η μαμά βρίσκει λύση για τα πάντα, ακόμα και τα πιο δύσκολα τα κάνει να φαίνονται απλά. Δίνει κάθε μέρα, ακόμα και τις μέρες που δεν έχει τίποτα να δώσει. Για τη μαμά μου, εξακολουθώ

να είμαι ίδια. Δεκαεξάχρονη έφηβη, ίσως ακόμα και το κοριτσάκι της με τις μεγάλες πλεξούδες και τα φρουφρού ρομαντικά φορεματάκια. Για εκείνη ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί. Κι ας έγινα κι εγώ μαμά, κι ας έχω την ευθύνη δυο νέων ανθρώπων. Το μόνο που αλλάζει είναι πως, μετά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στις εγκυμοσύνες μου και κυρίως μετά τη γέννηση των παιδιών μου, εκτίμησα και λάτρεψα ακόμα περισσότερο τη μαμά μου. Εγώ που δέθηκα τόσο πολύ μαζί της όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, στα δέκα μου χρόνια, τολμώ να πω πως όσο περνά ο καιρός, τη νιώθω όλο και περισσότερο.

Σίγουρα δεν είμαι τέλειος άνθρωπος, μπορεί να έχω κάνει λάθη. Όταν όμως κοιτάζω τα μικρά μου, ξέρω ότι στη ζωή μου έχω κάνει κάτι απόλυτα σωστό. Κι εύχομαι να μοιάσω στη μαμά μου, έστω και λίγο. Χρόνια πολλά, μαμά. Σ’ αγαπώ.