Απαντώντας στις συνεχείς και απαράδεκτες απειλές του Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για πυρηνικό πόλεμο, ο Ντόναλτ έκανε ρελάνς στο παιχνίδι των προκλήσεων κινητοποιώντας τα πυρηνικά υποβρύχια των ΗΠΑ, σ’ ένα reality show με φόντο την καταστροφή του πλανήτη
Λίγους μήνες πριν επιστρέψει — θριαμβευτής ή όχι — στο Οβάλ Γραφείο, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ήδη παίξει το χαρτί του: «Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν ήμουν εγώ Πρόεδρος. Κι αν συνέβαινε, θα τον τελείωνα σε 24 ώρες».
Η πραγματικότητα όμως του έχει κλείσει το μάτι αλλιώς. Η Ουκρανία καίγεται ακόμη, ο Πούτιν δείχνει αμετακίνητος, και η υποσχεμένη «ειρηνευτική εξπρές» έχει γίνει ένα ακόμη άλυτο παζλ της γεωπολιτικής σκακιέρας.
Ο Τραμπ έθεσε από την πρώτη στιγμή την Ουκρανία στην κορυφή των προτεραιοτήτων του. Όχι με τον τρόπο των διπλωματών, ούτε με τη στρατηγική των think tanks. Με τον δικό του τρόπο. Επιχειρηματικό. Προσωπικό. Αυθόρμητο.
Πλησίασε τη Μόσχα. Απομάκρυνε το Κίεβο. Έστειλε σήματα ειρήνης στη Ρωσία και τελεσίγραφα στην Ουκρανία. Όμως οι συναντήσεις δεν έγιναν ποτέ, οι δηλώσεις έμειναν αναπάντητες και οι χειραψίες ακυρώθηκαν πριν καν προγραμματιστούν.
Η Ρωσία, όπως πάντα, υπολόγισε. Κέρδισε χρόνο, χώρο και αβάντα. Έπαιξε το παιχνίδι της υπομονής, την ώρα που η Ουάσιγκτον παρήγαγε δηλώσεις χωρίς αποτέλεσμα.
Ύστερα ήρθε η κρίση. Όχι στρατιωτική. Ψηφιακή. Μια διαδικτυακή σύγκρουση με τον Μεντβέντεφ — πρώην πρόεδρο και νυν σκιώδη σύμβουλο του Πούτιν — ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει την έκρηξη. Ο Τραμπ επέστρεψε στην παλιά του φόρμα: θυμός, προσβολή, τιμωρία. Η διπλωματία έδωσε τη θέση της στην προσωπική βεντέτα.
Η Μόσχα το ξέρει. Ο Τραμπ, όταν το παίρνει προσωπικά, δεν σταματά. Και αυτή τη φορά, αν κρίνει πως τον υποτίμησαν, δεν θα σκεφτεί πολύ πριν απλώσει το χέρι στο πιο εξελιγμένο οπλοστάσιο του κόσμου.
Ο κόσμος, όμως, δεν είναι reality show. Ούτε το μέτωπο της Ουκρανίας είναι επεισόδιο του Apprentice. Κι όμως, όλα πια μοιάζουν να παίζονται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον εγωισμό, τη στρατηγική και τη μανία της εξουσίας.
Μπορεί ο Τραμπ να είχε φανταστεί ένα μεγάλο φινάλε, με τον ίδιο στη μέση της σκηνής να βάζει τέλος στον πόλεμο. Προς το παρόν, όμως, είναι απλώς ακόμη ένας ηθοποιός σ’ ένα δράμα που δεν υπακούει στο σενάριο κανενός.
