Είναι οι δολοφονίες πέντε νηπίων που σκότωσε η Ειρήνη Μουρτζούκου, το αποτέλεσμα μια μεμονωμένης ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας, ή ευρύτερο σύμπτωμα μια γενικευμένα σχιζοφρενικής εποχής ;
Έβλεπα συχνά φωτογραφίες της Ειρήνης Μουρτζούκου σε πολλά ενημερωτικά σάιτς τους τελευταίους μήνες, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω τα άρθρα που συνόδευαν την φωτογραφία, ούτε και το όνομα. Λόγω εμφάνισης μάλιστα είχα σχηματίσει την εντύπωση πως επρόκειτο για κάποιο αγόρι που ποιος ξέρει για ποιο λόγο, η περίπτωση του είχε πάρει δημοσιότητα.
Οπότε, όταν η Μουρτζούκου συνελήφθη έμεινα διπλά έκπληκτος μαθαίνοντας ότι αυτή η μορφή με τα γαλάζια μάτια, ήταν στην πραγματικότητα μια γυναίκα 25 ετών, που είχε δολοφονήσει πέντε (!) νήπια.
Ο φόνος νηπίων είναι ιδιαίτερα απεχθής για την ανθρώπινη ψυχή, γιατί τα νήπια συμβολίζουν την ανθρώπινη αθωότητα. Λυπόμαστε για οποιονδήποτε θάνατο γιατί απλώς μας κάνει να αναλογιζόμαστε και την δική μας μοίρα, αλλά λυπόμαστε περισσότερο όσο πιο νέοι είναι αυτοί που πέθαναν.
Τι ψυχή πρέπει να κουβαλάει κανείς για να σκοτώσει ένα νήπιο ; Πως μπορείς να στερήσεις τη ζωή, από ένα πλάσμα, που για όλους μας είναι αυτό που βασικά θέλουμε να προστατεύουμε. Πως μια μάνα μπορεί να σκοτώσει τα δικά της παιδιά ; Και πως μπορεί όταν αποτύχει σε κάποια απόπειρα να προσπαθήσει επανειλημμένα, μέχρι να το καταφέρει ;
H ίδια στην ομολογία της στους αστυνομικούς, όπου παραδέχτηκε τα εγκλήματα της, είπε πως όταν μάλωνε με την μητέρα της – με την οποία όπως είπε είχε πολύν κακή σχέση – ήθελε να κάνει κακό, ή σε άλλο σημείο είπε ότι δαίμονες κυρίευαν το μυαλό της και την οδηγούσαν στα εγκλήματα.
Θα είναι εξαιρετικά μυστήριο για οποιονδήποτε ψυχίατρο ή ψυχολόγο να καταλάβει πως μια κοπέλα στα 14 χρόνια της, έκανε τον πρώτο της φόνο, σκοτώνοντας την κάποιων μηνών αδελφούλα της.
Ίσως πολλοί να φανταζόμαστε ότι σκοτώνουμε κάποιον που μας έχει κάνει κακό, αλλά ποτέ δεν φτάνουμε, ούτε καν κοντά στο να ξεπεράσουμε το όριο που χωρίζει τους φονιάδες από τους μη φονιάδες. Το τι οδηγεί κάποιον στον φόνο είναι διαφορετικό, από αυτό που οδηγεί κάποιον σε επανειλημμένους φόνους, όπως στην περίπτωση της Ειρήνης Μουρτζούκου.
Hπερίπτωση της Ειρήνης Μουρτζούκου έρχεται σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα με μια άλλη περίπτωση, που είχε επίσης συγκλονίσει . Την περίπτωση της Πισπιρίγκου, η οποία είχε επίσης σκοτώσει τα τρία δικά της μωρά.
Οι περίπτώσεις έχουν πολλά κοινά , αλλά είναι και τελείως διαφορετικές από άλλη άποψη.
Εκείνο που είναι ανησυχητικά κοινό και στις δυο είναι η ελλειψη οποιουδήποτε σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή.
Κι εκείνο που είναι εξ ίσου ανατριχιαστικό με τους φόνους, το οποιοδήποτε ίχνος ενοχής και η απίστευτη ψυχραιμία με την οποία προσπαθούσαν να παραπλανήσουν και την αστυνομία, αλλά και την κοινή γνώμη.
Και ένα πράγμα δεν πρέπει να μας ξεφεύγει, ανεξάρτητα από την διάγνωση που θα κάνουν ψυχολόγοι, ψυχίατροι και όποιοι άλλοι.
Ότι πρόκειται για τέρατα με ανθρώπινη μορφή.
Δυστυχώς η εποχή μας δημιουργεί με αυξανόμενο ρυθμό τέτοια τέρατα. Σήμερα διάβαζα για έναν νεαρό 20 ετών που περιέλουσε με εύφλεκτο υγρό ένα 16χρονο και του έβαλε φωτιά. Σχεδόν δεν περνάει μέρα χωρίς να συμβεί κάποιος φόνος για οπαδήποτε αιτία. Γονείς σκοτώνουν παιδιά, παιδιά σκοτώνουν γονείς , γείτονες σκοτώνουν γείτονες, περαστικοί σκοτώνουν άλλους περαστικούς, πολύ συχνά για ασήμαντη αφορμή, για μια θέσηυ στο πάρκινγκ ή γιατί αντάλλαξαν κάποια λόγια.
Το ότι η εποχή μας αλλάζει προς το βιαιότερο είναι φανερό και από την νεανικη βία στα σχολεία ή σε γειτονιές, όπου συμμορίες ανηλίκων, αγοριών και εξ ίσου συχνά κοριτσιών, επιτίθενται , συνηθως σε μεμονωμένα άτομα ή και σε άλλες συμμορίες.
Η βία είναι ένα από τα βασικά φαινόμενα αυτού του πλανήτη, όου τ0 κάθε ειδος δημιουργήθηκε από την φύση για να αποτελεί τροφή για το δυνατότερο είδος. Και γίνεται τροφή, μέσω φόνου από το δυνατοτερο είδος. Ο άνθρωπος που είναι το ικανότερο από κάθε άλλο είδος στον πλανήτη, τ0ον έχει μετατρέψει σε ένα πραγματικά απέραντο σφαγείο για να τραφεί.
Μέσα σ’ όλα αυτά, είναι ανεμενόμενο ότι συχνά θα σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας.
Γοατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί απλώς μπορούμε να σκοτώνουμε, είτε για να αμυνθούμε, είτε για άλλους πιο περίπλοκους λόγους.\
Και αυτό δεν αλλαξε, ούτε και πρόκειται να αλλάξει ποτέ…
Είναι μενικά σχιζοφρενική η εποχή μας για πολλούς και διάφορους λόγους, όπου ο φόνος έχει ενταχθεί στην καθημερινότητά μας…
Αύριο ή μεθαύριο θα έχουμε να ασχοληθούμε με κάποιο άλλο φονικό…
