Στις 23 Ιουνίου του 1889 γεννήθηκε η κορυφαία ποιήτρια που έγραψε το αριστουργηματικό `Ρέκβιεμ`, που παρά την καταδίκη της στη σιωπή από το σοβιετικό καθεστώς, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη χώρα της που τόσο αγάπησε.
“Κι εσύ νόμισες πως ήμουν από κείνες
που εύκολα κάποιοι ξεχνούν,
πως να πεθαίνω με λυγμούς και μ’ οδύνες
σ’ αλόγου από κάτω τις οπλές θα με δουν.
Ή πως μάγισσες θα τρέξω να βρω
σε νερό τα μαντζούνια να βάλουν
να σου δώσουν για δώρο φρικτό
μυρωδάτο μαντίλι θανάτου.
Την κατάρα μου να ‘χεις λοιπόν. Ούτε βόγκο, ούτε βλέμμα
της καρδιάς σου την πέτρα ν’ αγγίξω,
μόνο όρκο στων αγγέλων τον κήπο,
στων θαυμάτων την εικόνα θα παίρνω
και στη φλόγα της νύχτας μαζί σου
πως ξανά την ψυχή μου σε σένα δεν φέρνω.”
Είναι οι στίχοι της γυναίκας που οι φίλοι της την είπαν “μοιρολογήτρα μούσα”. Οι αντίπαλοί της “καλόγρια και πόρνη μαζί”. Παιδί της προεπαναστατικής Ρωσίας, η Anna Andreevna Gorenko θα μείνει γνωστή με το ψευδώνυμο Anna Akhmatova. Μπορεί να καταδικάστηκε στη σιωπή από το σοβιετικό καθεστώς, ωστόσο η χαρισματική ποιήτρια ποτέ δεν επέλεξε να εγκαταλείψει τη χώρα της, ενώ δε σταμάτησε να εκφράζει με την ποίησή της τη συντριβή, το βουβό λυγμό της γυναίκας μπροστά στην εγκατάλειψη, στην απώλεια του γιου, του εραστή.
Η Anna Akhmatova θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ποιήτριες της Ρωσίας. Εκτός από την ποίηση, έγραψε πεζογραφία, συμπεριλαμβανομένων απομνημονευμάτων, αυτοβιογραφικών κομματιών και λογοτεχνικών μελετών για Ρώσους συγγραφείς όπως ο Aleksandr Sergeevich Pushkin. Επίσης μετέφρασε ιταλική, γαλλική, αρμενική και κορεάτικη ποίηση. Στη διάρκεια της ζωής της γνώρισε τόσο την προεπαναστατική όσο και τη Σοβιετική Ρωσία, ωστόσο ο στίχος της επέκτεινε και διατήρησε την κλασική ρωσική κουλτούρα σε περιόδους πρωτοποριακού ριζοσπαστισμού και επίσημων πειραματισμών, καθώς και των ασφυκτικών ιδεολογικών στενώσεων του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Η Akhmatova μοιράστηκε τη μοίρα που είχαν πολλοί από τους λαμπρούς συγχρόνους της, συμπεριλαμβανομένου του Osip Emil’evich Mandel’shtam, Boris Leonidovich Pasternak, Marina Ivanovna Tsvetaeva.
Αν και έζησε μια μακρά ζωή, αντιμετώπισε πολλές δύσκολες στιγμές. Ο Isaiah Berlin, ο οποίος επισκέφτηκε την Akhmatovaστο διαμέρισμά της στο Λένινγκραντ τον Νοέμβριο του 1945 ενώ υπηρετούσε στη Ρωσία ως πρώτος γραμματέας της βρετανικής πρεσβείας, την περιέγραψε εύστοχα ως «τραγική βασίλισσα», σύμφωνα με τον Gyοrgy Dalos.
Ήταν το 1941 όταν η φωνή της αφέθηκε ελεύθερη για να μιλήσει από το ραδιόφωνο στις γυναίκες του Λένινγκραντ και να τις εμψυχώσει να αντισταθούν στο Γερμανό πολιορκητή.
Σπουδαίες προσωπικότητες, ποιητές και ζωγράφοι περιέβαλαν την Anna Akhmatova με τη λατρεία που ταιριάζει στις δυνατές ποιητικές μορφές, ιδιαίτερα όταν αυτές έχουν το αισθαντικό πρόσωπο μιας όμορφης γυναίκας. Ο ποιητής Nikolai Gumilev ήταν ο πρώτος σύζυγός της. Το 1921 εκτελείται με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον της κυβέρνησης. Μαζί του είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Lev. Το παιδί, παρά τις αντιρρήσεις της Anna, μεγάλωσε με τη μητέρα του πατέρα του. Η ίδια διατύπωσε πικρά τη στενοχώρια της:” H μητρότητα είναι ένα λαμπρό μαρτύριο κι εγώ δεν ήμουν άξια γι’αυτό.” Ο γιος της μετά την ενηλικίωσή του, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται πολλές φορές. Στο αριστουργηματικό έργο της, “Ρέκβιεμ”, καταθέτει τον πόνο της μάνας και της γυναίκας που ζει το χωρισμό της φυλακής. Το 1987 δημοσιεύεται ολόκληρο στη Ρωσία, ενώ μέχρι τότε κυκλοφορεί παράνομα από χέρι σε χέρι. Μπορεί να έκανε τρεις γάμους, ωστόσο έζησε για πολλά χρόνια μόνη της. Το 1946, αφού διαγράφηκε από την Ένωση Συγγραφέων, άρχισε να ζει αποκλειστικά από τη φροντίδα των φίλων της, καθώς δεν είχε κανένα έσοδο. Η άνοδος του Khrushchev στην εξουσία σήμανε μια νέα εποχή για την ποιήτρια. Η συνάντηση που ήταν καθοριστική για τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της ήταν αυτή με το συγγραφέα- διπλωμάτη Isaiah Berlin. Γνωρίστηκαν ένα βράδυ του 1945. Το πέρασαν μαζί, μιλώντας χωρίς να αγγιχτούν. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν, παρά μόνο το 1965, στην Οξφόρδη, όταν η Αχμάτοβα ταξίδεψε εκτός Σοβιετικής Ένωσης για πρώτη φορά ύστερα από πενήντα χρόνια, για να ανακηρυχτεί επίτιμος διδάκτωρ. Η συγγραφέας, βλέποντας τις πολυτελείς συνθήκες της ζωής του Berlin και της γυναίκας του, έγραψε :” Δεν οδηγεί σε μυστική σκηνή… Αυτή η φλεγόμενη γέφυρα… Αυτόν τον οδηγεί σ’ένα χρυσό κλουβί… Σ’ένα κόκκινο ικρίωμα, εκείνη…”. Αφού πέρασε ένας χρόνος, το 1966, η μεγάλη Ρωσίδα ποιήτρια φεύγει από τη ζωή… Τάφεται στο κοιμητήρι του Κομαρόβο, δίπλα στην πόλη με τα τρία ονόματα – Αγία Πετρούπολη, Λένινγκραντ, Πέτρογκραντ-… Την πόλη που η Anna Akhmatova συνδέθηκε μαζί της και λάτρεψε…
