`Ντρεπόμουν να βγω στη σκηνή με νούμερο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός.` έλεγε η ηθοποιός η οποία με τις θρυλικές μορφές που έχει ενσαρκώσει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μας δίνει χαρά κι αισιοδοξία. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Ιουλίου του 2004.
“Έλα εδώ μπουγαρίνι μου. Έλα αγκαλίτσα μου”, μου είπε. Κι εγώ τη χάζευα έχοντας την απορία πώς η κυρία που λάτρευα να βλέπω στις ταινίες της , μπορούσε να βρίσκεται ταυτόχρονα δίπλα μου αλλά και στην οθόνη της τηλεόρασης. “Είστε κι εκεί κι εδώ!” της είπα με τον αυθορμητισμό της τότε παιδικής μου ηλικίας. Κι εκείνη γελούσε, κρατώντας με στην αγκαλιά της με τρυφερότητα, τσιμπώντας μου τα φουσκωτά μου μαγουλάκια, παρατηρώντας το βελούδινο μπλε φορεματάκι μου και τις σφιχτές πλεξούδες μου. Από τότε που την είδα από κοντά -σε φιλικό σπίτι των γονιών μου- έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τη θυμάμαι αμυδρά, σαν από όνειρο, ωστόσο η μαμά μου φρόντισε να μην ξεθωριάσει η όμορφη ανάμνηση, διηγώντας μου εκείνη τη συνάντηση ξανά και ξανά. Νιώθω τυχερή που γνώρισα τη μοναδική Ρένα Βλαχοπούλου. Μια εκρηκτική προσωπικότητα. Ένα εξαιρετικό ταλέντο, αθάνατες ατάκες, υπέροχη και σπάνια φωνή. Δεν ξέρω αν οι παραπάνω λέξεις είναι αρκετές για να περιγράψω τα εξηνταπέντε χρόνια καριέρας της…
Και να φανταστεί κανείς, ότι η αγαπημένη Ρένα Βλαχοπούλου, πριν ακόμα κάνει τα πρώτα της βήματα σαν ηθοποιός, νόμιζε ότι δεν θα ήταν καλή στην υποκριτική…
“Ντρεπόμουν να βγω στη σκηνή με νούμερο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Απλώς έτυχε να με δουν. Πίστεψαν από την αρχή ότι ήμουν καλή. Εγώ δεν το πίστευα. Ρε συ, Μίμη, τι να σου πω. Φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, λέω στον Τραϊφόρο. Ο κόσμος χειροκροτούσε να βγω στη σκηνή. Εγώ δεν έβγαινα. Ξαφνικά με πιάνει ο Τραϊφόρος και με σπρώχνει στη σκηνή. Βγήκα, το νούμερο χάλασε κόσμο. Στη συνέχεια μου έδωσαν κι άλλα νούμερα και καθιερώθηκα ως ηθοποιός.” είπε κάποτε…
Πρόσφατα διάβασα κάπου, ότι υπάρχει ένα μαγαζί, που πήρε το όνομα του από την χαρακτηριστική ατάκα της Ρένας Βλαχοπούλου στην ταινία “Παριζιάνα”….“Σούζυ τρως”…
Ίσως συμφωνείτε μαζί μου στο ότι οι ατάκες της ανεπανάληπτης αυτής ηθοποιού, δεν θα σβήσουν ποτέ…
Γιατί… η χαρτοπαίχτρα, η τρελή σαραντάρα, η Παριζιάνα, η Ρένα είναι οφσάιντ, η κόμισσα της Κέρκυρας, η θεία μας η χίπισσα και πολλές ακόμα θρυλικές μορφές που έχει ενσαρκώσει η ίδια, είναι φυλαγμένες στη μαγεία του σελιλόιντ για πάντα. Όσα χρόνια και να περάσουν, θα μας συντροφεύουν, θα μας δίνουν χαρά κι αισιοδοξία.
Ας θυμηθούμε μαζί, κάποιες από τις κορυφαίες ατάκες της…
#1 Σούζυ τρως και ψεύδεσαι και τρως (Η Παριζιάνα)
#2 Χιούμορ έχω λεφτά δεν έχω. Και από αύξηση δε βλέπω, δεν λέτε κουβέντα. Πότε θα έρθει η ώρα, όταν θα μείνω με ένα δόντι; (Μία Ελληνίδα στο χαρέμι)
#3 Αυτό ήταν. Τον έπιασε, τον έπιασε. Έλα Βαγγέλη μου. Έλα Βαγγελάκη μου η Παναγιά μαζί σου. Κοίτα μωρή τι του κάνεις του παιδιού. Σιγά Βαγγέλη μου. Σύνελθε αγοράκι μου. Έτσι. Δεν έχεις αφήσει τρελό για τρελό να μην τον έχεις φέρει σ`αυτό το σπίτι. (Η Παριζιάνα)
#4 Madame Pelagie de Paris, de combination, de κομπινεζόν, l` escalier, toilette, very sex, ζαμανφού. (Η Παριζιάνα)
#5 Τώρα βυθίζομαι. Ρίχνε προτού βυθιστώ. Βυθίζομαι σε ύπνο. Κατοστάρι είπαμε μαντάμ. Μπορεί να κοιμόμαστε αλλά βλέπουμε. Βυθίζομαι σε πολύ βαθύ ύπνο. Ρίξε κι άλλο. (Μία Ελληνίδα στο χαρέμι)
#6 Να πάρει η ευχή. Άντε χάσου από `δω. Γιατί χασμουρήθηκες; Όχι, να μη χασμουρηθείς γιατί μου έφερες γρουσουζιά. Αη μωρή, φύγε από `δω πέρα. (Η χαρτοπαίχτρα)
#7 Τι χρυσό μου; Τι πράγμα; Πόσο τα `χεις; Αυτό είναι πολιτισμός. Και εδώ μπαίνεις στο τρόλεϊ για Πατησίων, που κάνει και περισσότερη ώρα και κάθεσαι με στο ένα πόδι σαν να `σαι πελαργός και δε σου δίνουν τίποτα. Τσάμπα είναι όλα; Του κυρίου Ωνάση δεν είναι; Ας τα πιούμε στην υγειά του. (Η Θεία μου η Χίπισσα)
#8 Δε μου λες συμπέθερε. Είσαι στο Φάληρο και θες να πας Πατησίων. Παίρνεις το ταξί, παίρνει τη Συγγρού, φτάνει Ομόνοια και φτάνει Πατησίων. Ετούτο το ρημάδι, πού ξέρει αυτός εδώ πέρα πού να το πάει. Τα σύννεφα τι έχουν κόκκινο και πράσινο. Αντι να πάει στα Μάταλα και πάει στην Καλαμάτα; (Η Θεία μου η Χίπισσα)
#9 Ναι, ναι μωρέ κοίτα. Ο καπετάνιος μου κλείνει το μάτι. Βρε αι στο διάλο με τρελάνατε. Ναι, θα περάσει το καραβάνι των οχτώ και δέκα. (Μία Ελληνίδα στο χαρέμι)
#10 Πέθανε ο θείος!!! (Μία Ελληνίδα στο χαρέμι)
